Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Προδότες πατριδοκάπηλοι θα σας γαμήσω! Στείλτε τους μισθοφόρους εισαγγελείς σας, να μου κλάσουν τα παπάρια! Πουλήσατε τους αγώνες του λαού για την καρέκλα Σας περιμένω 300 αποβράσματα!!! Ελάτε προδότες θέλω να πεθάνω σαν ΗΡΩΑΣ και όχι ικετεύοντας σαν δούλος, κοπιάστε να σας μάθω τι σημαίνει πατριωτισμός!!!
Φυλακές επταπυργίου- Γεντικουλέ Θεσσαλονίκη.
Φασαρία μπαμ μπουμ αμπάρες και η σιδερένια πόρτα του απέναντι θαλάμου τρίζει. «Τι είναι ρε παιδιά;» «Πάψε μην μιλάς και μας ακούσουν και έρθουν και σε μας!» Αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μαζί με φόβο ανακατεμένη, φτιάχνοντας φρικιαστικές γκριμάτσες. «Ρε 5 καθάρματα έχουν ένα φυλακισμένο στρατιώτη και τον κλοτσάνε.» «Για να δω ρε φίλε γιατί που τον πάνε;» «Στο κουρείο για κούρεμα.» «Και δεν θέλει να κουρευτεί;» «Τέτοιο κούρεμα δεν θα το θέλεις ούτε εσύ.» Ακόμα δεν ήξερα τι γίνετε δυο μέρες ήμουν στην φυλακή. «Αχ βοήθεια δεν ξέρω τίποτα λυπηθείτεμαι μη με βαράτε.» «Σκάσε καθήκι μπάσταρδε προδότη ξέρνα τα, γιατί έγραφες στην μάνα σου με κόκκινο στυλό και τι της έγραφες με κώδικα;;» «Όχι ρε παιδιά πονώ μην με βαράτε δεν είχα άλλο στυλό!» «Μίλα πούστη κερατά γαμώ το μ…ι της Μανα σου, θα σε γ…..υμε καθήκι.» «Οχ σας παρακαλώ μην με βαράτε δεν ξέρω τίποτα.» Ησυχία, αναμπουμπούλα, τρόμος στον θάλαμο, κρεμασμένοι στα κάγκελα σαν πίθηκοι από την αγωνία. «Ρε τον βγάζουν έξω τον σέρνουν από τις αμασχάλες με το πρόσωπο στο έδαφος.» «Ναι του κάνανε περιποίηση προσώπου!» Κλάμα βουβό μέσα στον θάλαμο, φόβος και τρόμος ανακατεμένος δημιουργούσε μια φρικιαστική ατμόσφαιρα, ένας άρχισε να κλαίει και να φωνάζει «δολοφόνοι, φασιστές,» όλοι μαζί έπεσαν επάνω του. «Δέστε τον και βάλτε του μια κάλτσα στο στόμα θα έρθουν και σε μας άμα τον ακούσουν.» Σε κατάσταση αμόκ και δεμένος να χτυπιέται, αναμέναμε τι θα γίνει. Το παραθυράκι του δικού μας θαλάμου ανοίγει και μια εγκληματική φάτσα ερωτάει, «Ρε καθάρματα τι φωνές είναι εκεί μέσα;» «Τίποτα τίποτα παίζαμε μεταξύ μας καρπαζιές.» Ά, κλείνει το παραθυράκι, παίρνουμε βαθιές αναπνοές, τρέχουμε στο παραθυράκι που είναι προς τον γκρεμό και βάζει ένας το χέρι του έξω και κάτι πιάνει, βλέπω ένα μικρό ραδιοφωνάκι, το οποίο όπως έμαθα ήρθε διαλυμένο και συναρμολογήθηκε μέσα στον θάλαμο. «Ρε ένας να φυλάει τσίλιες.» Οι άλλοι μαζεμένοι στο ραδιοφωνάκι λες και ήταν το παν επάνω στην γη. «Εδώ ντο ιτσεβέλε αγαπητοί πατριώτες κουράγιο η ελευθερία είναι κοντά, στις χειρότερες φυλακές στον κόσμο στον γεντικουλέ της Θεσσαλονίκης γίνονται φρικτά βασανιστήρια. «Αμάν για μας λέει ρε!» «Ναι είμαστε φίρμες, οχ μανούλα μου τι μας περιμένει;» «Θα το μάθεις σύντομα καινούργιε υπομονή.» «Φασαρία μπαμ μπουμ, η πόρτα του απέναντι θαλάμου ανοίγει ανατριχιαστικά και ακούγετε ένας γδούπος και μια πρόστυχη φωνή να λέει, «ρε κοιτάτε μην τον πλησιάσει κανείς γιατί θα πάθει τα ίδια, κλάμα ο δικό μας μέσα στον δικό μας θάλαμο, σκοτωθήκαμε να τον προλάβουμε να του βουλώσουμε το στόμα, μάταια, τον άκουσαν απ’έξω και ανοίγει με φρικιαστικό τρόπο η δική μας πόρτα του θαλάμου. «Τι συμβαίνει ρε αποβράσματα;» «Τίποτα, τίποτα η κοιλιά του τον πονάει.» «Καθάρματα δολοφόνοι φασιστές.» Αυτό ήταν, τον βουτάνε σέρνοντας τον με κλωτσιές και τον πάνε στο κουρείο για κούρεμα. Τρόμος πόνος απελπισία φωλιάζει μέσα στον θάλαμο, τρέχουμε όλοι στα κάγκελα των παραθύρων και κρεμόμαστε σαν φωτογραφίες τρόμου, ακούμε φωνές φασαρία βρισιές ουρλιαχτά, έχει ξεκινήσει ένας κόμπος και έχει σταματήσει μεταξύ στόματος και κοιλιάς, κάπου εκεί στο στέρνο έχει κολλήσει και μας πνίγει δεν κατεβαίνει ούτε ανεβαίνει. Όλη την ήμερα ακούγονταν ουρλιαχτά πόνου, μέσα σε αυτόν τον πόνο ακούγαμε και το ραδιοφωνάκι να μας λέει ότι στις φυλακές που βρισκόμαστε φώλιαζε ο διάβολος ο τρόμος και θάνατος. Δίπλα από τις στρατιωτικές φυλακές που ήμουν, στην πλάτη ήταν και οι πολιτικές φυλακές και από εκεί ερχόταν άλλος τρόμος ,ακούγαμε βοήθεια αδέλφια μας σκοτώνουν οχ μάνα μου δεν αντέχω άλλο, και να ακούς τις αλυσίδες που τους είχαν δεμένους να σέρνονται και να σου ξεσκίζουν την ψυχή και να έχεις και ένα κολομάγαζο απέναντι από τις φυλακές ταβερνάκι, λες και το έβαζε επίτηδες όταν γίνονταν τα βασανιστήρια έβαζε συνέχεια μήνες το τραγούδι να ήταν το 21 και να σε πιάνει ένα μίσος μια σιχαμάρα. Εκεί όποιος δεν είχε καλό νευρικό σύστημα πέθαινε, τρελαινόταν, και οι φασίστες αξιωματικοί να επιδίδονται στο θεάρεστο έργο τους μαζί με πουλημένες ψυχές δεσμοφύλακες εσατζήδες! Την νύχτα δεν κοιμόταν κανένας, ο τρόμος είχε φτάσει στο αποκορύφωμα, δεν είχαν φέρει το παλικάρι, το είχαν βάλει στην απομόνωση, ένα κελί φάρδος 70 πόντους με δυο μέτρα ύψος για να μην μπορείς να κάτσεις ή να κοιμηθείς, τι νύχτα ακούγεται ένα ουρλιαχτό λες και βγήκε από τα τάρταρα από την κόλαση, σηκωθήκαν οι τρίχες του κεφαλιού μας, το πετσί μας τεντώθηκε σαν λαμαρίνα δεν κουνιόταν ούτε το βλέφαρο μας, για αρκετή ώρα δεν ακούσαμε τίποτα, έτσι την βγάλαμε μέχρι το πρωί που μας έβγαλαν για τσάι και στον διάδρομο σε κάποια στιγμή βγάζουν σηκωτό και με τρόπο να το δούμε και να τρομοκρατηθούμε το παλληκάρι για να το πάνε δήθεν στον γιατρό στην Θεσσαλονίκη γιατί δεν αισθανόταν καλά. Ο θεέ μου τι είδαμε, τι φρίκη, το παλικάρι να κλαίει και στις θέσεις των ματιών του δυο άσπρα μάτια λευκά, τρελαθήκαμε, αληστρατίσαμε, τρομοκρατηθήκαμε, άλλοι χεστίκανε άλλοι κατουρηθήκανε άλλοι κλαίγανε βουβά. Το παλικάρι είχε στραβωθεί, τη νύχτα τα ποντίκια που ήταν μεγαλύτερα από γάτες του είχαν φάει το νεύρο των ματιών του και είχαν γυρίσει ανάποδα και για αυτό βλέπαμε το άσπρο του ματιού! Το μεσημέρι μάθαμε ότι το παλληκάρι έπεσε την ώρα που το πήγαιναν στο γιατρό στις ρόδες του λεωφορείου και πέθανε, όπως μάθαμε κατόπιν, το έσπρωξαν δήθεν ότι τους ξέφυγε για να απαλλαγούν από τυχών έλεγχο και ομολογία του! Φοιτητής της Ιατρικής, ένα παλικάρι με ψυχή, ένα παλικάρι δυο μέτρα, ένα μάλαμα δεν γύρισε στο σπίτι του. Εγώ πέρναγα τον δικό μου Γολγοθά, γιατί είχα κάθε μέρα ένα πακέτο τσιγάρα που μου ερχόταν απ έξω, και τις πρώτες ημέρες ήμουν στην απομόνωση των συντρόφων μου ως ρουφιάνος αφού αυτοί κάπνιζαν εφημερίδα και εγώ είχα το τσιγαράκι μου, μέχρι να τους εξηγήσω τι συμβαίνει και ότι να το εκμεταλλευτούμε να βοηθήσω, είδα και έπαθα. Εγώ το ότι ζω και μπορώ να γράψω αυτές τις αράδες οφείλετε σε έναν δημοκράτη αξιωματικό τον διοικητή της 118 μύρα πυροβολικού που ήταν άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο, μου είχε υποσχεθεί ότι θα με προστατέψει με τον τρόπο του, γιατί είδε ότι ήμουν και εγώ ένα αθώο θύμα της Χούντας και έστελνε τον οδηγό του μετά την αναφορά της μονάδος και ερχόταν στην φυλακή κάθε μέρα και ζητούσε να με δει και να μου δώσει ένα πακέτο τσιγάρα, όχι μια κούτα ένα ένα πακέτο για να ελέγχει κάθε μέρα αν είμαι ζωντανός και τι μπορεί να έχω πάθει αυτό γινόταν επί 6 μήνες Κιλκίς Θεσσαλονίκη!!!!!!! Αυτός ο στρατηγός και σήμερα αν μου πει όπως και τότε, άντε να σκοτωθείς θα πήγαινα με χαρά χωρίς να τον ρωτήσω γιατί, ήξερα ότι ήταν άνθρωπος και αξιωματικός μοναδικός!!!! Το όνομα αυτού του υπέροχου ανθρώπου αξιωματικού που ζει στην Θεσσαλονίκη είναι Ευριπίδης Παπαγεωργίου!!!!! Χάρις σε αυτόν εγώ και πολλοί άλλοι στρατιώτες γυρίσαμε στα σπίτια μας!!!! Σταματώ την φρικιαστική διήγηση εδώ γιατί κάθε χρόνο που ξεκινώ να γράψω, λυγίζω και τα παρατώ. Αυτό να το φωτοτυπήσετε και να το στείλετε στην Δαμανάκη του εδώ Πολυτεχνείο και στους υπόλοιπους προδότες στην Βουλή.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Δ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου