Γράφει ο Νίκος Καράς σε ένα κείμενο που πρέπει να διαβάσετε.
Έζησαν μαζί 55 χρόνια. Χρόνια, πάνω από όλα, ευτυχισμένα, αγαπημένα. Παντρεύτηκαν μια Κυριακή του 1950. Δέν ακολουθήσε δεξίωση, γαμήλιο ταξίδι, αλλά επιστροφή σε ένα δωματίο στο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ , με νυφικό κρεβάτι ένα ράτζο της χωροφυλάκης και για γεύμα ρεβύθια. Υπήρχε όμως αγάπη, αγάπη που κράτησε 55 χρόνια.
Πέρασαν κατοχή, στο τσακ γλύτωσε η μάνα την εκτελέση από τους Γερμανούς, εμφύλιο, δικτακτορία, όμως δεν πουλήσουν, τα πιστεύω τους, την ψύχη τους, το σώμα τους, για κάποιο πλούτο. Ακόμη και όταν ξημέρωνε
παραμονή ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ και ο σύζυγος δεν είχε δραχμή στην τσέπη του για το χριστουγενιάτικο τράπεζι, αλλά ούτε για ένα φτηνό δώρο για το παιδί τους, υπήρχε γι αυτούς μόνο ένα πράγμα. Η αγάπη του και η στήριξη του ενός για τον άλλον.
παραμονή ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ και ο σύζυγος δεν είχε δραχμή στην τσέπη του για το χριστουγενιάτικο τράπεζι, αλλά ούτε για ένα φτηνό δώρο για το παιδί τους, υπήρχε γι αυτούς μόνο ένα πράγμα. Η αγάπη του και η στήριξη του ενός για τον άλλον.
Χώρισαν το 2006, όχι γιατί το ήθελαν, αλλά επειδή η διαδρομή του του άνδρα έφτασε στο τελος της. Η γυναίκα μετά από δύο χρόνια, πήγε να τον συναντήσει, δεν άντεξε την μοναξιά της.
Χτές και οι δύο ξανασυντήθηκαν. Ξαναβρέθηκαν μαζί, όχι όπως τότε σε ένα στενό δωμάτιο στο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ, αλλά σε ένα κουτί μικρό, όπως και το αρχικό τους δωμάτιο. Και τότε ήταν ευτυχισμένοι πιστεύω και χθές το ίδιο.
Αισθάνθηκα παράξενα πολύ εκείνη την ώρα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να ξανακλάψω.
Να χαρώ γιατί είδα ξανά τους αγαπημένους συντρόφους ή να ξανακλάψω γιατί τους έβλεπα έστω και έτσι για τελευταία φόρα;
Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα πραγματικά. Τελικά ήμουν χαρούμενος. Ήταν πάλι μαζί έστω και με αυτό τον τρόπο. Ναι έτσι τελικά αισθάνθηκα. χαρούμενος.
Δίοτι, 55 χρόνια έζησαν μαζί, χώρισαν για λίγο, αλλά χθές ήταν πάλι μαζί αυτοί, που πολέμησαν τις δυσκολίες , έκαναν οικογένεια , μεγάλωσαν παιδιά, πάνω από όλα έμειναν πιστοί όχι μόνο ο ένας στον άλλο αλλά και για αυτά που πίστευαν.
Και τι ειρώνεια; ΄Εχουμε τους σημερινούς πολιτικούς, οι οποίοι προσπαθούν δια της πλαγίας οδού, να μας πείσουν , να ξεπουληθούμε, να υποκύψουμε , να προσκύνησουμε, για ποιό σκοπό; Να σώσουμε τους φίλους τους; Να μείνουν αυτοί στην εξουσία, να έχουν το πάνω χέρι στην νέα γερμανική κατοχή μας; Να πλουτήσουν από τον αργό θάνατο που μας οδηγούν; Όχι αυτό που θέλουν δεν θα γίνει. Διότι ακόμη και σήμερα που όλα καταρέουν, υπάρχουν αξίες που θα τους γίνουν εμπόδιο.
Όταν χθές το απόγευμα, άκουσα αυτές τις τραγικές δηλώσεις ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ, ξέχασα την στεναχώρια μου και είπα στον ευατόν μου. Να είσαι υπερήφανος για δικού σου, μην τους ξεχάσεις ποτέ, διότι είχαν, ήθος, αγάπη πίστη και αυτά τους έβγαλαν νικητές στον αγώνα της ζωής . Δεν πουλήθηκαν ποτέ.
Ναι, αισθάνθηκα περίεργα, αλλά τελικά ήμουν χαρούμενος. Αυτά τα ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ θα είναι πάλι μαζί όχι σε κάποια βίλα αλλά σε ένα στενό κουτί όπως ξεκίνησαν και πιστεύω ότι και τώρα είναι ευτυχισμένοι.
Μου άφησαν όμως ένα μήνυμα, που προσπαθώ να περάσω και στα παιδιά μου. Τι; Να μην πούλησω τα πιστεύω μου. Να είμαι αγαπήμενος με την οικογένεια μου . Να έχω πίστη στον ευατό του μου και τότε όλες μάχες κερδίζονται.
Ναι φίλοι μου . Αν μείνουμε ενωμένοι, αγαπημένοι, πιστοί σε ότι πιστεύουμε, στο τέλος η χώρα μας θα διώξει τους πάσης φύσεως κατακτητάς.
Ναι, πήγα χθές να τους βγάλω, από την αγωνία μου είχα ξυπνήσει από τις 4 το πρωί. Αλλά στις 10 όμως ‘ημουν χαρουμένος, διότι πάλι συναντήθηκαν και θα κάνουν Χριστούγεννα μαζί.
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ.
Δεν θα σας ξεχάσουμε πότε.
Υ.Γ. Αν μείνουμε, ενώμενοι , πιστοί στις ίδεες μας η ώρα της λύτρωσης δεν θα αργήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου