Μετά το Κάιρο το 2005, το Ρίο ντε Τζανέιρο το 2007 και το Τόκιο το 2010, ήταν η σειρά της τέταρτης από τις πέντε ηπείρους, να υποκλιθεί στο αγωνιστικό μεγαλείο του Ηλία Ηλιάδη. Στο Παρίσι και στο Μπερσί, ο κορυφαίος τζουντόκα της Ευρώπης για το 2010 και το 2004...
χάρισε στον ελληνικό αθλητισμό ακόμη μια μοναδική στιγμή, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των -90 κιλών.
Στην επανάληψη του περσινού τελικού στη γενέτειρα του τζούντο, ο Ηλιάδης, ο οποίος εφέτος αναδείχθηκε για δεύτερη φορά στην καριέρα του και πρωταθλητής Ευρώπης, έκαμψε την αντίσταση του Ιάπωνα Νταίκι Νισιγιάμα, ανεβαίνοντας στο πρώτο σκαλί του βάθρου των νικητών.
Ένα μετάλλιο που εκτός από (επιπλέον) δόξα, καταξίωση και ένα σεβαστό χρηματικό έπαθλο, του χαρίζει και το «εισιτήριο» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, κλειδώνοντας ουσιαστικά την πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης, ακριβώς ένα χρόνο πριν από το μεγάλο αθλητικό ραντεβού.
Παράλληλα, τον θέτει ως βασικό υποψήφιο για τον τίτλο του κορυφαίου αθλητή του κόσμου για το 2011, ο οποίος είναι και ο μοναδικός που λείπει από τη πλούσια συλλογή του.
Ο δρόμος προς τον χρυσό μετάλλιο. Ο Ηλιάδης, τα βρήκε... σκούρα μόνο στον πρώτο αγώνα απέναντι στον Πολωνό Κράβτσικ, τον οποίο τελικά νίκησε με Yuko.
Στη φάση των «32», παρουσιάστηκε... ζεστός και έκαμψε με μεγαλύτερη ευκολία την αντίσταση του Αλγερινού Λίες Μπουγιακούμπ, τον οποίο να θυμίσουμε ότι είχε νικήσει και πριν από δύο χρόνια στους Μεσογειακούς Αγώνες της Πεσκάρα.
Ο απρόσμενος αποκλεισμός του Βρετανού Γουίνστον στη φάση των «32» από τον 23χρονο Μολδαβό Ιβάν Ρεμαρένκο (σ.σ. στο παλμαρέ του υπάρχουν μόλις δύο πρωτιές στο πρωτάθλημα της χώρας του), έκανε ακόμη πιο εύκολη την αποστολή του Ηλιάδη στους «16».
Σε ένα λεπτό και δέκα δευτερόλεπτα, πέτυχε μια άνετη νίκη επί του άπειρου αντιπάλου του, που του «χάρισε» την πρόκριση στον τελικό του προκριματικού γκρουπ. Εκεί τον περίμενε (όπως αναμενόταν) ο Βραζιλιάνος Ούγκο Πεσάνια, με τον οποίο ο πρωταθλητής Ευρώπης του 2011, έκανε πραγματικό... πάρτι.
Ένα Waza-ari και στη συνέχεια ένα πεντακάθαρο Ippon, έφερε τον Ηλιάδη στον ημιτελικό.
Ο αγώνας που οδηγούσε στον τελικό, απλά επιβεβαίωσε τον κανόνα ότι ο καλύτερος κερδίζει πάντα. Και αυτός ήταν ο Ηλιάδης, ο οποίος κατέβαλε τον Ρώσο, Κιρίλ Ντενίσοφ (σ.σ. για τρίτη φορά στις συνολικές τέσσερις φορές που έχουν βρεθεί αντίπαλοι) με Ippon, περίπου 50 δευτερόλεπτα πριν την ολοκλήρωση του πενταλέπτου.
Στον αγώνα για το χρυσό μετάλλιο, που αποτελούσε επανάληψη του περσινού τελικού στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Τόκιο, ο Mr. Ippon έδειξε πως ήταν και (φυσικά) παραμένει μακράν ο καλύτερος αθλητής της κατηγορίας.
Περισσότερο διαβασμένος, σε σχέση με την περσινή τους αναμέτρηση, ο Ηλιάδης έφτασε σε μια πιο εύκολη επικράτηση επί του Νισιγιάμα, κερδίζοντας με Ippon σε 3 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα, την ίδια στιγμή που το 2010 είχε χρειαστεί η διαδικασία του Golden Score για να φτάσει στην πρώτη θέση του βάθρου.
