ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ! ----ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΛΟΓΩ …’’ενδιαφέροντος’’!
ΜΕΡΟΣ……3
Το δυστύχημα είναι ότι κάποιοι τα έλεγαν από τότε και στις δύο παρατάξεις. Ήταν λίγοι ομολογουμένως και η καθαρή ματιά τους προς το μέλλον εξελήφθη ως πολιτική διαστροφή. Όσοι τα είπαν μέσα στη ΝΔ χαρακτηρίστηκαν «ακραίοι νεοφιλελεύθεροι» κι όσοι τα είπαν μέσα στο ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίστηκαν «Δεξιοί» ή «αντι-Παπανδρεϊκοί». Μιας και αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ σήμερα, θυμάμαι σαν τώρα τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη (ένα στέλεχος με περίεργες για την εποχή απόψεις, που ηγείτο της φράξιας των «Ιταλών») να σηκώνεται στο πρώτο συνέδριο του Κινήματος το 1983 και να λέει μπροστά στον Ανδρέα Παπανδρέου: «Σ' ένα κόμμα που όλα τα μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου έγιναν υπουργοί κι όλα τα μέλη της Κεντρικής του Επιτροπής έγιναν Νομάρχες ή Διοικητές Οργανισμών, είναι φυσικό όλα τα μέλη των τοπικών οργανώσεων να απαιτούν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι.» Τι κράξιμο έφαγε από τους συνέδρους δεν περιγράφεται. Φυσικό ήταν, αφού πήγαινε να τους χαλάσει τη δουλειά.
Δεν κατηγορώ όσους τον έκραζαν τότε. Έτσι ήταν οι εποχές και δεν θα μπορούσε κανείς να απαιτήσει από απλούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ να διαθέτουν πολιτική διορατικότητα που θα έφτανε σε βάθος τριακονταετίας. Το γεγονός όμως ότι αυτοί που κρατούσαν τα ηνία της εξουσίας δεν είχαν ούτε καν λογιστική διορατικότητα, αποτελεί έγκλημα. Ήταν θέμα απλής αριθμητικής να δουν που πάει ο τόπος με τόσες σπατάλες και διορισμούς. Ήταν θέμα απλής λογικής να δουν ότι μια ολόκληρη γενιά διαπαιδαγωγείται σε μια αντιπαραγωγική λογική που μόνο δεινά επρόκειτο να φέρει. Αλλά η αυτονόητη λογική ήταν εκτός πεδιάς εκείνους τους καιρούς. Σε μια από τις τελευταίες κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου (κάπου μεταξύ 1986 και 1988), τοποθετήθηκε Υπουργός Μεταφορών κάποιος βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας, ονόματι Παπαδημητρίου. Ήταν ήδη πασίγνωστος ως ακραίος παλαιοκομματικός προερχόμενος από την Ένωση Κέντρου και όλοι στο ΠΑΣΟΚ τον ήξεραν με το παρατσούκλι «Γάκιας».
Ο Γάκιας πήρε το υπουργείο με τους δεκάδες εποπτευόμενους οργανισμούς πολυτελείας, τις σημερινές ΔΕΚΟ, στις οποίες μπορούσε να διορίζει απ' ευθείας και χωρίς διαγωνισμούς ή προσκόματα. Στα χέρια του είχε ΟΤΕ, Ολυμπιακή, ΕΛΤΑ, ΟΣΕ, Αστικές Συγκοινωνίες, ΚΤΕΛ κλπ. Το υπουργείο ήταν τότε στη Φιλελλήνων. Ο νέος υπουργός, άδειασε το μεγαλόπρεπο τραπέζι που είχε μπροστά του από περιττές τηλεφωνικές συσκευές, έγγραφα, ντοσιέ και άλλα παρόμοια και γέμισε την πελώρια επιφάνεια με τετράγωνα χαρτάκια, πάνω στα οποία υπήρχαν ονόματα ψηφοφόρων του. Δεν έκανε τίποτα άλλο όλη την ημέρα, παρά να καλεί τους διοικητές των οργανισμών και τους διευθυντές του υπουργείου και να τους δίνει χαρτάκια, με εντολή να διορίσουν όσους ήταν γραμμένοι σ' αυτά. Το έκανε τόσο απροκάλυπτα που δημιουργήθηκε σάλος. Το γράψανε οι εφημερίδες και δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες του γραφείου με τα χαρτάκια στοιχισμένα και τον υπουργό να χαμογελά από πάνω τους. Στον επόμενο ανασχηματισμό, ο Ανδρέας Παπανδρέου τον έδιωξε. Τότε ο Γάκιας, έστειλε στον πρωθυπουργό και στις εφημερίδες μια επίσημη επιστολή, με την οποία εξηγούσε ότι οι διορισμοί του αποτελούσαν προϊόν κοινωνικής δικαιοσύνης: Επειδή ο πληθυσμός της Αιτωλοακαρνανίας ήταν (αν θυμάμαι καλά τους αριθμούς) το 7% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, ενώ το ποσοστό των Αιτωλοακαρνάνων που υπηρετούσαν στο δημόσιο ήταν μόλις το 4% των δημοσίων υπαλλήλων, θέλησε να αποκαταστήσει την ισότητα διορίζοντας αυτό που υπολείπονταν(!). Όλοι τότε γέλασαν, κανένας όμως δεν σκέφτηκε ότι ο τέως υπουργός εγκληματούσε, ούτε κανείς ζήτησε απ' αυτόν ή από οποιονδήποτε άλλον ευθύνες. Αυτός έφυγε, οι διορισμένοι μείνανε και τώρα είναι απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου. Χαιρετίσματα...
Πηγή: protagon.gr - Συγγραφέας: Δημήτρης Καμπουράκης
ΤΕΛΟΣ
ΜΕΡΟΣ……3
Το δυστύχημα είναι ότι κάποιοι τα έλεγαν από τότε και στις δύο παρατάξεις. Ήταν λίγοι ομολογουμένως και η καθαρή ματιά τους προς το μέλλον εξελήφθη ως πολιτική διαστροφή. Όσοι τα είπαν μέσα στη ΝΔ χαρακτηρίστηκαν «ακραίοι νεοφιλελεύθεροι» κι όσοι τα είπαν μέσα στο ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίστηκαν «Δεξιοί» ή «αντι-Παπανδρεϊκοί». Μιας και αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ σήμερα, θυμάμαι σαν τώρα τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη (ένα στέλεχος με περίεργες για την εποχή απόψεις, που ηγείτο της φράξιας των «Ιταλών») να σηκώνεται στο πρώτο συνέδριο του Κινήματος το 1983 και να λέει μπροστά στον Ανδρέα Παπανδρέου: «Σ' ένα κόμμα που όλα τα μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου έγιναν υπουργοί κι όλα τα μέλη της Κεντρικής του Επιτροπής έγιναν Νομάρχες ή Διοικητές Οργανισμών, είναι φυσικό όλα τα μέλη των τοπικών οργανώσεων να απαιτούν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι.» Τι κράξιμο έφαγε από τους συνέδρους δεν περιγράφεται. Φυσικό ήταν, αφού πήγαινε να τους χαλάσει τη δουλειά.
Δεν κατηγορώ όσους τον έκραζαν τότε. Έτσι ήταν οι εποχές και δεν θα μπορούσε κανείς να απαιτήσει από απλούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ να διαθέτουν πολιτική διορατικότητα που θα έφτανε σε βάθος τριακονταετίας. Το γεγονός όμως ότι αυτοί που κρατούσαν τα ηνία της εξουσίας δεν είχαν ούτε καν λογιστική διορατικότητα, αποτελεί έγκλημα. Ήταν θέμα απλής αριθμητικής να δουν που πάει ο τόπος με τόσες σπατάλες και διορισμούς. Ήταν θέμα απλής λογικής να δουν ότι μια ολόκληρη γενιά διαπαιδαγωγείται σε μια αντιπαραγωγική λογική που μόνο δεινά επρόκειτο να φέρει. Αλλά η αυτονόητη λογική ήταν εκτός πεδιάς εκείνους τους καιρούς. Σε μια από τις τελευταίες κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου (κάπου μεταξύ 1986 και 1988), τοποθετήθηκε Υπουργός Μεταφορών κάποιος βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας, ονόματι Παπαδημητρίου. Ήταν ήδη πασίγνωστος ως ακραίος παλαιοκομματικός προερχόμενος από την Ένωση Κέντρου και όλοι στο ΠΑΣΟΚ τον ήξεραν με το παρατσούκλι «Γάκιας».
Ο Γάκιας πήρε το υπουργείο με τους δεκάδες εποπτευόμενους οργανισμούς πολυτελείας, τις σημερινές ΔΕΚΟ, στις οποίες μπορούσε να διορίζει απ' ευθείας και χωρίς διαγωνισμούς ή προσκόματα. Στα χέρια του είχε ΟΤΕ, Ολυμπιακή, ΕΛΤΑ, ΟΣΕ, Αστικές Συγκοινωνίες, ΚΤΕΛ κλπ. Το υπουργείο ήταν τότε στη Φιλελλήνων. Ο νέος υπουργός, άδειασε το μεγαλόπρεπο τραπέζι που είχε μπροστά του από περιττές τηλεφωνικές συσκευές, έγγραφα, ντοσιέ και άλλα παρόμοια και γέμισε την πελώρια επιφάνεια με τετράγωνα χαρτάκια, πάνω στα οποία υπήρχαν ονόματα ψηφοφόρων του. Δεν έκανε τίποτα άλλο όλη την ημέρα, παρά να καλεί τους διοικητές των οργανισμών και τους διευθυντές του υπουργείου και να τους δίνει χαρτάκια, με εντολή να διορίσουν όσους ήταν γραμμένοι σ' αυτά. Το έκανε τόσο απροκάλυπτα που δημιουργήθηκε σάλος. Το γράψανε οι εφημερίδες και δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες του γραφείου με τα χαρτάκια στοιχισμένα και τον υπουργό να χαμογελά από πάνω τους. Στον επόμενο ανασχηματισμό, ο Ανδρέας Παπανδρέου τον έδιωξε. Τότε ο Γάκιας, έστειλε στον πρωθυπουργό και στις εφημερίδες μια επίσημη επιστολή, με την οποία εξηγούσε ότι οι διορισμοί του αποτελούσαν προϊόν κοινωνικής δικαιοσύνης: Επειδή ο πληθυσμός της Αιτωλοακαρνανίας ήταν (αν θυμάμαι καλά τους αριθμούς) το 7% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, ενώ το ποσοστό των Αιτωλοακαρνάνων που υπηρετούσαν στο δημόσιο ήταν μόλις το 4% των δημοσίων υπαλλήλων, θέλησε να αποκαταστήσει την ισότητα διορίζοντας αυτό που υπολείπονταν(!). Όλοι τότε γέλασαν, κανένας όμως δεν σκέφτηκε ότι ο τέως υπουργός εγκληματούσε, ούτε κανείς ζήτησε απ' αυτόν ή από οποιονδήποτε άλλον ευθύνες. Αυτός έφυγε, οι διορισμένοι μείνανε και τώρα είναι απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου. Χαιρετίσματα...
Πηγή: protagon.gr - Συγγραφέας: Δημήτρης Καμπουράκης
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου