Γράφει η Ανθούλα Αθανασιάδου συγγραφέας
Το νούμερο 300, μοιάζει να είναι σημαδιακό για την Ελλάδα. Από την εποχή του Λεωνίδα, συμβολίζει εκείνου του είδους την γενναιότητα , που αψηφά κάθε ρεαλισμό, πρόγνωση και δεδομένο, μπροστά στο όραμα της ελευθερίας.
Σήμερα, 28 Ιουνίου του 2011, περίπου 300 απλοί πολίτες, χωρίς στρατιωτική εκπαίδευση ή εξοπλισμό, έξω από κάθε εμπόλεμη ζώνη και στον «προφυλαγμένο» χώρο της κεντρικότερης πλατείας της χώρας τους, την ώρα που διαδήλωναν ειρηνικά, μετατράπηκαν σε θύματα πολέμου και κατέληξαν να περιθάλπονται με βαριά καρδιακά και αναπνευστικά προβλήματα.
Δεν εκπαιδεύτηκαν με την Σπαρτιάτικη, στρατιωτική εκπαίδευση, δεν διέθεταν κανένα όπλο πλην της φαντασίας, ίσως μέχρι πρότινος να πέρναγαν τον ελεύθερο χρόνο τους στον καναπέ τους.
Σήμερα όμως για μένα, είναι οι 300 μου ήρωες. Που έφαγαν αντί για μένα τα χημικά και τα δακρυγόνα της καταστολής, που στάθηκαν μπροστά στο ΜΑΤ στη θέση μου, που δήλωσαν παρουσία και έβαλαν σε κίνδυνο την υγεία τους για χάρη μου.
Γι αυτό, τους ευχαριστώ και δηλώνω πως τους χρωστώ ευγνωμοσύνη.
Δηλώνω πως, αν πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας δεν με εμπόδιζαν από το να είμαι μαζί τους, θα ήμουν κι εγώ εκεί με την φυσική μου παρουσία και όχι μόνο με την καρδιά και τη σκέψη μου.
Δηλώνω στους χιλιάδες συμπατριώτες μου που αψηφούν τα δικτατορικά μέτρα καταστολής και συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα, πως είμαι μαζί τους, όχι μόνο αυτό το 48ωρο, αλλά κάθε μέρα, για το μέλλον το δικό μου, των παιδιών μου και όλων όσων πρόκειται να γεννηθούν σε αυτή τη χώρα, που το όνομά της και μόνο, σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Οι Έλληνες επιτέλους, παλεύουν ξανά για την ελευθερία τους, και από όσο ξέρω, όποτε οι Έλληνες πολέμησαν για να παραμείνουν ελεύθεροι, ΝΙΚΗΣΑΝ.
Δεν θα μας υποδουλώσει κανένα τραπεζικό σύστημα, κανένα ΔΝΤ και κανένα απολύτως πολιτικό σύστημα που χρησιμοποιεί την απροκάλυπτη και ωμή βία εναντίον των ίδιων των πολιτών του, αντί να σκύψει στα αιτήματά τους.
Σαν συγγραφέας -κατά κύριο λόγο- παιδικών βιβλίων, θα ντρεπόμουν να αντικρύσω ξανά τα παιδιά που τους διαβάζω ιστορίες για ανδρεία και αγάπη, αν δεν τασσόμουν έμπρακτα υπέρ του δικαίου και της αλήθειας.
Αυτή την ιστορική στιγμή, την σιωπή και την αποχή την θεωρώ όχι αδιαφορία, αλλά ΚΙΝΔΥΝΟ.
Πρέπει όλοι να καταγγείλουμε το ότι συνάνθρωποί μας (αστυνομικοί), έριξαν δακρυγόνα πάνω σε απλούς, ειρηνικούς πολίτες.
Έριξαν χημικά μέσα στις εισόδους του μετρό, για να εμποδίσουν τον απλό κόσμο να αποβιβαστεί στο Σύνταγμα.
«Ντύθηκαν» ταραξίες και κουκουλοφόροι για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Τραυμάτισαν και δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα υγείας σε εκατοντάδες ειρηνικούς πολίτες κάθε ηλικίας.
Δεν υπάρχει δικαιολογία για ΚΑΝΕΝΑΝ.
Το εργαλείο που ονομάζεται ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, υπάρχει μέσα σε όλους μας.
Ας το ξυπνήσουμε.
Αν είμαστε αστυνομικοί, ας μην συμμετάσχουμε στις διαταγές των ανωτέρων μας αν δεν συμφωνούμε με αυτές.
Αν είμαστε καλλιτέχνες, ας μην αδιαφορήσουμε, αν έχουμε οποιαδήποτε επιρροή στο κοινό μας.
Αν είμαστε σωστοί πολίτες, ας διαδηλώσουμε το δίκαιο και ας αποκηρύξουμε το άδικο.
Καλώ όλους τους συναδέλφους: συγγραφείς, εικονογράφους, στιχουργούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες, μουσικούς, τραγουδιστές, συνθέτες κλπ, να καταγγείλουμε πανελλαδικά και διεθνώς, την πολύπλευρη βία που ασκεί το καθεστώς στους Έλληνες πολίτες.
Βία, που δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στα σημερινά, επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων, αλλά και καθημερινά στα ταμεία ανεργίας, στην οικονομική εξαθλίωση, την εθνική υποδούλωση και την ολική παρακμή στην οποία προσπαθούν να οδηγήσουν τη χώρα μας.
Καταγγέλλω επίσης την «πληροφόρηση» των ΜΜΕ που μόνο πληροφόρηση δεν δίνουν στον λαό..
Ανθούλα Αθανασιάδου συγγραφέας
http://www.gopetition.com/
Από cristina simelas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου