Κατά την έναρξη της οικονομικής κρίσης του 2008, η Ισλανδία κυριολεκτικά χρεοκόπησε.
Πέντε χρόνια μιας καθαρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής έκανε την Ισλανδία, (πληθυσμός 320.000, χωρίς στρατό), μία από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο.
Το 2003 όλες οι τράπεζες της χώρας ιδιωτικοποιήθηκαν και σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν ξένους επενδυτές, αποφάσισαν να προσφέρουν σχετικά υψηλά επιτόκια.
Έτσι προσέλκυσαν πολλούς Άγγλους και Ολλανδούς μικροεπενδυτές.
Αλλά όπως οι επενδύσεις αυξήθηκαν, αυξήθηκε και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών.
Το 2003 το χρέος της Ισλανδίας ήταν ίσο με 200 φορές το ΑΕΠ της, και
το 2007, ήταν 900 %.
Το 2008 η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση ήταν η χαριστική βολή.
Οι τρεις βασικές τράπεζες της Ισλανδίας, Landbanki, Kapthing και Glitnir, πτώχευσαν και κρατικοποιήθηκαν, ενώ οι κορώνα έχασε 85% της αξίας της έναντι του ευρώ.
Στο τέλος του έτους Ισλανδία κήρυξε πτώχευση.
Οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι πίεσαν την Ισλανδία να επιβάλλει δραστικά μέτρα.
Η FMI και η Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελαν να αναλάβουν το χρέος της, υποστηρίζοντας ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος ώστε η χώρα να ξεπληρώσει την Ολλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία, που είχαν ήδη υποσχεθεί την επιστροφή των χρημάτων στους πολίτες τους.
Σε αντίθεση με ό,τι θα μπορούσε να είναι αναμενόμενο, η κρίση οδήγησε τους Ισλανδούς σε ανάκτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους, μέσα από μια διαδικασία άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας που τελικά οδήγησε σε ένα νέο Σύνταγμα, μετά από πολύ πόνο.
Οι διαμαρτυρίες και οι ταραχές ξέσπασαν και συνεχίστηκαν, τελικά αναγκάζοντας την κυβέρνηση να παραιτηθεί, με αποτέλεσμα να πάρει την εξουσία, μια αριστερή συμμαχία που καταδίκασε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, αλλά που έδωσε αμέσως υπόσχεση εξόφλησης των χρεών.
Αυτό σήμαινε ότι κάθε Ισλανδός πολίτης θα έπρεπε να πληρώσει 100€ το μήνα για δεκαπέντε χρόνια, με επιτόκιο 5,5%, για να ξεπληρώθεί ένα χρέος που πραγματοποιήθηκε από ιδιώτες έναντι άλλων ιδιωτών.
Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Αυτό που έγινε στη συνέχεια ήταν εξαιρετικό !
Το ότι οι πολίτες έπρεπε να πληρώσουν τα λάθη ενός οικονομικού μονοπωλίου και ότι ένα ολόκληρο έθνος έπρεπε να φορολογηθεί για να πληρώσει τα ιδιωτικά χρέη, έφερε την ρήξη μεταξύ της κοινωνίας και των πολιτικών.
Τελικά όμως οι ηγέτες της Ισλανδίας άκουσαν τους ψηφοφόρους τους !
Ο Olafur Ragnar Grimsson, αρνήθηκε να επικυρώσει το νόμο που θα έκανε τους πολίτες της Ισλανδίας υπεύθυνους για τα χρέη των τραπεζών και ζήτησε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Τον Μάρτιο του 2010 στο δημοψήφισμα, με ποσοστό 93% οι Ισλανδοί ψήφισαν κατά της αποπληρωμής του χρέους. Το ΔΝΤ πάγωσε αμέσως τα δάνεια.
Φυσικά, η διεθνής κοινότητα αύξησε την πίεση στην Ισλανδία.
Η Μεγάλη Βρετανία και η Ολλανδία απειλούσαν με τρομερά αντίποινα που θα απομόνωναν τη χώρα.
Οι ξένοι τραπεζίτες απείλησαν να μπλοκάρουν οποιαδήποτε ενίσχυση από το ΔΝΤ.
Η βρετανική κυβέρνηση απείλησε να παγώσει τους λογαριασμούς του Ισλανδικού κράτους.
Απείλησαν την Ισλανδία ότι αν αρνηθεί τους όρους της διεθνούς κοινότητας, θα γίνει η Κούβα του Βορρά.
Αλλά η επανάσταση (αν και δεν μεταδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες), δεν πτοήθηκε.
Με την υποστήριξη των εξαγριωμένων πολιτών, η κυβέρνηση ξεκίνησε την έρευνα αστικών και ποινικών ευθυνών για την οικονομική κρίση.
Εξέδωσε ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης για τους πρώην προέδρους Kaupthing, Sigurdur Einarsson και άλλων τραπεζιτών που εμπλέκονταν στην οικονομική καταστροφή της χώρας και την είχαν ήδη εγκαταλείψει.
Αλλά οι Ισλανδοί δεν σταμάτησαν εκεί:
Αποφάσισαν να συντάξουν ένα νέο σύνταγμα που θα απάλλασσε τη χώρα από την απειλή της υπερβολικής δύναμης του διεθνούς χρηματοοικονομικού τομέα.
Για να γραφτεί το νέο σύνταγμα, ο λαός της Ισλανδίας εξέλεξε 25 πολίτες, μεταξύ 522 ενηλίκων που δεν ανήκαν σε κανένα πολιτικό κόμμα.
Το Νέο σύνταγμα δεν ήταν έργο μιας χούφτας πολιτικών, αλλά γράφτηκε με διαβούλευση στο διαδίκτυο.
Τα πάντα έγιναν on-line και οι πολίτες μπορούσαν να στείλουν τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις τους, παρακολουθώντας το νέο σύνταγμα να διαμορφώνεται.
Το σύνταγμα που τελικά προέκυψε από αυτή τη συμμετοχική δημοκρατική διαδικασία υποβλήθηκε στο κοινοβούλιο για έγκριση, ώστε να ισχύσει μετά τις επόμενες εκλογές.
Σήμερα, η χώρα ανακάμπτει από την οικονομική κατάρρευση, με τρόπους ακριβώς αντίθετους από αυτούς που γενικά θεωρούνται ενδεδειγμένοι.
Στους Έλληνες έχουν πει ότι η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα, το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων, η Κινεζοποίηση του εργατικού δυναμικού και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, είναι η μόνη λύση !
Στην Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία που αντιμετωπίζουν την ίδια απειλή, η συνταγή του ΔΝΤ είναι η ίδια.
Θα πρέπει όμως να κοιτάξουμε την Ισλανδία.
Αρνούμενοι να υποκύψουν στα ξένα συμφέροντα, αυτή η μικρή χώρα, δήλωσε ξεκάθαρα ότι ο λαός της είναι κυρίαρχος.
Γι 'αυτό δεν είναι στις ειδήσεις πια....
http://dethelontis-fotadistis.blogspot.com/2011/08/blog-post_9226.html
Πέντε χρόνια μιας καθαρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής έκανε την Ισλανδία, (πληθυσμός 320.000, χωρίς στρατό), μία από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο.
Το 2003 όλες οι τράπεζες της χώρας ιδιωτικοποιήθηκαν και σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν ξένους επενδυτές, αποφάσισαν να προσφέρουν σχετικά υψηλά επιτόκια.
Έτσι προσέλκυσαν πολλούς Άγγλους και Ολλανδούς μικροεπενδυτές.
Αλλά όπως οι επενδύσεις αυξήθηκαν, αυξήθηκε και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών.
Το 2003 το χρέος της Ισλανδίας ήταν ίσο με 200 φορές το ΑΕΠ της, και
το 2007, ήταν 900 %.
Το 2008 η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση ήταν η χαριστική βολή.
Οι τρεις βασικές τράπεζες της Ισλανδίας, Landbanki, Kapthing και Glitnir, πτώχευσαν και κρατικοποιήθηκαν, ενώ οι κορώνα έχασε 85% της αξίας της έναντι του ευρώ.
Στο τέλος του έτους Ισλανδία κήρυξε πτώχευση.
Οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι πίεσαν την Ισλανδία να επιβάλλει δραστικά μέτρα.
Η FMI και η Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελαν να αναλάβουν το χρέος της, υποστηρίζοντας ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος ώστε η χώρα να ξεπληρώσει την Ολλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία, που είχαν ήδη υποσχεθεί την επιστροφή των χρημάτων στους πολίτες τους.
Σε αντίθεση με ό,τι θα μπορούσε να είναι αναμενόμενο, η κρίση οδήγησε τους Ισλανδούς σε ανάκτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους, μέσα από μια διαδικασία άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας που τελικά οδήγησε σε ένα νέο Σύνταγμα, μετά από πολύ πόνο.
Οι διαμαρτυρίες και οι ταραχές ξέσπασαν και συνεχίστηκαν, τελικά αναγκάζοντας την κυβέρνηση να παραιτηθεί, με αποτέλεσμα να πάρει την εξουσία, μια αριστερή συμμαχία που καταδίκασε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, αλλά που έδωσε αμέσως υπόσχεση εξόφλησης των χρεών.
Αυτό σήμαινε ότι κάθε Ισλανδός πολίτης θα έπρεπε να πληρώσει 100€ το μήνα για δεκαπέντε χρόνια, με επιτόκιο 5,5%, για να ξεπληρώθεί ένα χρέος που πραγματοποιήθηκε από ιδιώτες έναντι άλλων ιδιωτών.
Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Αυτό που έγινε στη συνέχεια ήταν εξαιρετικό !
Το ότι οι πολίτες έπρεπε να πληρώσουν τα λάθη ενός οικονομικού μονοπωλίου και ότι ένα ολόκληρο έθνος έπρεπε να φορολογηθεί για να πληρώσει τα ιδιωτικά χρέη, έφερε την ρήξη μεταξύ της κοινωνίας και των πολιτικών.
Τελικά όμως οι ηγέτες της Ισλανδίας άκουσαν τους ψηφοφόρους τους !
Ο Olafur Ragnar Grimsson, αρνήθηκε να επικυρώσει το νόμο που θα έκανε τους πολίτες της Ισλανδίας υπεύθυνους για τα χρέη των τραπεζών και ζήτησε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Τον Μάρτιο του 2010 στο δημοψήφισμα, με ποσοστό 93% οι Ισλανδοί ψήφισαν κατά της αποπληρωμής του χρέους. Το ΔΝΤ πάγωσε αμέσως τα δάνεια.
Φυσικά, η διεθνής κοινότητα αύξησε την πίεση στην Ισλανδία.
Η Μεγάλη Βρετανία και η Ολλανδία απειλούσαν με τρομερά αντίποινα που θα απομόνωναν τη χώρα.
Οι ξένοι τραπεζίτες απείλησαν να μπλοκάρουν οποιαδήποτε ενίσχυση από το ΔΝΤ.
Η βρετανική κυβέρνηση απείλησε να παγώσει τους λογαριασμούς του Ισλανδικού κράτους.
Απείλησαν την Ισλανδία ότι αν αρνηθεί τους όρους της διεθνούς κοινότητας, θα γίνει η Κούβα του Βορρά.
Αλλά η επανάσταση (αν και δεν μεταδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες), δεν πτοήθηκε.
Με την υποστήριξη των εξαγριωμένων πολιτών, η κυβέρνηση ξεκίνησε την έρευνα αστικών και ποινικών ευθυνών για την οικονομική κρίση.
Εξέδωσε ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης για τους πρώην προέδρους Kaupthing, Sigurdur Einarsson και άλλων τραπεζιτών που εμπλέκονταν στην οικονομική καταστροφή της χώρας και την είχαν ήδη εγκαταλείψει.
Αλλά οι Ισλανδοί δεν σταμάτησαν εκεί:
Αποφάσισαν να συντάξουν ένα νέο σύνταγμα που θα απάλλασσε τη χώρα από την απειλή της υπερβολικής δύναμης του διεθνούς χρηματοοικονομικού τομέα.
Για να γραφτεί το νέο σύνταγμα, ο λαός της Ισλανδίας εξέλεξε 25 πολίτες, μεταξύ 522 ενηλίκων που δεν ανήκαν σε κανένα πολιτικό κόμμα.
Το Νέο σύνταγμα δεν ήταν έργο μιας χούφτας πολιτικών, αλλά γράφτηκε με διαβούλευση στο διαδίκτυο.
Τα πάντα έγιναν on-line και οι πολίτες μπορούσαν να στείλουν τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις τους, παρακολουθώντας το νέο σύνταγμα να διαμορφώνεται.
Το σύνταγμα που τελικά προέκυψε από αυτή τη συμμετοχική δημοκρατική διαδικασία υποβλήθηκε στο κοινοβούλιο για έγκριση, ώστε να ισχύσει μετά τις επόμενες εκλογές.
Σήμερα, η χώρα ανακάμπτει από την οικονομική κατάρρευση, με τρόπους ακριβώς αντίθετους από αυτούς που γενικά θεωρούνται ενδεδειγμένοι.
Στους Έλληνες έχουν πει ότι η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα, το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων, η Κινεζοποίηση του εργατικού δυναμικού και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, είναι η μόνη λύση !
Στην Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία που αντιμετωπίζουν την ίδια απειλή, η συνταγή του ΔΝΤ είναι η ίδια.
Θα πρέπει όμως να κοιτάξουμε την Ισλανδία.
Αρνούμενοι να υποκύψουν στα ξένα συμφέροντα, αυτή η μικρή χώρα, δήλωσε ξεκάθαρα ότι ο λαός της είναι κυρίαρχος.
Γι 'αυτό δεν είναι στις ειδήσεις πια....
http://dethelontis-fotadistis.blogspot.com/2011/08/blog-post_9226.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου