x

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Το Αίμα Φλογίζει με Αίμα....

(Πολεμικό – Αστυνομικό φανταστικό μυθιστόρημα στην Αθήνα του UCK και των Μουτζαχεντίν....και κάποιων λίγων «Ενόπλων Πατριωτών». 
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική)


Μέρος Α.

1. «Εσωτερική Δυναμική Σύγκρουση»; Πιθανή...αλλά από «που» και «πως»; Στήνοντας τον «φαντασιακό καμβά» μιας «φουτουριστικής μυθιστορηματικής Ένοπλης Δράσης»

- Προχωράς στο sequel ενώ θα έπρεπε να κάνεις ένα flash back και να ανοίξεις ένα prequel Θεμιστοκλή. Νομίζω, έτσι;
- Ξηγήσου Παύλο. Και με λιγότερες αγγλικούρες....
- Τι «ξηγήσου»; Έχουμε σαν conceptsorry, η συνήθεια της δουλειάς - μια μυθιστορηματική ένοπλη ομάδα, εξαιρετικά οργανωμένη κι εξοπλισμένη, με επιχειρησιακές δυνατότητες που εκτείνονται πανελλαδικά και που ετοιμάζεται να μπει σε μια φάση μαζικών περίπλοκων στρατιωτικών πληγμάτων. Μια πολιτικοστρατιωτική οργάνωση με διεθνείς αναφορές και αναγωγές, με υψηλούς πόρους και ακόμη υψηλότερους στόχους. Στόχους φιλόδοξους που ξεφεύγουν από τα στενά όρια της εσωτερικής πολιτικής.
- Και που είναι το κακό σ’ αυτά;
- Όλα καλά Θεμιστοκλή, αλλά η ιστορία έχει ένα μεγάλο κενό.
- Ποιο είναι αυτό ρε Παύλο, πες το και θα με σκάσεις.
- Πως ξεκίνησε η ομάδα; Πως πρωτοοργανώθηκε; Ποιοι αποτέλεσαν τον κεντρικό σκληρό πυρήνα; Πως βρέθηκαν μαζί; Πως έγιναν οι πρώτοι σχεδιασμοί, οι πρώτοι εξοπλισμοί,οι πρώτες εκπαιδεύσεις, τα πρώτα χτυπήματα; Πως έγιναν οι πρώτες στρατολογήσεις, οι πρώτες μυήσεις στον Αγώνα, στην Ένοπλη Δράση; Πως αποκτήθηκε η πρώτη βοήθεια; Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;
- Ναι, καταλαβαίνω. Κι εμένα με απασχολεί αυτό το πρώτο «κενό» κομμάτι της μυθιστορίας μας. Δεν μπορεί να περπατήσει το στόρι χωρίς «πόδια». Και το κομμάτι που εμφανώς λείπει είναι αυτό ακριβώς: το «ξεκίνημα». Αν και κάποιες στιγμές σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να «αποφύγουμε» αυτή την «αρχή».
- Διαφωνώ. Οπότε; Πως σκέφτεσαι να το καλύψεις;
- «Τακφίρι».
- Τι είπες Θεμιστοκλή;
- «Τακφίρι».
- Και τι είναι αυτό;
- Έτσι λέγονται οι «μουσουλμάνοι στρατολογητές». Για την ακρίβεια, αυτοί που στρατολογούν τους υποψήφιους Βομβιστές αυτοκτονίας. Συνήθως 20άχρονα παιδιά που ψαρεύουν – από ιδιωτική πρωτοβουλία - με «ιερό φανατισμό» στα διάφορα chat rooms.
- Το σκέπτεσαι σαν πιθανότητα εξέλιξης της ιστορίας σου;
- Δεν ξέρω. Θα μπορούσε. Με παραλλαγές και αυτοσχεδιασμούς φυσικά.
- Μισό λεπτό βρε Θεμιστοκλή. Στο θέμα Ισλάμ έχουμε μια ολόκληρη τερατώδη διεθνή τρομοκρατική οργάνωση με αποκορύφωμα την Αλ Κάϊντα. Τι «ιδιωτικές πρωτοβουλίες» μου τσαμπουνάς;


- Κι όμως Παύλο. Δεν είναι όλες οι οργανώσεις και ομάδες τους «συνδεδεμένες» μεταξύ τους. Ούτε όλες «κατευθυνόμενες». Πλήθος ομάδων, αν όχι οι περισσότερες, ενεργούν από προσωπική πρωτοβουλία. Μόνοι τους «αυτοϋποκινούνται, αυτοστρατολογούνται, αυτοεκπαιδεύονται, αυτοεξοπλίζονται, αυτοοργανώνονται και αυτενεργούν». Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν επιδιώκουν όλοι αυτοί οι «ανεξάρτητοι» – ή κάποιοι απ’ αυτούς - την «επαφή» με κάποιους εκ των «επαγγελματικά/στρατιωτικά εκπαιδευμένων  ισλαμιστών κομμάντος/τρομοκρατών». Κάποιοι το πετυχαίνουν, κάποιοι όχι.
- Δηλαδή, Θεμιστοκλή, για να καταλάβω, σκέφτεσαι να πεις πως όλο αυτό το «άριστα οργανωμένο στρατιωτικό μεγαθήριο» που περιγράφεις στην συνέχεια της ιστορίας θα το βάλεις να ξεκινάει από «ερασιτεχνικές προσπάθειες» μερικών «θερμόαιμων ακτιβιστών»;
 - Όχι ακριβώς Παύλο….όχι ακριβώς....θα μπορούσαμε όμως να πάρουμε «στοιχεία» απ’ αυτό το «περίπλοκο κουβάρι».
- Ε, θα μου πεις κι εμένα; Ο εκδότης σου είμαι, ο παραγωγός σου είμαι, δεν δικαιούμαι να ξέρω; Ή έχεις σκοπό να με σκάσεις;
- Κοίτα, τα πράγματα στην ένοπλη δράση δεν είναι άσπρο μαύρο. Ιδίως όταν μιλάμε για διαστάσεις «εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου» όπου ανακατεύονται όχι μόνο μη θεσμικοί αλλά και θεσμικοί παράγοντες. Κάποιες άλλες εποχές, αυτό θα ξεκινούσε απ’ ευθείας από θεσμικούς. Ή καλύτερα ένα «θολό αμάλγαμα θεσμικών/παραθεσμικών. Σήμερα αυτό δεν γίνεται. Η παράδοση Gurcio Malapesta δεν έχει εφαρμογή πλέον – τουλάχιστον στον εξελιγμένο Βορρά. Ούτε καν η παράδοση του «Σοβιετικού Κόκκινου Οκτώβρη» έχει εφαρμογή σήμερα. Που σημαίνει, ξεχνάμε και εναλλακτικές τύπου Νικαράγουα. Άρα, θα πρέπει να εμπνευστούμε άλλες πιθανές «εξελίξεις» για το στόρι μας.
- Ναι;…άϊντε προχώρα…μ’ έσκασες…
- Κοίτα, είναι σαν μια πυρκαγιά που ξεκινάει από πολλές σπίθες, πολλές διαφορετικές εστίες που η μία προκαλεί και αναζωπυρώνει την άλλη. Η βάση, το «εύφλεκτο υλικό» υπάρχει. Η οικονομική κρίση που ταχύτατα μετατρέπεται σε κοινωνική εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων μαζών, η απώλεια εθνικής κυριαρχίας που όλο και διευρύνεται, οι κοινωνικές εξεγέρσεις άλλων χωρών που όλο και μας πλησιάζουν. Σύντομα θα δούμε ένα big bang.
- Μου λες τα γνωστά Θεμιστοκλή. Πες μου καλύτερα γιατί και πως  η «δυναμική ενέργεια που σταδιακά εκλύεται και σωρεύεται» θα διοχετευθεί στο εν λόγω «Κίνημα/εγχείρημα» και όχι κάπου αλλού; Πχ στο «ακριβώς αντίθετό» του. Μια «οιονεί αντεθνική εξέγερση».
- Όλα παίζουν και τρέχουν ταυτόχρονα. Απλά, εμείς, για την ώρα τουλάχιστον,  είμαστε υποχρεωμένοι να «εστιάσουμε» στο «συγκεκριμένο». Είναι αδύνατον να τρέξουν σπονδυλωτά δύο τέτοια ταυτόχρονα κι εξίσου γιγάντια και λεπτομερούς εξελικτικής πλοκής μυθοπλαστικά concept. Κανονικά, θα έπρεπε να βάλουμε στην ιστορία μας δυο τρεις κύριους οργανωτικούς πόλους Εθνικής Εξέγερσης και κάποιες πολιτικοκοινωνικές δυνάμεις (θεσμικές και εξωθεσμικές) να τους βοηθούν και να τους στηρίζουν στο να αναπτύξουν την επιθυμητή στρατιωτική δομή και επιχειρησιακή δυνατότητα και ετοιμότητα. Τα γνωστά μοτίβα δηλαδή.
- Συμφωνώ. Και γιατί δεν το γράφεις έτσι ακριβώς όπως το’ πες;
- Γιατί αυτό είναι σενάριο άλλων εποχών. Σήμερα, συναντάται μόνο σε καμία μπανανία.
- Θεμιστοκλή, το δυσκολεύεις πολύ. Πάρα πολύ.
- Από μόνο του είναι δύσκολο Παύλο. Άρα, κάτι άλλο πρέπει να σκεφτούμε για να βάλουμε στην «ιστοριούλα» μας και που θα είχε την ικανότητα να λειτουργήσει ως «Αίτιο που θα φέρει κοινωνικά Δυναμικά Αποτελέσματα».
- Αντί να ψάχνεις την «αληθοφάνεια», τον «ρεαλισμό» και το «μυθιστορηματικό πρωτότυπο» γιατί δεν πας προς καμιά «παράδοξη διαδρομή» για να έχει και πιο πολύ σασπένς βρε Θεμιστοκλή;
- Ναι, όντως, θα μπορούσαμε να κάνουμε το «απίθανο». Και ίσως θα έπρεπε.
 - Η «Θεσμική λύση»; Τι λες;
- Από Ροβεσπιέρους στην ιστορία άλλο τίποτα. Μην περιμένεις τίποτε από Πολιτειακούς. Αυτοί δεν τολμάνε ούτε ένα γεια να πούνε σε επαναστάτες, πόσο μάλλον να τους βάλουμε να βοηθάνε κιόλας σε εθνικές μυθιστορηματικές εξεγέρσεις. Όχι να τους ηρωοποιήσουμε κιόλας ενώ δεν το δικαιούνται.
- Θεμιστοκλή, γιατί φοβάμαι να σε ρωτήσω το «που το πάς»;
- Δεν ξέρω, εσύ θα μου πεις…
- Δεν πιστεύω να σκέφτεσαι τίποτα Δίδυμους Πύργους;
- ....
- Ω, Θεέ μου, αυτό σκέφτεσαι…Ρε πας καλά;
- Δεν ξέρω....Οι πόλεμοι πάντοτε πυροδοτούνταν από το αίμα Παύλο. Το Αίμα φλογίζει με Αίμα….πως να μην το λάβουμε υπ’ όψιν κάτι τέτοιο σε μια τέτοια ιστορία; Σασπένς δεν ψάχνεις; Ε, σε συνταγές του Χόλιγουντ δεν πρέπει να καταφύγουμε;
- Εντάξει, ηρέμησα, πες μου τι σκέφτεσαι να βάλεις μέσα; Φαντάζομαι τίποτα μικρές αναίμακτες βομβιστικές επιθέσεις, έτσι Θεμιστοκλή;
- …..
- Τι διάολο σκέπτεσαι που να σε πάρει κι εσένα κι εμένα μαζί δαίμονα της κολάσεως;
- Ας πούμε, «κάτι στο Σύνταγμα». Κάτι «βαρύ». Το κάνουν κάποιοι ανεγκέφαλοι με σκοπό να «δυναμιτίσουν τα πράγματα» και την ευθύνη την φορτώνουν με προκήρυξη σε κάποια ισλαμική ένωση πχ «Μουτζαχεντίν κάτι», ξέρω γω. Τα «υπόλοιπα» τα φαντάζεσαι.
- Καλά, ως εδώ. ΟΚ, ας πούμε ότι «ποιητική αδεία» - κι ως ένα βαθμό βεβαίως - λειτουργεί η φόρμουλα για το στόρι, ως προς το σασπένς τουλάχιστον. Εξακολουθεί να υπάρχει ένα μεγάλο κενό από δω ως την αυστηρά οργανωμένη και πειθαρχημένη στρατιωτική οργάνωση που αναφέρεις στην πορεία της ιστορίας.
- Από τη στιγμή που θα έχουμε «πολεμικές καταστάσεις», αναγκαστικά θα αναδειχτούν και ηγέτες. Εξίσου αναγκαστικά θα υπάρξει και ο ανάλογος «ανταγωνισμός» μεταξύ τους για τα «Πρωτεία». Τα «καπετανάτα» θα ενισχυθούν. Θα γίνουν ένα σωρό συμμαχίες μεταξύ τους. Σύντομα θα ξεκαθαρίσει το πράγμα. Κάποιος θα κυριαρχήσει. Αυτός στη συνέχεια είναι που θα «καθορίσει και την αντζέντα». Που θα «σωρεύσει δύναμη», θα «συγκεντρώσει δυναμικά» όλους τους επίσης – αλλά λιγότερο δυναμικούς απ’ αυτόν - «δυναμικούς πόλους» κάτω από μια ενιαία στιβαρή διοίκηση, που θα «οδηγήσει όλο αυτό το χύμα καμίνι» σε ένα «ατσάλινο συγκροτημένο ενιαίο Σχήμα». Όταν φτάσουμε εκεί βλέπουμε τέλος πάντων.
- Θεμιστοκλή, έχω την αίσθηση πως αυτό το πρώτο μέρος τείνει να υπερκαλύψει το δεύτερο. Ασύμμετρη εξέλιξη της ιστορίας. Και απίστευτος όγκος λεπτομερειών που τείνει να μετατρέψει το μυθιστόρημα σε ανεξέλεγκτο μεταφυσικό μελλοντολογικό χρονογράφημα. Με όλους τους κινδύνους «ατυχών συνεπαγωγών» που μπορεί να σημαίνει αυτό.
- Εάν αφεθεί Παύλο, να «χρονίσει» αυτή η ένταση, ναι. Εάν την κλείσουμε όμως «εν τάχει», όχι.

- Καλά, προχώρα το και τα ξαναλέμε…Πριν μου το στείλεις όμως προειδοποίησέ με να έχω πάρει τα χάπια της καρδιάς και τα lexotanil.


  1. Το... «ανατίναξες το Σύνταγμα»;

-          Τι έγινε βρε Θεμιστοκλή; Το…ανατίναξες το Σύνταγμα;
-          Όχι…
-          Δηλαδή;
-          Τι δηλαδή βρε Παύλο; Οι Έλληνες δεν είναι μουσουλμάνοι να θυσιάζουν δικούς τους για να ενεργοποιήσουν τους υπόλοιπους. Έχασα τον ύπνο μου από την ώρα που το κουβεντιάσαμε σαν πιθανή ροή του κειμένου. Εν πάση περιπτώσει, ούτε καν σε μυθιστόρημα δεν μπορώ να φανταστώ τέτοια εξέλιξη. Από όποια πτέρυγα Ελλήνων κι αν προέρχεται.
-          Βρε Θεμιστοκλή, πάνω που άρχισα να συνηθίζω την ιδέα. Γιατί βρε που να σε πάρει; Θα ήταν έξοχη κορύφωση. Τι λέω; Καθηλωτική εξέλιξη. Το μέγιστο σασπένς. Και όντως, θα δικαιολογούσε την εξέλιξη των πραγμάτων όπως την περιέγραφες την άλλη φορά. Άλλωστε, μυθιστόρημα είναι ρε φίλε, όχι πραγματικότητα.
-          Ίσως Παύλο. Αλλά σου είπα. Δεν είμαστε μουσουλμάνοι. Δεν πολεμάμε έτσι εμείς.
-          Όχι ακριβώς.
-          Τι θέλεις να πεις;
-          Θυμίσου τον ΕΛΑΣ. Και το Δίστομο, θα έλεγα. Και τα Καλάβρυτα.
-          Ναι, ξέρω τι εννοείς. Βαρούσαν οι αντάρτες επίτηδες «ξεκάρφωτους Γερμανούς» για να εξοργιστούν αυτοί μετά και να πάνε να σφάξουν τον άμαχο πληθυσμό και να κατακάψουν τα σπίτια τους. Αυτοί μετά χωρίς σπίτι, χωρίς οικογένεια και γεμάτοι οργή πήγαιναν τρέχοντας να καταταγούν στους αντάρτες.
-          Ακριβώς. Κι αυτό δεν νομίζω να ήταν πρωτοτυπία του ΕΛΑΣ και μόνο. Διεθνής τακτική ήταν, είναι και θα παραμείνει σε όλη την ιστορία και ανά την υφήλιο. Κι επίσης, μην ξεχνάμε πως στα Καλάβρυτα, την διαταγή για την εκτέλεση των 100 άρρωστων αιχμαλώτων Γερμανών από τους αντάρτες την έδωσε ο ίδιος ο Τσώρτσιλ για να ωθήσει τους Έλληνες να ενισχύσουν την αντίσταση. Ήξερε βλέπεις το πόσο απάνθρωπα θα αντιδρούσαν οι Γερμανοί.
-          Ναι, ναι, ΟΚ. Δεν είπα πως διαφωνώ. Όντως, είναι έμφυτο, εγγενές αν θέλεις κι αναπόσπαστο καρκίνωμα του Πολέμου σαν μια αμείλικτη απάνθρωπη πραγματικότητα που υπακούει σε δικούς της ασύλληπτης ωμότητας κανόνες και πολύ εύκολα αποκτάει την δική της δυναμική.
-          Οπότε; Μετά απ’ αυτό το σαρκαστικό – αν και ακαταλαβίστικο – διανοουμενίστικο λογίδριό σου, γιατί λοιπόν έχεις αναστολές στο να χρησιμοποιήσεις αυτή την κομβική εξέλιξη στο σενάριο; Σου φαίνεται μήπως παράλογο;

-          Όχι Παύλο. Σύμφωνα με την λογική και ψυχοπαθολογία του Πολέμου δεν είναι παράλογη εξέλιξη χίλια αδέλφια σου νεκρά από τα χέρια αδελφών τους για να ξεσηκωθούν έπειτα οργισμένοι οι υπόλοιποι από τους καναπέδες τους και ν’ αρχίσουν κατόπιν να σφάζονται πρώτ’ απ’ όλα μεταξύ τους. Σύμφωνα με την Ηθική και τον Πολιτισμό όμως, ναι είναι παράλογη, απάνθρωπη τακτική και έξω από κάθε όριο Ενδοφυλετικής Πατριωτικής Τιμής.
-          Κι άλλο σαρκαστικό διανοουμενίστικο λογίδριο. Προφανώς, δεν μπορώ να σε πείσω. Η περίπτωσή σου είναι μάλλον σχιζοειδής ταύτιση του ιδεατού με το πραγματικό. Δεν μου λες βρε Θεμιστοκλή, από πότε η μυθοπλασία θεωρείται πως μπορεί να προκαλεί ανήθικα αποτελέσματα στον πραγματικό κόσμο αντί για απλή τέρψη και προβληματισμό; Έστω και με εξτρήμ μεθόδους...
-          Καλά, καλά μην σκας Παύλο. Και να μην το κάνουν οι Έλληνες ήρωες της ιστορίας μας θα το κάνουν στην πορεία άλλοι. Οπότε θα έχεις το σασπένς που θέλεις.
-          Δηλαδή;
-          Ε, πολύ θέλει; Για πόλεμο μιλάμε. Μα οι Ισλαμιστές, μα οι ουτσεκάδες, μα κάποιοι άλλοι καλοθελητές, όλο και κάποιος θα το κάνει στην πορεία της αύξησης της έντασης των καταστάσεων. Εκ των πραγμάτων θα προκύψουν στη μυθοπλασία μας τέτοια τραγικά έκτροπα. Με πολύ αίμα. Όσο θέλει η εκδοτική σου όρεξη .....Όπως κάθε πόλεμος δηλαδή.
-          Ναι, αλλά τόσο μεγάλο χτύπημα;  Δεν θα ήταν παράλογο από μέρους τους;

-          Που είναι το παράξενο; Η «εντροπία» να είναι καλά....Σε τόσο «αχανείς» και «χαλαρά διασυνδεδεμένες διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις» πάντα υπάρχει «κάτι μη ελέγξιμο»...Πάντα υπάρχει η ομάδα των φανατικών που θέλει να «κάνει την διαφορά» και «απειθαρχεί» στα «κέντρα εξουσίας». Επιπροσθέτως, η Ελλάδα δεν διαθέτει τους μηχανισμούς ασφαλείας που διαθέτουν Λονδίνο και Ν. Υόρκη. Δες εκεί τι έγινε, σύγκρινε τα μεγέθη και θα δεις πως είναι πολύ ρεαλιστικό τρομοκρατικό χτύπημα. Εδώ πέρασε βόμβα μέσα στο κτίριο της Κατεχάκη κι έφτασε στο γραφείο του Υπουργού. Φαντάσου τι θα μπορούσε να γίνει σε επίπεδο μυθοπλασίας μόλις εξοργιστούν οι μουσουλμάνοι και οι ουτσεκάδες από τα πλήγματα που θα δεχτούν από τους εθνοαντάρτες του μυθουργήματός μας. Δικαιολογείται να βάλουμε στην πορεία του όποια εξέλιξη θέλουμε τέλος πάντων. Στο κάτω κάτω της γραφής μυθιστόρημα είναι.

-          Καλά, καλά, με έπεισες. Και τι σκέφτεσαι ως εναλλακτικό σενάριο;
-          Κάτι πιο «γήινο». Κάτι πιο «συνηθισμένο» στα μυθιστορηματικά ειωθότα. Ένας «Πόλος-αστάθμητος παράγοντας». Ένα άτομο μόνο του με «εθνοεξεγερτικό προσανατολισμό και πολεμικές τάσεις» που πλησιάζει κάποιους πατριώτες και τους προτείνει την ένοπλη δράση. Κάποιοι λένε ναι στην αρχή για να κάνουν πίσω την επόμενη μέρα. Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να λένε ναι, αλλά δεν πραγματοποιούν αυτά που υπόσχονται. Άλλοι αποδεικνύονται φαφλατάδες κι άλλοι ρουφιάνοι των Συστημικών θυλάκων των υπηρεσιών ασφαλείας και δη του «καθεστωτικού βαθέος κράτους». Ο ήρωάς μας λοιπόν συνειδητοποιεί πως ο μόνος τρόπος είναι να επεξεργαστεί μόνος του ένα σχέδιο, βατό για ένα άτομο, εντυπωσιακό, που θα λειτουργήσει σαν πόλος έλξης στις επόμενες απόπειρες στρατολόγησης. Άρα, το πρώτο που χρειάζεται είναι να εντοπιστεί ο πιο «εντυπωσιακός στόχος».
-          Πάλι αρχίζω ν’ ανησυχώ που να σε πάρει...Άντε, ξεφούρνισέ το. Ποιούς σκέφτεσαι σαν εντυπωσιακούς στόχους;
-          Λεπτομέρειες δεν θα σου πω. Όχι ακόμη. Θα σου πω μόνον ότι εντοπίζει τον «ιστορικά πιο αντιπαθητικό – στην κοινή γνώμη - κύκλο ανθρώπων σε περιόδους κρίσης». Αγοράζει λοιπόν από την πιάτσα τον απαραίτητο εξοπλισμό – πχ χειροβομβίδες, πιστόλι, σιγαστήρες, καραμπίνα, αυτόματο τυφέκιο μακρινής βολής, σκοπευτικά, αυτόματα όπλα, εκρηκτικά, μικροκάμερα, τέτοια πράγματα τέλος πάντων.....
-          Πριν συνεχίσεις, όσο και να μιλάμε για μυθιστόρημα δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να βρεθεί «εξεζητημένος εξοπλισμός». Είναι τόσο «στοχοποιημένα» τέτοια όπλα και μάλιστα τέτοιες «ασύμμετρες εποχές» που οι Αρχές θα τον εντοπίσουν με τη μια. Χάνει σε «αληθοφάνεια» το στόρι σου αν δεν βρεις λύση σ’ αυτό.


-          ΄Έχεις δίκηο. Αλλά δες το σαν «υπερβατική συνθήκη έργου».
-          Ως προς το πρώτο, τι εκδότης θα ήμουν αν δεν είχα δίκηο; Ως προς το δεύτερο δεν κατάλαβα τίποτα.
-          Άι πνίξου. Ως προς το πρώτο.
-          Κάτι άλλο ήθελες να πεις. Βαρύτερο. Αλλά το προσπερνάω. Προχώρα...ξηγήσου για το δεύτερο, το ακαταλαβίστικο, αυτό με τα ... πως τόπες; «υπερβατικό»;
-          Ναι....Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω πιο «αληθοφανείς επιλογές», αλλά άστο καλύτερα.
-          Τι εννοείς;
-          Εννοώ ότι καλύτερα να αποφύγουμε επεξεργασμένες «ρεαλιστικές επιλογές». Καλύτερα να «πραγματευθούμε απίθανα πράγματα», σουρεαλιστικά. Πράγματα που να περνάνε ξεκάθαρα στο φαντασιακό. Τολμώ να πω, ότι μάλλον καλό θα ήταν να μπουν εσκεμμένα και κάμποσες «υπερβολές» μέσα ακριβώς για να ξεφεύγει από τον απόλυτο ρεαλισμό. Αλλά ας μην πλατειάσουμε σε τέτοιες λεπτομέρειες καλύτερα.
-          Ίσως έχεις δίκηο. Στην τελική δεν θα εκδώσουμε και  το «εγχειρίδιο του καλού αντάρτη».
-          Σωστόν. Άλλωστε τέτοια υπάρχουν άφθονα. Δεν θα κάνουμε εκλαΐκευση.
-          Συμφωνώ. Άλλωστε, τι διάολο; Μυθιστόρημα είναι. Ότι όπλο θέλει βρίσκει.  Ας παραβιάσουμε λοιπόν εσκεμμένα την «αληθοφάνεια». Για πες μου για τους στόχους τώρα.
-          Επιμένεις; Αφού σου είπα ότι δεν θα σου πω. Όχι ακόμη. Μπλέκουμε άλλωστε κι εδώ στα χωράφια της «αληθοφάνειας». Που ενίοτε ίσως πρέπει να ψιλοαποφεύγεται. Μπορούμε να αναφερόμαστε πχ στην εκτέλεση των «Κατσαπλιάδων του Σουλτάνου στην Περαχώρα Κορινθίας λίγο πριν το 1821 αλλά όχι στους Κατσαπλιάδες του σήμερα». Σωστόν;
-          ΟΚ, ΟΚ...κατάλαβα....μάλλον έχεις δίκηο...δες πως θα το καλύψεις.....
-          Θα σου πω μόνον για τον πιο «βασικό στόχο». Ή μάλλον, ήδη σου είπα νωρίτερα: «Μουτζαχεντίν»  και Αλβανοουτσεκάδες.  Αυτά εν συντομία. Νομίζω πως καλύψαμε το «κενό» που λέγαμε Παύλο, ε;
-          Ναι, Θεμιστοκλή, το κάλυψες. Προχώρα την ιστορία.


3. Η «Πρώτη Στρατολόγηση»

-          Γειά σου βρε Νικόλα, τι γίνεται;
-          Έλα ρε Λεωνίδα, καλά, εσύ, πως πάει; Απάντησε ο Νίκος κλείνοντας απότομα την ανοιχτή ακρόαση και ρίχνοντας λοξές ματιές γύρω για να δει αν πρόλαβε ν’ ακούσει κανείς απ’ τους συναδέλφους του γραφείου τίποτα.
-          Τρέξιμο, όπως πάντα κι όπως όλοι. Θα’ σαι στην Πλατεία απόψε;
-          Ναι, βέβαια. Θα’ ρθεις;
-          Πιθανότατα. Τα λέμε εκεί λοιπόν το βράδυ;
-          Έγινε.
-          Εξακολουθείς να συμφωνείς «μ’ αυτά που συζητάγαμε»;
-          Εννοείται, το ρωτάς;
-          Εντάξει λοιπόν, θα τα πούμε από κοντά…

                                                       *  *  *

Βράδυ, 23.15μμ.Το κοφτό κορνάρισμα έξω από την πάμπ τράβηξε την προσοχή και τα βλέμματα των θαμώνων. Ο Νίκος κοίταξε έξω. Αν και δεν αναγνώρισε το αυτοκίνητο, γνώρισε το Λεωνίδα. Του έκανε νόημα να παρκάρει και να έρθει μέσα αλλά έκπληκτος είδε τον οδηγό να τον καλεί έξω. Σηκώθηκε απ’ το τραπέζι, βγήκε σβέλτα απ’ το μαγαζί και πλησίασε το ήδη ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου.
-          Έλα βρε Λέων. Τι θα κάνεις; Θα κατέβεις για μια μπύρα;
-          Μπες μέσα Νικόλα.
-          Ε; Τι έγινε;
-          Βρε, μπες μέσα σου λέω…Θα σου πω.
-          «Οκ,  μισό», απάντησε ο Νίκος κι αφού επέστρεψε σβέλτα στο μαγαζί να πάρει το μπουφάν του,  μπήκε στο αυτοκίνητο.
-          Τι έγινε Λέων, καινούριο αυτοκίνητο; Εεε, τ’ αυτιά μου, τι έβαλες στο τέρμα τη μουσική;
-          «Δανεικό»… φώναξε ο Λεωνίδας για ν’ ακουστεί πάνω από την εκκωφαντική μουσική.
-          Ε; τι…τι εννοείς;
-          Θα καταλάβεις. Βγάλε τη μπαταρία απ’ το κινητό.
-          Τι;
-          Ρε κάνε αυτό που σου λέω.
-          Οκ…οκ…τη βγάζω…αλλά υπάρχει και η «δεύτερη» ξέρεις, η «κρυφή».
-          ....και βάλτο σε κείνο το κουτί.
-          Τι έγινε βρε Λέων, τι μέτρα ασφαλείας είναι αυτά; Που πάμε;
-          Θα δεις.
-          Τι σκάρωσες ρε φίλε; Τι παίζει;
-          Υπομονή και θα δεις μικρέ. Δράση δεν είπαμε κι όχι λόγια; Σου έχω μια μικρή έκπληξη.
-          Τι έχεις ετοιμάσει ρε συ;

-          Όλα στην ώρα τους. Για πες μου ρε φίλε, τι λες για τις τελευταίες εξελίξεις;

-          Ποιο απ’ όλα; Πολλά έχουν γίνει… ….
-         
-          Α, κατάλαβα. Τα χτυπήματα εννοείς.
-          Ακριβώς.
-          Τι να πω ρε φίλε…Άξιοι. Όποιοι κι αν τα έκαναν ν’ αγιάσει το χέρι τους.
-          Ποιο χτύπημα λες έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση;
-          Να σου πω, οι γνώμες διΐστανται. Κάθε μέρα με τα παιδιά αυτό κουβεντιάζουμε τον τελευταίο καιρό. Εικασίες πολλές, αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιοι είναι πίσω απ’ αυτές τις επιθέσεις.
-          Δεν σε ρώτησα αυτό.
-          Ναι, σόρι, αλλά είχα το νου μου στις κουβέντες που είχαμε κάνει μαζί – και μάλιστα πολύ πριν απ’ αυτά τα χτυπήματα - για την ανάγκη μιας πιο δυναμικής δράσης κι έλεγα «ρε κοίτα να δεις σύμπτωση!»…
-          Ρε, θα μου πεις τώρα εκτιμήσεις για τα χτυπήματα κι άσε την παπαρολογία.
-          ΟΚ…οκ…λοιπόν, όλα τα χτυπήματα αρέσανε στα παιδιά. Στον καθένα βεβαίως έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και διαφορετικό χτύπημα. αλλά…
-          Λέγε…
-          Αλλά, τώρα που το καλοσκέφτομαι, όλοι μάλλον συμφωνούν στην αποθέωση του τελευταίου χτυπήματος. Οι Ουτσεκάδες θα το φυσάνε και δεν θα κρυώνει. Χτυπήθηκαν με αλβανικές χειροβομβίδες που οι ίδιοι είχαν προμηθεύσει. Αν είναι δυνατόν!!!

-          Ώστε αφιονίστηκαν τα παιδιά…
-          Μόνο; Εδώ είναι έτοιμοι να βγούν στους δρόμους και να σηκώσουν τα λάβαρα της επανάστασης. Τόσο ενθουσιασμένοι είναι.
-          Και γιατί δεν το κάνουν;
-          Εντάξει τώρα, από την θεωρία και τον ενθουσιασμό μέχρι την πράξη ξέρεις καλά τι απόσταση υπάρχει.
-          Αν ξέρω λέει…
-          Επίσης, τις κόντρες και τις ασυμφωνίες μεταξύ των ομάδων τις ξέρεις κι αυτές Λεωνίδα. Τους αρχηγισμούς επίσης τους ξέρεις. Τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις εξίσου τις κατέχεις. Πώς να κατέβουν σε συντονισμένες ενέργειες λοιπόν ρε φίλε ; Υπό τίνος την ηγεσία και τι είναι αυτό που θα τους πείσει να ομονοήσουν;
-          Που να μας πάρει και να μας σηκώσει Νικόλα….
-          Όπως τόπες Λέων…Που να μας πάρει και να μας σηκώσει…Αλλά δυστυχώς, έτσι ήταν πάντα κι έτσι είναι. Και πολύ φοβάμαι ότι έτσι θα παραμείνει…
-          Αυτό ήταν λοιπόν; Εκεί εξαντλείται ο «επαναστατισμός των οργισμένων» μετά από τόσο χυμένο αίμα;
-          Κοίτα, η αλήθεια είναι πως με όλα αυτά τα χτυπήματα και το χυμένο αίμα που είπες, έχουν αυξηθεί οι «εντάσεις» και οι «επαναστατικές ζυμώσεις» στις ομάδες.
-          Νικόλα, το ξέρεις αυτό που λέει ο φτωχοπρόδρομος ο λαός μας πως «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, σαράντα μέρες κοσκινάει»;
-          Ναι, Λέων το ξέρω. Από χωριό είμαι κι εγώ. Αλλά, νομίζω πως έχει αρχίσει να υπάρχει διαφορά. Την νοιώθεις στην ατμόσφαιρα όταν βρίσκεσαι μαζί τους. Δεν είναι απλώς ηλεκτρισμένη. Μυρίζει μπαρούτη από απόσταση. Ζηλεύουν μπορώ να πω.
-          Ζηλεύουν;
-          Ναι, ζηλεύουν. Ζηλεύουν αυτούς που συμμετέχουν σ’ αυτές τις ένοπλες επιθέσεις.
-          Και τι κάνουν γι’ αυτό;
-          Απ’ όσο ξέρω, τίποτα το ιδιαζόντως δυναμικό. Αυξήσανε βεβαίως τις «νυχτερινές κόντρες» με τους «γνωστούς» αλλά μέχρις εκεί.
-          Μέχρις εκεί;
-          Ναι, μέχρις εκεί…
-          Αναρωτιέμαι, τελικά, εάν αυτός ο λαός θέλει στ’ αλήθεια εντέλει να ξαναβρεί τον πολεμικό εαυτό του και την αποκατάσταση της εθνικής του κυριαρχίας.


-          Τι περίμενες βρε Λέων; Μόνοι τους είναι, ανοργάνωτοι είναι, ανεκπαίδευτοι είναι. Τι περίμενες; Να ενθουσιαστούν, να πάρουν τα όπλα και να βγούν στους δρόμους πυροβολώντας;
-          Θα περίμενα, τουλάχιστον, κατ’ αρχήν να αυτοοργανωθούν και να εκπαιδευτούν.
-          Λέων, από πότε πιστεύεις στα «θαύματα» και στις δυνατότητες της «αμεσοδημοκρατικής αυτοοργάνωσης» της κοινότητας;
-          Σ’ αυτά όχι, αλλά στις δυνατότητες των ηγετών των ομάδων πιστεύω. Από τις ομάδες πάντα γεννιούνται ηγέτες. ΠΑΝΤΑ. Που είναι αυτοί τώρα Νικόλα;
-          Ίσως δεν είναι ακόμα η ώρα Λεωνίδα. Εντάξει, φούντωσαν, άναψαν, κονταροχτυπιούνται όλο και περισσότερο με τους «γνωστούς», ε, θέλει το χρόνο του για να μετατραπεί όλη αυτή η συσσωρευμένη ένταση σε οργανωμένο κίνημα.
-          Δεν υπάρχει αυτός ο χρόνος Νικόλα. Τα πράγματα τρέχουν τόσο δαιμονισμένα που μας έχουν ήδη προσπεράσει. Να ελπίζουμε όχι ανεπανόρθωτα.
-          Τι έγινε Λεωνίδα; Γιατί σταματήσαμε; Ουφ, επιτέλους έκλεισε κι αυτή η δαιμονισμένη μουσική…
-          Βάλε το ακουστικό που θα βρεις στο συρτάρι.
-          Μην μου πεις ότι μ’ έβγαλες έξω για να μου βάλεις ν’ ακούσω τίποτα χιτάκια απ’ το mp4;
-          Άσε τις αηδίες και συγκεντρώσου…
-          ΟΚ, το έβαλα…α, βλέπω έβαλες κι εσύ…
-          Σσσστ…
-          Καλά ντε…
-          Κλείστο και άκου…
-          ….
-          ….
-          Τι είν’ αυτά ρε μαλάκα; Αραβικά; Αλβανικά; Αφγανικά; Πακιστάνικα;
-          Όλα μαζί..
-          Ρε με δουλεύεις; Τι να καταλάβω από τις κωλόγλωσσές τους;
-          Σκάσε και περίμενε…θ’ ακούσεις και την μετάφραση σε λίγο…στ’ Αγγλικά…
-          Μετάφραση;!
-          Ναι, μετάφραση..
-          Ρε Λέων, να σε ρωτήσω κάτι;
-          Όχι…
-          Καλά…Τώρα δεν υπάρχει φόβος να μας «ακούνε»; Γιατί έκλεισες τη μουσική;
-          Διότι αυτό το πραγματάκι εδώ εκπέμπει αρκετά παράσιτα ώστε να έχουμε και λίγες ιδιωτικές στιγμές.
-          Και γιατί δεν μπλοκάρει και τα «εισερχόμενα» που ακούμε;
-          Άλλες συχνότητες σήματος.
-          Και γιατί δεν το έκανες νωρίτερα αντί να μας ξεκουφαίνεις με την μουσική;
-          Γιατί θα απενεργοποιούνταν και το GPS που διαθέτει αυτό το εργαλείο.
-          Ρε, θα με τρελάνεις; Δηλαδή, ξέρουν που είμαστε και τι κάνουμε αυτή τη στιγμή; Και γιατί τους άφησες αφού μπορούσες να το μπλοκάρεις;
-          Νίκο. Το ανοίγω και το κλείνω για να τους δείξω πως «κάτι θα γίνει» και τους θέλω «σχετικά κοντά». Για «παν ενδεχόμενο».  Πχ το μπλόκαρα σε απόσταση από την πλατεία. Δεν γνωρίζουν λοιπόν ότι ήρθα από κει. Αυτοί από τη μεριά τους κατάλαβαν πως το όχημα θα χρησιμοποιηθεί σε «κάτι σοβαρό» και είναι “stand by”. Εάν το κλείναμε επί μακρόν θα περνούσαν σε «δεύτερη φάση ετοιμότητας» εξ’ αιτίας της μακροχρόνιας διακοπής σήματος και θα κινητοποιούνταν. Κι επειδή θα είχαν άφθονο χρόνο στη διάθεσή τους και «ήδη ενεργό εγρήγορση» θα μας εντόπιζαν. Πράγμα που δεν το θέλουμε να συμβεί τόσο γρήγορα απόψε. Το μπλόκαρα βεβαίως αρκετά πριν φτάσουμε εδώ, όταν ήμασταν στην υπόγεια γέφυρα. Και μετά αν θυμάσαι γυρίσαμε «ανάποδα». Μέχρι να εντοπίσουν τη «διακοπή» θα περάσει ώρα. Όταν εντοπίσουν το σημείο θα σκεφτούν πως «μείναμε» κάτω από τη γέφυρα και γι’ αυτό πιθανόν να μην συλλαμβάνουν το σήμα. Θα στείλουν περιπολικό για έλεγχο. Όταν προσπελάσουν κι αυτό το εμπόδιο, πρώτον θα έχουν ήδη χάσει πολύ χρόνο και δεύτερον θα έχουν μια πολύ μεγάλη περίμετρο να ελέγξουν και να είσαι σίγουρος πως αδυνατούν να το κάνουν αποτελεσματικά και γρήγορα. Τέλος οι ερωτήσεις;


-          Ε, όχι δα. Τώρα έγιναν περισσότερες…ρε φίλε, δεν καταλαβαίνω…τι είν’ αυτοί που νυχτιάτικα σ’ ένα παλιόσπιτο χρησιμοποιούν μεταφραστή για τη συνεννόησή τους; Κι εν πάση περιπτώσει ποιους ακούμε νυχτιάτικα από ένα σκοτεινό στενό;
-          Σου θυμίζω ότι ακούς από κοριό Νικόλα. Βούλωστο επιτέλους, συγκεντρώσου και θα καταλάβεις…
-          Τι θες να πεις; Μιλάω πολύ;
-          Ω, μα κλείστο πια…
-          Ρε μαλάκα τι λέει το άτομο; Κάτι για εξέγερση… όπλα…. συνεργασία Ισλαμ, Αλβανών, Μακεδόνων…Τούρκοι…κατάληψη…διαδηλώσεις…βόμβες…πρεσβεία...τζαμί…σφαγή… δημόσια προσευχή…πολιτική…εκλογές…..Θράκη….Κύπρος….Τσαμουριά…Μακεδονία…
       τα σημειώνεις όλα αυτά ρε Λεωνίδα;
-          Ασταμάτητα εδώ και μήνες.
-          Δεν καταλαβαίνω. Τι παίζει εδώ ρε φίλε;
-          Θα δεις. Ώρα να μετακινηθούμε.
-          Που πάμε;
-          Είναι η ώρα που αλλάζει η σκοπιά τους κι ανοίγει κενό στην ασφάλειά τους. Μεταφερόμαστε στην πίσω είσοδο.
-          Λεωνίδα, πας με τα καλά σου; Άσε που χωρίς φώτα θα βρεθούμε πάνω σε κανένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο έτσι που δεν έχει ούτε κερί αναμμένο αυτή η γειτονιά αλλά, το κυριότερο, εκείνοι εκεί πρέπει να είναι όλοι οπλισμένοι, εκπαιδευμένοι κι αδίστακτοι. Τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ; Ας ειδοποιήσουμε την Αντιτρομοκρατική κι ας αναλάβουν αυτοί.
-          Εσύ πιστεύεις ότι δεν τα γνωρίζουν οι Αρχές Νικόλα; Τα πάντα γνωρίζουν. Και δεν κάνουν τίποτα. Αυτό ονομάζεται politically correct εξωτερική πολιτική.
-          Που το πας Λεωνίδα;
-          Θα δεις.
-          Τι έγινε, εδώ θ’ αφήσεις τ’ αμάξι;
-          Περίπου. Βλέπεις αυτή την καγκελόπορτα;
-          Ναι, τι μ’ αυτήν;
-          Πάρε αυτό το κλειδί και πήγαινε σβέλτα άνοιξέ την για να μπω με την όπισθεν
-          ΟΚ, αλλά μου χρωστάς πολλές εξηγήσεις φιλαράκι.
Ο Νίκος άνοιξε την εξώπορτα του ερειπωμένου νεοκλασσικού και παραξενεύτηκε που αν και παμπάλαια δεν άφησε το παραμικρό τρίξιμο. Σαν νά’ ταν πρόσφατα λαδωμένη. Την ξαναέκλεισε αφήνοντας απλά να κρέμεται η αλυσίδα. Ο Λεωνίδας έκρυψε το αυτοκίνητο πιο μέσα στον εγκαταλειμμένο κήπο.
-          Και τώρα Λέων, τι κάνουμε εδώ;
-          Πάμε πίσω απ’ το αυτοκίνητο να σου δείξω.
Ακριβώς λίγα μέτρα πίσω από το όχημα, στην πίσω μεριά του σπιτιού, δέντρα και θάμνοι έκρυβαν την χαμηλή μάντρα. Περνώντας μέσα από τα κλαδιά είδαν ξεκάθαρα μπροστά τους στα πενήντα μέτρα την πίσω είσοδο του κτιρίου. Καθώς και άτομα να μπαινοβγαίνουν.
-          Τι γίνεται εδώ βρε Λέων;
-          Θα μάθεις. Έλα όμως.  Έχουμε πρώτα να ξεφορτώσουμε μερικά πράγματα.
-          Λέων, γιατί έχω αρχίσει ν’ ανησυχώ;
-          Δεν είναι τίποτα, θα σου περάσει. Τράβα άνοιξε το πορτ μπαγκάζ.
-          ΟΚ, αλλά κάτι δεν μου πάει καθόλου καλά φίλε…..ωχ, τι έχεις εδώ ρε μαλάκα; Ρε πας καλά; Πόλεμο θα ξεκινήσεις;
-          Για την ακρίβεια, θα «ξεκινήσουμε»…
-          Ε, δεν πας καλά…Που τα βρήκες όλα αυτά τα όπλα ρε; Και τι εννοείς θα «ξεκινήσουμε»; Εμείς οι δύο, εναντίον όλων αυτών εκεί; Αυτοί μπορεί να είναι στρατός ολόκληρος εκεί μέσα… Ποιοι είναι; Τους ξέρεις;


 4. Η «Μύηση της Φωτιάς»



-          Σού’ πα. Τους παρακολουθώ πολλές εβδομάδες τώρα. Φανατικοί ισλαμιστές που στήνουν τρομοκρατικό δίκτυο στην Ελλάδα. Συνεργασία Μουτζαχεντίν κάθε πιθανής προέλευσης με Ουτσεκάδες...και όχι μόνο… Το αν λειτουργούν ανεξάρτητα ή κατευθυνόμενα, δεν το γνωρίζω. Θα το μάθουμε κι αυτό στην πορεία. Γνωρίζω όμως καλά ότι ελέγχουν εκατοντάδες μουσουλμάνους και αλβανούς φανατικούς όπως και μέλη του υποκόσμου στην Αθήνα.
-          Κάποιος έρχεται.
-          Ακριβώς στην ώρα.
-          Τι εννοείς πάλι;
-          Έχουν συγκέντρωση…
-          Δηλαδή; Θα έρθουν κι άλλοι;
-          Πολλοί.
-          Ρε Λεωνίδα, σκέψου λογικά ρε φίλε. Δυό μας είμαστε. Πάμε να φύγουμε όσο είναι καιρός…Ας ειδοποιήσουμε την Αντιτρομοκρατική, δική τους δουλειά είναι, αυτοί θα ξέρουν πώς να το χειριστούν…
-          Έλα…έχουμε δουλειά να κάνουμε κομάντο.
-          Τι δουλειά ρε μαλάκα, κοίτα εκείνον εκεί στην ταράτσα. Καλάσνικοφ είναι αυτό που κρατάει;
-          Ναι.
-          Και το λες έτσι;
-          Κλείστο και μελέτα το χώρο Νικόλα. Πιάσε την ατομική σου διόπτρα και πρόσεχέ τη σαν το πουλί σου…κοστίζει ένα κάρο λεφτά…Δράση δεν ήθελες; Απόψε θα έχεις όση θέλεις.
-          Άγιε μου Νικόλα, που έμπλεξα με τον τρελό;…Βόηθα Χριστέ και Παναγιά να βγούμε σώοι απ’ αυτά τα ….
-          Σσστ…σκάσε κι άσε τις προσευχές γι’ αργότερα…Πιάσε εκείνο το σακκίδιο και άνοιξέ το…
-          Ωχ, γαμώ την καταδίκη μου…τι είναι αυτό πάλι γαμώ το κέρατό μου μέσα;
-          RPG





-          Α…α…αντιαρματικό;
-          Ναι…
-          Και που θα χρησιμοποιήσεις αυτό το γαμημένο κανόνι ρε φίλε – πανάθεμα την ώρα που είπα να έρθω μαζί σου απόψε;
-          Βλέπεις εκείνο το κλειστό υμιϋπόγειο παράθυρο στα δεξιά;
-          Ναι…
-          Πίσω από κει είναι ο λέβητας της κεντρικής θέρμανσης. Και η δεξαμενή πετρελαίου φυσικά. Και δεν θα το χρησιμοποιήσω εγώ. Αλλά εσύ…
-          Εγώ;;;
-          Ναι, εσύ…Απόψε θα χάσεις την παρθενιά σου Νικολή…
-          Ήθελα να’ξερα, την κοπελιά σου που θα την έβγαζες πρώτο ραντεβού; Στη…Βαγδάτη;
-          Δεν είσαι η κοπελιά μου και κόψ’ την κρεβατομουρμούρα επιτέλους…α, και μην ξεχάσεις αυτή την νευρική κοπελιά εκεί δίπλα στο Α/Τ…
-          Τι είν’ αυτό πάλι;
-          Ω,χου, πέντε χρόνια επαγγελματίας οπλίτης στις ειδικές δυνάμεις ήσουν…δεν αναγνωρίζεις το ΜG-30;


-          Ρε…ρε μαλάκα, από πάνω είναι διαμερίσματα…θα καούν όλοι…
-          Ναι, αλλά το χειρότερο είναι το τι βρίσκεται κάτω από το λέβητα…
-          Τι, που να σε πάρει γαμώ τις εκπλήξεις σου;
-          Η αποθήκη πυρομαχικών τους…Κι όσο για τα διαμερίσματα, μη χολοσκάς…Στρατόπεδο είναι εδώ μέσα…δεν υπάρχουν οικογένειες…
-          Λεων;
-          Ναι..
-          Εσύ ήσουν, ε;
-          Τι πράγμα;
-          Αυτός που έκανε τα χτυπήματα τον τελευταίο καιρό…
-          Ναι…ηρέμησες τώρα;
-          Προσπαθώ…αλλά τρέμουν τα χέρια μου…πως θα σημαδέψω γαμώ την καταδίκη μου;
-          Πάρε βαθιές ανάσες…και σκέψου πόσο όμορφα θα’ ναι όταν βγάλεις το σκασμό…Άλλωστε, είχες εκπαιδευτεί πολύ καλά απ’ ότι μαθαίνω στο στρατό…τα παιδιά λένε πως τα έχεις τρελάνει στις ιστορίες….έλα να στήσουμε τώρα…
-          Άλλο οι ασκήσεις γαμώ την κοινωνία μου μέσα  κι άλλο ο πραγματικός στόχος…
-          Το ίδιο είναι…θα δεις…
-          Ωχ, μπήκε αυτοκίνητο μπροστά…Δεν έχω στόχο…
-          Θα φύγει…Κόσμο φέρνει…Θ’ αδειάσει και θα φύγει…
-          Καλά, πόσοι θα’ ρθούνε ακόμη ρε φίλε;
-          Πολλοί Νικόλα…πολλοί…Είναι από τις τελικές τους συγκεντρώσεις όπου θα οριστικοποιηθεί ο σχεδιασμός τους για μεγάλα χτυπήματα κατά Ελληνικών θέσεων που ετοιμάζουν.
-          Καλά, κι έτσι ξεκάρφωτα κινούνται;
-          Δυστυχώς ή ευτυχώς για την χώρα μας ναι. Έμαθαν να κάνουν ότι γουστάρουν χωρίς να τους ενοχλεί κανείς. Μετά όμως το χτύπημα που έφαγαν προ ημερών έχουν σαλτάρει εντελώς. Έχουν εξαγριωθεί και κάνουν αψυχολόγητες σπασμωδικές κινήσεις. Μια απ’ αυτές, που θα τους γυρίσει στα μούτρα σήμερα είναι κι αυτή η αποψινή ξεδιάντροπη αλαζονική υπερ-συνάντησή τους χωρίς ούτε καν σοβαρά μέτρα ασφαλείας. Τόσο σίγουροι νοιώθουν.
-          Με τους φρουρούς εκεί πάνω τι θα κάνουμε; Θα δούν τη λάμψη από τη βολή και θα μας λιανίσουνε.
-          Ησύχασε. Γι’ αυτούς έχω αυτό εδώ…
-          Τι βιδώνεις εκεί ρε φίλε;
-          Μ 110, sniper rifle με σιγαστήρα. Κι αυτό το ξέχασες;

-          Τα χτυπήματα!!! Μ’ αυτό έγιναν;
-          Ακριβώς.
-          Ρε Λεωνίδα;
-          Πες το.
-          Χτύπαγες στην τύχη αυτούς τους διάολους;
-          Όχι βέβαια. Παρακολουθούσα καιρό και συνέλεγα στοιχεία. Αυτά τα καθίκια, όποια θέση κι αν κατείχαν, χρόνια τώρα τα παίρνανε κανονικά από μεγαλοκομπιναδόρους για να τους καλύπτουν και κυνηγούσαν διαρκώς κι αμείλικτα μικρούς φουκαράδες. Είχαν καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη αυτά τα άθλια υποκείμενα. Μια ζωή ανενόχλητοι κι ακαταδίωκτοι. Άλλωστε στρατιώτη, μετά από κάθε χτύπημα έβγαινε και προκήρυξη.
-          Ναι, σωστά. Απλά ήταν σημαντικό να τ’ ακούσω κι από σένα.
-          Χμμμ…
-          Τι, σου φαίνεται παράξενο Λέων;
-          Αναρωτιέμαι Νίκο. Μήπως η δημοσιότητα δεν ήταν επαρκής; Γιατί αν νοιώθουν κι άλλοι πατριώτες σαν κι εσένα απέναντι στα χτυπήματα, ίσως έχουμε «πρόβλημα».
-          Μα τα πάντα έχουν αναλυθεί και δημοσιευθεί. Στο διαδίκτυο τουλάχιστον.
-          Ναι, αλλά πιθανόν το «επικοινωνιακό» να μην πήγε τελικά τόσο καλά.  Το «γεγονός των αιματηρών συμβολικών χτυπημάτων» επικοινωνιακά ίσως να υποτιμήθηκε σε σοβαρότητα.
-          Που να τους πάρει ο διάολος όλους....πολλή κίνηση και νευρικότητα ρε φίλε...ανησυχώ....
-          Στη δουλειά μας τώρα. Θα αναλάβω πρώτα εγώ τους φρουρούς. Ο σιγαστήρας θα καλύψει κάθε θόρυβο.
-          Λέων, δεν είναι και τόσο απλό. Ούτε ιδιαίτερα κοντά. Και είναι και σκοτάδι. Θα τα καταφέρεις με τις υπέρυθρες αρκετά γρήγορα και χωρίς ούτε μια αποτυχημένη βολή ώστε να πέσουν νεκροί τόσοι φρουροί χωρίς να προλάβουν να δώσουν σήμα;
-          Ναι. Μην ανησυχείς γι’ αυτό.
-          Θες να το κάνω εγώ; Ήμουν απ’ τους καλύτερους sniper στο Στρατό.
-          Όχι ακόμη εσύ τέτοια χτυπήματα. Πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου εύκολη η πρώτη φορά που θα κοιτάξεις τον άλλον κατάματα μέσα από τον σταυρό και θα τραβήξεις την σκανδάλη. Από την άλλη φορά, ίσως. Τώρα θέλω να έχεις το νου σου στη βολή με το αντιαρματικό και μετά στο πολυβόλο. ΟΚ;
-          Εντάξει.
-           Αφού τελειώσω μ’ αυτούς, ρίχνεις τη βολή σου και μετά γαζώνουμε παράθυρα, ταράτσα και όποιον γλιτώσει απ’ τις εκρήξεις κι επιχειρήσει να βγει  έξω από το κτίριο. Πρόσεχε μη χτυπήσεις καθόλου εκείνα τα δύο αυτοκίνητα στο πλάι του κτιρίου. Θα ακινητοποιήσω εγώ τους οδηγούς τους, αλλά θέλω να είναι έτοιμα για «αναχώρηση».
-          Τι εννοείς «αναχώρηση»;
-          Θα καταλάβεις στην ώρα του.
-          Κι αν δε βρω στόχο με τη ρουκέτα ; Κι αν μπλοκάρει; Κι αν πάθει αφλογιστία;
-          Τότε Νικόλα, όλοι αυτοί εκεί μέσα θα σε πιάσουν ζωντανό και θα σε σκίσουν πατόκορφα για να μάθουν πόσα ξέρεις, για εκδίκηση αλλά και για παραδειγματισμό. Πήρες τώρα μια ιδέα για το τι σε περιμένει αν δε βρεις στόχο;
-          Γκχ…χμ…καλά…μια σκέψη έκανα…
-          Κακές σκέψεις εν ώρα επιχείρησης απαγορεύονται…Αν δεν πετύχει η συνδυασμένη έκρηξη ρουκέτας, δεξαμενής καυσίμου και αποθήκης πυρομαχικών, δεν θα μας σώσει το πολυβόλο απέναντι σε τόσους οπλισμένους βετεράνους. Ο όγκος πυρός μας δεν είναι αρκετός. Θα μας τσακίσουν. Στήσε το πολυβόλο τώρα και συνέχισε την κατόπτευση του χώρου.
-          Πω, πω, αν βγούμε ζωντανοί από δω δεν θα με πιστέψει κανείς για όλα αυτά.
-          Ζωντανοί θα βγούμε αν κάνεις ότι σου πω…Όσο για το «Ομηρικό σου Έπος», λυπάμαι αλλά δεν θα το διηγηθείς πουθενά εκκολαπτόμενε Ράμπο μου…Ετοιμάσου τώρα, είναι σχεδόν ώρα…

 5. Το «Βάπτισμα του Πυρός»

-          Ώρα, για τι;
-          Για να φτάσουν οι αρχηγοί τους…βλέπεις την αναταραχή;
-          Ναι…
-          Είναι η φρουρά τους…ασφαλίζουν το χώρο…
-          Και δεν θα’ ρθουν εδώ;
-          Όχι…
-          Πως το ξέρεις;
-         
Σκάσε και συγκεντρώσου ρε παρλαπίπα…
-          Μα…
-          Στρατιώτη είπα βούλωστο…
-         
-          Έτσι, μπράβο…εστίασε στην στόχευσή σου…θα σου πω εγώ πότε…Ωραία, οι αρχηγοί τους μπήκαν μέσα στο κτίριο…η περίμετρος χαλαρώνει…Συμπτύσσονται…η πολλή σιγουριά θα τους φάει…Πλησιάζει η ώρα…Γεμιστήρας ΟΚ…Σιγαστήρας ΟΚ…Σκοπευτικά ΟΚ…Προχωρώ σε εκκαθάριση πεδίου…Ξεκινάω από ταράτσα…Δεξιός στόχος…έπεσε….Αριστερός φρουρός….έπεσε….Είσοδος…κεντρικός φρουρός…έπεσε…Οδηγός 1…έπεσε…Οδηγός 2….έπεσε…ΤΩΡΑ…
-          Γαμώτο…μπήκε αυτοκίνητο μπροστά…
-          Χτύπησέ το στο ρεζερβουάρ…
-          Βλήμα έφυγε……
-          Ωραία, το αυτοκίνητο έγινε κομμάτια….ρίξε γρήγορα στο στόχο τώρα…γρήγορα, μας εντόπισαν και μας ρίχνουν…καριόλη, παρ’ ολίγο να με πετύχει αυτή…
-          2ο βλήμα έφυγε…
-          Ωραία….μπράβο Νικόλα…Δεξαμενή επλήγη…ρίξε άλλη μια στο πάνω αριστερά δωμάτιο…μαζεύονται εκεί…γρήγορα…
-          Θα τους γαμήσω…ά, τους καριόληδες, παρά λίγο αυτή…
-          Γρήγορα Νίκο, θα μας ξεσκίσουν…ρίξ’ τους…

-          3ο βλήμα έφυγε....
-          Τους πέτυχες…
-          Υπερβολικά δυνατή έκρηξη!…πρέπει να είχαν εκρηκτικά εκεί μέσα…
-          Ναι, πρέπει να μετέφεραν ποσότητες από κάτω…στο πολυβόλο τώρα Νίκο, ανασυντάσσονται όσοι επέζησαν. Ότι βγει έξω από τις φλόγες σαρώνεται….θυμίσου, όχι στα οχήματα.
Η τριπλή έκρηξη, της ρουκέτας, της πετρελαιοδεξαμενής και των πυρομαχικών έσεισε την περιοχή σπρώχνοντας αδηφάγες φλόγες προς κάθε κατεύθυνση. Το κτίριο αμέσως άρχισε να φλέγεται. Όσοι επιβίωσαν από το πρώτο πλήγμα και βρέθηκαν κοντά στην έξοδο άρχισαν να τρέχουν προς αυτήν για να γλιτώσουν. Μάταια. Όποιος πέρναγε την έξοδο γαζώνονταν από τις ριπές του Νίκου και του Λεωνίδα.
-          «Κάλυψέ με…», φώναξε ο Λεωνίδας και μ’ ένα σάλτο εξαφανίστηκε από τη θέση του.
-          Που πας ρε μαλάκα;
Ο Νικόλας μάταια φώναζε. Ο Λεωνίδας είχε πάρει στα χέρια του ένα Ούζι και ρίχνοντας έτρεχε προς τα δύο σταθμευμένα αυτοκίνητα στο πλάι του φλεγόμενου κτιρίου.
Ο Νίκος έριχνε ασταμάτητα με το πολυβόλο προς οτιδήποτε κινούνταν σε κάθε σημείο του κτιρίου προσπαθώντας με αγωνία να καλύψει το Λεωνίδα. Οι κάλυκες σκόρπιζαν κατά εκατοντάδες γύρω του και πλέον δεν ένοιωθε τίποτα παρά μόνον πολεμική έξαψη και μανία. Και αγωνία μην τυχόν κάποιο απ’ αυτά τα καθίκια του ξεφύγει και ρίξει  στο φίλο του.



Ο Λεωνίδας έφτασε στο πρώτο όχημα. Άνοιξε την πόρτα, έκανε κάτι απροσδιόριστο κάτω από το νεκρό οδηγό, έκλεισε ξανά την πόρτα και μετακινήθηκε σκυφτά προς το δεύτερο όχημα. Επανέλαβε τα ίδια, άλλαξε γεμιστήρα και ρίχνοντας ασταμάτητα γύρισε τρέχοντας στη θέση του δίπλα στο Νίκο.
- «Τι έκανες βρε τρελάρα; Το’ χεις χάσει εντελώς;», φώναξε ο Νικόλας συνεχίζοντας να ρίχνει μανιασμένα με το πολυβόλο.
- Τέλος χρόνου Νικόλα…πάμε…
- Μα…έχει ακόμη κι άλλους εκεί μέσα που μας ρίχνουν…
- Πάμε ΤΩΡΑ! μάζεψέ τα όλα και πάμε να φύγουμε….θά’χεις κι άλλη ευκαιρία για μάχες…
Σε ελάχιστο χρόνο είχαν μαζέψει τα πάντα, μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν.
 Πω, πω βρε Λέων τι φάση ήταν αυτή ρε φίλε;
-          Τι έγινε μικρέ; Αναδύθηκε ο στρατιώτης;
-          Τι λέμε τώρα; Πετάω! Είναι η πρώτη φορά που νοιώθω πως επιτέλους αντιδράσαμε κι εμείς στα ίσα…Επιτέλους, γαμώ το σπίτι τους μέσα…ήρθαν στον τόπο μας κι είχαν το θράσος να ετοιμάζουν γιουρούσι και σφαγές με το έτσι θέλω… Ε, τι έγινε; Γιατί σταματήσαμε;
-          ….
-          Ρε μαλάκα, τρελός είσαι; Γιατί σταματήσαμε; Σε λίγο θα γεμίσει ο τόπος αστυνομία. Χώρια αυτά τα καθίκια εκεί πίσω που ήδη θα έχουν ξαμολυθεί λυσσασμένα  εδώ γύρω…
-          Πάψε Νικόλα…κανένας δεν θα’ ρθει εδώ…
-          Τι εννοείς γαμώτο; Ρε θα με τρελάνεις απόψε;
-          Σσστ, κοίτα…εκεί στην είσοδο του κτιρίου…
-          Τι να κοιτάξω;…Φωτιές βλέπω…και ένοπλους να βγαίνουν έξω γιατί φύγαμε χωρίς να τους φάμε…Και κάποιοι πάνε στα αυτοκίνητα που κόντεψες ν’ αφήσεις τα κόκαλά σου πριν λίγο.
-          Ακριβώς…και για δες τι κουβαλάνε…
-          Τι κρατάνε ρε οι βρωμιάρηδες; Σακίδια;…Καλά διακινδυνεύουν τη ζωή τους για μερικά σακίδια;
-          Έλα ντε; Χμμμ, μας βοηθάνε…
-          Τι εννοείς;
-          Έβαλαν όλα τα σακίδια στο ίδιο αυτοκίνητο…στο πρώτο Βαν…
-          Ρε συ, αυτοί ακόμη βγάζουν σάκους απ’ το κτίριο…Ωχ, κοίτα τον ρε, πήρε φωτιά ο ηλίθιος…Εμ, αντί να κοιτάξει να σωθεί, πάει να σώσει τους σάκους…μα τι το σημαντικό έχουν μέσα ρε φιλαράκι;
-          Έλα ντε, Νικόλα….Το φόρτωμα μάλλον τελείωσε. Τρεις στο πρώτο Βαν.  Τέσσερις στο δεύτερο Βαν.
-          Και χωρίς κανέναν σάκο.
-          Ακριβώς Νικόλα…
-          Γιατί;
-          Γιατί στο δεύτερο όχημα είναι προφανώς οι «Αρχηγοί»…και πρέπει να είναι «καθαροί» εάν τυχόν συλληφθούν…
-          Και στο πρώτο όχημα τι έχουν βρε Λέων; Τι το σπουδαίο περιέχουν οι σάκκοι;
-          Δεν ξέρω αλλά θα το ανακαλύψουμε φίλε…
-          Τι εννοείς; Δεν θα φύγουμε; Δεν τελειώσαμε γι’ απόψε;
-          Ο πόλεμος μόλις ξεκίνησε μικρέ…μόλις ξεκίνησε…
-          Κατάλαβα…θα τους ακολουθήσουμε…
-          Ακριβώς…
-          Κι εγώ που έλεγα θα επέστρεφα στο μπαρ για να πλακωθώ στις μπύρες…
-          Ναι και για να πλακωθείς επίσης και στις «εξιστορήσεις», έτσι;
-          Εεε, μα όχι βρε Λέων…αφού είπαμε, τάφος…
-          Καλά, καλά…ας συγκεντρωθούμε τώρα στην παρακολούθηση…
-          Ναι, αλλά τόσο μακριά που είσαι, θα τους χάσουμε Λέων…
-          Όχι φίλε, δεν θα τους χάσουμε…άνοιξε αυτό το notebook


-          Τι είν’ αυτό ρε; GPS;
-          Ναι…
-          Κι αυτά τα δύο σήματα που κινούνται; Μην μου πεις!!!
-          Ακριβώς…τα δύο οχήματα που παρακολουθούμε…
-          Μα…πως έγινε;
-          Με κάλυπτες…το ξέχασες;
-          Ρε μαλάκα, αυτό πήγες κι έκανες; Κοριό τους φύτεψες; Ε, δεν παίζεσαι με τίποτα…
-          Σκάσε και παρακολούθα τους τώρα…
-          ΟΚ chief….Ωχ, Λεωνίδα χωρίζουν, τι κάνουμε τώρα;
-          Πάμε πρώτα για τους σάκους…απλά πρέπει να ξεμπερδεύουμε γρήγορα για να προλάβουμε τους άλλους μην τυχόν κι αλλάξουν όχημα. Ωραία, μπήκαν στ’ απόμερα. Πάμε να τους προλάβουμε τώρα πριν ξαναβγούν σε κατοικημένη περιοχή. Νικόλα πάρε το Ούζι και μόλις φτάσω δίπλα και πίσω, χτύπα τα πλαϊνά λάστιχα. Πρόσεχε, όχι στο σώμα του αυτοκινήτου. Ίσως έχουν εκρηκτικά μέσα. Αμέσως μετά τους βγαίνω μπροστά, τους κλείνω το δρόμο κι εσύ τους ακινητοποιείς. Στο ξαναλέω. Τους θέλουμε ζωντανούς για ανάκριση.
-          Καλά τώρα βρήκες να πάρεις τηλέφωνο βρε Λέων;
-          «Reset ξεκίνησε. Μας βλέπεις»;


-          Σας βλέπω.
-          Ωραία. Άνοιξέ τους δρόμο να περάσουν και οι δύο. Ακολουθούμε το «φορτίο». Θα επανέλθουμε για τους αρχηγούς.
-          Ελήφθη. Απομακρύνω δυνάμεις.
-          Ξανακλείσε την περίμετρο αμέσως μόλις περάσουμε. Θα βρείτε πολλούς ένοπλους εκεί πίσω»…Ελπίζω να μην σας ξεφύγουν.
-          Over and Out.
-          Τι ήταν αυτό βρε Λέων; Αστυνομικός είσαι ρε μαλάκα;
-          Όχι.
-          Και με ποιόν μίλαγες;
-          To «back up» μας «μέσα»….
-          Τι μέσα ρε φίλε; Για να έχει δορυφορική πρόσβαση και δυνατότητα να απομακρύνει αστυνομικές δυνάμεις για να περάσουμε κι εμείς και οι τρομοκράτες ενώ το κάναμε Καμπουλ εκεί πίσω, δεν είναι απλό αστυνομικό back up!!!
-          Όχι, δεν είναι.


6. Το «Μάτι από Ψηλά» και ...τα «Λάφυρα»


-          Και ποιος ή ποιοι είναι βρε Λέων;
Εκείνη τη στιγμή ξαναχτύπησε το κινητό.
-          Έλα.
-          Έχετε πρόβλημα.
-          Δηλαδή;
-          Δεν είμαι ο μόνος που σας παρακολουθεί δορυφορικά.

-          Ποιος άλλος;
-          Τα διαγνωστικά μου δεν μπορούν να εντοπίσουν. Αλλά κάποιος προσπαθεί να με «κλείσει». Φυλάξου. Μάλλον ενδιαφέρονται κι άλλοι γι’ αυτούς.
-          Μπορείς να μάθεις ποιοι είναι αυτοί;
-          Δουλεύω πάνω σ’ αυτό. Όσο τουλάχιστον μπορώ να καλύπτω τα ίχνη μου. Πιθανόν να μην μπορώ για πολύ όμως. Βιάσου όσο έχεις σήμα. Θέλεις να στείλω δυνάμεις;
-          Όχι. Δεν πρέπει ν’ ανακατευθούν επίσημες υπηρεσίες με τόσες «διαρροές» και γραφειοκρατία που έχουν.  Μόνο στο τελείωμα της κάθε φάσης. Όταν θα είμαστε βέβαιοι πως δεν θα κινδυνεύει η επόμενη φάση.
-          Καλώς. Το δεύτερο όχημα έχει μπει στη Λεωφόρο και κινείται αργά. Υπερβολικά αργά.
-          Εντοπίζεις επικοινωνίες;
-          Κάποιο σταθερό σήμα…σα ραδιοφάρο…το ίδιο κι από το άλλο όχημα μπροστά σου…βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία. Ότι κι αν κάνεις Λέων θα πρέπει να γίνει ακαριαία προτού ειδοποιήσουν τους άλλους.
-          Αυτό σημαίνει ότι επ’ ουδενί δεν πρέπει να διακοπεί το ραδιοσήμα.
-          Άρα, δεν μπορώ να σε βοηθήσω.
-          Αντιληπτό. Αν μπλοκάρεις το σήμα των κινητών τους θα διακοπεί πιθανόν και ο ραδιοφάρος…


-          Ακριβώς. Τι θα κάνεις;
-          Κλείνω. Τα λέμε σε λίγο.
-          Και τώρα Λέων; Ρώτησε ανήσυχος ο Νίκος.
-          Τώρα, Νίκο, θα πρέπει να κινηθούμε ταχύτατα. Ετοιμάσου.
Ο Λέων ανέπτυξε απότομα ταχύτητα καλύπτοντας αμέσως την απόσταση ασφαλείας που υπήρχε ανάμεσά τους.
Μια ριπή εξαπολύθηκε ξαφνικά από το καταδιωκόμενο όχημα. Ο δεξιός καθρέπτης έγινε κομμάτια.

-          Α, το αρχίδι. Κόντεψε να μας πετύχει. Θα τους ρίξω Λέων.
-          Όχι ακόμη. Τους θέλω ζωντανούς είπα.
-          Εσύ τους θες. Εμείς πρέπει να παραμείνουμε ζωντανοί; Αυτοί θέλουν να παραμείνουν ζωντανοί; Τους ρώτησες;
-          Συγκρατήσου.
-          Ναι, αλλά μας ρίχνουν. Και υποθέτω πως ο άλλος προσπαθεί να καλέσει από το κινητό του.
-          Λίγο ακόμη.
-          Βιάσου Λέων. Στοχεύει όλο και καλύτερα.
-          Τώρα Νίκο. Στα λάστιχα. Ενώ ο Νίκος κρατούσε καθηλωμένο τον πολυβολητή τους, ο Λεωνίδας γκάζωσε και μόλις βρέθηκε λοξά και πίσω αριστερά του βαν, ο Νίκος έχωσε κάμποσες ριπές στα πλαϊνά λάστιχα. Το βαν άρχισε αμέσως να πηγαινοέρχεται με αστάθεια. Ο Λεωνίδας συνεχίζοντας την επιτάχυνση βρέθηκε μπροστά στο βαν. Ξαφνιασμένος ο οδηγός του πάτησε απότομα φρένο, με αποτέλεσμα το όχημα να πέσει πάνω στο πλαϊνό στηθαίο κι αφού το τσάκισε να βγει απ’ το δρόμο και να καρφωθεί πρώτα σε μια πινακίδα και μετά σ’ ένα δέντρο.
Ο Λεωνίδας έβγαλε ταχύτατα το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου κι αμέσως πετάχτηκαν έξω κι οι δυό τους με προτεταμένα όπλα και φακούς τρέχοντας προς το βαν. Ρίχνοντας φως μέσα απ’ το σπασμένο μπαρμπρίζ, είδαν τους δύο τρομοκράτες ματωμένους και λιπόθυμους.
- «Λείπει ο τρίτος», έκανε ανήσυχος ο Νίκος. Ο Λεωνίδας ανίχνευε με το βλέμμα ένα γύρο προσπαθώντας να διαπιστώσει εάν είχε πεταχτεί έξω από το παρμπρίζ κατά την σύγκρουση ή αν είχε προλάβει να συρθεί εκτός οχήματος.
Ο Νίκος αμέσως έσπρωξε στο πλάι τον Λεωνίδα με το ένα χέρι και με το άλλο άδειασε μια ριπή στο στήθος του Μουτζαχεντίν. Δεν ήταν λιπόθυμος. Παρίστανε τον ψόφιο κοριό μέχρι να έχει στόχο, οπότε σήκωσε τ’ όπλο του για να ρίξει στον Λεωνίδα. Τον πρόλαβε ο Νίκος, που πλέον σε τίποτα δεν θύμιζε τον έφηβο που είχε ξεκινήσει λίγες ώρες πριν από κείνη την παμπ. Τώρα είχε αναδυθεί ο σκληρά εκπαιδευμένος κομμάντο που απολύθηκε ένα χρόνο πριν.
- «Μάλιστα», έκανε θυμωμένα ο Λεωνίδας . «Ρε, δε σου είπα ότι τους θέλουμε ζωντανούς;»
- «Παρακαλώ», έκανε χολωμένος ο Νικόλας, «συγγνώμη που έσωσα το γαμημένο τομάρι σου»…
- «Για να δούμε μπας και ζει τουλάχιστον ο άλλος», είπε ο Λεωνίδας και πλησίασε σημαδεύοντάς τον, «κάλυψέ με να δω τον οδηγό»
Πιάνοντας το σφυγμό του διαπίστωσε πως ζούσε.
- ΟΚ, αυτός τη γλίτωσε, είπε πιάνοντας  το πιστόλι από τα πόδια του οδηγού και πετώντας το έξω απ’ το αυτοκίνητο. Αρκεί να μην έχει καμιά εσωτερική αιμορραγία. Ο τρίτος όμως με ανησυχεί. Που να είναι το κωλόπαιδο;
- Να ρίξω μερικές βολές γύρω γύρω; Ρώτησε με έξαψη ο Νίκος.
- Όχι….ήδη έχουμε κάνει πολύ θόρυβο. Άλλωστε, αν ζει τον θέλουμε ζωντανό…
- Εμάς; Τι μας θέλουμε Λέων;
- Για έλα να ρίξουμε μια ματιά μέσα στο βαν πρώτα και μετά βλέπουμε.
- Ναι, και πως θα γίνει αυτό αρχηγέ; Αν είναι μέσα και ανοίξουμε την πόρτα θα μας γαζώσει ο καριόλης. Να χώσω μερικές ριπές στο όχημα;

-  Κι αν έχει τίποτα εκρηκτικά μέσα Νικόλα; Άλλωστε, τον προτιμώ ζωντανό. Νεκρός μας είναι άχρηστος. Και βεβαίως, θέλουμε ακέραιο το περιεχόμενο των σάκων. Και φυσικά, βιαζόμαστε για να προλάβουμε και τ’ άλλο όχημα…
-  Τίποτε άλλο;
- Πάρε το φακό σου και βάλτον εκεί, πάνω στο βράχο,  φάτσα στην πίσω πόρτα. Άναψέ τον και μόλις σου πω άνοιξε απότομα την πόρτα και μείνε στο πλάι, του ψιθύρισε ο Λέων.
- Κι εσύ;
- Εγώ πάω από μπροστά. Αν είναι μέσα, με το που ανοίξει η πόρτα, θα αναγκαστεί να κάνει την κίνησή του. Θα σηκωθεί απότομα και τυφλωμένος απ’ το φως θ’ αρχίσει αποπροσανατολισμένος να πυροβολεί στα τυφλά. Ελπίζω να καταφέρω να τον ακινητοποιήσω χωρίς να τον σκοτώσω. Και χωρίς να χτυπήσω τίποτα εκρηκτικά βεβαίως. Έτοιμος;
- Ναι…
- Άνοιξε…
Ο Νίκος άνοιξε απότομα την πόρτα και πήδηξε στο πλάι. Όντως από μέσα εξαπολύθηκε μια ριπή από καλάσνικοφ. Ακούστηκε μια φωνή να ουρλιάζει «Αλλάχου ακμπάρ» και μια σκιά σηκώθηκε όρθια. Ο Λεωνίδας σημάδεψε με το Glock μέσα από το παρμπρίζ και έριξε δυό φορές. Μία βολίδα τον βρήκε στον δεξί ώμο και μία στον αριστερό. Αυτός τινάχτηκε κι έπεσε. Στην στιγμή ο Νίκος   χώθηκε μέσα στο όχημα από την ανοιχτή πίσω πόρτα και βρέθηκε πάνω από τον τραυματισμένο τρομοκράτη να τον σημαδεύει. Αυτός προσπαθούσε να κουνήσει το χέρι του για να πιάσει το όπλο του αλλά μάταια. Και τα δυό του χέρια ήταν σακατεμένα.
- Έλα Νικόλα, να τους βγάλουμε έξω απ’ το όχημα.
- Και που θα τους πάμε ρε Λέων;
- Μερικά χιλιόμετρα από δω υπάρχει ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο. Εκεί θα τους αφήσουμε προσωρινά.
- Και τα σακίδια;
- Αυτά θα τα πάρουμε μαζί μας. Επ’ ευκαιρία για να δούμε και το περιεχόμενο. Άνοιξε προσεκτικά το πρώτο. Θες να το κάνω εγώ;
- Χα…αστείο…Έχεις εκπαιδευτεί στα εκρηκτικά; Εγώ ναι…
-  ΟΚ, άνοιξέ τα…
- Λοιπόν, αυτό παραείναι σκληρό…Για να δούμε…Ώπα, νάτα τα κουκλιά…
- Τι είναι αυτά; Εκρηκτικά;
- Ω, ναι…C4 και διάφορα Πλαστικά καλούδια. Πρέπει να ήταν στο όχημα από πριν. Αποκλείεται να ήταν μέσα στο κτίριο. Θα είχαν εκραγεί. Και όχι μόνο. Θα είχαν σηκώσει όλο το τετράγωνο στον αέρα. Μαζί κι εμάς. Ρε μαλάκα τρελέ, το ήξερες ότι μπορεί να σκοτωνόμασταν κι εμείς, έτσι;
- Ωραία…θα τα χρειαστούμε…Άλλο σακίδιο…


- Κι αυτό το ίδιο…
- Το άλλο;
- Νάτα, νάτα….
- Για να δούμε τι ανακάλυψες…
- Λέων, γίναμε πλούσιοι…
- Έλα ρε, βρήκαμε το ταμείο τους; Μετρητά;
- Και πολλά μάλιστα…Ρε μαλάκα, εδώ έχουν στίβες από χιλιοδόλαρα, πεντακοσόευρα….τι είν’ αυτό; Ελβετικά φράγκα; Κι αυτό; Λίρες στερλίνες…Πήχτρα στις κατοστάρες δεσμίδες!!!
- Το άλλο Νικόλα;
- Άσε με ρε να το ευχαριστηθώ λίγο…Πρώτη φορά μου κάθεται ένα τέτοιο λαχείο…
- Νικόλα, αυτά τα χρειαζόμαστε για άλλο σκοπό…ηρέμησε…
- Καλά, κατάλαβα, με την γλύκα θα μείνω…
- Προχώρα, είπα, κι άσ’ την κλάψα…
- Ρε συ, αυτό είναι ακόμη σκληρότερο απ’ το άλλο. Τι διάολο να’ ναι;
- Καλά, ασχολήσου εσύ μ’ αυτά αφού το διασκεδάζεις τόσο κι εγώ αρχίζω να πηγαίνω τα υπόλοιπα σακίδια στο αυτοκίνητο…
- Τ’ ανοίγω, αλλά σιγά σιγά…μην πάθουμε και καμιά πλάκα αρχηγέ…
- Ναι, ΟΚ, άντε…
- Λέων….
- Έλα…τι βρήκες;
- Αρχηγέ…
- Έλα ρε Νικόλα, θα μου πεις ή θα με σκάσεις;
- Αδερφέ, άσε την τακτοποίηση κι έλα δω….
- Τι είναι μωρέ ψυχοβγάλτη; Τι είναι;
- ….
- ….Χρυσός…

- Ναι, αρχηγέ…Ράβδοι χρυσού…και πολλές μάλιστα…μόνο σ’ αυτόν το σάκκο πρέπει να είναι τουλάχιστον 30…
- Φέρτο δω και άνοιξε και τ’ άλλα…τα πάω τρέχοντας στ’ αυτοκίνητο…πρέπει να φύγουμε το συντομότερο από δω…
- Αρχηγέ, κι άλλο χρυσάφι…
- Καλοδεχούμενο…
- Χαρτονομίσματα…Χρυσός…Εκρηκτικά…Όπλα….να δούμε τι άλλο θα βρούμε εδώ μέσα…Ωχ, τι είν’ αυτό;  Βόηθα Χριστέ και Παναγιά…
-…..
-….Λέων….Αρχηγέ….έλα γρήγορα…

7. Ανάκριση καθ’ οδόν

- Τι είναι μωρέ; Τι άλλο βρήκες;….Ω, που να πάρει γαμώ τον διάολό τους τα αντίχριστα τα κτήνη….Για πες μου βρε Νίκο, τι έχουμε εδώ;
- Αρχηγέ, είναι συστοιχία cemtex, συνδεδεμένα παράλληλα και με τοποθετημένο τον πυροκροτητή. Ακόμη χειρότερα. Πατάνε σε βάση C4.Προσωρινή συνδεσμολογία ανεξάρτητων μηχανισμών. Με το ρολόϊ δεν ξέρω τι γίνεται αλλά θα το βρω…δώσε μου λίγα λεπτά…
- Cemtex…όπως στο μετρό στο Λονδίνο…ο UCK…Γρήγορα Νικόλα, δεν έχουμε καθόλου χρόνο…ή θα εκραγεί ή θα μας προλάβουν…

- Τώρα, δεν αργώ…
- Tέλειωνε, πρέπει να φύγουμε είπα…έλα να τελειώσουμε το φόρτωμα...
- Λίγο ακόμη…
- Τέλος χρόνου, άστο, είπα…
- Ωχ, Λέων…
- Τι συμβαίνει;
- Το ρολόι…το βρήκα…
- Δηλαδή; Ξηγήσου γαμώ το…
- Πρέπει να ενεργοποιήθηκε καθώς άρχισα να τη σκαλίζω.
- Που να πάρει ο διάολος…τι χρόνο δίνει;
- 3 λεπτά
- Ο διάολος να τους πάρει…Δεν προλαβαίνουμε να μετακινήσουμε τους σάκους…
- Όχι…άσε με να το δω Λέων…
- Όχι…παίρνουμε ότι μπορούμε και φεύγουμε αμέσως…
- Δεν τ’ αφήνω Λέων…
- Άστο είπα…φεύγουμε…
- Λίγο ακόμη…εσύ συνέχισε τη μεταφορά…
- Αγύριστο κεφάλι…έχεις ένα λεπτό…ΜΟΝΟ….και θα μας μείνει κι ένα λεπτό για ν’ απομακρυνθούμε σε ασφαλή ζώνη…
- Λίγο ακόμη…θα σε βρω ρε γαμημένη επαφή…
- 50΄΄
- Κάπου εδώ είσαι καριόλικο γαμώ την πολύπλοκη συστοιχία σου παλιόπουστα…
- 30΄΄
- Δεν θα μου κρύβεσαι για πολύ γαμιόλα σύνδεση…θα σε βρω…
- 20΄΄
- Λέων κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ
- 10΄΄
-  Μια βίδα ακόμη…οκ…η πλακέτα βγήκε…
- 5΄΄….φεύγουμε Νικόλα…ΤΩΡΑ…
- Τελειώνω Λέων…Χριστέ μου τι κάνω ο τρελός;…γιατί δεν φεύγω…γαμώ τον ιδρώτα του…μου τσούζει τα μάτια…
- 2΄΄…Αρχίζουν τα τελευταία 60΄΄ Νικόλα….ΠΑΜΕ…

- Χα…Χαχα….χαχαχα…χαχαχαχα…
- Τι έπαθες ρε μαλάκα; Λάλησες; Σήκω και πάμε να φύγουμε γαμώ τον αντίχριστό σου κωλόπαιδο…θα γαμηθεί το σύμπαν σε μεγάλη έκταση με όλα αυτά τα εκρηκτικά…
- Χαχαχα….χα…χα…χαχαχα…Λέων, είναι μπλόφα…
- Τι εννοείς μπλόφα; Δεν είναι η φάση για εικασίες και ρίσκα μικρέ, το’ πιασες;
- Μια στιγμή…Τώρα….ΟΚ…
- Τι ΟΚ;
- Το ρολόϊ είναι fake…εικονικό…ψεύτικο….η συνδεσμολογία του καταλήγει στο κενό…Το πραγματικό ρολόϊ ήταν κάτω από την πλακέτα και είναι stand by…Μάλλον την είχαν μόλις
ετοιμάσει για κάποιον στόχο κι απομένει μόνον το κλικ που θα ενεργοποιήσει την αντίστροφη μέτρηση…Το fake ήταν για παραπλάνηση...
 - Τους μπάσταρδους….Μπορείς να την ενεργοποιήσεις αν χρειαστεί Νικόλα;
- Ναι, μπορώ…
- Ωραία…Είναι ασφαλές να την πάρουμε μαζί μας;
- Ναι, όσο δεν είναι ενεργοποιημένος ο μετρητής.
- Πάμε λοιπόν.
- Σχέδιο;
- Πρώτα πάμε να κρύψουμε αυτούς τους φανατικούς ανεγκέφαλους.
- ΟΚ…οδηγάς ή οδηγάω αρχηγέ;
- Οδήγα…θέλω να δω μήπως πάρω καμιά κουβέντα απ’ αυτά τα καθίκια…
- Συνεχίζω ευθεία;
- Ναι…Στη διασταύρωση κάνε δεξιά για να γυρίσουμε πίσω…
- Ελήφθη…

- Ξύπνα ρε μαλάκα…μιλάς Ελληνικά; , φώναξε ο Λεωνίδας στον αναίσθητο οδηγό.
- ….
- Δεν απαντάς, έ….γαμώ το κέρατό σου  βρωμιάρη …do you speak English;, ξαναείπε και του’χωσε μια κλωτσιά στα πισινά.
- ….
- Κοίτα, δεν έχω πολλή ώρα…αποφάσισε πως θα το κάνουμε…τι κάνατε εκεί πίσω; Που πηγαίνατε το φορτίο; Και ποιοί είναι στο άλλο όχημα; ξαναφώναξε στον αιχμάλωτο που είχε ανοίξει πλέον τα μάτια και τον κοίταζε με λύσσα δεμένος πισθάγκωνα.
- …




Ο Λεωνίδας άρπαξε μια σφαίρα από την τσέπη του, πήρε μια τανάλια από τα εργαλεία κι έβγαλε τη βολίδα μπροστά στα μάτια του αφρισμένου απ’ το κακό του τρομοκράτη. Μετά άδειασε τον κάλυκα πάνω στο στήθος του ανάμεσα και κάτω από το πουκάμισό του κι αμέσως έβαλε φωτιά στη γόμωση με τον αναπτήρα. Το απότομο φούντωμα του υλικού λαμπάδιασε το στήθος του προκαλώντας του αφόρητους πόνους. Αυτός ούρλιαξε απ’ τον πόνο κι άρχισε να κυλιέται στο πάτωμα για να σβήσει τη φλόγα. Ο Λεωνίδας τον άρπαξε από τα μαλλιά και τον γύρισε προς το μέρος του. Κρατούσε πια ένα καμινέτο στα χέρια του. Το άναψε και το έβαλε μπροστά στη μούρη του λυσσασμένου μουτζαχεντίν. Αυτός κοιτούσε σαν αφιονισμένος μια την μπλε φλόγα μια τον Λεωνίδα.
- Μόλις τελειώσω και μ’ αυτό θα πιάσω έναν πυροκροτητή απ’ τους δικούς σας και θα σου τον φυτέψω από πίσω...και μετά θα τον πυροδοτήσω καριόλη...όπως κάνανε το ’70 στους πολέμους στην Αφρική...Λέγε…
- Α γκαμίσου, έσκουξε ο τρομοκράτης κι έφτυσε τον Λεωνίδα.
Αυτός τραβήχτηκε απότομα κι αμέσως άρχισε με το φλόγιστρο να τον καίει παντού στο σώμα.
Αυτός ούρλιαζε σα σφαγμένο γουρούνι.
- Μίλα ρε καριόλη…
Βλέποντας ο Λεωνίδας ότι ο Μουτζαχεντίν δεν μιλούσε, τον γύρισε οργισμένος ανάποδα, άρπαξε ξαφνικά το χέρι του και του γύρισε ανάποδα ένα δάχτυλο. Ένας ξερός ήχος έδειξε πως αυτό έσπασε ακαριαία. Αυτός ούρλιαξε τρελός απ’ τον πόνο.
-          Έχεις άλλα εννιά. Θα συνεχίσω μέχρι να μου πεις αυτά που θέλω…
-          ….
Ο Λεωνίδας έπιασε άλλο δάχτυλο και το γύρισε κι αυτό ανάποδα. Κι άλλος ξερός ήχος κι άλλο δάχτυλο σπασμένο κι άλλο ουρλιαχτό πόνου….
- Ακούω…
-….
- Ακούω, είπα
Έπιασε άλλο δάχτυλο κι ετοιμάστηκε να το σπάσει κι αυτό, όταν ξαφνικά ο Μουτζαχεντίν έσπασε…
-          Μη…μη…όκι άλο ντάτυλο…
-          Λέγε ρε μαλάκα, ποιοι είναι στο άλλο αυτοκίνητο;
-          Αχμετ τα πει…όκι άλο ντάτυλο…
Ξαφνικά, ο άλλος αιχμάλωτος, με τα σακατεμένα χέρια, άρχισε να ουρλιάζει διάφορα στη γλώσσα του κοιτώντας με μίσος τον συμπολεμιστή του. Προσπαθούσε προφανώς να τον αποτρέψει από την παροχή πληροφοριών προς τον εχθρό. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Ο Λεωνίδας του έχωσε ένα γερό χτύπημα στο κεφάλι αφήνοντάς τον αναίσθητο…
-          Ακούω Αχμέτ….ποιοί είναι στο άλλο αυτοκίνητο;
-          Αρκηγκό…
-          Ο Αρχηγός σου;
-          Ναι….και αρκηγκό Αλμπανό….
-          UCK;
-          Ναι…ουτσεκά…ντίο αρκηγκό…
-          Η βόμβα για πού ήταν;
-          Γκια Τζαμί…
-          Τι εννοείς;
-          Μουχτάρ τα φορέσει πάνω του και μπουμ ώρα προσευκή….

-          Και θα λέγανε μετά πως το έκαναν οι Έλληνες, ε;
-          Ναι…
-          Κωλόπαιδα,  γαμημένα τομάρια, αποβράσματα της ιστορίας…Και οι Αλβανοί είναι μέσα στο κόλπο;
-          Ναι…Ντικό τους ιντέα είναι…
-          Άχρηστα βρωμόζωα γαμώ τον Ουτσεκά τους…
-          Τι κάνουμε τώρα Αρχηγέ;

8. Πάμε για τον 2ο Στόχο

-          Πρώτα να ξεφορτωθούμε αυτούς, μετά να πιάσουμε τους αρχηγούς. Πρέπει να μάθουμε τα εναλλακτικά τους σχέδια και να τους χαλάσουμε τη δουλειά. Κάπου εδώ γύρω υπάρχει ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο. Θα τους ξαναανακρίνουμε αργότερα. Και μετά θα τους παραδώσουμε στις Αρχές.
-          Το βλέπω…Είναι μπροστά μας στα 700 μέτρα..
-          Σταμάτα στην αρχή του. Υπάρχει ένας παράδρομος. Μπες εκεί για να βγούμε από πίσω…
-          Οκ…Τον βλέπω…Μπήκαμε….γαμώ τον κωλόδρομό του και κουβαλάμε ολόκληρη μπαρουταποθήκη μαζί μας….
-          Ευτυχώς, δεν είναι μακριά…Να η πίσω πύλη…στα εκατό μέτρα…
-          Οκ…τώρα;
-          Πάμε…θα ασφαλίσουμε αυτούς τους δύο μέσα στο εργοστάσιο και φεύγουμε…

Σε δέκα λεπτά τους είχαν κλείσει σε δύο ξεχωριστά υπόγεια δωμάτια δεμένους τον καθένα σε κάποια κολώνα.
 Ξεκίνησαν ταχύτατα. Εξίσου επείγον και σημαντικό ήταν να διασφαλίσουν τα «λάφυρα» όσο και το να παρακολουθήσουν τους «αρχηγούς».
-          Το GPS ευτυχώς δίνει ακόμη ενδείξεις Λεωνίδα.
-          Αρκεί να μην άλλαξαν αυτοκίνητο κι αυτό το οδηγούν τίποτε ασήμαντοι για παραπλάνηση
-          Πλησιάζουμε. Θα το διαπιστώσουμε σύντομα…Μπαίνουμε πάλι στο αστικό δίκτυο…
-          Η οθόνη δίνει απόσταση από στόχο 1000 μέτρα…800…600…στην επόμενη γωνία θα πέσουμε πάνω τους Νικόλα…
-          Τι θέλεις να κάνω;
-          Κράτα την απόσταση…Μείνε μακριά…
-          Κι αν δεν είναι αυτοί μέσα;
-          Να πάρει ο διάολος… Αυτά που μεταφέρουμε είναι άκρως πολύτιμα για τον Αγώνα…δεν πρέπει να διακινδυνεύσουμε να τα χάσουμε…Αλλά ούτε κι αυτούς επιτρέπεται να χάσουμε…
-          Στρίψανε…έρχονται προς το μέρος μας…τι κάνω;
-          ….
-          Αρχηγέ, αναμένω οδηγίες…τι θέλεις να κάνω;
-          ….
-          400 μέτρα….αναμένω οδηγίες…
-         
-          300….
-         
-          200…
-          Κόψε ταχύτητα για να δούμε ποιοι είναι μέσα….
-          Οκ….100…50…νάτοι…
-          Άγνωστοι…αυτό ήταν…τους χάσαμε…γαμώτο…γαμώτο…
-          ……….
-          Τους είχαμε στο χέρι…και τους χάσαμε….που να τους πάρει και να τους σηκώσει….
-          …..
-          …..Νικόλα…
-          Έλα…

-          Κάνε στροφή και ακολούθησέ τους….
-          Ε, τι;
-          Κάνε στροφή είπα…
-          Μα, τι…
-          Ρε κάνε στροφή σου λέω….
-          ΟΚ….
-          Τους βλέπεις;
-          Όχι…αλλά…
-          Η οθόνη δείχνει πως έστριψαν δεξιά…πήγαινε κι εσύ από δω…
-          Τώρα;
-          Το σήμα τους δείχνει νάναι 300 μέτρα στο πλάι παράλληλα με μας…συνέχισε ίδια πορεία….εδώ κάνε δεξιά…
-          Τι συμβαίνει Αρχηγέ;
-          Έχω ένα προαίσθημα….
-          Δηλαδή;
-          Πρέπει να κατάλαβαν πως κάτι συμβαίνει…Τα δύο βαν ξέρουμε ότι επικοινωνούσαν μεταξύ τους με συνεχές ραδιοσήμα…Αποκλείεται όμως να άφηναν τέτοιο πολύτιμο φορτίο χωρίς δικλείδες ασφαλείας. Προφανώς κατά τη μάχη καταστράφηκε ο πομπός τους και διακόπηκε το σήμα. Όταν είδαν πως η επικοινωνία διακόπηκε λογικά συμπέραναν πως κάτι δεν πάει καλά. Υπέθεσαν επίσης ότι παρακολουθούνταν. Ή μάλλον το «έλπισαν». Καθώς, ο μόνος τρόπος να μάθουν ποιος τους επιτέθηκε και ποιος πήρε το φορτίο θα ήταν να παραμείνουν μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο και να προκαλέσουν τους διώκτες τους να τους ακολουθήσουν και ακόμη περισσότερο, να τους επιτεθεί. Κάτσε, να το επιβεβαιώσουμε.
        Ο Λεωνίδας πήρε στο κινητό τον «σύνδεσμό» του. 
-          Ξέμπλεξες;
-          Προσωρινά. Σας αγόρασα λίγο χρόνο ακόμη. Στάθηκε αδύνατον όμως να εντοπίσω ποιος είναι πίσω σας.
-          Καλά. Έχεις τις επικοινωνίες τους;
-          Ναι.
-          Επικοινώνησαν μήπως μεταξύ τους κατά την καταδίωξη;
-          Βλέπω απόπειρες κλήσεων αλλά καμία τελειωμένη. Προφανώς, τα καταφέρατε.
-          Σχεδόν. Τους  μαντρώσαμε και κυνηγάμε τους άλλους τώρα. Ίσως μας την έχουν στήσει όμως οι «αρχηγοί».
-          Τι θες να κάνω;
-          Έλεγξε τα οπτικά σου αρχεία μην τυχόν και άλλαξαν όχημα οι «αρχηγοί».
-          Μισό…
-          Και γιατί δεν σταμάτησαν τότε για να μας προκαλέσουν να πλησιάσουμε Λεωνίδα; Είπε ο Νίκος.
-          Διότι Νικόλα «κάνουν κύκλους επίτηδες»…
-          Ωχ που να πάρει…περιμένουν ενισχύσεις….
-          Ακριβώς…και προσπαθούν να μας καθυστερούν για να μας «κρατάνε στο παιγνίδι» μέχρις ότου έρθουν οι δικοί τους…
-          Και γιατί κρύφτηκαν τότε οι Αρχηγοί;
-          Γιατί αν τους βλέπαμε κι αυτούς μέσα σε ένα αυτοκίνητο που κόβει βόλτες, αμέσως θα «υποψιαζόμασταν» και δεν θα τους πλησιάζαμε. Ενώ τώρα, υπέθεσαν πως θα νομίσουμε ότι δυό δικοί τους πήραν το αυτοκίνητο και κόβουν βόλτες επίτηδες για παραπλάνηση ώστε να διαφύγουν οι αρχηγοί. Περιμένουν πως αργά ή γρήγορα θα τους σταματήσουμε για να τους ανακρίνουμε. Και τότε θα μας την πέσουν. Την επιχείρηση προφανώς την διευθύνουν μέσα από το αυτοκίνητο οι ίδιοι οι αρχηγοί….τους έχω ικανούς....

-          Πονηροί οι καριόληδες…
-          Ναι…αλλά το χειρότερο είναι η αίσθηση που έχω ότι γνωρίζουν για το back up μας....
-          «Όντως Λέων. Δεν άλλαξαν όχημα. Εξακολουθούν να είναι μέσα», είπε ο «Σύνδεσμος».
-          Μείνε πάνω τους.
-          Βιάσου Λέων. Η ψηφιακή τους έρευνα με πλησιάζει. Θα διακόψω απότομα. Από λεπτό σε λεπτό ίσως.
-          ΟΚ. Κλείνω.
-          Και τι θα κάνουμε τώρα Αρχηγέ; Ρώτησε ανήσυχος ο Νίκος.
-          Κατ’ αρχήν να ασφαλίσουμε το φορτίο…
-          Που και πως όμως; Και μάλιστα μέσα σ’ ελάχιστα λεπτά!!!
-          Μπες στο υπόγειο πάρκινγκ εκείνου του ξενοδοχείου…
-          ΟΚ…
Μια μπάρα τους έκλεινε το δρόμο προς το πάρκινγκ κι ένας υπάλληλος πλησίασε απ’ την πλευρά του οδηγού.
-          Παρακαλώ κύριοι, διαμένετε στο ξενοδοχείο; Θα μείνετε πολύ στο πάρκινγκ;
-          Α, δεν ξέρω…θα μείνουμε στο ξενοδοχείο και θα πηγαινοερχόμαστε…
-          Καλώς, περάστε. Δώστε αυτή την απόδειξη στην reception
-          Ευχαριστώ…
-          Παρακαλώ. Καλή διαμονή….
-          Και τώρα;
-          Πάρκαρε…
-          ΟΚ…
-          Πάρε το σάκο με τον οπλισμό…Και την Οθόνη του GPS…Μισό λεπτό…Άνοιξε το σάκο με την βόμβα και βάλτην πάνω πάνω στους σάκους, να φαίνεται αν τυχόν παραβιάσει κανα κλεφτρόνι το αυτοκίνητο….
-          Βρε Λέων, μας κυνηγούν ποιος ξέρει πόσοι στρατοί τρομοκρατών κι εσύ ανησυχείς για τα κλεφτρόνια;
-          Νικόλα,  οι στρατοί που λες δεν θα μασήσουν από τη βόμβα. Θα τα πάρουν όλα και θα φύγουν. Οποιοσδήποτε άλλος θα ειδοποιούσε την αστυνομία. Ποιος όμως απ’ όλους αυτούς θα είχε λόγο να εντοπίσει και να παραβιάσει το αυτοκίνητο; Κανείς. Μόνον ένα κλεφτρόνι θα υπήρχαν πιθανότητες να το κάνει. Κι αυτός είναι ο μόνος που θα χεστεί πάνω του απ’ αυτό που θα δει. Και δεν πρόκειται βεβαίως να ειδοποιήσει ούτε την αστυνομία.
-          Ο.Κ…ΟΚ…το διεστραμμένο σου μυαλό δεν μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς…αλλά έχεις δίκηο….έτοιμος…
-          Ωραία...Πάμε…γρήγορα τώρα…
-          Που πάμε;
-          Στη reception
-          Τι να κάνουμε μωρέ εκεί; Για ύπνο θα πάμε;
-          Θα δεις…είναι ώρα να χρησιμοποιήσουμε το ταμείο των καριόληδων…
Το ασανσέρ τους έβγαλε ακριβώς στην ρεσεψιόν.
-          Παρακαλώ, οι ενοικιάσεις αυτοκινήτων;
-          Σ’ εκείνο το γραφείο, κύριε, αριστερά από την είσοδο.
-          Ευχαριστώ…Πάμε γρήγορα…
-          ΟΚ αρχηγέ…τόπιασα τώρα…αρκεί να έχουν αυτοκίνητο έτοιμο απ’ έξω…
-          Ακριβώς...κάτσε να πιάσουμε το χαζό ύφος τώρα και οι δύο...



Μέρος Β.

9. Αλλάζοντας όχημα

-          Ναι, παρακαλώ, για ένα αυτοκίνητο ενδιαφέρομαι…
-          Βεβαίως κύριε…Έχετε κάποια προτίμηση;
-          Όχι ιδιαίτερα…Το μόνο είναι πως θα το ήθελα αμέσως τώρα. Υπάρχει μήπως κάτι διαθέσιμο εδώ στο χώρο του ξενοδοχείου;
-          Ε, για να δω λίγο….Ναι, μόλις μου παρέδωσαν μια Ferrari
-          «Τέλεια», έκανε ο Νικόλας.
-          Άλλο; είπε ο Λεωνίδας, ρίχνοντας μια λοξή διακριτική αυστηρή ματιά στο Νικόλα
-          Εμ, ναι….ένα Cherokee
-          Κι αυτό καλό είναι βρε Λέων….
-          Πάρε αυτή την ταυτότητα, λεφτά και πήγαινε κλείσε και προπλήρωσε ένα δωμάτιο για μια εβδομάδα, ψιθύρισε ο Λέων στο αυτί του Νικόλα.
-          Έγινε.
-          Άλλο αυτοκίνητο; Είπε ο Λέων ξαναγυρνώντας στον πωλητή.
-          Ναι, αλλά, δεν είναι και τόσο…
-          Πείτε μου παρακαλώ, τι είναι…
-          Ένα επαγγελματικό, βαν, αλλαγή συμβολαίου leasing με μια εταιρεία…
-          Καλό είναι, το παίρνουμε…
-          Μα, ξέρετε, έχει ακόμη τα σήματα της εταιρείας που το είχε…
-          Τι εταιρεία;
-          Logistics
-          Ωραία…δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα…
-          Εε, φοβάμαι πως υπάρχει ένα τυπικό κώλυμα…μέχρι να αφαιρεθούν τα σήματα δεν μπορούμε να το δώσουμε….
-          Ξέρετε, πρέπει να προλάβουμε ένα πολύ σημαντικό επαγγελματικό ραντεβού και κατά ευχάριστη σύμπτωση το αυτοκίνητο αυτό με τα συγκεκριμένα Σήματα θα μας βοηθήσει να πάρουμε τη δουλειά. Οπότε, δεν έχουμε χρόνο για πολλές πολλές  γραφειοκρατίες…
-          Ναι, αλλά…
-          1000 ευρώ είναι αρκετά για να προσπεραστεί η γραφειοκρατία;
-          Εε, ναι κύριε…βεβαίως…
-          Ωραία, …το κόστος λοιπόν είναι;
-          Τι να πω; Είναι ασυνήθιστη περίπτωση…
-          3,000 ευρώ προκαταβολή είναι αρκετά;
-          Ε, μα…
-          4,000;
-          Μα…
-          5000;
-          Ε, χμμ..γκχχχ…
-          Ακούστε κύριε, ο χρόνος τρέχει κι εμείς είμαστε ακόμη εδώ…Μπορώ να το αγοράσω παρακαλώ;
-          Μα…μα…ναι…βεβαίως…
-          Πόσο;

-          Είναι μεταχειρισμένο 8 χρόνια από leasing όπως σας είπα…φυσικά, το προσέχανε…
-          Άνθρωπέ μου πές μου το ποσό…
-          10,000 ευρώ
-          Ωραία, πάρτα, κάνε φωτοτυπία κι αυτή την ταυτότητα και βγάλε μου την άδεια
-          Μα, δεν γίνεται έτσι…
-          Πάρε άλλα 2,000…Εντάξει τώρα;
-          Μα βέβαια…Μην ανησυχείτε καθόλου…θα τα φροντίσω όλα εγώ…θα σας τα στείλω όπου θέλετε…
-          Καλά, πάρε τα λεφτά, δώσε μου το voucher της ενοικίασης να είμαστε καλυμμένοι τουλάχιστον για σήμερα και τα υπόλοιπα βρες τα μόνος σου…άντε…τελείωνε…θα την χάσω την δουλειά…
-          Ναι…ναι…βεβαίως…τώρα τελειώνω…
-          Άντε γαμώτο…
Εκείνη τη στιγμή έφτασε κι ο Νικόλας κάνοντάς του νόημα πως όλα ήταν εντάξει.
-          Ναι…τώρα…
-          Έλα άνθρωπέ μου…
-          Ναι, ναι…ορίστε κύριε…έτοιμος…κάνατε πολύ καλή επιλογή αγαπητέ μου….
Ο πωλητής συνέχισε το λογίδριό του μέχρι που κοίταξε γύρω του και είδε πως οι δύο περίεργοι πελάτες του είχαν εξαφανιστεί. Τα μετρητά όμως πάνω στο τραπέζι του’ λεγαν πως δεν ήταν όνειρο.
- Καλά βρε Λέων, πόσες ταυτότητες έχεις μαζί σου;
- Εγώ; Μία….Ο σάκος τους όμως είχε ένα σωρό.
- Οδηγάς ή οδηγάω αρχηγέ;
- Οδήγα…Που είσαι γαμώ το διάολό σου κωλοσήμα;
- Αρχηγέ, ας πούμε ότι τους βρήκαμε…τι θα κάνουμε;
- Θα δούμε…
- Περιμένουν ενισχύσεις είπες…Μας την έχουν στημένη…
- Που είσαι γαμημένο;…ναι Νικόλα, έτσι είπα…
- Κι εμείς τότε γιατί πάμε να πέσουμε μέσα στην παγίδα;
- Έλα ρε πούστικο…έλα…στρίψε αριστερά και κάνε ένα μεγάλο κύκλο…
- ΟΚ…
- Έλα γαμώτο, εμφανίσου, πόσο μακριά μπορεί να είσαι…
- Αρχηγέ δεν μου απάντησες…
- Νάτο…λοξά δεξιά μας στα 2000 μέτρα…
- ΟΚ…λοξώς δεξιά…έφυγε…
- 1500 μέτρα…στρίψε αριστερά…
- Στροφή αριστερά…
- 1000 μέτρα…δεξιά…
- Στροφή δεξιά…
- 600 μέτρα…ευθεία
- Ευθεία…
- Πάρκαρε εδώ.  Όπου να’ ναι θα περάσει από μπροστά μας…500…300…100….τώρα…ετοιμάσου να στρίψεις και να το ακολουθήσεις…
- Έτοιμος…πάμε…


- Κρατήσου για λίγο κοντά του να δούμε και η θερμική τι θα δείξει…Νάτοι….
- Είναι μέσα στο βαν;
- Ναι…
- Τι κάνουμε τώρα Λέων;
- Μείνε πίσω….άστον να φύγει…
- Μα…τρελός είσαι; Πάνω που τον βρήκαμε θα τον αφήσουμε;
- Βρε κάνε πίσω σου λέω και μη φέρνεις αντιρρήσεις….
- ΟΚ…συ είπας…
- Ναι…το αρχαίο σε μάρανε…το νου σου στους καθρέπτες για ύποπτες κινήσεις…
- Τι εννοείς;
- Εννοώ πως δεν είναι ηλίθιοι να παριστάνουν τα δολώματα χωρίς «κάλυψη»…
- Α, τώρα το’ πιασα…Θες να εντοπίσουμε το όχημα με τους δικούς τους που τους παρακολουθούν…Αλλά μήπως είμαστε λίγο μακριά απ’ τον στόχο; Μας έχει φύγει κοντά 100 μέτρα μπροστά…
- Υποχώρησε άλλα 30…
- ΟΚ…Τι λες για κείνο το μαύρο πολυμορφικό με τα φιμέ τζάμια Λέων;
- Θα μπορούσε…
- Θα μάθουμε στην επόμενη στροφή…
- Έστριψε κι ο ένας και ο άλλος…κι άλλη στροφή…και πάλι και οι δύο…θα τους χτυπήσουμε Λέων;
- Όχι ακόμη…Φύγε άλλα 50 μέτρα πίσω…
- Τι; Ε, μα είσαι τελείως βαρεμένος…
- Κάνε αυτό που σου λέω Νικόλα…
- ΟΚ…αλλά σημείωσε πως διαφώνησα…
- Ρε κάνε πίσω κι άσε τις αντιλογίες…
- ΟΚ…ΟΚ…έκανα…θα μου πεις τουλάχιστον τι συμβαίνει;
- Παραήταν κοντά στον πρώτο ο δεύτερος…Και παραήταν φανερές οι στροφές του από κοντά στον πρώτο…Ήθελε να τον δούμε και να τον χτυπήσουμε…
- Α, τους πούστηδες…δηλαδή, υπάρχει κι άλλος πιο πίσω….
- Ακριβώς κομάντο…και νομίζω πως τον εντόπισα…Βλέπεις αυτό το φορτηγό ψυγείο μπροστά μας;
- Ναι…πως το κατάλαβες;
- Είναι φορτηγό ψυγείο διανομής. Αλλά κοίτα τον μηχανισμό ψύξης…είναι κλειστός…
- Μπορεί να είναι out of service το όχημα…
- Σπάνιο φαινόμενο…Ακόμη και άδειο να είναι, ο μηχανισμός είναι πάντα ανοιχτός αλλιώς εν ριπή οφθαλμού θα βρώμιζε εκεί μέσα…Άρα, κάτι άλλο φιλοξενούν…Για να δούμε και με τις στροφές τι θα κάνουν…
- Είναι πολύ μακριά βρε Λέων από τα δύο μπροστινά….ει.. είχες δίκηο αρχηγέ…έστριψε…ξαναέστριψαν όλοι μαζί…
- Ετοιμάσου Νικόλα…
- Έτοιμος αρχηγέ…
- Θα πρέπει να τους χτυπήσουμε γερά…επ’ ουδενί δεν πρέπει να προλάβουν να δώσουν σήμα.
- Τι προτείνεις;
-  Το αντιαρματικό.
- Ρε μες στην πόλη! Λεωνίδα είσαι τρελός; Η έκρηξη θα τσακίσει ένα σωρό αυτοκίνητα…


10. Η καταδίωξη των Αρχηγών

- Πρέπει με κάποιον τρόπο να σταματήσουμε την κυκλοφορία ώστε να μείνει μόνος του μπροστά.
- ΟΚ, τόπιασα…και μάλλον μόνον ένας τρόπος υπάρχει…
- Τι εννοείς Νικόλα;
- Θα δεις. Πιάσε το RPG εσύ.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα ο Λεωνίδας ετοίμασε το Α/Τ και άνοιξε την ηλιοροφή.
Ο Νίκος με έναν ελιγμό βρέθηκε στο μεσαίο ρεύμα κυκλοφορίας. Με μια απότομη παρατιμονιά χτύπησε το διπλανό του αυτοκίνητο, το οποίο με τη σειρά του χτύπησε τον παραδίπλα. Επανέλαβε τον ίδιο επικίνδυνο ελιγμό και προς την άλλη πλευρά. Η καραμπόλα σε δευτερόλεπτα πήρε μεγάλες διαστάσεις. Η κυκλοφορία είχε διακοπεί σε όλα τα ρεύματα. Ο Λεωνίδας βγήκε με το Α/Τ από την ηλιοροφή και ο Νικόλας ευθυγραμμίστηκε με το φορτηγό πλησιάζοντάς το με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αμέσως άνοιξε η πίσω πόρτα του φορτηγού και εμφανίστηκαν οπλισμένοι άντρες που πυροβολούσαν  με αυτόματα όπλα προς το βαν που εφορμούσε κατά πάνω τους.
- Γκάζωστο Νικόλα…δεν θα έχουμε ευκαιρία δεύτερης βολής…
- Το γκαζώνω το γαμημένο….δεν ήθελες την Ferrari, ε;
- Σταμάτα τους ελιγμούς, δεν μπορώ να σημαδέψω, ούρλιαξε ο Λεωνίδας.
- Αν τους σταματήσω θα μας σημαδέψουν αυτοί, ούρλιαξε κι ο Νικόλας…
- 200 μέτρα…150…100…ρίχτους Λεωνίδα…
- Λίγο ακόμη πλησίασε…
- Θα μας φάνε ρε μαλάκα…στα 80 είμαστε…ρίξτους…
- Λίγο ακόμη…
- Που να σε πάρει γαμώ τον αντίχριστό σου….γάβγισε ο Νικόλας και κατεβάζοντας ταχύτητα πάτησε τέρμα το γκάζι ισιώνοντας ταυτόχρονα το τιμόνι και κεντράροντας ακριβώς πίσω από το φορτηγό ενώ την ίδια στιγμή είχε βγάλει το Ούζι από το παράθυρο και γάζωνε ασταμάτητα το φορτηγό….αυτό έκανε τους τρομοκράτες να καλυφτούν και να ανακόψουν για λίγο τα πυρά τους δίνοντας έτσι τα απαραίτητα δευτερόλεπτα στο Νίκο και το Λεωνίδα…
- 60…έφυγε…στρίψε Νικόλα…
Η ρουκέτα μπήκε από την ανοιχτή πόρτα μέσα στα σωθικά του φορτηγού και εξερράγη. Το όχημα τινάχτηκε στον αέρα ενώ ο Νικόλας πίεζε το βαν να απομακρυνθεί προς την τελευταία λωρίδα κυκλοφορίας. Η έκρηξη ήταν σφοδρή. Πρέπει να είχαν κάμποσα εκρηκτικά μαζί τους.
Οι άλλοι δύο στα προπορευόμενα οχήματα, θορυβημένοι ή ίσως ειδοποιημένοι είχαν κόψει ταχύτητα και ψαχνόντουσαν. Πριν καν καταλάβουν τι συμβαίνει, το βαν είχε πλησιάσει το δεύτερο όχημα.
Ο Λέων βγήκε ξαφνικά και πάλι από την οροφή με το RPG, σημάδεψε και έριξε άλλη μια βολή. Το όχημα τυλίχτηκε στις φλόγες και σκορπίστηκε σε χιλιάδες κομμάτια.
- Μη σταματάς στρατιώτη. Γκάζωσέ το…
Φώναξε ο Λεωνίδας ενώ καθότανε στη θέση του και άφηνε το Α/Τ πίσω.
-          Νάτοι, ούρλιαξε ο Νίκος. Γκαζώνουν, επιχειρούν να το σκάσουν αρχηγέ.
-          Μην τους αφήσεις.
-          Αμ δε…
-          Πλησίασέ τους όσο μπορείς για να πετύχω τα λάστιχα.
-          Έγινε…
-          Λίγο ακόμη μικρέ.
-          Φανάρι μπροστά του αρχηγέ…δεν σταματάει..
-          Πέρνα κι εσύ…
-          Γαμώ την καταδίκη σας γαμημένες αλβανομουσουλμάνες δεν θα ξεφύγετε παλιόπουστες…
-          Πάτα τοοοο…πέρασαν….



-          Κρατήσου Λέων….κόκκινοοο..
Το βαν πέρασε με δαιμονισμένη ταχύτητα από το κόκκινο, ευτυχώς χωρίς να χτυπήσει κανέναν….αλλά δημιουργώντας μια εκρηκτική ατμόσφαιρα γύρω του από δαιμονισμένες κόρνες και στριγγλίσματα φρένων.
-          Να’ τος Νίκο, έστριψε ανάποδα, δεύτερο στενό αριστερά μας…πέρνα κι εσύ απέναντι…
-          Άντε να δούμε πόσο θα κρατήσει η τύχη μας σήμερα….έφυγααα…
Άλλο ένα κομφούζιο στο αντίθετο ρεύμα και το βαν κατάφερε να περάσει απέναντι και να χωθεί στο στενό…
-          Νάτο το κωλόπαιδο, μπροστά μας, πάει να ξαναβγεί στη λεωφόρο…
-          Δεν πρέπει να σταματήσει με τίποτα Νίκο…θα επιχειρήσουν να κατέβουν οι αρχηγοί κι ο οδηγός θα μας παρασύρει μακριά τους.
-          Δεν είναι στο χέρι του ο καριόλης….τώρα θα δει το μουνόπανο….
-          Νίκο;
-          Έρχομαι γαμημένε ουτσεκάααα
-          Νίκο; Τι κάνεις ρε μαλάκα;
-          Θα πέσω πάνω του Λέων και θα τον εγκλωβίσω, εσύ νάσαι έτοιμος να κατέβεις και να τους την πέσεις.
-          ΟΚ πάμε…γρήγορα, πλησιάζουν στα φανάρια, θα ξαναβγούν στη λεωφόρο….
Με μια τελευταία επιτάχυνση ο Νίκος μείωσε την απόσταση κι όπως το μπροστινό όχημα έκοψε ταχύτητα για να πάρει την στροφή, έπεσε με ορμή επάνω του. Το μπροστινό όχημα εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε άλλα αυτοκίνητα. Ο Λεωνίδας είχε ήδη κατέβει κι έτρεχε με προτεταμένο το Glock προς τους παγιδευμένους. Ο συνοδηγός είχε βγάλει το όπλο του από το παράθυρο και σημάδευε τον Λεωνίδα. Ο Νίκος πρόλαβε από τη θέση του οδηγού και τούχωσε μια ριπή με το ούζι. Την ώρα που πλησίαζε ο Λεωνίδας, ο οδηγός έβγαινε από τη θέση του με προτεταμένο το πιστόλι κι έτοιμος να του ρίξει. Ο Λέων πρόλαβε και τούριξε στην κλείδα ακινητοποιώντας τον. Τον άρπαξε και τούχωσε την καυτή κάνη του όπλου του κάτω από το μάτι. Ο Άραβας ούρλιαξε από τον πόνο.
-          Που είναι οι αρχηγοί;
-          Ντεν ξέρει….
Ο Λέων έχωσε την κάνη του όπλου στην πληγή.
Αυτός ούρλιαξε πάλι αλλά έμεινε αμίλητος.
Ακαριαία ο Λέων του έπιασε το άλλο χέρι, το έβαλε στην πόρτα του αυτοκινήτου και το πυροβόλησε στο κέντρο της παλάμης. Ο μουτζαχεντίν πλέον ούρλιαζε ασταμάτητα τρελαμένος από τους πόνους…
Ντεν ξέρει…ντεν ξέρει…
Ο Λέων του έχωσε το πιστόλι στ’ αρχίδια του.
- Τι κάνουν στο χωριό σου αυτούς που δεν έχουν πουλί; Σωστά…Τους τον χώνουν από πίσω….
- Όκι, όκι εκεί…
- Λέγε…
Τρελαμένος από τον πόνο και τον φόβο, έδειξε δειλά δειλά στο πίσω μέρος του οχήματος. Ο Λέων αφού βεβαιώθηκε κι έτσι ότι όντως αυτοί ήταν μέσα, τον άφησε στο Νίκο που είχε πια βγεί από το όχημα και πλησίασε στο πίσω μέρος του πολυμορφικού. Ο Νίκος έχωσε ένα γερό χτύπημα στο σβέρκο του τρομοκράτη, αφήνοντάς τον λιπόθυμο και ακολούθησε τον Λεωνίδα.
- Και τώρα αρχηγέ;
- Πρέπει να τους ξετρυπώσουμε γρήγορα Νίκο, προτού φτάσει η αστυνομία.
- Να βάλω φωτιά;
- Βάλε.
Ο Νίκος άρπαξε το πουκάμισο του λιπόθυμου άντρα, το βούτηξε στις χυμένες βενζίνες και το πέταξε στη θέση του οδηγού. Με μια ριπή του έβαλε φωτιά.
Αμέσως η καμπίνα του οδηγού λαμπάδιασε…


11. Απρόσμενες εμπλοκές

       -  Νίκο πιάσε συ τη μια πλευρά.
Ξαφνικά, μέσα από τις φλόγες άνοιξε η πίσω πόρτα και βγήκαν δύο άτομα με όπλα στα χέρια. Ο Νίκος ακούμπησε την κάνη στο κεφάλι του ενός και με το άλλο χέρι του πήρε το όπλο. Το ίδιο έκανε κι ο Λέων με τον άλλον.
-          Γρήγορα. Στο βαν. Τώρα. Πάρτε τα πόδια σας. Άσε δω τον οδηγό.
Αφού τους έκλεισαν δεμένους στο βαν, έβαλαν μπρος και ξεκίνησαν με όπισθεν και ταχύτητα να βγουν από το στενό.
-          Και τώρα;
-          Εσύ πήγαινέ τους στο ίδιο εγκατελειμμένο κτίριο με τους άλλους. Εγώ πάω στο ξενοδοχείο να πάρω το φορτίο και θα σε βρω εκεί σε κανά δυό ώρες.
-          Έγινε….αρχηγέ αστυνομία…μπλόκαραν το στενό…τι κάνουμε;
-          Το ξεμπλοκάρουμε…πάρε το όπλο σου κι ετοιμάσου να τους σημαδέψεις απ’ το παράθυρο όταν σου πω….οδήγα μέχρι είκοσι μέτρα απ’ αυτούς.
-          Τι θα κάνεις Λέων; Όχι και να χτυπήσουμε αστυνομικούς.
-          Δεν θα τους χτυπήσουμε. Θα τους τρομάξουμε λίγο για να φύγουμε.
-          Δηλαδή;
-          Προχώρα και θα δεις.
Ενώ το βαν σταματούσε στα είκοσι μέτρα, ο Νίκος έπιασε πάλι το RPG και βγήκε στην οροφή σημαδεύοντας το περιπολικό που έκλεινε το δρόμο. Ο Νίκος χωρίς να φύγει από τη θέση του οδηγού είχε βγάλει το ούζι απ’ το παράθυρο και τους σημάδευε.
-          Κύριοι, ανοίξτε το δρόμο ή θα τον ανοίξω εγώ με την ρουκέτα.
Οι αστυνομικοί κοιτάχτηκαν ο ένας με τον άλλον και γρήγορα μπήκαν στο περιπολικό και το μετακίνησαν προς το διπλανό στενό. Ο Λέων συνέχισε να τους σημαδεύει.
-          Τώρα, βγείτε από το όχημα, αφήστε μέσα τα όπλα σας και τρέξτε.
Έτσι κι έγινε. Αφού απομακρύνθηκαν αρκετά, ο Νίκος γάζωσε τα λάστιχα και τη μηχανή του οχήματος και ξεκίνησε με ταχύτητα.
-          Σταμάτα Νίκο. Μπες σ’ αυτήν την αλάνα, είπε ο Λέων ξαφνικά.
-          Τι έγινε πάλι;
-          Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε μ’ αυτό το αυτοκίνητο. Οι αστυνομικοί το κατέγραψαν.
-          Σωστά. Τι κάνουμε;
Ο Λέων είχε ήδη βγει. Πλησίασε ένα φορτηγάκι παρκαρισμένο. Ο οδηγός του μιλούσε στο κινητό. Ο Λέων άνοιξε ξαφνικά την πόρτα, του έβαλε το πιστόλι στο κεφάλι και τον έβγαλε έξω. Τον έφερε στο βαν, τον έβαλε μέσα και τον έδεσε.
- Μπρος. Άστον αυτόν εδώ και  πάμε όλοι τώρα στο άλλο όχημα.
- Θα τον βρουν γρήγορα αυτόν και θα μιλήσει Λέων. Θα μας βρούνε, έκανε ο Νίκος ξεκινώντας.
- Αλλαγή σχεδίων μικρέ.
- Δηλαδή;
- Τράβα για το ξενοδοχείο και περίμενέ με στο διπλανό στενό.
Σε λίγα λεπτά ήταν παρκαρισμένοι σ’ ένα στενό δίπλα στο ξενοδοχείο. Ο Λεωνίδας κατέβηκε από το αυτοκίνητο και πήγε κατ’ ευθείαν στο υπόγειο πάρκινγκ. Χαιρέτησε τον υπάλληλο, του πέταξε μερικά χαρτονομίσματα και κατέβηκε στο υπόγειο. Με το που έφτασε στα τριάντα μέτρα διαπίστωσε πως κάποιοι προσπαθούσαν να παραβιάσουν το αυτοκίνητο. Έβγαλε το glock, πρόσθεσε τον σιγαστήρα και πλησίασε σκυφτά κοντά στον τοίχο. Ερεύνησε ένα γύρω για τυχόν τσιλιαδόρο, δεν είδε κάτι και εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τους με το πιστόλι προτεταμένο.
-          Να βλέπω τα χέρια σας.
-          Φίλε, κοπάνα την καλύτερα, του κάνει ο ένας με σλάβικη προφορά.
Ο Γεωργιανός δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του. Έπεσε με μια σφαίρα στο μέτωπο.
- Ακούω. Ψάχνετε κάτι; Ρώτησε τους άλλους δύο.

- Φίλε την έβαψες μ’ αυτό που έκανες. Του κάνει ψυχρά ο δεύτερος. Δεν φαινόντουσαν για τυχαία κλεφτρόνια. Αλλά απ’ τον τρόπο της ομιλίας και το είδος των απειλών που ξεστόμιζαν, ο Λέων κατάλαβε πως δεν είχαν σχέση με τους στόχους του. Γεωργιανή μαφία που ποιος ξέρει τι σχεδίαζε και χρειαζόταν ένα κλεμμένο αυτοκίνητο.
- Σηκώστε τον δικό σας και κουβαλήστε τον εκεί κάτω, στο τέρμα του πάρκινγκ.
Έτσι κι έκαναν. Μόλις έφτασαν στο σκοτεινό σημείο κι ενώ άφηναν στο πάτωμα τον φίλο τους, ο ένας απ’ τους δύο έκανε μια απροσδιόριστη αργή κίνηση με το χέρι προς τον αστράγαλό του επιχειρώντας να τραβήξει ένα κρυμμένο τριανταοχτάρι.
Δύο ακόμη ανεπαίσθητα σφυρίγματα του σιγαστήρα του Λεωνίδα και οι δύο καυκάσιοι μαφιόζοι σωριάστηκαν πάνω στον νεκρό φίλο τους με μια σφαίρα ο καθένας στο κεφάλι.
Ο Λέων τους γύρισε την πλάτη κι έφυγε γρήγορα για το αυτοκίνητό του. Ήδη είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος.
Μπήκε στη θέση του οδηγού και ξεκίνησε. Βγαίνοντας ξανά στην επιφάνεια οι αισθήσεις του τινάχτηκαν βλέποντας σε λίγη απόσταση από το ξενοδοχείο, κρυμμένο σχεδόν από το παρακείμενο πάρκο, ένα περιπολικό ανακριτικό της τροχαίας που άναψε ξαφνικά τους φάρους. Συνέχισε την πορεία του αργά μέχρι που τον σταμάτησε ο ένας απ’ τους δύο αστυνομικούς.
-          Παρακαλώ κύριε, άδεια, δίπλωμα.
-          Βεβαίως κύριε. Απάντησε ο Λέων και παίρνοντας κάποια χαρτιά πλησίασε το περιπολικό. Μια σύντομη έρευνα γύρω του έδειξε πως δεν υπήρχε άλλη αστυνομική δύναμη. Επίσης, τα δέντρα τους έκρυβαν από αδιάκριτα βλέμματα. Ευτυχώς, το όπλο του είχε ακόμη τον σιγαστήρα - σε περίπτωση που χρειαζόταν, αν κι εύχονταν να μην χρειαστεί. Κατέβασε απότομα την κουκούλα από το μαύρο σκούφο που φόραγε και με προτεταμένο το glock ακινητοποίησε τον έναν αστυνομικό, τον γύρισε ανάποδα φάτσα στο περιπολικό και του αφαίρεσε το όπλο. Πιάνοντάς τον απ’ το λαιμό έστρεψε το όπλο προς τον άλλον αστυνομικό στην άλλη πλευρά του περιπολικού που είχε τραβήξει το πιστόλι του και τον σημάδευε.
-          Ρίξε το όπλο φίλε γιατί θα πετύχεις το φίλο σου ενώ εγώ μπορώ να πετύχω εσένα, του κάνει ο Λέων
-         Πέτα το όπλο σου, ούρλιαξε τσιτωμένος ο αστυνομικός.


12. Αλλαγή οχήματος...περιπολικό


Πριν ολοκληρώσει τη φράση του η σφαίρα του Λεωνίδα τον είχε βρει στο δεξί χέρι. Ο αστυνομικός πέφτοντας πυροβόλησε ανακλαστικά βρίσκοντας τον συνάδελφό του στον αριστερό μηρό.
Ο Λέων μ’ ένα σάλτο είχε βρεθεί στην άλλη πλευρά του περιπολικού συνεχίζοντας να σημαδεύει τον αστυνομικό που προσπαθούσε να πιάσει το όπλο με το αριστερό του χέρι.
- Μην το κάνεις, τον προειδοποίησε ψυχρά ο Λέων.
Ο αστυνομικός σταμάτησε την κίνησή του και σήκωσε το μοναδικό καλό του χέρι ψηλά.
Ο Λέων του πήρε το όπλο, το πέταξε στο διπλανό κήπο, πήρε τις χειροπέδες του αστυνομικού και του έδεσε το τραυματισμένο χέρι από ένα κάγκελο. Επανέλαβε το ίδιο και με τον άλλον αστυνομικό. Το καλό του χέρι θα του χρειάζονταν για το τραύμα του.
Αφού τους άφησε το φαρμακείο δίπλα τους, έφερε το αυτοκίνητο με την όπισθεν δίπλα στο περιπολικό και ταχύτατα μετέφερε όλο το φορτίο σ’ αυτό. Οι αστυνομικοί κοιτούσαν περίεργοι το αλλόκοτο θέαμα ενώ έδεναν με τους επιδέσμους ο ένας το τραύμα του άλλου. Είχαν ήδη ζαλιστεί αρκετά από την αιμορραγία και δεν καταλάβαιναν πολλά πολλά. Πλησιάζοντας στο όχημα του Νίκου, τον είδε να κερώνει βλέποντας το περιπολικό να τους πλησιάζει με αναμμένους φάρους. Μεγαλύτερη ακόμη ήταν η έκπληξη και η σαστιμάρα του όταν είδε τους προβολείς του περιπολικού να του αναβοσβήνουν συνθηματικά. Κι ακόμη μεγαλύτερη όταν είδε τον Λεωνίδα στη θέση του οδηγού. Αμέσως πετάχτηκε με γουρλωμένα μάτια και σε φανερό αμοκ έξω από το όχημα.
-          Τι έκανες εκεί πάλι ρε μαλάκα; Περιπολικό βρήκες να βουτήξεις;
-          Σκάσε και ανεβείτε να φύγουμε. Θα στα πω στο δρόμο.
-          Θε μου τι χρωστάω; Πες μου….
     Σε δευτερόλεπτα είχαν επιβιβαστεί στο περιπολικό και είχαν ξεκινήσει με οδηγό τον Νίκο.
-          Και τώρα τρελέ αρχηγέ;
-          Τώρα, Νικόλα, το ξέρεις το αδύνατο σημείο των βαμπιρ; Τρέχουμε να προλάβουμε να φτάσουμε στο εργοστάσιο πριν φέξει.
-          Μήπως κάνουμε και τίποτε άλλο όλο το βράδυ;
-          Αλλά πρώτα, μια μικρή στάση.
-          Που πάλι;
-          Μπες σ’ εκείνη την αλάνα.
-          Γιατί;
-          Γιατί χρειαζόμαστε πάλι αλλαγή οχήματος. Πως θα μετακινηθούμε αύριο απ’ το εργοστάσιο; Με το περιπολικό; Άσε που όλοι θα ψάχνουν απόψε για ένα χαρακτηριστικότατο όχημα όπως αυτό.
-          Εντάξει, μπήκαμε. Και τώρα;
-          Τώρα περίμενε. Εκείνο εκεί το Turneo είναι ότι πρέπει.
Ο Λέων πλησίασε το όχημα, έβγαλε από την τσέπη του μια μικρή δερμάτινη θήκη με μικροεργαλεία, άνοιξε την πόρτα και σκύβοντας κάτω από το τιμόνι το έβαλε μπροστά συνδέοντας τα καλώδια.
-      Ρε Αρχηγέ, γιατί τώρα εγώ πιστεύω ότι μας έκρυβες μάλλον πολλά τόσον καιρό;
- Εντάξει. Φόρτωμα τώρα, γρήγορα Νίκο.
Σε ελάχιστα λεπτά είχαν μεταφέρει φορτίο και αιχμάλωτους στο φορτηγάκι και είχαν ξεκινήσει.
-          Σε μισή ώρα θα είμαστε στο εργοστάσιο Λέων…τι είναι αυτό που ακούγεται;
-          Ποιο; Α, αυτό; Είπε κι έβγαλε κάτι από ένα σακίδιο στα πόδια του. Αυτό είναι ασύρματοι της αστυνομίας. Τα δανείστηκα από τους δύο αστυνομικούς.
-          Ωραίος…έτσι θα παρακολουθούμε και το πλέγμα των μπλοκ τους.
-          Ιδίως τώρα που είναι off για την ώρα ο δικός μου...
Με την βοήθεια των ασυρμάτων κατόρθωσαν μέσα από ένα λαβύρινθο ελιγμών να βρεθούν στο εργοστάσιο μετά από μια ώρα.

-          Νίκο, γρήγορα τους αιχμαλώτους στο υπόγειο.  Πρέπει το συντομότερο να μάθουμε ότι ξέρουν.
-          Γιατί η βιασύνη; Θ’ αλλάξει τίποτε αν μιλήσουν σήμερα ή αύριο; Αρκετά δεν κάναμε απόψε; Μήπως να πηγαίναμε να ξεκουραστούμε λίγο και ίσως ίσως να στρατολογούσαμε κανέναν ακόμη;
-          Νίκο, θυμάσαι τι είπε ο μουσουλμάνος για τα εκρηκτικά;
-          Ναι, ΟΚ…θυμάμαι…η έκρηξη στο τζαμί…μόνο που τα εκρηκτικά είναι στα χέρια μας τώρα…
-          Δεν τους είναι όπως φαίνεται και δύσκολο να βρουν άλλα…
-          Ναι, μάλλον έχεις δίκαιο…παρ’ όλα αυτά, Λέων, πιστεύεις ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς; Ας ενημερώσουμε τις Αρχές κι ας κάνουμε πίσω.
-          Δεν είναι τόσο απλό στρατιώτη…αν τ’ αφήσουμε να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα ίσως παρεκτραπούν σε καταστάσεις καθόλου επιθυμητές και κυρίως μη ελέγξιμες…και άλλωστε, το πιο πιθανό είναι πως θα έχουν ουκ ολίγα συνοδά και εναλλακτικά σχέδια…Κι αυτά είναι μάλλον τα πλέον ανησυχητικά…Τουτέστιν, πρέπει να τα μάθουμε το δυνατόν συντομότερο…όσο για τις Αρχές, σου εξήγησα ήδη.
-          Και είναι δυνατόν να σκάσουν όλα αυτά τις επόμενες ώρες; Ούτε οι Δίδυμοι Πύργοι συνοδεύτηκαν από αλυσίδα τρομοκρατικών ενεργειών, ούτε η Μαδρίτη, ούτε το Λονδίνο, ούτε η Μόσχα και το Μπεσλάν. Γιατί θα πρέπει να συμβεί εδώ που επιπροσθέτως, συστηματικά απέφευγαν δεκαετίες τώρα να εκτελούν τρομοκρατικές δράσεις οι μουσουλμάνοι και ο UCK;
-          Νίκο, μπορεί όντως να είναι όπως τα λες. Αλλά όλη η ουσία σε μια ανάκριση είναι να «πιεστεί» ο αιχμάλωτος το δυνατόν συντομότερα. Όσο δηλαδή, είναι υπό την επήρεια του σοκ της σύλληψης. Πριν συνέλθει και αυτοκυριαρχηθεί. Το’ πιασες;
-          Καλά…καλά…ΟΚ…μπήκα…θα τους γαμήσω τα ράμματα τότε απόψε…σε μισή ώρα θα ξέρουμε που και πως έχουν σκοπό να χτυπήσουν….
-          Δηλαδή, τι θα κάνεις; Ρώτησε εύθυμα ο Λεωνίδας
-          Θα τους πυροβολήσω πρώτα στα χέρια, μετά στα πόδια, μετά θα τους κόψω με το μαχαίρι και θα τους ρίξω αλάτι στις πληγές.
-          Οπότε θα τους διευκολύνεις να μπούνε μια ώρα αρχήτερα σε αιμορραγικό και μετατραυματικό σοκ. Μην ξεχνάς ότι δεν είναι απλοί αιχμάλωτοι σαν τους προηγούμενους. Πιθανότατα, είναι ιδιαιτέρως εκπαιδευμένοι σε συνθήκες ανάκρισης.
-          Ε, και;
-          Αν ο σκοπός τους είναι να αυτοκτονήσουν, θα το πετύχουν άνετα με την αιμορραγία και τον πόνο που θα τους προκαλέσεις. Δεν θα τους είναι καθόλου δύσκολο να μπουν σε φάση ανεξέλεγκτων αρρυθμιών και κατόπιν καρδιακής ανακοπής. Ιδίως αν έχουν εθιστεί και σε κανένα χημικό βοήθημα που τώρα το στερούνται. Μουσουλμάνοι είναι, το ξέχασες; Βιάζονται να πάνε μια ώρα αρχήτερα στον παράδεισό τους. Αν από την άλλη ο σκοπός τους είναι να σου πουν «στημένες ιστορίες» που έχουν επεξεργαστεί εκ των προτέρων από την εκπαίδευσή τους περιμένοντας μια στιγμή σαν αυτή, θα τους δώσεις την κατάλληλη ευκαιρία. Θα παριστάνουν τους «τρελαμένους» από τα βασανιστήρια και την «κατάλληλη στιγμή» θα σου πλασάρουν μια αληθοφανή ιστοριούλα σαν αυτή ακριβώς που θέλεις ν’ ακούσεις. Ικανοποιημένος;

-          Αρχηγέ, άι στο διάολο….κι εσύ το ίδιο δεν έκανες εκεί πίσω;
-          Στο είπα....Άλλο τότε...εγώ δεν είχα να κάνω με «Αρχηγούς»....αλλά απλά ανεκπαίδευτα πιόνια...άσε που δεν γίνονταν διαφορετικά...Ικανοποιημένος;
-          ΟΚ…ΟΚ….έχεις δίκαιο…τι κάνουμε;
-          Θα δεις…ας τους πάμε κάτω πρώτα…ή μάλλον εγώ θα τους πάω…εσύ θα πας εδώ δίπλα για μια μικρή αποστολή…
-          Δηλαδή;
-          300 μέτρα πιο κάτω, μέσα στα δέντρα υπάρχει ένα μικρό χοιροτροφείο…
-          Αρχηγέ, είσαι διάολος μεταμορφωμένος…κατάλαβα…
-          Τι κατάλαβες ρε βιαστικέ παρλαπίπα;
-          Σκοτώνω επιτόπου ένα γουρούνι, κόβω ένα κομμάτι και το φέρνω εδώ για να τους βάλουμε με το ζόρι να το φάνε….
-          Δικαιολογείσαι λόγω έντονης νύχτας, παρατεταμένης εφηβείας, αγαμίας και πείνας φαντάζομαι…
-          Αρχηγέ, ξέρεις πόσες έχω πηδήξει εγώ;
-          Καλά, καλά, έχω ακούσει….τους έχεις φλομώσει όλους στις ιστορίες…
-          Κοίτα καπετάνιο, ο Νίκος δε λέει ιστορίες….αλήθεια είναι…
-          Πειραιώτης δεν είσαι;
-          Ναι, τι μ’ αυτό;
-          Ολυμπιακός θα’ σαι, μαλακίες θα είναι όλα….
-          Για να σου πω, λίγα με το Θρύλο …
-          Έλα στρατιώτη, αρκετά χαλάρωσες….λοιπόν, βρες ένα γουρούνι καμιά πενηνταριά κιλά και φέρτο…ζωντανό….
-          Εεε; Είσαι τρελός; Πως θα το καταφέρω αυτό;
-          Δεν ξέρω….αυτοσχεδίασε…
-          Δηλ…δηλαδή; Ρε αρχηγέ, παιδί της πόλης είμαι….άντε του λιμανιού….κι αυτό όμως πόλη είναι…πως διάολο πιάνουν και μεταφέρουν ζωντανό ένα γουρούνι;
-          Ξέρω γω στρατιώτη; Μήπως άμα είναι θηλυκό, θα σου είναι πιο εύκολο; Κάντη να σε ερωτευθεί, ξέρω γω;
-          Αρχηγέ, δε μιλάς σοβαρά, έτσι;
-          Σοβαρότατα μιλάω…θέλω σε μισή ώρα να έχεις εδώ ένα ζωντανό γουρούνι…ελεύθερος κομμάντο…
-          Τι κομμάντο και αηδίες ρε αρχηγέ; Κομμάντο που αποστολή έχει να πιάνει και να μεταφέρει γουρούνες;
-          Στρατιώτη, στη διαβολοβδομάδα θυμάσαι τι έτρωγες;
-          Δεν θέλω να θυμάμαι…αλλά αυτό είναι άλλο…
-          Φίδια…αράχνες…σκουλήκια…έπινες τα ούρα σου…
-          Αυτό ήταν άλλο σου είπα….
-          Κι αν μετά το κάνουμε μπριζόλες;
-          Εεε;
-          Δεν πρέπει να φάμε και κάτι;
-          Κααλά…με έπεισες…
-          Έλληνας….Χριστέ μου, είχε δίκηο όταν έλεγε ο Κολοκοτρώνης στον Κόχραν «…πάρε εσύ να διοικήσεις – αν μπορείς – 500 δικούς μου (Έλληνες) και δώσε μου εμένα να διοικήσω 25,000 δικούς σου (Αγγλικό τακτικό στρατό)…»…
-          Ώχου, εσύ γκρινιάζεις τώρα αρχηγέ….
-          Έλα, έλα….πολλά είπαμε…τράβα τώρα…και σε μισή ώρα να’ σαι πίσω…
-          Ναι, μήπως θέλεις να διακτινιστώ κιόλας; Μπορείς μήπως να φανταστείς πόση ώρα θα θέλει να κυνηγάω γύρω γύρω μέσα στις λάσπες ένα θηλυκό γουρούνι;
-          Αρσενικό να είναι…
-          Εεε; Θηλυκό δεν είπες αρχηγέ;
-          Πλάκα σού’ κανα…Για να νοιώσεις καλύτερα…Αρσενικό το θέλω…και μάλιστα με μεγάλο πουλί….
-          Δε σοβαρολογείς αρχηγέ….θα κάνεις αυτό που νομίζω ότι θα κάνεις;
-         Φύγε στρατιώτη…χάνεις χρόνο και ξημερώνει….


13. Η «Αποστολή» και τα «απρόσμενα»

-          Κανόνες εμπλοκής αρχηγέ;
-          Δεν θέλουμε τις Αρχές στα πόδια μας. Τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουμε την ανάκριση και να φύγουμε απο δω. Μακριά από φασαρίες λοιπόν.
-          Κι αν έχει κόσμο εκεί; Κι αν προσπαθήσουν ν’ αμυνθούν;
-          Η αποστολή σου πρέπει να ολοκληρωθεί χωρίς κανένα εμπόδιο, κανείς να μην είναι σε θέση να ειδοποιήσει, αφού έχεις φύγει, τις Αρχές ή άλλον.
-          Επικοινωνίες;
-          Το νέο κινητό σου έχει κρυπτογράφηση. Κάλεσέ με ελεύθερα αν χρειαστεί.
-          Σαν πολύ ώρα δεν έχει να καλέσει ο δικός σου «μέσα»;
-          Ναι, θα το δω κι αυτό τώρα. Ελπίζω να μην τον εντόπισαν.
-          Κι αν τον εντόπισαν αρχηγέ;
-          Μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του χωρίς να εκθέσει την αποστολή μας. Ελπίζω τουλάχιστον.
-          «Αποστολή» είπες Λέων; Νόμιζα πως ήταν έμπνευση, τρέλα, πρωτοβουλία δική σου.
-          Πήγαινε στρατιώτη. Θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή.
-          Πάω. Θα τα πούμε όμως, εντάξει Λέων;
-          Είπαμε, ναι.
-          ΟΚ, πάω να ξεφορτώσω το αυτοκίνητο.
-          Αυτό θα το κάνω εγώ, αφού φύγεις και πάω αυτούς κάτω.
-          Τι εννοείς βρε Λέων; Θα φύγω χωρίς αυτοκίνητο;
-          Ακριβώς.
-          Μα είσαι με τα καλά σου; Πως διάολο θα κουβαλήσω αρκούδι πράμα;
-          Ξέρω γω; Βάλ’ του λουρί και φέρ’ το με τα πόδια.
-          Να…βγάλω δηλαδή γουρούνι για βόλτα και κατούρημα…ήμαρτον Άγιε μου, τι κακό έχω κάνει γαμώ τον μπελά μου;
-          Έλα, έλα, άντε με την κουβέντα….τράβα τώρα…

Ο Νίκος έβαλε σιγαστήρες σ’ένα Μ16 και στο Glock, ζώστηκε γεμιστήρες και χειροβομβίδες, έζωσε στο μηρό του ένα μαχαίρι επιβίωσης και ξεκίνησε. Μόλις απομακρύνθηκε από την πύλη και μπήκε στα πρώτα δέντρα κρύφτηκε και συμβουλεύτηκε χάρτη και πυξίδα κάτω από έναν μικρό φακό. Δεν ήταν μακριά ο στόχος. Το πολύ δεκαπέντε λεπτά με τα πόδια μέσα από δασική έκταση. Εκτός απροόπτου βεβαίως. Άλλωστε, η βραδιά του ένα ατελείωτο απρόοπτο ήταν. Που το παράξενο εάν εξελισσόταν ένα ακόμη κι ένα ακόμη και μετά ένα ακόμη απρόοπτο; Μ’ αυτές και μ’ αυτές τις αυτοσαρκαστικές σκέψεις διέκρινε ένα αμυδρό φως στο βάθος μέσα από τα δέντρα. Πλησίασε στα εκατό μέτρα, κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο και σήκωσε το Μ16 για να κατοπτεύσει το πεδίο μέσα από το υπέρυθρο σκοπευτικό.
- «Σκατά»! Βλαστήμησε μέσα από τα δόντια του, «υπάρχει κίνηση γαμώτο. Αλλά στις 4 τα χαράματα ποιος διάολος είναι και τι στα κομμάτια κάνει μέσα στην ερημιά γαμώ το κέρατό του;». Συνέχισε να ελέγχει μέχρι που είδε μια πόρτα ν’ ανοίγει και κάποιον να βγαίνει, να πλησιάζει κάτι χαλάσματα και να κατουράει. Τέλειωσε και ξαναμπήκε μέσα. Ήταν λες και κάποιος έμενε εκεί. Ένα φωτεινό δωμάτιο σε αντίθεση με το μακρόστενο σκοτεινό κατασκεύασμα από τσιμεντόλιθους κι ελενίτ ακριβώς δίπλα του.


 - «ΟΚ, τα γουρούνια τα βρήκαμε», σκέφτηκε ο Νίκος, «πως δανειζόμαστε όμως ένα χωρίς να μας πάρουν χαμπάρι; Ας πλησιάσω περισσότερο και βλέπουμε».
 Δεν είχε προλάβει να κάνει είκοσι μέτρα και ξαφνικά προβολείς αυτοκινήτου έκαναν την εμφάνισή τους πεντακόσια μέτρα μακριά. Ξανακρύφτηκε κρατώντας σε ετοιμότητα το όπλο του. Το έφερε ξανά στον ώμο και εστίασε πάνω στο όχημα. Προσπαθούσε να διακρίνει μέσα από την διόπτρα και τα σκαμπανεβάσματα του οχήματος τι υπήρχε στο εσωτερικό του.
 Ένας ξερός ήχος πίσω αριστερά του βάρεσε συναγερμό. Στρέφοντας απότομα προς το σύδεντρο είδε τρεις σκιές να κινούνται δύσκολα. Φαίνονταν σαν να κουβαλούσαν κάτι.

 Το αυτοκίνητο όλο και πλησίαζε. Αλλά αυτός ήταν καθηλωμένος. Έπρεπε ν’ αποφασίσει. Θα κρυφτεί, θα πάει προς τις σκιές ή θα συνεχίσει να εκτίθεται παρακολουθώντας το όχημα μέχρις ότου παρκάρει και εξακριβώσει τι υπάρχει μέσα, με κίνδυνο όμως να τον εντοπίσουν οι άνδρες πίσω του; Ποιος τον βεβαίωνε άλλωστε πως δεν ήταν κι αυτοί οπλισμένοι ή δεν είχαν μαζί τους νυχτερινή όραση; Αν τους πλησίαζε, θα τον άκουγαν πιθανότατα. Το μόνο που του έμενε ήταν να μείνει ακίνητος και καλυμμένος στη θέση του μέχρι να φύγουν. Άκυρο. Δε θ’ αργούσε να φέξει. Κι ο Λεωνίδας περίμενε σε συνθήκες ασφυκτικές. Έπρεπε να γίνει κάτι δραστικό κι έπρεπε να γίνει τώρα.
 Από το μέρος των σκιών ακούστηκε ένας υπόκοφος γδούπος. Κι αμέσως μετά ήχος φτυαριών.
 Το όχημα πλησίαζε στην είσοδο της κτηνοτροφικής εγκατάστασης. Αν και το κατά πόσο εντέλει ήταν όντως «κτηνοτροφική» δεν ήταν πλέον και τόσο βέβαιο. Ο Νίκος σταθεροποίησε το αριστερό γόνατο στο έδαφος, ακούμπησε τον δεξί αγκώνα στο άλλο, και ρίσκαρε έναν πιο λεπτομερή έλεγχο της κατάστασης με τη διόπτρα. Το όχημα ήταν πλέον σε απόσταση αναπνοής.
 Έστρεψε ανήσυχος και μέσα από τη διόπτρα είδε τους δύο με τα φτυάρια να ρίχνουν χώμα σ’ ένα λάκκο και τον τρίτο να σηκώνει ξαφνικά ένα Καλάσνικωφ και να το στρέφει προς το μέρος του. Δεν είχε νυχτερινή όραση. Κάποια λάμψη θα προκλήθηκε μάλλον από τη σελήνη πάνω στα σκοπευτικά του Νίκου. Ο Νίκος πάτησε δυό φορές τη σκανδάλη κι ένας διπλός πνιχτός ήχος ακούστηκε από την κάνη του. Ο άνδρας με το Καλάσνικοφ έπεσε πίσω νεκρός με μια σφαίρα στο κεφάλι κι άλλη μια στο στήθος. Ο Νίκος ακαριαία γύρισε σε κατά ριπάς κι ένα νέφος από βολίδες γάζωσε τους άλλους δύο προτού προλάβουν να σηκώσουν τα όπλα τους.
 Με τις αισθήσεις του σε απόλυτο συναγερμό και τον ιδρώτα να τον λούζει ρίσκαρε να στρέψει απότομα προς το κατάλυμα όπου ενστικτωδώς ένοιωθε πως ήδη είχε φτάσει το όχημα. Ενώ με το ένα χέρι άλλαζε γεμιστήρα με το μάτι του κολλημένο στη διόπτρα ζύγιζε την κατάσταση. Ήταν μια κλειστή κλούβα. Ο οδηγός του παρέμενε στη θέση του ενώ ο συνοδηγός πήγε κι άνοιξε την συρόμενη πόρτα. Από την αναταραχή φαινόταν πως κάτι ξεφόρτωναν. Κάτι όμως που κινούνταν, αντιδρούσε και μάλιστα βίαια. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει λεπτομέρειες. Είχαν βγει κι άλλοι άντρες από το κατάλυμα και τους βοηθούσαν σε ότι κι αν ήταν αυτό που έκαναν.
 Ταυτόχρονα, δύο άλλοι είχαν ξεμακρύνει λίγο πιο μπροστά από το όχημα και κοιτούσαν προς το μέρος του. Για την ακρίβεια κοιτούσαν ερευνητικά προς το μέρος του σύδενδρου. Προς τους νεκρούς άντρες. Προφανώς, είχαν αργήσει να επιστρέψουν και τους αναζητούσαν. Ένας ακόμη άρχισε να κινείται προς το σύδεντρο. Ένα κινητό άρχισε να χτυπάει από το μέρος των νεκρών. Η αγωνία του είχε ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη. Σαν να ξεκαθάρισε η εικόνα για λίγο μέσα στη διόπτρα. Ο άλλος πλησίαζε και σταμάταγε ενώ ταυτόχρονα φαινόταν πως καλούσε στο κινητό τους τρεις άνδρες.
Μετακίνησε για δευτερόλεπτα την εστίασή του προς το όχημα. Έπρεπε ταυτόχρονα να ελέγχει και τις τρεις καταστάσεις. Γυναίκα. Αυτό που ξεφόρτωσαν από το αυτοκίνητο ήταν μια δεμένη πισώπλατα γυναίκα. Της έκαναν χυδαίες χειρονομίες.
 Ο άνδρας έπαψε να πλησιάζει κι έμεινε ακίνητος. Το κινητό πίσω του σταμάτησε. Ο άνδρας άρχισε να οπισθοχωρεί. Γύρισε προς το κατάλυμα κι έδειξε έτοιμος να τρέξει. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Έστρεψε πάνω του την κάνη, τον έβαλε μέσα στο σταυρό και ένα ακόμη πνιχτό βήξιμο ακούστηκε. Ευχόταν να ήταν ακαριαίο το πλήγμα και να μην άρχιζε να ουρλιάζει νυχτιάτικα.


14. Βιασμοί παιδιών και γυναικών



 Και ήταν. Η βολίδα τον πέτυχε στον αυχένα. Σωριάστηκε εκεί επιτόπου μέσα στους θάμνους. Κανείς απ’ τους άλλους δεν τον πήρε χαμπάρι. Για την ώρα. Και προφανώς, όχι για πολύ. Έπρεπε να ξέρει με τι έχει να κάνει. Κι έπρεπε να το ανακαλύψει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
 Γυρνώντας πάλι σε κατά ριπάς άρχισε να τρέχει προς το σύδεντρο. Έφτασε στο σημείο. Εκείνη τη στιγμή το φεγγάρι βγήκε από τα σύννεφα στέλνοντας απόκοσμες γαλακτερές ανταύγειες. Είδε το λάκκο που είχαν ανοίξει προφανώς πολύ νωρίτερα οι άντρες. Μέσα του ήταν σωριασμένοι πνιγμένοι στο αίμα τους οι δύο. Ο τρίτος, με το καλάσνικωφ, κείτονταν πιο πέρα κι έξω απ’ το λάκκο. Κάτω όμως απ’ τους δύο άντρες ο Νίκος με τις αισθήσεις σε συναγερμό και την αδρεναλίνη στα ύψη διέκρινε και κάτι ακόμη. Κάτι που δεν ήθελε και πολύ σκέψη για να καταλάβει πως ήταν άνθρωπος. Νεκρός προφανώς. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά προς το κατάλυμα πήρε γρήγορα την απόφαση και μπήκε στο λάκκο. Ανασήκωσε τον έναν άνδρα, μετακίνησε και τον δεύτερο και πάγωσε. Από κάτω τους ήταν μια κοπέλα. Νεκρή. Πλημμυρισμένη στο αίμα και τα ρούχα ξεσκισμένα. Ακόμη χειρότερα όμως. Στο πλάι της κείτονταν ένα ακόμη σώμα. Ένα παιδί. Θα’ ταν δε θα’ ταν δώδεκα χρονών. Αγόρι. Καταματωμένο κι αυτό. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένοιωσε μια κίνηση δίπλα του. Ήταν ο ένας από τους δύο. Προσπαθούσε να κινηθεί και να μιλήσει αλλά ένας ρόγχος τον έπνιγε. Αηδιασμένος κι εξοργισμένος ο Νίκος τον έπιασε από τα μαλλιά ενώ του έβαζε το μαχαίρι στο λαιμό.
- Τι συμβαίνει εδώ ρε σίχαμα;
Ο άλλος δεν απάντησε. Συνέχισε να πνίγεται.
- Λέγε ρε καριόλη αλλιώς θα σε σκεπάσω με χώμα ζωντανό. Μίλα.
- Ε…ε…εντώ νεκροταφείο…
- Τι λες ρε μαλάκα; Τι εννοείς;
- Εντώ πολά πεταμένο…
- Τι λες γαμώ το κέρατό σου; Τι πεταμένα μου λες; Πεθαμένοι εννοείς;
- Ναι…πεταμένος…εντώ πολλά…μη μ’ αφήσεις εντώ…
Αμέσως ο Νίκος σηκώθηκε και πήρε το φτυάρι. Άρχισε να του πετάει χώμα.
-          Μίλα…τι γίνεται εδώ; Τι είναι αυτοί οι δύο, η κοπέλα και το παιδί;
-          Ντεν είναι τίποτα ατό…Ξένο…γκαμήσι μόνο…
-          Τι είπες ρε αρχίδι; Τι εννοείς;  Φέρνετε εδώ γυναίκες και παιδιά για να τους πηδάτε;

-          Ναι…μόνο γκαμίσι…αλλά ντεν αντεξε…πέταναν…
-          Κι έχουν πεθάνει κι άλλοι δηλαδή;
-          Ναι…όλα πεταίνουν…
-          Και τους θάβετε εδώ μετά;
-          Ναι, έκι πολλά παιντί και κορίτσι εντώ το χώμα…
-          Δηλαδή, αυτό εκεί το αυτοκίνητο έφερε καινούριους;
-          Ναι…
-          Σιχαμένο κωλόπραμα…είπε αηδιασμένος ο Νίκος.  Πολύ θα ήθελα ρε σίχαμα να σε σκεπάσω ζωντανό λίγο λίγο με χώμα….πόσοι άνδρες είναι εκεί μέσα;
-          Πολλοί…
-          Το χοιροστάσιο είναι κάλυψη δηλαδή; Ψεύτικο;
-          Ναι…
-          Εμ, βέβαια, ποιος θα σκεπτόταν να αναζητήσει Μουτζαχεντίν σε χοιροτροφείο. Παντού έχετε εξαπλωθεί σαν ακρίδες γαμώ το κέρατό σας σιχάματα…παντού…
Μ’ αυτά τα λόγια, σηκώθηκε έβαλε το μαχαίρι στη θήκη του, έβγαλε το glock και τούριξε τη χαριστική βολή στο μέτωπο.
 Έλεγξε το σφυγμό των άλλων δύο, κι αφού βεβαιώθηκε πως ήταν ήδη νεκροί γύρισε τρέχοντας προς το κατάλυμα. Από λεπτό σε λεπτό θα καταλάβαιναν την απουσία των τεσσάρων ανδρών και θα ξεσηκώνονταν. Έφτασε δίπλα στον πεσμένο άντρα. Χωρίς να χάσει απ’ τα μάτια του τον κεντρικό στόχο, γονάτισε και τον έλεγξε στα γρήγορα. Νεκρός. Ευτυχώς ακαριαία. Δεν θα είχε προλάβει να ειδοποιήσει. Δυστυχώς όμως τα κινητά τους θα έκαναν συναυλία σε λίγο. Και με τίποτα δεν προλάβαινε να τα εντοπίσει και να τα αχρηστεύσει. Αν και δε θα βοήθαγε κατ’ ανάγκην αυτό. Έφτασε έξω από τον εξωτερικό χαμηλό μαντρότοιχο. Ένας άντρας ήταν δίπλα στο αυτοκίνητο κι έκανε τσιγάρο. Δεν υπήρχε κανείς άλλος τριγύρω. Σήκωσε το Μ16, κεντράρησε και τράβηξε τη σκανδάλη.  Ο ανέμελος τρομοκράτης σωριάστηκε με μια σφαίρα πάνω από το αυτί. Πήδηξε τον περίβολο κι έμεινε σκυμμένος να ελέγχει ολόγυρα. Έτρεξε προς το όχημα. Έκανε τον κύκλο και ζύγωσε στο παράθυρο του σπιτιού. Κάμποσοι άντρες, Αφρικάνοι, Αφγανοί, Πακιστανοί, Μεσανατολίτες κι όλες οι φυλές του Ισλαμ γέμιζαν το δωμάτιο. Άλλοι ήταν ξαπλωμένοι κι άλλοι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και χασκογέλαγαν κοιτώντας με έκδηλο ενδιαφέρον κάτι στο βάθος. Το είδε κι αυτός. Κι έφριξε. Δεν θα ξέχναγε ποτέ το οικτρό θέαμα. Ένας Αφρικάνος με κατεβασμένα τα παντελόνια το έκανε μπροστά σε όλους.

 Γυμνή μπροστά του, στα τέσσερα και καθηλωμένη από άλλους τρεις μια κοπέλα ούρλιαζε από τον πόνο. Αυτός αλλά και οι υπόλοιποι απολάμβαναν αυτό ακριβώς, τον βιασμό περισσότερο κι από την ίδια την σεξουαλική πράξη. Τα ουρλιαχτά της από τους αφόρητους πόνους.  Ένα ακόμη όμως ουρλιαχτό ακούγονταν. Πιο ένρινο αυτό. Πιο οξύ. Κάτι ακόμη πιο φοβερό συνέβαινε και δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Μέχρι που το είδε. Ήταν ακόμη πιο βαθιά στο δωμάτιο. Ένας Πακιστανός με κατεβασμένα τα παντελόνια το’ κανε κι αυτός με μανία. Με βία. Μόνο που μπροστά του δεν φαινόταν σχεδόν …τίποτα. Και τότε φάνηκε. Το ανθρωπόμορφο κτήνος βίαζε ένα παιδί. Και οι άλλοι κοίταζαν λάγνα. Κι απολάμβαναν τις παιδικές αγωνιώδεις γεμάτες πόνο και πανικό φωνές. Πολλοί απ’ αυτούς περίμεναν τη σειρά τους. Να «δοκιμάσουν» τη νέα «παραλαβή». Ο Νίκος είχε φρίξει. Είχε ξεχάσει  μέχρι και την αποστολή του. Προσπαθούσε να συνέλθει αλλά η οργή τον έπνιγε. Μέχρι που άκουσε το «κλικ». Κι ένοιωσε κάτι κρύο να του αγγίζει με δύναμη το λαιμό κάτω από το αυτί. Πάγωσε από το θυμό, με τον εαυτό του αυτή τη φορά, που επέτρεψε να παρασυρθεί από το συναίσθημα, να αφαιρεθεί και να συμβεί αυτό. Γύρισε αργά αργά ενώ ταυτόχρονα έλεγχε τα πάντα γύρω του. Κανείς άλλος. Ο ηλίθιος του επέτρεψε να κάνει αυτή την στροφή. Του επέτρεψε να είναι μπροστά του και να τον κοιτάει κατάματα. Με το ελεύθερο χέρι του έδειξε το όπλο του Νίκου κι αμέσως μετά του έκανε νόημα με το πιστόλι να βιαστεί και να προχωρήσει. Το δέκατο που κινήθηκε το όπλο του άλλου προς τα αριστερά ήταν αρκετό στο Νίκο. Ενώ άφηνε να πέσει το όπλο του για να του αποσπάσει άλλο ένα δέκατο προσοχής, εξαπέλυσε ταχύτατα το αριστερό του χέρι τινάζοντας το οπλισμένο χέρι του άλλου ψηλά ενώ ταυτόχρονα χαμήλωνε το κεφάλι του προς τα δεξιά και κάτω. Ανακλαστικά, το όπλο του άλλου εκπυρσοκρότησε. Μόνο που η βολίδα βρήκε το κενό εκεί που πριν λίγο ήταν το κεφάλι του αιχμάλωτου κομάντο. Ενώ το αριστερό του είχε ήδη μπλοκάρει το χέρι με το όπλο του  τρομοκράτη, το δεξί χέρι του Νίκου εξαπολύθηκε με γροθιά στο λαιμό του σπάζοντάς του την καρωτίδα. Προτού πέσει στο χώμα νεκρός, ο Νίκος του είχε ήδη αρπάξει  το πιστόλι, είχε στρίψει ταχύτατα δεξιά πέφτοντας στο αριστερό γόνατο κι έστελνε απανωτές βολές προς την είσοδο απ’ όπου ήδη ξεβράζονταν οι υπόλοιποι μπουλούκι με τα όπλα τους έτοιμα για πυρ. Δυό τρεις από δαύτους έπεσαν νεκροί ενώ οι υπόλοιποι κατόρθωσαν και καλύφθηκαν υποχωρώντας στο διάδρομο πίσω από την πόρτα. Πέταξε το άδειο πιστόλι του νεκρού ηλίθιου κι αρπάζοντας το Μ16 μ’ ένα άλμα βρέθηκε στο πλάϊ της πόρτας.


15. Εμπλοκή στο Άντρο των Μουτζαχεντίν

Μπροστά του κείτονταν τα τρία πτώματα.  Έφεραν στρατιωτικές εξαρτήσεις. Τράβηξε τον έναν προς το μέρος του και τον αναποδογύρισε. Στη ζώνη ψηλά είχε δεμένες χειροβομβίδες ο τύπος. Έπρεπε να κάνει οικονομία στα δικά του πυρομαχικά. Πήρε δύο, τις απασφάλισε και τις έριξε μέσα στην είσοδο. Ένας διπλός ισχυρός κρότος ακούστηκε κι αμέσως μετά ουρλιαχτά πόνου. Ο μικρός περίκλειστος χώρος είχε πολλαπλασιάσει την ισχύ των εκρηκτικών. Με το Μ16 να κρέμεται σε ετοιμότητα λοξά μπροστά του, άρπαξε ένα από τα καλάσνικοφ των νεκρών που έφεραν διπλές γεμιστήρες, γύρισε καλού κακού ανάποδα τη γεμιστήρα, όπλισε, έριξε μια ακόμη χειροβομβίδα κι αμέσως μετά πετάχτηκε πάνω και μπήκε ορμητικά στην είσοδο γαζώνοντας. Το χωλ ήταν πια «καθαρό». Πέταξε το καλάσνικωφ και πήρε από κάτω ένα άλλο. Έκανε να πλησιάσει την εσωτερική πόρτα. Έριξε μια δοκιμαστική ριπή μέσα από την ανοιχτή πόρτα στον απέναντι τοίχο και αμέσως δεκάδες σφαίρες από μέσα ήρθαν κι έσκαψαν τα πάντα μπροστά του. Υπήρχαν κι άλλες χειροβομβίδες γύρω του, αλλά εδώ δεν μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει. Μέσα στο δωμάτιο υπήρχαν η κοπέλα και το παιδί. Και ποιος ξέρει πόσοι ακόμη αθώοι που ίσως τους είχαν για ανθρώπινες ασπίδες. Γύρισε πίσω και βγήκε από την εξώπορτα. Ξαναπλησίασε το παράθυρο. Με μια ριπή εξόντωσε όποιους είχαν πιάσει εκεί πόστο και περίμεναν. Με το που έκανε να ξεμυτίσει όμως από το παράθυρο μια κοφτή ριπή τον έκανε να κρυφτεί πάλι. Αμέσως μετά μια άλλη παρατεταμένη ριπή από το εσωτερικό και μια άλλη και μια άλλη, ουρλιαχτά πόνου…συνειδητοποίησε ότι δεν έριχναν σ’ αυτόν. Ανασηκώθηκε και άρχισε να γαζώνει προς την αντίθετη πλευρά από το σημείο που θυμόταν ότι ήταν η κοπέλα και το παιδί. Άδειασε και το δεύτερο καλάσνικοφ και αμέσως συνέχισε με ένα τρίτο.
-          Είσαι εντάξει; Ρίσκαρε να φωνάξει αφού σταμάτησαν οι ριπές από μέσα
-          Ναι, ακούστηκε ψυχρή η φωνή της κοπέλας. Πεδίο καθαρό, την άκουσε να συμπληρώνει.
«Πεδίο καθαρό;», αναρωτήθηκε κάπου μέσα του. «Υπηρεσιακή ορολογία», σκέφτηκε. Αλλά το άφησε στην άκρη γι’ αργότερα.
Σήκωσε το κεφάλι του αργά αργά για να δει από το παράθυρο. Κανείς δεν του έριξε. Σηκώθηκε περισσότερο. Ασφαλής. Ή για την ακρίβεια, σχετικά ασφαλής.


 Είδε την κοπέλα να στέκεται στο ένα γόνατο πάνω στο βρώμικο στρώμα, τα γυμνά πόδια της πλημμυρισμένα στο αίμα και στα χέρια της ένα Καλάσνικοφ.

 Μπροστά της, ένας από τους βιαστές της, με το παντελόνι ακόμη στα γόνατα, πεσμένος στο πάτωμα κουλουριασμένος σαν έμβρυο ακίνητος. Δίπλα της ο ένας απ’ αυτούς που την κρατούσαν πριν καθηλωμένη για να την βιάζει ο άλλος, κείτονταν με κομμένο λαιμό από το ίδιο του το μαχαίρι. Στρέφοντας ξαφνιασμένος όπως όλοι κατά το ξεκίνημα των πυροβολισμών γύρισε την πλάτη στο θύμα τους. Τότε η κοπέλα του βούτηξε αστραπιαία το μαχαίρι και του’ κοψε το λαιμό. Χωρίς να χάσει χρόνο το’ χωσε κατόπιν ως τη λαβή στο λαιμό του δεύτερου.  Το πανδαιμόνιο των πυροβολισμών και των εκρήξεων είχε καλύψει όλη της την κίνηση. Ενώ ο τρίτος έκπληκτος γυρνούσε προς το μέρος της αυτή είχε ήδη πάρει το Καλάσνικοφ του πρώτου και πατούσε τη σκανδάλη τσακίζοντας το κρανίο του. Συνέχισε να γαζώνει με μανία γύρω της ακατάπαυστα. Δε χρειάστηκε ν’ αλλάξει γεμιστήρα. Μπροστά της κείτονταν καπνισμένα τα όπλα των βιαστών της. Είχε αδειάσει τους γεμιστήρες των τριών και κρατούσε στα χέρια της το τέταρτο. Την αριστερή πλευρά την είχε καθαρίσει ο Νίκος. Σα γυμνός ματωμένος δαίμονας θανάτου αφρισμένη απ’ την οργή και βαριανασαίνοντας από την έξαψη του θανατικού στέκονταν στο ένα γόνατο έτοιμη να σκορπίσει αν χρειαστεί κι άλλο θάνατο. Γύρω της, παντού ολόγυρα νεκροί. Κομματιασμένοι  από τις δεκάδες σφαίρες μέσα σε μια λίμνη αίματος. Η έκφρασή της ταυτόχρονα παγερή, θυμωμένη, θλιμμένη. Ήταν λες και αφού απέδωσε δικαιοσύνη, μετά αποσύρθηκε σε κάποια εσωτερική φυλακή, όντας ψυχολογικό έρμαιο του ισχυρού γολγοθά της.


 Ο Νίκος δρασκέλισε προσεκτικά το παράθυρο κοιτώντας ταυτόχρονα αυτήν και τριγύρω.  Μια κίνηση στην άκρη του δωματίου τράβηξε την προσοχή του. Και ταυτόχρονα τα πυρά και των δυό τους. Όχι πως δεν θα προλάβαινε ο Νίκος, αλλά μπορεί να πει κανείς ότι ίσως και να του έσωσε την ζωή. Έριχνε ομολογουμένως καλά. Πάρα πολύ καλά. Παρ’ ότι σε φανερό σοκ. Δεν φαινόταν να πιάνει πρώτη φορά όπλο στα χέρια της. Και σίγουρα δεν ήταν δικιά τους. Δεν ανήκε στο σινάφι τους. Ήταν ευρωπαία.
Μια ανεπαίσθητη κίνηση ξανατράβηξε την προσοχή του Νίκου. Η κοπέλα έπιασε το «τίναγμα» του Νίκου και ακολούθησε το βλέμμα του στο πάτωμα μπροστά της. Ο Νίκος είχε σηκώσει το όπλο του έτοιμος να ρίξει. Η κοπέλα όμως του έκανε νόημα να σταματήσει. Ο Νίκος υπάκουσε.
Η κοπέλα ακούμπησε την καυτή κάνη του όπλου της στο λαιμό του. Ο άλλος ξαφνικά άφησε μια κραυγή πόνου και… «ζωντάνεψε». Η κοπέλα του ακούμπησε την κάνη στο σαγόνι και τον πίεσε να γυρίσει προς το μέρος της. Ήξερε πως ο «ξεβράκωτος μαύρος μουσουλμάνος» στα πόδια της ήταν ένας απ’ αυτούς που την είχαν βιάσει. Ο άλλος παγωμένος από τον τρόμο στάθηκε στα γόνατα και ψέλλιζε ακαταλαβίστικα. Παρ’ ότι έκανε κρύο αυτός είχε πλημμυρίσει στον ιδρώτα. Η κοπέλα άρχισε να σέρνει την καυτή κάνη πάνω στο σώμα του.
Ο Νίκος παρακολουθούσε μην ξέροντας τι να κάνει. Κατανοούσε όμως απόλυτα την κοπέλα και αποφάσισε να μην παρέμβει.
Το βλέμμα της κοπέλας ήταν γυάλινο και παγωμένο από την οργή. Ο άλλος έτρεμε από τον φόβο του και παρακαλούσε ακατάπαυστα. Του έβαλε στο μέτωπο την κάνη. Ο άλλος έτρεμε όλο και περισσότερο. Ξαφνικά, με αργές αργές κινήσεις κατέβασε την κάνη. Την έφερε στα γεννητικά του όργανα. Ο άλλος άρχισε να παραληρεί τρομαγμένος. Η κοπέλα έδειχνε να διστάζει. Φαινόταν σαν να αλλάζει γνώμη. Να παλεύει με κάτι απροσδιόριστο στο υπερπέραν. Ο βιαστής της άρχισε να συνέρχεται. Να ηρεμεί. Μέχρι που είχε τη «φαεινή ιδέα» να βγάλει λάθος συμπεράσματα και το χειρότερο ακόμη, να τα ξεστομίσει…
-          «Άρεσε εσένα, ε; Αχμέτ μεγκάλο πουλί ε; Καλό πουλί…».
 Αυτό ήταν. Η θλιμμένη ψυχρόαιμη Αμαζόνα έγινε μαινάδα. Το πόδι της σηκώθηκε ξαφνικά και του’ χωσε μια κλωτσιά στο κεφάλι. Αυτός σωριάστηκε πιο πέρα.
-          Βγάλε το παντελόνι, του’ κανε η κοπέλα και πέταξε το καλάσνικοφ δίπλα της.
-          Α, έτσι αρέσει; Σκληρό, ε; ωραία. Αχμέτ πρώτα σε σπάσει στο ξύλο όπως δικό μας γκινέκα και μετά σε γκαμίσει πάλι.
Μ’ αυτά τα λόγια έβγαλε το παντελόνι του και όρμησε κατά πάνω της λυσσασμένος από την οργή που είχε φάει κλωτσιά στη μούρη από γυναίκα. Η κοπέλα τον άφησε να την πλησιάσει του άρπαξε το δεξί χέρι, έγειρε λίγο δεξιά, έστριψε προς τα πίσω και πιάνοντάς τον από τα «όργανά» του, με ένα απότομο τίναγμα και χρησιμοποιώντας την ταχύτητά του τον έστειλε να προσγειωθεί πάνω στο απέναντι τραπέζι κάνοντάς το κομμάτια.
Ήταν αργά πια όταν κατάλαβε γιατί τον διέταξε να βγάλει το παντελόνι. Τα όργανά του ήταν έκθετα σε λαβές και χτυπήματα. Και ήδη πονούσαν αφόρητα από το «τράβηγμα».


16. «Η Οργή της Μαινάδας»

Αυτός βήχοντας και λυσσώντας απ’ τους πόνους ενστικτωδώς έπιασε ένα καλάσνικοφ κάποιου νεκρού αλλά αμέσως είδε μια κόκκινη κουκίδα στο πάτωμα μπροστά του και σε δέκατα να μεταφέρεται και να κολλάει πάνω στο πουλί του. Πάγωσε, σήκωσε αργά το κεφάλι του και είδε τον Νίκο ακουμπισμένο χαλαρά στον τοίχο να τον σημαδεύει με το Μ16.
Άφησε ξέψυχα να του πέσει το όπλο και έστρεψε πάλι την προσοχή του στην κοπέλα. Της ξαναόρμησε. Αυτή τη φορά με το που έφτασε μπροστά της εξαπέλυσε την δεξιά γροθιά του προς το πρόσωπό της. Η κοπέλα του μπλόκαρε το χτύπημα με το αριστερό και με το δεξί του κατέβασε ένα χτύπημα «Νύχια Τίγρης» στο πρόσωπο.
Ο άλλος ουρλιάζοντας απ’ τον πόνο δοκίμασε με το αριστερό ένα νέο χτύπημα για να βρεθεί με ξεσκισμένη και την δεξιά μεριά του προσώπου του.
Ξαναδοκίμασε τρίτη φορά, αλλά ένα ίδιο χτύπημα του κατέβασε το πρόσωπο προς τα κάτω αυτή τη φορά.
Ήταν πια μια Μαινάδα που ξέσκιζε το θύμα της λίγο λίγο και που επίτηδες δεν χρησιμοποιούσε «βαριά χτυπήματα».
Ξαναεπιτέθηκε ο άλλος λυσσώντας από τους πόνους στο πρόσωπο, περισσότερο όμως από την ταπείνωση. Αφού του μπλόκαρε δύο γροθιές εν συνεχεία του κατάφερε δύο ισχυρά χτυπήματα, στα αυτιά αυτή τη φορά. Το σοκ από τα σπασμένα τύμπανα τον αποσβόλωσε. Αμέσως του ήρθε μια κλωτσιά της στο στομάχι που τον έκανε – σε συνδυασμό και με τον ίλιγγο από τα αυτιά – να ξεράσει.  Ξαναπροσπάθησε να της επιτεθεί με δεξιά γροθιά, αυτή την μπλόκαρε με το αριστερό και του κατάφερε ένα ακόμη χτύπημα, στα μάτια τούτο.
Πλέον το πρόσωπό του ήταν μια γκροτέσκα μπλάστερ ξεσκισμένη φιγούρα γεμάτη σκισίματα, πρηξήματα και αίμα.
Με δύο ακόμη μεσαίας ισχύος χτυπήματα αριστερά και δεξιά της καρωτίδας, άρχισε να παραπαίει. Χωρίς όμως να χάνει τις αισθήσεις του. Η Μαινάδα τον ξέσκιζε λίγο λίγο. Του αύξανε το πλήθος και το εύρος της δυσφορίας και του πόνου χωρίς να του δίνει ούτε «ξερό πόνο και μόνο» ούτε «χαριστική βολή».
Ήξερε πως αυτή η ποικιλία των «οδυνών» μαζί με τον περιορισμό της οξυγόνωσης του εγκεφάλου από τα «μεσαία χτυπήματα» στην καρωτίδα θα του προκαλούσαν εφιαλτικό τρόμο μέχρι που θα κατέληγε αργά και βασανιστικά από καρδιακές αρρυθμίες και ακανόνιστα επαναλαμβανόμενα επεισόδια μαρμαρυγής και απανωτών μικροεγκεφαλικών, εναλασσόμενων ρήξεων και θρομβώσεων. Το χειρότερο, έχοντας πλήρη συναίσθηση του αργού οδυνηρού θανάτου του ως το τέλος.
-          Τέλειωσέ τον, έκανε ο Νίκος.
Η Μαινάδα γύρισε απότομα και τον αγριοκοίταξε λυσσασμένη απ’ τη μανία της. Τα βλέμματά τους αναμετρήθηκαν για λίγο.

- Αχμέτ θα σε γκαμίσει από πίσω σκύλα, είπε ο αμετανόητος ηλίθιος.
Αυτό ήταν. Η Μαινάδα του’ χωσε μια κλωτσιά στα αριστερά πλευρά κι όπως έσκυψε αυτός, άλλη μια στο δεξί πλευρό κάνοντάς τον να περιστραφεί γύρω από τον εαυτό του σκυμμένος και κρατώντας τα με πόνο. Με μια κλωτσιά στα αχαμνά τον έσπρωξε πάνω σ’ ένα πάγκο με τη μούρη. Άρπαξε ένα καλάσνικοφ από κάτω, έριξε ουρλιάζοντας μια ριπή στον αέρα και τον καθήλωσε με το πόδι στον πάγκο. Αυτός έβριζε ακόμη κι απειλούσε
-          Σκύλα θα σε γκαμίσω πάλι κι εσένα και τα παιδιά και τη μάνα σου…
-           Δεν νομίζω πως θα αγγίξεις ποτέ ξανά κανέναν κτήνος.
Και με μια απότομη κίνηση πήρε τ’ όπλο κι έχωσε την κάνη που έκαιγε απ’ την φρέσκια ριπή στα οπίσθιά του.
Αυτός ούρλιαξε από τον πόνο και πανικόβλητος γύρισε απότομα με ξεσκισμένα τ’ αχαμνά του. Η Μαινάδα έβγαλε ξαφνικά από το λαιμό του νεκρού όπου ήταν χωμένο το μαχαίρι, του παγίδευσε το κεφάλι στον πάγκο πατώντας τον στο λαιμό, του έπιασε όργανο μαζί και όρχεις και με μια απότομη κίνηση τα έκοψε σύριζα.
Όπως ούρλιαζε ο άλλος απ’ τον πόνο, του κράτησε ανοιχτό το στόμα με την λεπίδα και του τα έχωσε μέσα.
Ο άλλος κυλίστηκε ουρλιάζοντας για λίγο στο πάτωμα μέχρι που έπαψε να κινείται.
Ο Νίκος την πλησίασε. Δεν ρίσκαρε όμως να την αγγίξει.
-          Εντάξει, τελείωσε τώρα. Μπορείς να κινηθείς; Έχεις πληγωθεί;
Τον κοίταξε θλιμμένα και παγερά σαν να του’ λεγε : «εσύ τι λες;»
-          «Καταλαβαίνω πως πέρασες δύσκολα. Τώρα όμως είσαι ασφαλής. Έχεις χτυπηθεί μήπως από καμιά σφαίρα;»
Το βλέμμα της αυτή τη φορά ήταν σαν να του έλεγε : «Δεν νομίζω πως καταλαβαίνεις. Αρσενικός είσαι κι εσύ».
-          «Όχι», κατόρθωσε να μιλήσει ξέψυχα, «δεν έχω χτυπηθεί πουθενά. Αλλά θα το εκτιμούσα δεόντως εάν βρισκόταν κάνα ρούχο να βάλω».
       Τότε ο Νίκος συνειδητοποίησε πως η καημένη η κοπέλα είχε ξεσκισμένα ρούχα. Κουρέλια κρέμονταν πάνω της. Κουρέλια που αντί να κρύβουν τη γύμνια της τόνιζαν το μαρτύριό της. Η ομιλία της επίσης επέμενε να θυμίζει κάτι περίεργο. Σαν κάτι από «υπηρεσία». Και οπωσδήποτε όχι υπόκοσμο.


-          Φοβάμαι πως θα πρέπει να φορέσεις κάποια στρατιωτική αμφίεση από τις στολές αυτών των καθαρμάτων εδώ μέσα. Το αγόρι τι έγινε αλήθεια;
-          Το σκότωσε ο ηλίθιος εκεί πίσω πάνω στο βιασμό. Αιμορραγία και σοκ πιθανότατα. Αλλά ποσώς τους ενδιαφέρει. Είναι ζώα. Χειρότεροι από ζώα.
-          Δικό τους ήταν;
-          Ναι. Αφρικανάκι.
-          Εσύ;
-          Ελληνίδα. Όπως κι εσύ φαντάζομαι.
-          Ναι. Πρέπει να βιαστούμε.
-          Για πού Ράμπο;
-          Εεε;
-          Πως αλλιώς περίμενες ότι θα σε αποκαλούσα;
-          Παρακαλώ…Ένα ευχαριστώ θα ήταν αρκετό….
-          ΟΚ…ευχαριστώ…Όπως και να’ χει όμως, έχεις να μου πεις πράγματα μάλλον….
-          Από πού κι ως που; Στην Ασφάλεια είμαστε;
-          Που ξέρεις; Του αντιγύρισε κοιτώντας τον παγερά και με νόημα ενώ φόραγε την στρατιωτική φόρμα.
-          Έχε γούστο….
-          Λοιπόν;
-          Κοίτα…είναι μεγάλη ιστορία…κάποια μέρα ίσως στην πω…για την ώρα όμως, κάτι πρέπει να κάνουμε με σένα…κι εγώ πρέπει να τελειώνω από δω και να φεύγω.
-          Μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου, είπε κι έκλεισε γύρω στη μέση της και πάνω από τη φόρμα παραλλαγής μια ζώνη πιστολιού. Αμέσως μετά όπλισε και έλεγξε το τοκάρεφ που άρπαξε από κάτω και το έβαλε στη θήκη του.
-          Ναι, το διαπίστωσα αυτό, έκανε με σκεπτικισμό ο Νίκος. Και τώρα;
-          Τώρα, χρειάζομαι ένα τηλέφωνο για να ειδοποιήσω την Υπηρεσία μου…
-          Τι εννοείς την Υπηρεσία σου;
-          Αρχιφύλακας στο Ηθών….μπορείς να με λες Αντιόπη όμως…τουλάχιστον μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε με σένα…
-          Α, ευχαριστώ…είσαι πολύ ευγενική…επιμένεις να ξεχνάς φαίνεται πως σε έσωσα, έτσι;
-          Κι εγώ σ’ ευχαρίστησα, αλλά μάλλον κι εσύ ξέχασες πως στο ανταπέδωσα….
-          Ελπίζω να μην το μετανοιώσω που σου επέτρεψα να φέρεις όπλο…
-          Δεν μου το έδωσες Ράμπο, το πήρα…
-          Και πάψε να με λες έτσι…
-          Καμία αντίρρηση…αρκεί να μου δώσεις ένα άλλο όνομα…
-          Νίκος…
-          Ωραία Νίκο…για να βρούμε τώρα ένα τηλέφωνο εδώ μέσα σ’ αυτό το αχούρι…επειδή φαντάζομαι το δικό σου δεν θα θες να μου το δώσεις…
-          Αρχιφύλακα, είναι όντως πάρα πολλές οι ερωτήσεις που θα ήθελα να σου κάνω….αλλά αυτή τη στιγμή έχουμε μπλέξει….και άσχημα μάλιστα….
-          Πολύ φοβάμαι πως ναι…
-          Τι θα κάνεις;
-          Μάλλον δεν θα προλάβω να βγάλω το όπλο και να σε συλλάβω, έτσι;
-          Όχι Αντιόπη…
-          Και ούτε έχεις βεβαίως σκοπό να παραδοθείς, έτσι;
-          Ακριβώς αρχιφύλακα…
-          Συνεπώς έχουμε αδιέξοδο….
-          Προφανώς…
-          Κι αν κατάλαβα καλά, ούτε μαζί σου έχεις σκοπό να με πάρεις…
-          Δεν μπορώ…μακάρι να μπορούσα να σου εξηγήσω…
-          Αλλά ούτε κι ελεύθερη μπορείς να μ’ αφήσεις…
-          …..
-          Τι θα κάνεις; Θα μου πάρεις το όπλο και θα με δέσεις εδώ ανάμεσα σ’ αυτά τα νεκρά κτήνη; Ή στην καλύτερη για μένα περίπτωση θ’ αλληλοσκοτωθούμε;



17. Απεμπλοκή


-          Μακάρι να ήξερα…το μόνο που ξέρω είναι πως ήδη έχω χάσει απίστευτα πολύ χρόνο και σε λίγο ξημερώνει…
-          Τι πρέπει να κάνεις;
-          ….Να πάρω ένα ….γουρούνι και να το μεταφέρω….κάπου…
-          Έκανες τόσο χαλασμό για…ένα γουρούνι; Στο κρεοπωλείο θα σου στοίχιζε φτηνότερα…
-          …..
-          ΟΚ, δε ρωτάω τι και πως….η μόνη μέση λύση είναι να σε βοηθήσω και μετά βλέπουμε…
-          Να πάρει ο διάολος…εδώ που φτάσαμε….άντε πάμε…
-          Δηλαδή, έχεις σκοπό τώρα να αρχίσεις να κυνηγάς ένα γουρούνι μέχρι να το πιάσεις; Είπε η Αντιόπη, πνίγοντας ένα γελάκι…
-          Βρε Αρχιφύλακα, πριν λίγο πέρασες το γολγοθά της ζωής σου και τώρα έχεις όρεξη γι’ αστεία;
-          ….
-          Σόρι…δεν έπρεπε να το πω αυτό…
-           Έχεις ακούσει για τη «Φάση Άρνησης»;
-          Ναι, κάτι έχω ακούσει…
-          Άσε με λοιπόν να κρυφτώ πίσω απ’ αυτήν και να πάρω δυνάμεις από πράγματα κοντινά στην δουλειά μου…μετά θα κλάψω ελεύθερα, θα δω τον ψυχολόγο υπηρεσίας, ίσως κάνω ψυχανάλυση και δεν ξέρω γω τι διάολο άλλο…άλλωστε, από τη στιγμή που πήγα εθελοντικά στο Ηθών, έπρεπε να το ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα έκανα πολλούς εχθρούς….
-          Εντάξει Αντιόπη, η ευθύνη δική μου….
-          Τι εννοείς; Θα μ’ εμπιστευθείς;
-          Ναι…εννοώ, μάλλον…μετά απ’ αυτό που σου συνέβη, θα πρέπει να είσαι εντελώς τρελή για να μην κατανοήσεις αυτά που θα σου πω….μουντζαχεντίν και ουτσεκάδες ήταν αυτοί που σε βίασαν, το ξέρεις, έτσι;
-          Σου είπα, μην μου το θυμίζεις…θα το αντιμετωπίσω αργότερα, στην ώρα του…όχι τώρα…τώρα θέλω να απασχολήσω το μυαλό μου, θέλω να ξεσπάσω, θέλω ένταση….και ναι, ήταν μουτζαχεντίν…..ωχ….
-          Τι έγινε;
-          Αρχίζω να καταλαβαίνω τι το θες το γουρούνι…
-          Και είσαι σίγουρη πως θες να καταλάβεις;
-          Κοίτα…η πρώτη τάση που μου ήρθε είναι να ξεσπάσω σε νευρικό γέλιο…αλλά δεν θα το κάνω…η δεύτερη τάση είναι να σου κάνω τις ερωτήσεις που με πιέζει να σου κάνω ο επαγγελματίας εαυτός μου η Αρχιφύλακας Αντιόπη Κ.
-          Υποθέτω δεν θα μου πεις τι είναι το Κ, έτσι;
-          Βιάζεσαι να μάθεις το επώνυμό μου;
-          Είσαι σίγουρη πως θες να μου κάνεις τις «επαγγελματικές ερωτήσεις» σου;
-          Όχι…οποιαδήποτε άλλη φορά ναι…αλλά απόψε όχι….
-          Πάμε λοιπόν, και τα λέμε αργότερα τα υπόλοιπα….(Κι ο Θεός βοηθός, σκέφτηκε μέσα του ο Νίκος, θα με σφάξει στο γόνατο ο Λεωνίδας)…
Εκείνη τη στιγμή ακριβώς χτύπησε το κινητό του Νίκου. Το καινούριο φυσικά. Που σημαίνει ότι δεν μπορούσε να είναι άλλος από το Λεωνίδα.
-          Έλα Λέων.
-          Τι έλα ρε μαλάκα; Γιατί το είχες κλειστό τόση ώρα;
-          Δεν κατάλαβες;
-          Τι να καταλάβω ρε γαμώ το κέρατό σου που ήταν σαν να ακούω μάχες στα τριακόσια μέτρα κλεισμένος στο υπόγειο πάνω σε μια ατομική βόμβα και να μην ξέρω τι είναι ή τι να κάνω; Ετοιμαζόμουν να έρθω και να κινδυνεύσουμε να χάσουμε τους «Αρχηγούς».
-          Σόρι αρχηγέ, δεν γινόταν αλλιώς.
-          Τι εννοείς, λέγε.
-          Είχαμε κάποια προβληματάκια εδώ πέρα.
-          Προβληματάκια που χρειάστηκαν καμιά εκατοστή γεμιστήρες επί δεν ξέρω και γώ πόση ώρα;
-          Ε, ναι. Αλλά λύθηκε το πρόβλημα. Θα στα πω από κοντά.
-          Τι να μου πεις μωρέ που πρέπει να σηκώθηκε στο πόδι όλη η περιοχή. Άντε. Ξημερώνει σε λίγο. Έτσι όπως έγινε πρέπει να φύγουμε άμεσα.
-          Έρχομαι Αρχηγέ. (Δεν τόλμησε να του πει «ερχόμαστε»).

Φτάνοντας μπροστά στην πύλη του στάβλου διαπίστωσαν πως ήταν κλειδωμένη.
-          Δε νομίζω πως είναι και κανείς εδώ….
-          Σωστά, έκανε η Αντιόπη και έβγαλε το πιστόλι της. Σημάδεψε το λουκέτο και έριξε. Η κλειδαριά έγινε κομμάτια. Ανοίξανε την πόρτα και μέσα τους περίμενε μια έκπληξη.
-          Να πάρει, είναι άδειο….Ούτε ένα ζώο…έκανε ο Νίκος απογοητευμένος…
-          Για μισό λεπτό….υπάρχει ένα όχημα εκεί στο βάθος…
-          Αρχιφύλακα. Για σένα μπορεί να έχει ενδιαφέρον. Εμένα όμως αυτή τη στιγμή δεν μ’ ενδιαφέρει η αστυνομική έρευνα.
-          Για πάμε να το δούμε κι αυτό.
-          Τι να δούμε βρε Αντιόπη; Να εξαφανιστούμε πρέπει.
-          Σκέψου Νίκο. Αν δεν έχει ζώα γιατί βρωμάει τόσο αφόρητα;
-          Ε; Δίκιο έχεις. Αλλά μάλλον είχαν ζώα και τα έδιωξαν.
-          Όπως και να’ χει, ας ρίξουμε μια ματιά.
Με το Νίκο να δυσφορεί και να βρίζει σιωπηρά πλην εξοργισμένος, έφτασαν στο μεγάλο κλειστό βαν, το άνοιξαν από πίσω και διαπίστωσαν με μεγάλη τους έκπληξη πως ήταν γεμάτο γουρούνια.
-          Μα τι γίνεται εδώ; έκανε ο Νίκος…
-          Transportation, έκανε η Αντιόπη…
-          Τι είπες;
-          Με αυτά κάνουν τις «τράμπες» τους. Το όχημα προφανώς είναι παντού «κούφιο». Γεμάτο κρύπτες. Τα γουρούνια, η βρώμα τους και η αγριάδα τους όταν είναι ατάϊστα και λόγω συνωστισμού είναι η ιδανική κάλυψη για λαθρεμπόριο. Τόσο απέναντι στους ανθρώπους ελεγκτές όσο και στα σκυλιά της αστυνομίας. Προφανώς κάτι ετοίμαζαν και τους το χαλάσαμε. Για να μην πω ότι αμφιβάλλω εάν έβγαζαν και ποτέ τα καημένα τα ζώα από το όχημα. Άλλωστε, όσο πιο βρώμικα και εξαγριωμένα τα ζώα τόσο το καλύτερο για τον σκοπό τους.
-          Α τους πούστηδες….
-          Ε, καιρός τώρα να τους εκδικηθούν τα έρμα τα ζώα. Αντί για ένα πάρε όλο το κοπάδι…Ή μάλλον είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις…
-          Πας καλά μωρέ αρχιφύλακα; Τι θα την κάνουμε μια ολόκληρη καρότσα γουρούνια; Τρελάθηκες;
-          Πως φαίνεται ότι δεν έχεις ιδέα από ύπαιθρο...Παιδί της πόλης, έτσι;
-          Κοίτα έχω βαρεθεί να μου το χτυπάνε σήμερα. Ναι, είμαι. Εσένα εξυπνάκια αρχιφύλακα τι σε κόφτει; Και τι παραπάνω ξέρεις από ζώα;
-          Έλα σταμάτα να γκρινιάζεις. Βουνίσια είμαι. Αν δεν ήμουν αυτό που είμαι πιθανότατα θα ήμουν κτηνοτρόφος σε κάποια ορεινή γωνιά της Μακεδονίας. Εάν πάρεις ένα μόνο του πως θα το πας; Θα του βάλεις λουρί; Θα σκούζει και θα σε σέρνει σ’ όλο το δρόμο. Ξημερώνει όπου να’ ναι. Τι θα κάνεις σε όποιον ακούσει το γουρούνι να σκούζει και σε δει; Θα…του ρίξεις; Ή μήπως σχεδιάζεις να το κουβαλήσεις στους ώμους; Ατυχής ιδέα. Με όλον αυτόν τον θόρυβο, έχεις ιδέα τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο τηλεφωνικό κέντρο της Άμεσου Δράσης;
-          Το’ ξερα που να τον πάρει και να τον σηκώσει…
-          Ποιόν;
-          ΄Αστο…κατάλαβα που το πας…Είμαι υποχρεωμένος να πάρω όλο το φορτηγό.
-          Ακριβώς…Τώρα θα μου πεις τι παίζει;
-          Αντιόπη…μόλις φτάσουμε στον κεντρικό δρόμο θα σε αφήσω να φύγεις…Και σε παρακαλώ μην δοκιμάσεις να τραβήξεις το όπλο σου…ξέρεις πως θα σε προλάβω…Και μην μ’ αναγκάσεις να σε κρατάω δεμένη όλο το βράδυ…
-          Σσστ…άκουσες ένα θόρυβο;
-          Τώρα που το λες, όντως…
Έχοντας τα όπλα τους προτεταμένα προχώρησαν προς την έξοδο της αίθουσας.  Μια ριπή όμως τους καθήλωσε πίσω από ένα τσιμεντένιο πάγκο εργασίας.
-          Ε, όχι πάλι γαμώ την καταδίκη μου, ξέσπασε οργισμένα ο Νίκος.

Μέρος Γ.

18. Ο Εντοπισμός απ’ τον εχθρό


-          Κάλυψέ με να πάω από πίσω, είπε η Αντιόπη κι έκανε να φύγει.
-          Τέλος χρόνου Αντιόπη, τέλος χρόνου, ρίχτου, είπε ο Νίκος κι απότομα σήκωσε το όπλο του κι έριξε μια οπλοβομβίδα στον πίσω τοίχο. Με το που εξερράγη αυτή κι ενώ η Αντιόπη έριχνε συνεχώς, ο Νίκος απασφάλισε κι έριξε δύο ακόμη χειροβομβίδες τη μία πίσω από την άλλη. Είχε υπολογίσει σωστά. Ο τύπος ήταν κρυμμένος πίσω από μια κολώνα. Ο τοίχος πίσω του αντιγύρισε όλα τα θραύσματα προς το μέρος του κάνοντάς τον κομμάτια.
-          Πάμε να φύγουμε από δω Αντιόπη, τώρα. Ξέρεις να το οδηγήσεις;
-          Ναι.
-          Πάρτο λοιπόν.

Τρέχοντας, έφτασαν στο φορτηγό, μπήκαν και ξεκίνησαν με ταχύτητα.
-          Χα. Να και το κινητό που ζήτησα, είπε η Αντιόπη ενώ έβγαζε το όχημα έξω από το χώρο με μαεστρία.
-          Και τι θα κάνεις μ’ αυτό Αντιόπη; Τη ρώτησε ο Νίκος ενώ ταυτόχρονα κάλυπτε τα πάντα γύρω έτοιμος να ρίξει σε ότι κινούνταν κατά πάνω τους.
-           Σε μια ώρα θα είναι εδώ ολόκληρη η Ελληνική Αστυνομία. Καλά θα κάνετε να έχετε εξαφανιστεί μέχρι τότε.
-          Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι εφικτό. Έχουμε να κάνουμε μια μικρή ανάκριση εκεί μέσα ξέρεις.
-          Τότε ίσως με χρειάζεστε Νίκο.
-          Δεν ξέρω. Παραείναι βιαστικό. Και δεν αποφασίζω εγώ. Σταμάτα εδώ.
-          Που θα πας;
-          Εσύ κάτσε εδώ μέσα στα δέντρα. Δεν θα ήθελα να ρισκάρω να σε δει απότομα ο φίλος μου.
-          Κι εσύ;
-          Εγώ θα πάω μέσα σ’ αυτό τον περίβολο. Στο παλιό αυτό εργοστάσιο. Θα του μιλήσω. Αν δεν συμφωνεί και δεν έρθω να σου πω σε 20 λεπτά, φύγε. Δεν θέλω να σε βρει και να στην πέσει. Πίστεψέ με, δεν θα τα βγάλεις πέρα μαζί του. Αλλά μην πάρεις αμέσως τηλέφωνο στους δικούς σου. Σε παρακαλώ. Όχι ακόμη. Δώσε μας χρόνο να προλάβουμε να φύγουμε.
-          Καλά. Θα περιμένω. Και δεν θα πάρω τηλέφωνο. Σου χρωστάω άλλωστε.
-          Δεν μου χρωστάς τίποτα, είπε ο Νίκος, «Μου το ξεπλήρωσες, ξέχασες;»

Η Αντιόπη κατέβηκε. Ο Νίκος πήρε το όχημα και συνέχισε την πορεία ωσότου πέρασε την κατεστραμμένη πύλη και μπήκε μέσα από τον περίβολο. Έκανε τον κύκλο του εξωτερικού κτιρίου και μπήκε στο εσωτερικό προαύλιο. Το κτίριο, σύμφωνα με τις οδηγίες του Λεωνίδα πρέπει να ήταν εκείνο το κατάμαυρο στα δεξιά του. Κατέβηκε από το όχημα κι έφυγε τρέχοντας να βρει το Λεωνίδα. Πέρασε την κεντρική πόρτα του κτιρίου, πήγε στην εσωτερική σκάλα και άρχισε να την κατεβαίνει σε γρήγορο ρυθμό. Βρέθηκε σ’ έναν υπόγειο διάδρομο. Τον περπάτησε ανάβοντας το φακό κι έφτασε σε μια μισάνοιχτη πόρτα. Μια σκέψη του βαρούσε το μυαλό: «Ο Λεωνίδας δεν θα έπρεπε να έχει βγει έστω κι εδώ να παρακολουθεί, να τον περιμένει, να τον «κατοπτεύσει»; Κάτι δεν πήγαινε καλά. Αλλά, τέλος πάντων υπήρχαν και κάποιοι αιχμάλωτοι. Άλλωστε, κανείς δεν μπορούσε να ξέρει ένα τόσο γρήγορα καταστρωμένο σχέδιο. Άνοιξε την πόρτα. Πέρασε μέσα στην αίθουσα. Και για δεύτερη φορά μέσα στη βραδιά άκουσε εκείνο το «ενοχλητικό κλικ» κι ένοιωσε ένα παγωμένο σίδερο να του πιέζει το λαιμό κάτω από το δεξί αυτί. Πιο πέρα ο Λεωνίδας κείτονταν στο πάτωμα αναίσθητος.
-          Το όπλο σου κομάντο, άκουσε να τον διατάζει κάποιος από το βάθος που κάθονταν στο μισοσκόταδο πίσω από τον πεσμένο Λεωνίδα.
Έδωσε το Μ16 σ’ έναν ένοπλο που τον πλησίασε. Αμέσως μετά ένας άλλος του τράβηξε και το glock από τη θήκη, όπως και το μαχαίρι. Στο τέλος του αφαίρεσαν και τις χειροβομβίδες.

-          Πήγαινε στη γωνία μαζί με το φίλο σου.
-          Τι του κάνατε, ρώτησε ο Νίκος
-          Μη νοιάζεσαι, θα ξυπνήσει όπου να’ ναι με λίγο πονοκέφαλο. Ας είσαι καλά εσύ που του τράβηξες όλη την προσοχή με τις μαλακίες σου. Που είναι οι αιχμάλωτοι;
-          Ποιοι αιχμάλωτοι;
Αμέσως άρπαξε ένα χτύπημα με τον υποκόπανο του όπλου στα πόδια και σωριάστηκε στο πάτωμα.

-          Κακή αρχή. Που είναι οι αιχμάλωτοί σας;
-          Δεν ξέρω τι λες φίλε. Ποιοι είστε;
-          Τις ερωτήσεις τις κάνω εγώ. Απόψε επιτεθήκατε σε κάποιον στόχο. Πήρατε κάποιους αιχμαλώτους αλλά και κάποια «λάφυρα». Που είναι;
-          Δεν ξέρω τι μου λες.
-          Ξέρεις καλά τι λέω και δεν θα ξημερωθούμε εδώ φίλε. Το ξέρεις καλά αυτό, έτσι; Άλλωστε, σύντομα θα έχω εδώ καμιά εικοσαριά δικούς μου. Έρχονται. Θα τα βρούμε όλα θέλεις δε θέλεις.
-          Καλά, το’ χεις εντελώς χαμένο, έτσι; Πιστεύεις ότι έχεις το περιθώριο να κάτσεις εδώ κανα χρόνο;
-          Τι εννοείς;
-          Δεν άκουσες τίποτα τόση ώρα;
-          Η αλήθεια είναι πως έκανες πολύ θόρυβο εκεί πίσω στους ηλίθιους. Και ευτυχώς για μας ξόδεψες πολύ χρόνο. Σε καθυστέρησαν μια χαρά αυτά τα ζώα. Όσο ακριβώς χρειαζόμασταν για να σας εντοπίσουμε και να φτάσουμε εδώ έγκαιρα.
-          Και δεν σ’ ανησυχεί όλος αυτός ο θόρυβος που έγινε;
-          Έννοια σου κι εδώ σ’ αυτή την ερημιά δεν πατάει ψυχή. Αλλά και τηλέφωνο να πήρε κανένας στην αστυνομία, να είσαι σίγουρος πως κανείς εκεί μέσα δεν θα δώσει σημασία.
-          Τι εννοείς;
-          Είσαι βαθιά νυχτωμένος αν νομίζεις πως οι κεφαλές σας νοιάζονται για σας. Ή αν αυτοί οι λίγοι που νοιάζονται έχουν τη δύναμη να κάνουν τίποτα εναντίον μας.
-          Μήπως τα παραλές λίγο;
-          Ναι, ε; Και πως σας βρήκαμε; Ποιος μας ενημέρωσε για το στίγμα σας;
Η σκέψη του Νίκου πήγε αμέσως στον «σύνδεσμο» του Λεωνίδα «μέσα».
-          Σωστά, του έκανε ο άλλος. Ο δικός σας κατάλαβε πως κάποιος τον «παρακολουθούσε» από πιο «βαθιά». Τα κατάφερε να ξεφύγει ξανά και ξανά. Αλλά στο τέλος τον «στριμώξαμε». Νόμισε πως μας ξέφυγε, αλλά εμείς συνεχίσαμε να παρακολουθούμε, απλώς πιο «διακριτικά». Πλέον ήταν θέμα χρόνου να σπάσουμε τις κρυπτογραφήσεις του και να εντοπίσουμε το στίγμα σας.
Εκείνη τη στιγμή ανασάλεψε κι ο Λεωνίδας.
-          Δηλαδή, τον σκοτώσατε; Σχεδόν ψιθύρισε ζαλισμένος ακόμη ο Λεωνίδας.
-           Α, ωραία. Ξύπνησε κι ο φίλος μας. Δεν νομίζεις ότι δεν σε παίρνει να σκέφτεσαι άλλους αυτή την στιγμή από το τομάρι σου; Πάντως, για να σου φύγει η περιέργεια, όχι, δεν τον σκοτώσαμε. Ακόμη. Άλλωστε, μας ήταν πιο χρήσιμος ζωντανός. Μέχρι τώρα τουλάχιστον που σας πιάσαμε. Άκουσες όσα είπα στον φίλο σου;
-          Ναι…νομίζω….
-          Χα….νομίζει….Γκασμέντ, τον βάρεσες άσχημα τον φίλο μας…με τι μυαλό θα μας μιλήσει τώρα, ε;
Ξέσπασαν όλοι σε γέλια με το αστείο του αρχηγού τους.
-          Για Αλβανοί, πως γίνεται κι έχετε τόσα μέσα;
-          Μας προσβάλεις Γκρέκο. Αλλά ξέχασα. Εσείς πάντα μας θεωρούσατε κατώτερους. Ξέχασες όμως πως η Αλβανική μαφία είναι πλέον από τις καλύτερες στον κόσμο. Είμαστε παντού φίλε. Παντού, με όλους και με κανέναν. Γκαίκε;
Ξαφνικά, έπιασε για λίγο το αυτί του. Φορούσε ακουστικό. Κι αμέσως έκανε νόημα στους άντρες του. Δύο απ’ αυτούς όρμησαν προς το Λεωνίδα κι άλλοι δύο προς τον Νίκο.
-          Τέλος έργου κύριοι. Οι δικοί μου στο υπόγειο βρήκαν αιχμαλώτους και λάφυρα. Δεν σας χρειάζομαι άλλο.


19. Απρόσμενη Τροπή

Ο πρώτος πυροβολισμός βρήκε τον έναν από τους άντρες του στην πλάτη, ο δεύτερος έναν ακόμη. Λεωνίδας και Νίκος ταυτόχρονα εκμεταλλεύθηκαν την σύγχυση και άρπαξαν από έναν. Με αστραπιαία χτυπήματα τους τσάκισαν τον αυχένα  και τους πήραν τα όπλα. Ακαριαία ταμπουρώθηκαν πίσω από τα πτώματα και προσπαθούσαν να διακρίνουν μέσα στο ημίφως για κάποια εχθρική κίνηση.
- Ο αρχηγός τους εξαφανίστηκε, είπε ο Νίκος
- Ναι, το κάθαρμα, απάντησε ο Λεωνίδας.
- Νίκο, είστε καλά; Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή από την πόρτα που είχε μπει προηγουμένως και ο Νίκος.
- Ναι…βλέπεις τον πέμπτο μήπως;
- Όχι…
- Ποιος είναι; Έκανε έκπληκτος ο Λεωνίδας, ενώ ταυτόχρονα και οι δύο έπαιρναν από τους νεκρούς όπλα και γεμιστήρες.
- Αρχηγέ, να σου συστήσω την Αντιόπη, ανταπάντησε ο Νίκος με ένα αχνό χαμόγελο ενώ έδειχνε προς το μέρος της αρχιφύλακα.
- Πετάξτε τα όπλα σας κύριοι, ακούστηκε μια φωνή.
Αμέσως ο Λεωνίδας κι ο Νίκος ξαναταμπουρώθηκαν πίσω από δύο κολώνες.
-          Πετάξτε τα όπλα σας αλλιώς θα τσακίσω το σβέρκο της όμορφης φίλης σας.
-          Ποια είναι αυτή επιτέλους; Ψιθύρισε ο Λεωνίδας στο Νίκο.
-          Αυτή που μας έσωσε, θές κι άλλες λεπτομέρειες τώρα;
-          ΟΚ Νίκο. Έχεις δίκιο, άστο γι’ αργότερα.
-          Τι θα κάνουμε Λέων;
-          Αν παραδοθούμε είμαστε όλοι νεκροί.
-          Ναι, αλλά δεν μπορούμε να την αφήσουμε κιόλας.
Σιγά σιγά εμφανίστηκαν από την πόρτα. Ένας τους κρατούσε την Αντιόπη από το λαιμό και της είχε το πιστόλι στον κρόταφο. Οι υπόλοιποι, πολλοί μπάσταρδοι ομολογουμένως έμπαιναν κι έπαιρναν θέσεις στις κολώνες.
-          Νίκο θα με φάει ούτως ή άλλως. Μην παραδοθείτε, ούρλιαξε η Αντιόπη.
-          Αν την αγγίξεις καριόλη θα σου κόψω τ’ αρχίδια και θα στα δώσω να τα φάς, άκουσες; Φώναξε θυμωμένα ο Νίκος.
-          Ωραία. Έλα να την πάρεις μικρέ.
-          Σε προκαλεί Νίκο, άστον, είπε ο Λεωνίδας.
-          Μας έσωσε τη ζωή αρχηγέ, δεν μπορούμε να την αφήσουμε έτσι.
-          Συμφωνώ. Αλλά έχει δίκηο. Όσο είμαστε ζωντανοί και με τα όπλα στο χέρι υπάρχει ελπίδα. Αν παραδοθούμε, χαθήκαμε κι εμείς κι αυτή.
-          Μας κυκλώνουν σιγά σιγά.
-          Το ξέρω.
-          Λοιπόν, μικρέ; Θα βγείτε ή θα την κάνω κομμάτια; Ξέρεις, λέω να την πηδήξω πρώτα. Και ξέρεις κάτι ακόμη; Μάλλον δεν την χρειάζομαι. Είμαστε είκοσι και είσαστε δύο. Ακούω.
-          Πάρε εμένα κι άφησέ την, έκανε ο Νίκος και βγήκε από την θέση του.


Αμέσως ο άλλος ενστικτωδώς τράβηξε το όπλο του από το κεφάλι της Αντιόπης και σημάδεψε τον Νίκο.

Ένας ξερός ήχος ακούστηκε στο δωμάτιο και όλα έτρεξαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο τύπος σωριάστηκε ξαφνικά με έναν πίδακα αίμα να αναβλύζει από τον αριστερό κρόταφό του και η Αντιόπη βρέθηκε παγιδευμένη από κάτω του. Παρ’ όλα αυτά, του άρπαξε το όπλο έστρεψε και έριξε στους πρώτους εύκαιρους στόχους. Έπεσαν και οι δύο που ήταν πίσω από τον αρχηγό τους ακάλυπτοι.
Όποιος κι αν έριξε στον άλλον πρέπει να έριχνε με σκοπευτικά και υπέρυθρες. Και συνέχισε να ρίχνει. Στο σάλο που ακολούθησε έπεσαν από τις βολές του άλλοι τρεις.
Ο Νίκος τρέχοντας και πυροβολώντας είχε ήδη φτάσει την Αντιόπη και την βοηθούσε να αποπαγιδευτεί από τον θηριώδη νεκρό φρουρό της. Τα κατάφεραν και κρύφτηκαν και οι δύο πίσω από μια κολώνα. Πριν τελειώσει ο πρώτος γεμιστήρας ο Νίκος είχε ρίξει δύο ένοπλους. Άλλους τόσους ο Λεωνίδας που προσπαθούσε να τους καλύψει από την θέση του ρίχνοντας συνεχώς.
Στα πρώτα δύο λεπτά της μάχης είχαν πέσει οι μισοί εισβολείς.
Παρ’ όλα αυτά απέμεναν άλλοι τόσοι. Οι οποίοι ήταν πιο βαριά οπλισμένοι, σαφώς εκπαιδευμένοι κι εμπειροπόλεμοι και πλέον είχαν ανασυνταχθεί και πίεζαν επικίνδυνα.
Συν τοις άλλοις, δεν γνώριζαν ποιος ήταν ο καινούριος τους σωτήρας.
Και τα πυρομαχικά τους τελείωναν.
-          Πηγαίνετε στο βάθος και κατεβείτε τη σκάλα, ούρλιαξε δυνατή κι επιτακτική μια φωνή. «Τώρα. Σας καλύπτω. Και κλείστε την μεταλλική πόρτα»,  ξανακούστηκε αποφασιστική πάνω από τους πυροβολισμούς η ίδια φωνή και ένα πολυβόλο άρχισε να ρίχνει κατά εκατοντάδες τις βολίδες καθηλώνοντας τους αντίπαλους στις θέσεις τους.

Ο Νίκος και η Αντιόπη έτρεξαν προς το Λεωνίδα κάτω από το εκκωφαντικό κροτάλισμα του πολυβόλου που τους κάλυπτε. Μαζί με το Λεωνίδα συνέχισαν το τρέξιμο προς την πόρτα.
- Βρε Λεωνίδα, σαν γνωστοί ακούγονται οι ήχοι του τύπου από κει.
- Μάλλον το πολυβόλο μας χρησιμοποιεί ο τύπος Νίκο, τρέξτε τώρα.
Και με μια ύστατη προσπάθεια έφτασαν στην πόρτα, την πέρασαν και την έκλεισαν πίσω τους.
-          Συνεχίστε, μην σταματάτε, είπε ο Λεωνίδας και κατέβηκε πρώτος την σκοτεινή σκάλα που ξαφνικά φωτίστηκε αλλόκοτα μέσα από φεγγίτες που ήταν λες κι έπιασαν απ’ το πουθενά φωτιά γεμίζοντας τον τόπο γυαλιά και πνίγοντας τα πάντα σ’ ένα φρικιαστικό συνδυασμό απόκοσμου βουητού αχόρταγης φλόγας κι εκκωφαντικών εκρήξεων.
-          Φτου να πάρει. Ναπάλμ. Είπα κι εγώ, τι τον ένοιαξε να κλείσουμε την πόρτα, ούρλιαξε ξέψυχα ο Νίκος ενώ κατέβαινε κουτρουβαλώντας τις σκάλες.
-          Μα τι γίνεται εκεί πάνω; Ρώτησε λαχανιασμένη η Αντιόπη αφού κατάφεραν και βρέθηκαν ασφαλείς σε μια άλλη αίθουσα.
-          Βρε Νίκο, είχε και θερμοβαρικές κεφαλές το φορτίο που τους βουτήξαμε;


-          Προφανώς είχε αρχηγέ και δεν το προσέξαμε. Να σου γνωρίσω την Αντιόπη.
-          Γειά σου Αντιόπη. Σ’ ευχαριστώ για την βοήθεια.
-          Δεν κάνει τίποτα. Να ευχαριστείτε την επαγγελματική μου περιέργεια που με έφερε εδώ αντί να κάτσω εκεί έξω και να περιμένω όπως μου ζήτησε ο Νίκος.
-          Νίκο; Τον αγριοκοίταξε ο Λεωνίδας
-          Αρχηγέ, να τα πούμε μόλις ξεμπλέξουμε από δω;
-          Ααααχ, γρύλισε ο Λεωνίδας εκνευρισμένος που τα πράγματα εξελίσσονταν πέραν του σχεδιασμού του….πάμε….Αντιόπη καλώς ήλθες στην παρέα, έκανε ο Λεωνίδας
-          Καλώς σας βρήκα, έτσι περνάτε πάντα την ώρα σας εσείς οι δύο;
-          Μπαα, εγώ για μια μπύρα βγήκα, έκανε ο Νίκος. Αυτός φταίει…
-          Και γιατί τον λες «Αρχηγό»;
-          Δεν ξέρω…μάλλον του….αρέσει…
-          Σκάστε και τρέξτε τώρα, έκανε ο Λεωνίδας χώνοντας μια φάπα στο σβέρκο του Νικόλα, πρέπει να προλάβουμε να φτάσουμε στους αιχμαλώτους, στο φορτίο και στον «άγνωστο σωτήρα» μας. Πριν μας προλάβει κάνας άλλος απόψε.
-          Τι εννοεί Νίκο;
-          Άστα βρε Αντιόπη….τι να σου πρωτοπώ έτσι τρέχοντας, το σίγουρο είναι ότι δεν θα βαρεθείς μαζί του…εσύ, είσαι καλά τώρα δηλαδή;
-          Αν εννοείς το «άλλο πριν», συνέχισε να με ρωτάς και θα δεις ότι μπορώ κάλλιστα να τρέχω και να σου ρίχνω ταυτόχρονα.
-          Καλά ντε…από ενδιαφέρον ρώτησα….
-          Ω, μα σκάστε πια…φτάσαμε, τους διέκοψε ο Λέων και γονάτισε κάνοντάς τους νόημα να ανακόψουν.
Είχαν κάνει κύκλο και βρίσκονταν στο διάδρομο που έβγαζε στο σημείο που λογικά βρίσκονταν πριν ο «σωτήρας» τους με το πολυβόλο. Αλλά αυτός πουθενά. Άφαντος!
Ο Νίκος βλαστήμησε. Για μια ακόμη, τρίτη φορά γι’ απόψε άκουγε αυτόν τον άτιμο ήχο. Το «κλικ» ενός βαρύ εμβόλου όπλισης. Κάποιος ήταν πίσω τους και τους σημάδευε.
- Για ερασιτέχνες δεν είστε κακοί. Γυρίστε να σας δω. Αργά. Και παρακαλώ, αφού αφήσετε τα όπλα σας στο πάτωμα. Ευχαριστώ.
Άφησαν να τους πέσουν τα όπλα στο πάτωμα και έστρεψαν αργά προς το μέρος του. Ο Νίκος και ο Λεωνίδας έμειναν άφωνοι.
-          Εσύ;;;!!!, έκαναν και οι δύο με μια φωνή.
-          Ναι, εγώ, έκανε ο πρώην αιχμάλωτός τους. Ο Ουτσεκάς Αρχηγός.
-          Μα…πως; Ψέλισε ο Νίκος
-          Πως είναι δυνατόν, εννοείς; Συμπλήρωσε ο ουτσεκάς.
-          Ναι, αυτό…ξαναέκανε ο Νίκος
-          Δουλεύει για κάποια υπηρεσία προφανώς κι αυτή είναι η κάλυψή του μάλλον, έκανε ο Λεωνίδας.
-          Σωστός! Σχολίασε με προσποιητή έμφαση ο «παράξενος σωτήρας». Αυτός που του χαλάσατε την «πρόσοψη», την «βιτρίνα», την «κάλυψη» που εκατοντάδες άνθρωποι επί δέκα χρόνια δούλεψαν χιλιάδες ώρες για να την στήσουν. Συγχαρητήρια!

 20. Και πάλι Ανατροπές!


-          Μα…ψέλισε και πάλι ο Νίκος.
-          Σκασμός! Του έκανε ο άλλος.
-          Μα…ξαναψέλισε ο Νίκος
-          Σκάσε Νίκο, του έκανε ο Λεωνίδας αυτή τη φορά.
-          Ε, μα πια…όλο σκάστε μου λέτε απόψε. Ε, όχι, δεν σκάω. Δεν σκάω αν δεν μάθω τι διάολο συμβαίνει εδώ πέρα και που είμαστε μπλεγμένοι. Γιατί μην μου πείτε ότι είναι φυσιολογική καθημερινότητα όλο αυτό το ντράβαλο που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες…
-          Όχι Νίκο, δεν είναι. Για μας τουλάχιστον. Για τον απλό κόσμο. Είναι όμως για κάποιους άλλους. Αυτόν για παράδειγμα. Ή τους άλλους, τους δεκάδες αποψινούς νεκρούς τρομοκράτες. Για έναν άλλον κόσμο που τρέχει παράλληλα με τον κόσμο των απλών ανθρώπων. Που κάνει τις ασχήμιες του εις βάρος αυτού του απλού κόσμου. Έτσι φίλε;
-          Πάρτε τα όπλα σας, είπε αντί άλλου σχολίου ο άλλος. Κι ακολουθείστε με.
-          Που πάμε; Είπαν και οι τρεις με μια φωνή ενώ σήκωναν τα όπλα τους από το πάτωμα.
-          Στο φορτίο. Παίρνουμε τα πάντα και εξαφανιζόμαστε αυτή τη στιγμή. Χρειαζόμαστε επειγόντως άλλο ασφαλές καταφύγιο. Εκεί θα τα πούμε όλα.
-          Δε νομίζω φίλε, έκανε η Αντιόπη και σήκωσε το όπλο της προς το μέρος του.
-          Αντιόπη; Είπε ο Λεωνίδας
-          Αντιόπη μας έσωσε. Αν ήθελε θα μας είχε εξοντώσει, είπε ο Νίκος.
-          Κι εγώ λέω πως δεν τον εμπιστεύομαι και πως θα με ακολουθήσει. Αν είναι αυτός που υπονοεί, δηλαδή φίλος πράκτορας, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
-          Αντιόπη, τι κάνεις; Ο άνθρωπος αυτός μας έσωσε, είπε και ο Λεωνίδας. Νίκο, τι μου κρύβετε;
-          Η Αντιόπη είναι Αρχιφύλακας στην Ασφάλεια, απάντησε ο Νίκος χαμηλώνοντας τα μάτια.
-          Και μου το λες τώρα; Τον κάρφωσε ο Λεωνίδας.
-          Αρχιφύλακα θα έχεις όλες τις εξηγήσεις σου, αλλά όχι μ’ αυτόν τον τρόπο, είπε ο «πράκτορας». Και κυρίως όχι αυτή τη στιγμή. Κατέβασε το όπλο σου σε παρακαλώ.
-          Δώσε μου το όπλο σου, του αντέτεινε η Αντιόπη εξακολουθώντας να τον σημαδεύει.
-          Και τι θα κάνεις Αντιόπη; της είπε ο Νίκος φανερά εκνευρισμένος. Για θυμίσου τη βραδιά. Κατάλαβες αρκετά καλά τι συνέβαινε. Σου είπα κάνε στην άκρη, σ’ αφήνω ζωντανή κι ελεύθερη, φύγε. Επιστρέφεις, μας σώζεις και τώρα θες να μας βάλεις όλους στην φυλακή;
-          Όχι όλους, αλλά αυτός εδώ δεν μου γεμίζει το μάτι.
-          Αντιόπη, αν δεν το κατάλαβες, πάμε όλοι πακέτο απόψε. Μαζί κι εσύ. Δεν άκουσες τον άλλον τον Αλβανό πόσα ήξερε; Με το που θα μιλήσεις στους δικούς σου, σ’ έχουν φάει στο λεπτό οι «φυτεμένοι συνάδελφοί» σου. Κι εσένα κι εμάς μαζί.
-          Άκουσε τον φίλο σου, είπε ο άγνωστος, μιλάει σωστά. Και δεν έχουμε χρόνο. Πρέπει να φύγουμε τώρα.
-          Αντιόπη έχει δίκιο. Για να βρήκαν τον δικό μου «μέσα» πρέπει να είχαν «στήριξη» από  ακόμη πιο ψηλά. Πολύ ψηλά. Κι αν βρήκαν το στίγμα μας μια φορά θα το ξαναβρούν. Μην τους το κάνουμε πιο εύκολο. Αυτοί ελπίζουν αυτή τη στιγμή για μια «αστυνομική κλήση» σαν αυτή που ετοιμάζεσαι να δώσεις.
Η Αντιόπη αμφιταλαντευόταν. Κοιτούσε μια τον έναν μια τον άλλον.

- ΟΚ, με πείσατε, είπε και κατέβασε το όπλο.
- Αντιόπη, είσαι μαζί μας; Της είπε ο Νίκος
- Δεν ξέρω. Δεν γνωρίζω καν τι είναι αυτό που κάνετε.
- Πάμε; Τους έκοψε ο «άγνωστος», «και τα λέτε αργότερα».
- Πάμε, είπε ο Λέων.
Σε λίγα λεπτά είχαν φτάσει στο υπόγειο όπου βρίσκονταν «αιχμάλωτοι» και «λάφυρα». Ή καλύτερα, «πρώην αιχμάλωτοι». Γιατί τα λάφυρα ήταν το μόνο «ανέγγιχτο» που βρίσκονταν ακόμη εκεί. Στην θέση των αιχμάλωτων βρίσκονταν πια μόνον νεκροί. Μαζί κι αυτοί που τους εντόπισαν και τους «απελευθέρωσαν».
-          Καλά, γιατί έφαγες τους δικούς σου; Ρώτησε ο Λεωνίδας
-          Πρώτον, δεν είναι δικοί μου, δεύτερον, έτσι που τα κάνατε, ο «σχεδιασμός» μας έπρεπε να «αναθεωρηθεί» πάραυτα.
-          Δεν καταλαβαίνω, είπε η Αντιόπη.
-           Πρώτα να φύγουμε και μετά τα λέμε, ξαναείπε ο «παράξενος Πράκτορας».
-          ΟΚ, έκανε ο Λεωνίδας. Μπείτε στο αυτοκίνητο. Φεύγουμε. Στο δρόμο θα δούμε τι θα κάνουμε με νέο καταφύγιο.
-          Μίλησες με τον δικό σου Λέων; είπε ο Νίκος.
-          Προσπάθησα πολλές φορές, αλλά το κινητό του είναι κλειστό. Του έστειλα email σε μια ουδέτερη διεύθυνση. Αν είναι καλά θα επικοινωνήσει αυτός.
-          Θα επικοινωνήσει. Είπε ο «πράκτορας».
-          Που το ξέρεις; Είπε η Αντιόπη.
-          Πάμε.
-          Νίκο, που πας; Εδώ είναι το αυτοκίνητο, φώναξε ο Λεωνίδας στο Νίκο που απομακρύνονταν.
-          Χμμμ…αρχηγέ πάω να πάρω το φορτηγάκι με τα γουρούνια.
-          Βρε αλλοπαρμένε, το’ χασες; Πάει πια. Δεν τα χρειαζόμαστε.
-          Ναι, αλλά τα χρειάζεται κάποιος άλλος….
-          Τι λες μωρέ, το’ χασες;
-          Αρχηγέ, εμπιστεύσου με σε παρακαλώ…
Η Αντιόπη κοιτούσε έκπληκτη, ο πράκτορας παραξενεμένος κι ο Λεωνίδας είχε μείνει άναυδος.
- Δωρεά θα τα κάνεις σε κανένα ορφανοτροφείο βρε Νίκο; Είπε αστειευόμενη η Αντιόπη, «δεν είναι η κατάλληλη περίσταση…».
- Όχι, είπε ο Νίκος.
- Νομίζω κατάλαβα, είπε ο πράκτορας κι άρχισε να αχνοχαμογελάει.
- Νίκο, έχεις σκοπό να τα χρησιμοποιήσεις πουθενά; Είπε ο Λεωνίδας
- Όχι εγώ. Ο Τσάκωνας όμως ναι. Συζητάει συνέχεια εδώ και καιρό μια «δράση» αλλά του λείπουν τα ζωντανά γουρούνια. Ε, θα του τα πάω πεσκέσι. Να’ σαι σίγουρος πως θα πιάσει τόπο. Είναι καλή η σκέψη του.
- Χαχα…έκανε ο πράκτορας, κάπου θα τα «αμολήσετε», ε; όπως στην Ιταλία και το Βέλγιο…
- Στο «οικόπεδο»! έκανε ο Λεωνίδας συνειδητοποιώντας ξαφνικά τη σκέψη του Νίκου.
- Ναι, βρε Λεωνίδα. Τα παιδιά θέλουν να τα αμολήσουν εκεί μέσα μια νύχτα. Κι άστους ύστερα να «ψάχνονται» με τον «μολυσμένο χώρο»....
- Καλά ρε Νικόλα. Έκανε ο Λεωνίδας. Φρόντισε μόνο να μείνεις ελεύθερος. Μ’ αυτά που μπλέχτηκες απόψε δεν πρέπει με τίποτα να σε μαγκώσουν. Τα πας κάπου, τους λες που είναι κι εξαφανίζεσαι, ΟΚ; Ας πάνε αυτοί μετά να τα πάρουν και να τα μεταφέρουν. Και ήδη πολλά τους δίνεις. Όλη την επιχείρηση τους την προσφέρεις με δικό μας κίνδυνο στο πιάτο. Τροφή έχουν μέσα; Το τελευταίο που θα θέλαμε θα ήταν να αρχίσουν να σκούζουν ομαδόν.
- Ναι, έχει για αρκετές ώρες...το φροντίσαμε εκεί πίσω προτού ξεκινήσουμε να έρθουμε...
- Α, χα, χα, ερασιτέχνες είστε αλλά δεν παίζεστε με τίποτα, έκανε ο «πράκτορας» γελώντας.
- Καλά μωρέ, εσύ γιατί γελάς, του μπήκε η Αντιόπη, «δικός τους δεν είσαι»;
- Όχι βέβαια καλή μου.
- Τι εννοείς;
- Αλβανοαμερικάνος Χριστιανός Ορθόδοξος είμαι.
- Αμ έτσι εξηγείται, σχολίασε ο Λεωνίδας.

21. Και πάλι το «Μάτι από Ψηλά»


- Τι εννοείς, ρώτησαν έκπληκτοι σχεδόν με μια φωνή ο Νίκος και η Αντιόπη το Λεωνίδα.
- Δεν υπήρξε ποτέ Αλβανικό Έθνος παιδιά. Ελληνικά Φύλλα κατοικούσαν ανέκαθεν τους τόπους της Ιλλυρίας. Ελληνικά Βασίλεια ηγεμόνευαν σε κείνα τα βουνά πάντα. Τα 500 χρόνια των Οθωμανών οι εκεί πληθυσμοί χωρίστηκαν σε  Μουσουλμάνους και Χριστιανούς Ορθόδοξους. Στην πορεία, όσοι Ορθόδοξοι συνειδητοποίησαν την Ελληνικότητά τους συμμετείχαν στον Αγώνα του ’21 και πήραν τη θέση που τους ανήκε δικαιωματικά στην Ελληνική κοινωνία. Οι μουσουλμάνοι πήγαν με το μέρος των Τούρκων και στην πορεία – με την ανθελληνική στήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων - έφτιαξαν ένα ισλαμοκρατούμενο κρατικό μόρφωμα που καταπίεζε τους Ορθόδοξους. Σήμερα, όλα κρέμονται από μια κλωστή. Ισλαμικός Βορράς (μαζί με το Ισλαμικό Κόσοβο) και Ορθόδοξος Νότος. Τα πράγματα ανά πάσα στιγμή θα εξελιχθούν σε μια νέα Βοσνία.  Ο φίλος μας λοιπόν από δω διείσδυσε στον UCK για να παρακολουθεί εκ του σύνεγγις την όλη κατάσταση. Και να την «επηρεάζει» βεβαίως. Σωστά;
- Σωστά, απάντησε ο πράκτορας. Έχουμε χάσει όμως χρόνο και πρέπει να φύγουμε αμέσως.
- Νίκο, οδήγησε πίσω μας το φορτηγό. Αντιόπη, πήγαινε μαζί του αν δεν έχεις αντίρρηση, είπε ο Λεωνίδας δίνοντας τέλος.
- Καμία, είπε η Αντιόπη και ξεκίνησαν μαζί με το Νίκο για το φορτηγό.
- Εμείς ας πάρουμε τώρα το άλλο κι ας ξεκινήσουμε. Πώς να σε λέμε;
- Ας πούμε Πύρο.
- ΟΚ, Πύρο, όπως θες.
Ξαφνικά ο Λεωνίδας έβγαλε το όπλο του και ετοιμάστηκε να ρίξει. Ο Πύρος τον σταμάτησε μ’ ένα νεύμα.
-          Κάποιος είναι ζωντανός εδώ, είπε ο Λεωνίδας χωρίς να κατεβάσει το όπλο.
-          Το ξέρω, ανταπάντησε ο Πύρος.
-          Τι παίζει εδώ Πύρο; Ποιος είναι αυτός;
-          Δεν τον γνωρίζεις;
Ο Λεωνίδας πλησίασε προσεκτικά και με το πόδι του γύρισε ανάποδα τον μισολιπόθυμο άντρα.
-      Ο Μουσουλμάνος αιχμάλωτος «αρχηγός» που πιάσαμε μαζί σου!
- Ακριβώς, επιβεβαίωσε ο Πύρος.
- Νόμιζα πως τους έφαγες όλους για να μην υπάρχει ζωντανός μάρτυρας.
- Το σκέφτηκα, αλλά τούτος έπρεπε να μείνει ζωντανός. Ξέρει πράγματα. Πριν φύγεις Λεωνίδα τον άφησες λιπόθυμο κατά την ανάκριση. Θυμάσαι; Ε, πριν έρθουν οι άλλοι φρόντισα μόλις ξυπνούσε να τον «ξανακοιμίζω». Τέλος πάντων θα μας είναι πιο χρήσιμος ζωντανός.
- Πύρο, νομίζω ότι καλό θα ήταν να μην σε δει έτσι μαζί μου.
- Τι εννοείς;
- Εννοώ πως ίσως αυτός είναι το εισιτήριό σου για να ξαναμπείς «καθαρός» στο παιγνίδι.
- Χμμ, ίσως δεν έχεις κι άδικο.
- Πιστεύεις ότι άκουσε τίποτα;
- Δε νομίζω. Αν και ήμουν δεμένος, τον χτύπησα αρκετά δυνατά στο κεφάλι μόλις κατάλαβα πως ξυπνούσε.
- Ας του δέσουμε μάτια και αυτιά κι ας φύγουμε. Οδηγάς ή οδηγάω;
- Οδήγα εσύ Λεωνίδα.

Αφού τακτοποίησαν τον αιχμάλωτο μπήκαν στο βαν και ξεκίνησαν. Ο Νίκος τους περίμενε στον εσωτερικό περίβολο με τη μηχανή αναμμένη. Ξαφνικά, χτύπησε το κινητό του Λεωνίδα.
-          Είσαι καλά; Μπήκε κατ’ ευθείαν στο θέμα ο Λεωνίδας. Ήταν ο «Σύνδεσμός του Μέσα».
-          Ναι. Έπρεπε να διακόψω.
-          Το ξέρω. Αν και δεν χρησίμευσε. Μας εντόπισαν.


-          Μα πως; Αφού γι’ αυτό διέκοψα την επικοινωνία για να μην μπορούν να ανιχνεύσουν το στίγμα σας.
-          Εσύ θα μου πεις.
-          Πρέπει να έχουν πολύ υψηλή διαβάθμιση οι άτιμοι. Κατάφεραν και μπήκαν μάλλον στ’ αρχεία των δορυφόρων και τα συνδύασαν με τις τελευταίες επικοινωνίες μας. Αν έσπασαν την κρυπτογράφηση θα εντόπισαν τον αριθμό σου κι από κει με τριγωνισμό το στίγμα σου.
-          Που σημαίνει ότι η κρυπτογράφηση πλέον είναι άχρηστη, έτσι;
-          Ακόμη χειρότερα. Επικίνδυνη.
-          Πρέπει να φύγουμε αυτή τη στιγμή από δω. Έχεις εικόνα τι γίνεται γύρω μας;
-          Είστε «καθαροί».
-          Εσύ το φρόντισες;
-          Όχι.
-          Άρα, έχουμε πρόβλημα.
-          Πιθανότατα.
-          Συνεπώς, δεν πρέπει να κινηθούμε από δω.
-          Δεν σε καταλαβαίνω.
-          Θα σε ειδοποιήσω.
-          ΟΚ.
-          Τι πιστεύεις ότι συμβαίνει Πύρο; Είπε ο Λεωνίδας.
-          Κάποιος σας έχει στο στόχαστρο.
-          Δικοί σου;
-           Πιθανόν ένα «τμήμα» τους...Επίσημα όχι πάντως.
-          Άρα, έχουμε πρόβλημα, συμπέρανε ο Λεωνίδας.
-           Αναμφίβολα.
Ο Λεωνίδας βγήκε από το όχημα, πήγε στο πίσω μέρος πήρε από ένα σάκο 4 νέες συσκευές και κάρτες κι έδωσε σε όλους από μια.
-  Σημειώστε ο ένας τον αριθμό του άλλου, αλλά θα ανοίξετε τις συνδέσεις αφού φτάσουμε στην εθνική οδό. Αφήστε όλοι εδώ τα παλιά κινητά σας. Ανοιχτά.
- Το πρώτο που θα κάνουν Λεωνίδα όταν μας χάσουν είναι τριγωνικός έλεγχος κυψελικής επικοινωνίας στην περιοχή. Θα δουν αμέσως πως τέσσερις αριθμοί άνοιξαν ταυτόχρονα στο ίδιο σημείο, είπε ο Πύρος.
- Όχι, αν παίξουν ταυτόχρονα και οι τέσσερις σε mobile casino. Θα φανεί σαν «στημένη ηλεκτρονική παρτίδα πόκερ» κυκλώματος που προσπαθεί να «εμπλέξει» κάποιους αφελείς στο παιγνίδι. Αν μη τι άλλο, το τρικ θα περάσει ανώδυνα τον πρώτο έλεγχο. Μέχρι να το κοσκινίσουν σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο, εμείς θα έχουμε εξαφανιστεί.
- Ναι…θα μπορούσε να λειτουργήσει καλά το κόλπο…
Έτσι κι έγινε. Τα δύο οχήματα ξεκίνησαν και σε λίγο έμπαιναν στην Εθνική Οδό.
-          Κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Τι λες εσύ Πύρο;
-          Σίγουρα είναι περίεργα τα πράγματα.
-          Από τη στιγμή που μας παρακολουθούν από «ψηλά» ο χρόνος που κερδίσαμε δεν είναι αρκετός, ε;
-          Πολύ φοβάμαι πως όχι.
-          Άρα, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
-          Εκτός, εάν….
-          Τι Πύρο;
-          Ίσως μπορούμε να συνδυάσουμε resources
-          Δηλαδή;
-          Εσύ κάλεσε τον δικό σου και ζήτα να «αναβαθμίσουν» την αρχιφύλακα πίσω μας σε field agent. Να βάλουν στο επιχειρησιακό της προφιλ πως συνοδεύει απόρρητο φορτίο προς την υπηρεσία της και να της παρασχεθεί οποιαδήποτε βοήθεια από τις κατά τόπους Αρχές. Όταν θα είστε έτοιμοι, εγώ θα ζητήσω από μια δική μου άκρη να «κοπεί η δορυφορική σύνδεση» που μας «στοχεύει». Μέχρι να την αποκαταστήσουν θα περάσει κανά μισάωρο τουλάχιστον. Και μέχρι να εντοπίσουν και να ελέγξουν συνδυαστικά αρχεία και δορυφορικές φωτό αυτού του «χαμένου μισάωρου» θα χάσουν τουλάχιστον μία ώρα ακόμη.


-          Άψογο. Και πως προτείνεις να αξιοποιήσουμε αυτό το διάστημα;
-          Θα προλάβουμε σ’ αυτό το κενό «παρακολούθησης από ψηλά» να μπούμε στο Τμήμα Τροχαίας των διοδίων και να «επιτάξουμε» αστυνομικό όχημα. Ο Νίκος πρέπει επειγόντως να κρύψει κάπου εδώ κοντά το δικό του φορτίο. Λίγο πιο κάτω θα αλλάξουμε και πάλι με πολιτικό όχημα. Έτσι θα κερδίσουμε κάμποσο χρόνο ακόμη αφού οι πάντες θα ψάχνουν για αστυνομικό όχημα.
-          Και η Αντιόπη πως θα διασφαλίσει την παραμονή της στην υπηρεσία; Θα την κυνηγήσουν μετά απ’ αυτό.
-          Όταν θα υπογράψει το έγγραφο που θα της δώσουν, θα ενημερώσει το προφιλ της  στην αιτιολογία αιτήματος με τον «κωδικό S 33» που αυτό το τρίμηνο για τις υπηρεσίες σας σημαίνει ότι βρίσκεται «σε παρακολούθηση υπό διείσδυση». Θα προσθέσει επίσης το U2 που παραπέμπει σε συνεργασία με φιλικό ξένο πράκτορα. Έτσι, θα την αφήσουν ελεύθερη να το χειριστεί «αυτόνομα» κι από την άλλη δεν θα ενοχοποιηθεί «άμεσα». Τουλάχιστον μέχρι να το κοσκινίσουν περισσότερο και κυρίως μέχρι να έρθει η ώρα να «υποβάλλει την λεπτομερή αναφορά της».
-          ΟΚ, δεν ρωτάω που ξέρεις τους κωδικούς της υπηρεσίας. Αλλά, θα ξαναρωτήσω το «πως θα ξεμπλέξει ύστερα η Αντιόπη» απ’ αυτό;
-          Αυτό θα το επεξεργαστούμε αργότερα. Τώρα επείγει να ξεμπλέξουμε από δω.
-          Και γιατί να μην «επιστρατεύσουμε» κατ’ ευθείαν ένα πολιτικό όχημα; Ή ακόμη κι ένα αστυνομικό όχημα από μπλόκο της τροχαίας εάν το κρίνεις αναγκαίο;
-          Γιατί εφόσον έχει εμπλακεί άγνωστος «Υψηλός» παράγοντας παρακολούθησής μας, καλό θα είναι να ειδοποιηθούν οι υπηρεσίες σας με έναν «εξεζητημένο τρόπο» εφόσον εγώ αδυνατώ για διάφορους λόγους να επικοινωνήσω επίσημα με τους δικούς μου τώρα. Και γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο θα πειστούν να δώσουν «αυξημένη σημασία». Είναι «ασυνήθιστα εξειδικευμένη επιχείρηση» ο τρόπος που θα το κάνουμε – τόσο η «στημένη διείσδυση στο Τμήμα όσο και το ότι η Αντιόπη θα χρησιμοποιήσει απόρρητους επιχειρησιακούς κωδικούς που δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει - και γι’ αυτό θα καταλάβουν πως κάτι ιδιαιτέρως σοβαρό συμβαίνει στο οποίο εμπλέκονται «εξελιγμένα συστήματα». Εμπλεκόμενες οι Υπηρεσίες σας θα αναγκαστούν να το ψάξουν κι έτσι οι «ιχνηλάτες» μας θα αναγκαστούν με τη σειρά τους να κάνουν πίσω για να μην «εκτεθούν». Τουλάχιστον, προσωρινά. Άλλωστε, δεν υπάρχει κανείς άλλος τρόπος να ειδοποιηθεί με «αυξημένη πιστοποίηση» η «Υπηρεσία σας» και να πειστούν ν’ ανοίξουν άμεσα «ενεργό πρωτόκολλο» πρώτης προτεραιότητας. Ουσιαστικά, θα καταλάβουν αμέσως ότι «κάποιος τους ειδοποιεί απ’ τα μέσα για κάτι σοβαρό» και θα μπουν στο χορό. Κι έχουμε απόλυτη ανάγκη την ασπίδα τους τώρα.
-         ΟΚ. Δεν μου πολυαρέσει, αλλά έτσι που μπλέξαμε δεν υπάρχει και καλύτερο σχέδιο. Εσύ είσαι ο ειδικός. Ας προχωρήσουμε λοιπόν.

 22. Επιχειρώντας τη Διαφυγή

Σταμάτησαν στην άκρη του δρόμου και τρέχοντας ο Λεωνίδας πλησίασε τους πίσω. Ενημέρωσε την Αντιόπη που στην αρχή κλώτσησε αλλά στην πορεία δέχτηκε.
Ο Λεωνίδας και ο Πύρος σήκωσαν ταυτόχρονα τα κινητά και κάλεσαν τους «συνδέσμους» τους ενώ ο Νίκος έδινε στην Αντιόπη ένα μικροσκοπικό ακουστικό και την βοηθούσε να κάνει τον τεχνικό έλεγχο επικοινωνίας.
Έλαβαν και οι δύο θετικές ανταποκρίσεις. Ξεκίνησαν πάλι.
-          Προχώρα Πύρο. Φτάνουμε στο Τμήμα.
Ο Πύρος έδωσε το «αίτημα» στον σύνδεσμό του.
- ΟΚ, Λεωνίδα. Ο Δορυφόρος άλλαξε «εστίαση». Τώρα ο χρόνος τρέχει αντίστροφα. Κουνηθείτε.
Σταμάτησαν μπροστά στο Τμήμα, η Αντιόπη κατέβηκε κι αποφασιστικά κατευθύνθηκε προς το κτίριο. Ευτυχώς, φεύγοντας από το «χοιροστάσιο» κατάφερε να πάρει την ταυτότητά της από το όχημα «απαγωγής της».
Ο φρουρός έμεινε έκπληκτος όταν την είδε με στρατιωτική φόρμα παραλλαγής και ένα «ανατολικό»  πιστόλι στη θήκη. Μετακίνησε το MP-5 αλλά ηρέμησε μόλις είδε την ταυτότητα της Αντιόπης. Πήγε στον αξιωματικό υπηρεσίας, έδειξε πάλι την ταυτότητά της και ζήτησε «υπηρεσιακό όχημα μετά ταχέως ελέγχου του επιχειρησιακού της προφιλ».
Ο Αξιωματικός υπηρεσίας γούρλωσε τα μάτια από την έκπληξη.
Κατόπιν, ακολουθώντας το γραφειοκρατικό του ένστικτο επικαλέστηκε τεχνική αδυναμία λόγω προσωρινής έλλειψης υπευθύνου του τμήματος ασφαλείας.
- Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι δυνατόν να περιμένω, του είπε αποφασιστικά η Αντιόπη. Ζητείστε καθοδήγηση από το κέντρο ώστε να κάνετε εσείς τον έλεγχο, του είπε.
- Μα δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, απάντησε θορυβημένος ο υπαρχιφύλακας από το «ασύνηθες» του αιτήματος. Δεν είναι δικός μου τομέας ούτε πεδίο ευθύνης.
- Συνάδελφε, είτε κάνεις τον έλεγχο, είτε όχι, εγώ πρέπει να πάρω αυτή τη στιγμή το ανακριτικό όχημα που έχετε απ’ έξω.
- Μα…, έκανε αυτός.
- Προχώρα στον έλεγχο τώρα σε παρακαλώ, επέμεινε η Αντιόπη
Ο Λεωνίδας έξω από το αστυνομικό τμήμα, ακούγοντας από την ανοιχτή ακρόαση τους διαλόγους εντός του Τμήματος ένοιωθε την αδρεναλίνη του στα ύψη.
Γύρισε στο Νίκο:
- Φύγε και κρύψε το όχημα σε κείνο το δασάκι. Γρήγορα πριν αποκαταστήσουν το δορυφόρο. Κι έλα αμέσως πίσω.
- Έλα, Αντιόπη, γιατί αργείς γαμώτο…μονολόγησε εκνευρισμένος ο Λεωνίδας.
- Υπομονή, έκανε ο Πύρος, είναι ασυνήθιστη περίπτωση για την καθημερινότητά τους. Προσπαθεί να τον πείσει. Θα τα καταφέρει. Είναι ικανή.
Ο Λεων σήκωσε το κινητό και πήρε τον σύνδεσμο.
- Έλα, η Αντιόπη αργεί, έχεις ιδέα τι συμβαίνει;
- Τροποποίησα το προφιλ της, τα έστειλα batch, αλλά ίσως δεν έχει ενημερωθεί ακόμη η κεντρική βάση δεδομένων. Αν είν’ έτσι, τότε κι αυτός δεν έχει ακόμη στην οθόνη του το προφιλ της.
- Γαμώτο. Αυτό θα είναι καταστροφή.
- Από λεπτό σε λεπτό θα έχει εικόνα, ηρέμησε.
Η Αντιόπη ήταν σ’ αναμμένα κάρβουνα. Ο αστυνομικός είχε πειστεί να κάνει αυτός τον έλεγχο και μιλούσε στο τηλέφωνο με τον συνάδελφό του από τα κεντρικά.
Πήγανε μαζί στο γραφείο ασφαλείας, ενεργοποίησε το laptop, έδωσε τον κωδικό που του δόθηκε απ’ το τηλέφωνο και πήγε στη φόρμα αναζήτησης. Από κείνη τη στιγμή κι εδώ και δύο λεπτά η οθόνη έδειχνε κολλημένη στο searching.

-          Δεν βρίσκει κάτι, σχολίασε χαμηλόφωνα ο αστυνομικός.
-          Θα δείξει, υπομονή, έκανε η Αντιόπη, αν και μέσα της δεν ήταν καθόλου σίγουρη γι’ αυτό.
-          Δυόμισυ λεπτά κι ακόμη ψάχνει, ξανάπε δύσπιστα ο αστυνομικός.
-          Κάνε του μια ανανέωση. Ίσως κόλλησε, είπε η Αντιόπη, ξέρεις πως είναι αυτές οι άτιμες οι γιγάντιες βάσεις δεδομένων. Ιδίως στην Ελλάδα.
-          Να του κάνω, έκανε ανόρεκτα ο αστυνομικός και πάτησε το refresh ενώ το δεξί του χέρι χαμήλωνε αργά προς τη θήκη του όπλου του.
Μετά από άλλο ένα λεπτό, το πρόσωπο του αστυνομικού φωτίστηκε:
-          Ώπα, νάτο. Επιτέλους. Ήρθε.
-          Στο είπα, υπομονή.
-          ΟΚ, αρχιφύλακα, δεν μου έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο, αλλά όντως είναι όπως τα λες. Υπόγραψέ μου εδώ και το όχημα είναι στη διάθεσή σου.
-          Ευχαριστώ, έκανε η Αντιόπη ενώ συμπλήρωνε στις αιτιολογίες τους κωδικούς που της είχε δώσει ο Πύρος.
Ο Λεωνίδας είδε ανακουφισμένος την Αντιόπη να βγαίνει με τα κλειδιά του περιπολικού στο χέρι. Την ίδια στιγμή έφτασε κι ο Νίκος. Πάρκαρε στο πίσω πάρκινγκ του Τμήματος και ταχύτατα μετέφεραν όλο το περιεχόμενο του βαν στο περιπολικό. Στριμώχτηκαν όλοι μέσα και ξεκίνησαν.
- Τώρα έχουμε μόλις 20 λεπτά καιρό να βρούμε άλλο όχημα, είπε ο Πύρος.
- Εκεί, στο πάρκινγκ, είπε ο Νίκος. Ένα βαν.
- ΟΚ, Νίκο, άντε κόψτου το κατούρημα, είπε ο Λεωνίδας. Άστον αναίσθητο αλλά μην τον σκοτώσεις.
Σε πέντε λεπτά είχαν κάνει τη μεταφόρτωση και σε άλλα δεκαπέντε είχαν χωθεί στα στενά των βορείων προαστίων της Αθήνας.
-          Και τώρα; Ρώτησε η Αντιόπη
-          Πάμε σε ασφαλή διαμονή, απάντησε ο Λεωνίδας και πάρκαρε δίπλα σ’ ένα απόμερο παρκάκι. Άσε τον οδηγό εδώ μέσα. Μέχρι να τον βρουν θα έχουμε εξαφανιστεί.

***********
Η μικρή παλιά μονοκατοικία είχε έναν κήπο πνιγμένο στα δέντρα. Το βαν κρύφτηκε εύκολα. Όλο το φορτίο ξεφορτώθηκε και μεταφέρθηκε στο κτίριο.
-          Νίκο, ξεφορτώσου το όχημα και κανόνισε για αύριο βράδυ συγκέντρωση στο κτίριο του Κολωνού. Μάζεψε καμιά εικοσαριά άτομα. Απ’ όλες τις πτέρυγες.
-           Τι τα θέλεις τόσα άτομα αρχηγέ;
-          Χρειαζόμαστε ενισχύσεις.
-          Μήπως είναι λίγο παρακινδυνευμένο Λέων; Τόσα πολλά άτομα μαζεμένα; Ένας να μιλήσει, χαθήκαμε.
-          Κάντο Νίκο.
-          Και πως θα τους πείσεις; Αυτοί σφάζονται μεταξύ τους. Και θα δεχτούν να κάνουν  Ένοπλο αγώνα πλάτη πλάτη και μάλιστα κάτω από έναν ηγέτη ; Όλοι θέλουν να είναι αρχηγοί και να κάνουν όλους τους υπόλοιπους να ασπαστούν τις θέσεις τους.
-          Θα δεις. Μάζεψέ τους εσύ.
-           Αρχηγέ θα τους παρακολουθούν.
-          Έχει δίκηο ο Νίκος. Αυτή τη στιγμή πρέπει να παρακολουθούν τους πάντες Λέων, είπε ο Πύρος.
-          Θα ρισκάρουμε. Επειδή ακριβώς παρακολουθούν τα πάντα αδυνατούν να τα παρακολουθήσουν επιστάμενα. Δεν έχουν τόσα πολλά resources.
-          Κι αν κάποιος απ’ αυτούς μιλήσει Λέων, είπε ο Νίκος.
-          Δεν θα προλάβουν. Θα τους μιλήσεις όσο μπορείς τελευταία στιγμή.  Πές τους πως θα οργανώσουμε ένα ιδιωτικό συμπόσιο.
Άφησε το Νίκο και ξαναπήγε κοντά στον Πύρο.
-          Τι σχεδιάζεις Λέων;
-          Εγώ τους μαζεύω κι εσύ θα το αναφέρεις στους δικούς σου.
-          Είσαι τρελός; Του είπε ο Πύρος.
-          Δεν χρειάζεσαι μια καλή πληροφορία για να ξαναμπείς «μέσα»;
-          Ναι. Αλλά θα θυσιάσεις την ομάδα σου γι’ αυτό;
-          Όχι. Χρειάζομαι την επίθεση όμως για να «φτιάξω» μερικούς «βετεράνους». Κι ο μόνος τρόπος να ξεπεράσουν τις ανόητες κόντρες τους και να μετατραπούν σε πειθαρχημένη ετοιμοπόλεμη Ομάδα είναι αυτός.
-           Οι δικοί μου θα καταλάβουν πως είναι στημένο και θα με λιανίσουν ύστερα.
-         Δε θα καταλάβουν τίποτα. Θα είναι στο κόλπο ο Νικόλας και η Αντιόπη. Θα είναι σκοπιά διαρκώς. Θα μας ειδοποιήσουν αλλά δε θα ρίξουν. Θ’ αφήσουν τους δικούς σου να ρίξουν πρώτοι για να φανεί σαν αιφνιδιασμός. Θα υποχωρήσουν με υποτυπώδη φοβισμένα αμυντικά πυρά και θα τους αφήσουν να κερδίσουν την πρώτη περίμετρο. Όπλα θα μοιράσω στους άλλους μετά απ’ αυτό. Αφού σαλτάρουν πρώτα απ’ την έκπληξη, το φόβο και την οργή.

 23. Έμπλεξες άσχημα

-          Διακινδυνεύεις πολύ Λεωνίδα. Δεν είναι ακίνδυνοι οι δικοί μου. Είναι εμπειροπόλεμοι. Ας μοιάζουν κουρελήδες, πεινασμένοι και ηλίθιοι το πρωί. Το βράδυ είναι σαν τους λυκάνθρωπους. Αλλάζουν. Γίνονται επικίνδυνοι, αιμοσταγείς μουτζαχεντίν. Και θα έχεις άβγαλτα παιδιά εκεί μέσα. Πότε θα προλάβεις να τους οπλίσεις, να τους οργανώσεις; Θα έχεις νεκρούς και πολλούς μάλιστα. Αν όχι όλους. Αν καταφέρεις να γλιτώσεις ακόμη κι εσύ.
-          Μην υποτιμάς το Νίκο και την Αντιόπη Πύρο. Τα πήγαν άριστα στην πρώτη μάχη.  Άλλωστε, στη 2η ζώνη, μαζί με τους νεοσύλλεκτους θα είμαι κι εγώ. Οπλισμένος και έτοιμος.
-          Λέων θα έρθουν τουλάχιστον είκοσι λυσσασμένοι μουτζαχεντίν και ουτσεκάδες διψασμένοι για αίμα κι εκδίκηση μετά απ’ αυτά που τους έκανες. Μην τους υποτιμάς. Πλέον είναι υποψιασμένοι και γι’ αυτό θα είναι προετοιμασμένοι. Δεν θα τους πιάσεις πάλι στον ύπνο όπως χτες βράδυ. Θα θέλουν πάση θυσία να πάρουν το αίμα τους πίσω. Και κυρίως τα λάφυρα που τους πήρες και βεβαίως τον αρχηγό τους. Αντιθέτως, οι δικοί σου είναι ανοργάνωτοι, απροετοίμαστοι, ανεκπαίδευτοι και άοπλοι.
-          Τους ρίχνω στα βαθιά Πύρο. Ας κολυμπήσουν αν θέλουν να σώσουν τη ζωή τους. Άλλωστε, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
-          Τι εννοείς;
-          Δηλαδή, τι θες να κάνω; Να τους ρωτήσω ευγενικά : «…παιδιά, ποιος θέλει να’ ρθεί μαζί μας στο αντάρτικο;» Άλλος θα γελάσει, άλλος θα πει ναι κι αύριο θα εξαφανιστεί κι άλλοι θα διαφωνήσουν προτάσσοντας χίλιες δυό δικαιολογίες, προφάσεις, θέσεις κι αντιθέσεις. Αυτούς που δε θα’ ρθούν μαζί μας τι να τους κάνω για να μην αρχίσουν να μιλάνε δεξιά κι αριστερά; Να…τους ρίξω στο μέτωπο;
-          ΟΚ, ΟΚ, εντάξει. Είναι τραβηγμένο το σχέδιό σου αλλά έχεις δίκηο. Χρειάζεσαι ταχεία υπερστρατολόγηση κι όπως φαίνεται είναι ο μόνος τρόπος. Ας το δουλέψουμε. Μπορεί και να πετύχει.
-          Ωραία. Πήγαινε τώρα να τα κανονίσεις με τον δικό σου  εκεί πίσω «δήθεν διακριτικά από εμάς».
-          Τι εννοείς;
-          Θα του πεις πως έπρεπε να κάνεις ότι έκανες για να διεισδύσεις στην ομάδα μας. Θα τον αφήσεις ελεύθερο – αφού τάχαμου σε χτυπήσει - και θα του δώσεις την πληροφορία να την μεταφέρει. Για να μην σε υποψιαστούμε, πες του πως πρέπει να μας δώσεις μια καλή πληροφορία. Βάλ’ τον να σκεφτεί πάνω σ’ αυτό.
-          Αυτό δεν είναι δύσκολο. Θα του πω ότι θα σας δώσω το αεροδρόμιο.
-          Τι είν’ αυτό πάλι; Για ανθρώπινη βόμβα σε τζαμί που θα την φόρτωναν σ’ εμάς ύστερα, ήξερα. Αυτό που μου λες τώρα τι είναι;
-          Για το τζαμί ξέχασέ το. Δεν σταματιέται. Και να μην είναι το ένα, θα είναι το άλλο τζαμί. Η αεροπορική επίθεση όμως μπορεί να αποσοβηθεί. Τουλάχιστον η μια.
-          Ρε Πύρο θα με τρελάνεις; Τι είναι αυτά που μου λες; Τι επίθεση είναι αυτή πάλι; Εδώ μέσα στην Αθήνα;
-          Ναι.
-          Και θα δεχτεί να αναφέρεις μια τόσο κρίσιμη επίθεση;
-          Λέων, ούτε οι δικοί μου θέλουν να γίνει αυτή η επίθεση. Αλλά δεν είχαμε βρει ακόμη τρόπο να την σταματήσω χωρίς να εκτεθώ. Δουλεύαμε αδιάκοπα πάνω σ’ αυτό αλλά μόλις τώρα βρέθηκε ο τρόπος.
-          Δηλαδή;
-          Θα του πω ότι είναι προς το συμφέρον τους να μην γίνει καμία επίθεση που θα βάλει στην υπόθεση τους Αμερικάνους και τους Ισραηλινούς. Ιδίως τώρα που φούντωσαν τα πράγματα. Θα του πω ότι θα «τους χαλάσει την ηρεμία της φωλιάς τους στην Ελλάδα, πράγμα που αντίκειται στα ευρύτερα σχέδια των άλλων απ’ έξω». Άρα πως επ’ ουδενί δεν πρέπει να χτυπήσουν δικούς τους στόχους.
-          Ναι, αλλά αυτοί φαντάζομαι χρειάζονται τις επιθέσεις για το γόητρό τους.
-          Ακριβώς. Κι εκεί είναι η λύση.
-          Δεν σε καταλαβαίνω.
-          Θα κάνουν τις επιθέσεις εν γνώσει τους όμως πως αυτές θα σταματηθούν.
-          Πάλι δεν καταλαβαίνω.
-          Θα εξαπολύσουν τις επιθέσεις, αλλά θα ξέρουν πως σου έχω δώσει την πληροφορία και τους στόχους.
-          Κατάλαβα. Το αεροδρόμιο που είπες.
-          Για την ακρίβεια, θα έχεις το ένα αεροδρόμιο αλλά όχι το δεύτερο.
-          Τι; Και δεύτερο αεροδρόμιο;
-          Στη μια περίπτωση θα τους σταματήσεις πριν την απογείωση και θα ενημερώσεις τις Αρχές για το παγιδευμένο με εκρηκτικά μονοκινητήριο. Στην άλλη περίπτωση όμως, πρέπει να γίνει η απογείωση, για να κερδίσουν έστω κάτι κι αυτοί. Το chesna θα μεταφέρει αρκετά κιλά C4 για να καταστρέψει με την αυτοκτονική πτώση του ολόκληρο τετράγωνο.
-          Που σημαίνει να το καταρρίψουμε;
-          Ακριβώς. Και αρκετά ψηλά ώστε να μην κινδυνέψουν πολίτες.
-          Γιατί φοβάμαι να ρωτήσω ποιοι είναι οι στόχοι Πύρο;
-          Γιατί όντως είναι οι χειρότεροι που θα μπορούσαν να υπάρξουν.
-          Θα μου πεις;
-          Είτε η Αμερικανική είτε η Ισραηλινή Πρεσβεία. Μπορεί και οι δύο. Αν αποφασίσουν να σηκώσουν και δεύτερο αεροσκάφος. Όλα θ’ αποφασιστούν και θ’ ανακοινωθούν τελευταία στιγμή.



-          Ω, που να τους πάρει ο διάολος. Η Ελλάδα θα γίνει κατεχόμενη χώρα έτσι και πετύχουν αυτές οι κωλοεπιθέσεις τους.
-          Είσαι επιεικής. Πολύ επιεικής στο λογισμό σου. Θα σας εξαφανίσουν φίλε. Οι ίδιοι οι σύμμαχοί σας.
-          Και γιατί δεν τους σταματάνε οι δικοί σου;
-          Γιατί μαζί με μένα θα καταρρεύσει ένα πολύτιμο τεράστιο δίκτυο πρακτόρων και πληροφοριών. Μια τεράστια καλοστημένη επιχείρηση ετών. Ενώ αν γίνει όπως μας προκύπτει τώρα, μέσω κάποιας αυτόνομης Ομάδας ένοπλων Ελλήνων θα είναι όλοι ευχαριστημένοι.
-          Γι’ αυτό μας αφήνουν ήσυχους, έτσι;
-          Ακριβώς. Αν και ξέρουν, αν και μπορούν να σε λιανίσουν ανά πάσα στιγμή, σ’ αφήνουν να βγάλεις εσύ τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Κι αυτά είναι εξελίξεις των τελευταίων ωρών.
-          Μάλιστα. Και προφανώς, πέσαμε στο «μεσοστάδιο» που κάποιοι στις Υπηρεσίες σας ήταν «αντίθετοι» γι’ αυτό και είχαμε τα προβλήματα που είχαμε έτσι;
-          Ακριβώς.
-          Ας το εκμεταλλευθούμε λοιπόν. Κι ο Θεός βοηθός….

********

Ο Νίκος αφού ξεφορτώθηκε το κλεμμένο όχημα, πήρε τη μηχανή και άρχισε τα δρομολόγια. Από στέκι σε στέκι, από καφε σε καφέ, από γραφείο σε γραφείο, σε πέντε ώρες είχε ειδοποιήσει αυτοπροσώπως είκοσι από τα πιο αξιόμαχα και το δυνατόν πιο πειθαρχημένα και έμπιστα άτομα του κοινού τους κύκλου.
Αμέσως μετά νοίκιασε με ψεύτικη ταυτότητα ένα βαν, αγόρασε προμήθειες και τις μετέφερε στην παλιά αποθήκη που ο Λεωνίδας από καιρό είχε διαμορφώσει σε κρησφύγετο. Παλιά ήταν εργοστάσιο. Η Κεντρική αίθουσα περικλείονταν από γραφεία, εγκαταλειμμένα από χρόνια. Γύρω της ήταν αποθήκες. Είσοδοι και διάδρομοι συνέδεαν τα πάντα μεταξύ τους. Κι έξω απ’ όλα ένας μαντρότοιχος.
Κατά τις 10.00 μμ άρχισαν να καταφτάνουν σε μια κοντινή καφετέρια ένας ένας οι συμμετέχοντες. Δυό τρεις μαζί κάθε φορά τους παραλάμβανε ο Νίκος και τους μετέφερε στην αποθήκη. Στις 11.00 μμ είχαν συγκεντρωθεί όλοι.
-          Τι έγινε βρε Νίκο; Τι κάνουμε εδώ; Θα μας πεις τώρα;
-          Υπομονή παιδιά. Μεζέδες έχει, κρασί έχει, τι άλλο θέλετε;
-          Ρε Νίκο, μας δουλεύεις; Αν ήταν να φάμε και να πιούμε, τι δουλειά έχουμε σ’ αυτή την έρημη παμπάλαια αποθήκη και δεν πήγαμε σε καμιά ταβέρνα;
-          Έχει δίκηο ο Αρίστος Νικόλα. Εκεί γίνονται τα συμπόσια. Τι παίζει εδώ; Θα μας πεις ή θα μας σκάσεις κι άλλο;
-          Το Λεωνίδα από δω τον ξέρετε, τουλάχιστον κάποιοι από σας.
-          Νίκο πήγαινε εσύ με την Αντιόπη, θα αναλάβω εγώ τώρα, ψιθύρισε ο Λεωνίδας στο Νίκο. Ο Νίκος και η Αντιόπη υπάκουσαν και έφυγαν από την αίθουσα. Περνώντας από ένα διπλανό δωμάτιο πήραν από ένα καλάσνικωφ, ένα glock, χειροβομβίδες και γεμιστήρες και ανέβηκαν στην ταράτσα των εξωτερικών αποθηκών. Ταμπουρώθηκαν και παραφύλαγαν το μόνο σημείο του εξωτερικού μαντρότοιχου απ’ όπου θα μπορούσαν να διεισδύσουν οι εισβολείς. Κάτω, στην αίθουσα, η συζήτηση είχε ανάψει για καλά.

-          Για ποιο λόγο δεν ενώνετε τις δυνάμεις σας κύριοι; Ρώτησε ο Λεωνίδας.
-          Μα τι λές ρε φίλε; Ως προς το τι να ενωθούμε; Έκανε ένας «εθνοαυτόνομος» πατριώτης. Τι δουλειά έχουμε εμείς με τους  ναζί;
-          Άντε πηδήξου ρε μαλάκα αναρχικέ, απάντησε ένας εθνικοσοσιαλιστής από την άλλη άκρη του τραπεζιού.
-          Λεωνίδα, είναι τουλάχιστον αφελές αυτό που ρωτάς, πως είναι δυνατόν εμείς Ορθόδοξοι άνθρωποι να κάνουμε κολεγιά με τους Αιρετικούς;
-          Τι είπες ρε τομάρι Παπικέ, πετάχτηκε ένας παλαιοημερολογίτης από την άλλη άκρη.
-          Να, τα βλέπεις, οι Εβραιόσποροι τσακώνονται ποιος από τους δύο δοξάζει πιο πολύ τον Εβραίο Θεό τους, σχολίασε ειρωνικά ένας από τους Αρχαιολάτρες της παρέας.
-          Ποιος σου μίλησε εσένα ρε ειδωλολάτρη; Αντέκρουσε σαρκαστικά ένας από Χριστιανούς.
-          Τον κακό σου τον καιρό που θα με πεις ειδωλολάτρη.


24. Η αιώνια «φαγωμάρα»


-          Είστε βαθιά νυχτωμένοι όλοι σας που ζητάτε προστασία από ανύπαρκτες Θεϊκές Δυνάμεις, σχολίασε με στόμφο ο «άθεος» της παρέας.
-          Απορώ τι δουλειά έχεις εσύ με την Εθνική Υπόθεση και δεν είσαι με τους άθεους αναρχοαριστερούς, σχολίασε ένας άλλος.
-          Να γιατί δεν ενωνόμαστε φίλε Λεωνίδα. Διότι τα παιδιά από δω ξέρουν μόνον από μπαϊράκια αντί να διδάσκονται από τις Αδελφότητες του εχθρού.
-          Μίλησε και ο σεχταριστής Μασώνος, έκανε ένας άλλος.
-          Δεν είμαι Μασώνος. Αλλά άμα  μελετούσατε λίγο τις στρατηγικές και τις τακτικές των Ταγμάτων θα βλέπατε πως είναι ο μόνος τρόπος αποτελεσματικής οργάνωσης και πάλης.
-          Δηλαδή, να γίνουμε όλοι Μασώνοι ρε φίλε;
-          Για οργάνωση μιλάω κι όχι για ιδεολογία και φιλοσοφία.
-          Ο μόνος τρόπος αγώνα και πάλης είναι στο δρόμο μαζί με τους εργάτες και τα συνδικάτα.
-          Να κι ο αριστερούλης ψευτοπατριώτης. Το πέταξε το τσιτάτο του.
-          Αν διάβαζες λίγο Μάρξ και Λένιν θα ήξερες πως δεν έχεις ιδέα από ταξικούς αγώνες και μεθόδους πάλης. Αλλά τώρα τι να σου λέω; Είσαι ανεπίδεκτος.
-          Βρε άντε πνίξου ανθέλληνα μπαχαλάκια που ονειρεύεσαι εθνικά σοβιέτ. Διάβασε λίγο Πολιτεία αντί γι’ αυτές τις αηδίες.
-          Βρε άντε στα τσακίδια φασίστα που ονειρεύεσαι όρθιος φασιστικές ψευτοπολιτείες Αρίστων.
-          Ρε παιδιά, όταν όλη η ενέργεια των πατριωτών εξαντλείται σε ανούσιες χωριστικές φιλοσοφικές κόντρες πώς να μην μας ξεσκίζουν σ’ όλα τα εθνικά μέτωπα;
-          Έχει δίκηο ο συνέλληνας. Η φιλοσοφία δεν έχει καμία σχέση. Το θέμα είναι ζήτημα πολιτικής. Πατριωτικός Αγώνας μπορεί να διεξαχθεί μόνον υπό συνθήκες σοσιαλιστικής οργάνωσης.
-          Καλώστονα. Οι δικές σου εθνοτροτσκιστικές μπαρούφες μας έλειπαν.
-          Σωστός.
-          Τι σωστός ρε φίλε; Δηλαδή, εσύ πιστεύεις πως μπορεί να ασκηθεί εθνικοπατριωτική πολιτική μέσα από ένα αστικό κοινοβούλιο;
-          Ναι, ρε φίλε. Δημοκρατία και πάλι Δημοκρατία.
-          Άντε ρε με την οχλοκρατία σου κι εσύ. Μόνο Στρατιωτική μπορεί να είναι η Εθνική Πολιτική.
-          Ναι, ονειρέψου δικτατορίες εσύ.
-          Ναι, γιατί εσύ με τις Μοναρχίες σου είσαι καλύτερος νομίζεις από τον στρατοκράτη.
-          Μαλακίες λέτε όλοι. Ο τόπος και το έθνος χρειάζονται μια γνήσια Αριστοκρατία.
-          Ναι, πως το θες; Να βάλουμε καινούρια ελίτ στο κεφάλι μας δηλαδή;
-          Μιλάω για μια ηγετική τάξη των Αρίστων. Και όχι για ευγενείς.


-          Έχει δίκηο ο Αριστείδης. Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει σε συνθήκες οχλοκρατίας.
-          Και να μην ξεχνάμε ότι ο «Διωγμός των Αρίστων» ήταν πάντα κατόρθωμα της Δημοκρατίας/οχλοκρατίας.
-          Ο Φασισμός των Πεισιστρατίδων αναγεννάται, αναφώνησε ειρωνικά κάποιος.
-          Να πλένετε το στόμα σας όταν μιλάτε για τον Πεισίστρατο αναρχοζωντόβολα.
-          Ο τόπος αυτός γέννησε την Δημοκρατία, το ύψιστο Πολιτειακό αγαθό και θα είναι οπισθοδρόμηση οτιδήποτε άλλο. Είμαστε υποχρεωμένοι να συμμετέχουμε εξίσου στα Πολιτειακά πράγματα παίζοντας με τους κανόνες του συστήματος.
-          Ναι, την είδαμε την δημοκρατία σας Φιλελεύθερε ψευτοπατριώτη αστέ. Μια τρυφηλή κοινωνία όπου λίγοι επιτήδειοι χοντραίνουν εις βάρος των πολλών. Αλλά βλέπεις θές να φας κι εσύ από τις μίζες του καθεστώτος, έτσι;
-          Ναι, γιατί η Τυραννία είναι άγια. Όσο για τα υπόλοιπα, δεν ξέρεις τι λες.
-          Τα Μεγάλα Έργα επιτεύχθηκαν πάντα από άξια άτομα και ποτέ από τον όχλο.
-          Και να μην ξεχνάμε ότι ο όχλος καταδίκασε έναν Σωκράτη.
-          Κι όχι μόνον. Όποιον Μεγάλο γέννησε αυτός ο τόπος, ο όχλος μέσω της Δημοκρατίας τον εξόντωσε.
-          Το να «κάνουμε κάτι» είναι μια ουτοπία κύριοι. Μόνον αν είναι θέλημα Θεού θα σωθεί η χώρα και το Έθνος.
-          Εσύ πάλι βάλε τις μαλακίες σου εκεί που ξέρεις ηττοπαθή θρησκόληπτε.
-          Έχει δίκηο ο αδελφός. Εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε κι ο Θεός θα κάνει αυτό που έχει αποφασίσει.
-          Ρε μοιρολάτρες εθνοπροδότες, με κάτι τέτοιες ανοησίες έπαθε το Έθνος όλα αυτά που έπαθε. Και με κάτι τέτοιες κοτσάνες κινδυνεύουμε να εξαφανιστούμε από το χάρτη.
-          Το «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» το έχετε ακούσει ποτέ φανατικοί ηλίθιοι;

-          Το να πιστεύεις στην απολυτότητα της Δύναμης και των ορισμών του Θεού δεν είναι ηλιθιότητα άθεε.
-          Ναι; Τι είναι; Συντονισμός με τις δυνάμεις του Σύμπαντος;
-          Δεν συμφωνώ με την απολυτότητα της σκέψης των Χριστιανών φανατικών, αλλά ο «Συντονισμός με τις Δυνάμεις του Σύμπαντος» είναι η μόνη οδός για τη σωτηρία του ανθρώπου.
-          Πέταξε κι ο Νεοεποχίτης τη βλακεία του τώρα.
-          Δηλαδή, ρε φίλε, για σένα θα πρέπει να αποδεχτούμε πως οι Δυνάμεις του Σύμπαντος αποφάσισαν τη διάλυση της Ελληνικής Φυλής και πως εμάς ούτε μας πέφτει λόγος ούτε μπορούμε να κάνουμε κάτι, έτσι;
-          Δεν είπα αυτό.
-          Αυτό είπες έστω κι αν δεν κατάλαβες ούτε εσύ ο ίδιος τι είπες.
-          Χα. Πολύ βολικό για όσους επιβουλεύονται τη Φυλή μας.
-          Δεν υπάρχουν Φυλές κι από εκεί αρχίζει το λάθος σας.
-          Άντε πνίξου ρε γελοίε που μετά από τόσες επιστημονικές αποδείξεις περί DNA και της γενετικής κατανομής των ανθρώπων σε φυλές, εξακολουθείτε μερικοί μερικοί να υποστηρίζετε αριστερές μαλακίες.
-          Η Παγκοσμιοποίηση δεν θα σταματήσει τους πολέμους. Αλλά ένας Μεγάλος πόλεμος μπορεί να σταματήσει την παγκοσμιοποίηση. Αρκεί να περιμένουμε και τα πράγματα θα έρθουν μόνα τους.
-          Ναι και όταν έρθει εκείνη η ώρα, ξαφνικά από σαπιοκοιλιάδες οι Έλληνες θα μετατραπούν εν μία νυκτί σε πολεμικές μηχανές. Θα σ’ αφήσουν νομίζεις. Σιγά μη σου δώσουν το χρόνο να προετοιμαστείς. Για ηλίθιους τους έχεις;


-          Δεν πρόκειται να μας αφήσουν. Από νωρίτερα θα πρέπει να έχουμε προετοιμαστεί στρατιωτικά.
-          Και πως νομίζεις ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο όταν είμαστε χωρισμένοι σε τριακόσια στρατόπεδα; Δεν βλέπεις εδώ τι γίνεται; Μόλις είκοσι νοματαίοι είναι εδώ απόψε κι είμαστε έτοιμοι να σφαχτούμε.

Ο Λεωνίδας δε μιλούσε. Θα ήταν άσκοπο. Δεν υπήρχε καμία μα καμία περίπτωση να μεταπειστούν με το λόγο και τα επιχειρήματα. Η πανάρχαια αυτή άτιμη αρρώστια της φυλής. Η Διχόνοια. Η μεγάλη της κατάκτηση, η Φιλοσοφία ήταν ταυτόχρονα πάντα δίκοπο μαχαίρι. Εξέλιξη μα και οπισθοδρόμηση. Όσο κι αν ακούγεται αλλοπρόσαλλο κάτι τέτοιο. Πρόοδος μα και φρένο. Σκοτάδι και Φως μπερδεμένα μεταξύ τους σαν αξεδιάλυτο κουβάρι από φλόγες έτοιμες να καταβροχθίσουν τα πάντα. Η Φιλοσοφία, αυτό το μέγιστο ανθρώπινο πολιτιστικό επίτευγμα ήταν πάντα ένας Ιανός. Η μία όψη φωτεινή και η άλλη σκοτεινή. Σαν ένα μαχαίρι. Που μπορεί να κόψει ψωμί και να φτιάξει χρήσιμα εργαλεία. Μα που ταυτόχρονα μπορεί και να σκοτώσει. Να κάνει ανυπολόγιστο κακό. Όχι. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ομονοήσουν αυτοί εδώ δια του λόγου, της λογικής και της «διαλεκτικής διαβούλευσης». Μόνον ένα «σοκ επιβίωσης» θα τους έκανε να ομονοήσουν, να διακρίνουν τον «απώτερο σκοπό» της σωτηρίας Φυλής και Έθνους και να εργαστούν σαν ένας πάνω σ’ αυτό.
Κι εκείνη τη στιγμή ο χρόνος άρχισε να μετράει ανάποδα.

       -      Αντιόπη, πάω στον μαντρότοιχο.
-          Τρελάθηκες ρε Νίκο; Όπου να’ ναι θα φανούν.
-          Καλύτερα. Έτσι θα φανεί πως νίκησαν μόλις με δούν να υποχωρώ και θα χαλαρώσουν την επαγρύπνησή τους.
-          Δε συμφωνώ Νικόλα. Είναι παρακινδυνευμένο. Θα σε λιανίσουν πριν καν προλάβεις να τρέξεις τα πρώτα μέτρα.
-          Μη σκας, είμαι γρήγορος.
-          Οι σφαίρες τους είναι πιο γρήγορες και σταμάτα τις βλακείες. Κάτσε εδώ που είσαι κι ακολούθα το σχέδιο του Αρχηγού.
-          Χαα, χα.
-          Που είναι το αστείο Ράμπο;
-          Μόλις τον είπες κι εσύ «Αρχηγό». Καλώς ήλθες στην ομάδα. Και πάψε να με λές έτσι.
Και μ’ αυτά τα λόγια έφυγε προς την πόρτα πίσω τους, κατέβηκε την σκάλα κι άρχισε να διασχίζει τρέχοντας το προαύλιο μέχρι τον μαντρότοιχο.
-          Τρελάρα! Ψιθύρισε με καλυμμένη οργή κι ανησυχία η Αντιόπη ενώ κρατούσε σφιχτά το όπλο της σ’ ετοιμότητα πάντα να τον καλύψει αν χρειαστεί.
-          Αυτό το άκουσα…ψιθύρισε ο Νικόλας μέσα από το ακουστικό της. Η Αντιόπη είχε ξεχάσει πως είχαν ενδοεπικοινωνία.
-          Όλα καλά, παιδιά; Ακούστηκε και ο Λεωνίδας μέσα από το ακουστικό.
-         Ο τρελός ο φίλος σου έφυγε από την ταράτσα και πήγε στο μαντρότοιχο, είπε ανήσυχη η Αντιόπη.


25. Η «Μεγάλη Μύηση»


-          Καλά, δεν πειράζει. Ρίσκαρε αλλά έχει δίκηο. Θα επιβλέψει καλύτερα και θα μας δώσει περισσότερο χρόνο.
-          Μάλιστα. Γι’ αυτό δεν έφερε αντίρρηση ο Λεωνίδας λοιπόν ενώ άκουσε από τ’ ακουστικό την απόφαση του Νίκου να προωθηθεί σε πιο επικίνδυνο πόστο, σκέφτηκε η Αντιόπη.
-          Ωπ, νάτοι, άκουσαν και οι δύο το Νίκο να λέει.
-          Μην ρίξεις πρώτος Νίκο, διέταξε ο Λεωνίδας ενώ σηκώνονταν απ’ τη θέση του για να μην ακούσει κανείς άλλος από την ομήγυρη και πλησίαζε προς τον πάγκο που είχαν τα κρασιά.
-          Ελήφθη…αλλά…
-          Τι τρέχει Νικόλα;
-          Είναι πολλοί Λέων…σκαρίζουν από τα δέντρα σαν τα ποντίκια.
-          Άναψε ένα τσιγάρο Νικόλα…
-          Τι;;; είσαι τρελός;
-          Κάνε αυτό που σου λέω…πρέπει να τους βοηθήσουμε να σε εντοπίσουν και να σου ρίξουν πρώτοι…
-          Μα…
-          Κάνε αυτό που σου λέω χωρίς να σηκώσεις το κεφάλι σου…
-          ΟΚ….ΟΚ που να πάρει ο διάολος…
-          Μόλις ρίξουν υποχώρησε αμέσως…Αντιόπη να είσαι έτοιμη να τον καλύψεις…
-          Αναμένω, έκανε με ελεγχόμενη ένταση η Αντιόπη.
-          Τώρα Πύρο.

Την ίδια στιγμή ο Πύρος στην άλλη άκρη  της Αθήνας, στην Εθνική Οδό, πυροδοτούσε τα εκρηκτικά τινάζοντας στον αέρα ένα εγκατελειμμένο κτίριο μακριά από κατοικημένη περιοχή. Η μεγάλη ποσότητα C4 που είχε το παγιδευμένο όχημα στο κέντρο του κτιρίου έκανε το θαύμα της και τράβηξε την προσοχή των Δυνάμεων Ασφαλείας. Με τον αντιπερισπασμό είχαν κερδίσει πολύτιμο χρόνο. Με λίγη καλή τύχη θα προλάβαιναν να ολοκληρώσουν τη μάχη και να απαγκιστρωθούν με ασφάλεια.

-          «Αρχάγγελε» μας βλέπεις; Ρώτησε ο Λεωνίδας τον «σύνδεσμό» του.
-          Ναι.
-          Τι γίνεται με το «ιππικό»;
-          Το κέντρο τους έχει ανάψει. Δόθηκε κλήση προς κάθε διαθέσιμο περιπολικό να φύγει για εθνική οδό. Μαζί και οι ειδικές μονάδες.
-          Ωραία. Εδώ τι βλέπεις;
-          Μετράω είκοσι εισβολείς. Σας πλησιάζουν.
-          Μπορείς να μας τα στείλεις;
-          Έφυγαν. Θα τα έχετε στα pad σας άμεσα.
-          Νικόλα και Αντιόπη τα λάβατε;
-          Ναι.
-          Εντάξει.
-          ΟΚ κι εγώ, είπε ο Λεωνίδας, Νικόλα ξεκίνα. Όλοι τους έρχονται από μπροστά.


Ο Νίκος κρυμμένος άναψε ένα τσιγάρο και το σήκωσε ελαφρά πάνω από τον τοίχο. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την κίνησή του δύο ριπές ήρθαν κι έσκασαν πάνω στο τμήμα του τοίχου που τον κάλυπτε κάνοντας κομμάτια τα πάντα. Η λάμψη του αναπτήρα ήταν αρκετή για να τους πυροδοτήσει ανακλαστικές βολές. Οι υπόλοιποι της πρώτης σειράς εισβολέων απλά ακολούθησαν ενστικτωδώς τις βολές του πρώτου ρίχνοντας κι αυτοί. Ευτυχώς ο Νίκος ήταν πίσω από τσιμεντένια κολώνα που άντεξε την πίεση από τις ισχυρές βολίδες των Καλάσνικωφ. Πιο δίπλα, οι τσιμεντόλιθοι είχαν γίνει κομμάτια.
Αμέσως ο Νίκος πήδηξε στο έδαφος κι άρχισε να τρέχει προς την δεύτερη ζώνη άμυνας όπου ήδη βρίσκονταν η Αντιόπη. Πίσω του οι εισβολείς είχαν αρχίσει ήδη ν’ ανεβαίνουν το μαντρότοιχο. Οι πρώτοι δύο με το που ξεμύτισαν άρχισαν να ρίχνουν στα τυφλά προς το σκοτεινό όγκο του κτιρίου. Στο σκοτάδι δεν κατόρθωσαν να δουν αμέσως το Νίκο που έτρεχε στο προαύλιο. Η Αντιόπη έριξε μια ριπή στους πρώτους για να δώσει το χρόνο στο Νίκο να διανύσει τα τελευταία μέτρα. Τα πυρά της Αντιόπης τους καθήλωσαν για λίγο. Στο pad της τους είδε να ανοίγονται σε βεντάλια σε όλο το μήκος του μαντρότοιχου. Συνέχισε να ρίχνει σκόρπια πότε στο ένα σημείο πότε στο άλλο. Ο Νίκος έφτασε εντέλει στην κάτω είσοδο. Πριν μπει, εκμεταλλευόμενος τα πυρά προκάλυψης της Αντιόπης τράβηξε μια παλιά μπετονιέρα μπροστά στην είσοδο. Σήκωσε το καλάσνικωφ κι άρχισε να εξαπολύει κι αυτός ριπές προς τον μαντρότοιχο.
-          Λεων προχώρα, ούρλιαξε ο Νίκος, δεν ξέρω για πόση ώρα θα μπορούμε να τους κρατάμε καθηλωμένους στον τοίχο.
-          ΟΚ, απάντησε ο Λέων.

Μέσα στην αίθουσα γίνονταν χαμός. Όλοι είχαν αναστατωθεί. Είχαν μετατραπεί σε όχλο που νοιώθει σαν παγιδευμένο κοπάδι ποντικών. Επικρατούσε ο πανικός που φέρνει το ξάφνιασμα, η σύγχυση και το αίσθημα του παγιδευμένου αγριμιού και της ανημπόριας αντίδρασης. Το χειρότερο όμως ήταν πως ο εχθρός ακόμη ήταν αόρατος.

-          Νίκο, χρειάζομαι μερικά πυρά προς τα δω, είπε ο Λεωνίδας.
-          Ε; τι;
-          Με άκουσες. Ρίξε μερικά πυρά εδώ κάτω. Στην είσοδο. Και μια χειροβομβίδα.
-          Μα τρελάθηκες; Το’ χασες τελείως.
-          Κάνε αυτό που σου λέει, πετάχτηκε η Αντιόπη που κατάλαβε αμέσως τι θέλει να επιτύχει ο Λεωνίδας.
-          Μα μπορεί να χτυπηθεί κανένας τους, αντέδρασε ο Νίκος ενώ συνέχιζε να ρίχνει ριπές στον μαντρότοιχο.

Η Αντιόπη δεν περίμενε άλλο. Παίρνοντας πρωτοβουλία σηκώθηκε απ’ τη θέση της κι έτρεξε προς τη σκάλα.
- Δικός σου ο τοίχος Νίκο, του είπε
- Τι πας να κάνεις γαμώτο;
Η Αντιόπη είχε ήδη φτάσει στα μισά της σκάλας. Έβλεπε πλέον την είσοδο της αίθουσας. Σήκωσε το καλάσνικωφ και έστειλε μια παρατεταμένη ριπή στην είσοδο και στην αίθουσα. Οι σφαίρες σάρωσαν τα πάντα στην γωνία της αίθουσας που έπεσαν εντείνοντας τον πανικό στην ομάδα. Η Αντιόπη έβγαλε μια χειροβομβίδα, την απασφάλισε και την έριξε στην είσοδο προσέχοντας να μην περάσει από την πόρτα μέσα στην αίθουσα. Έγειρε στο πλάι για να καλυφτεί από τα θραύσματα κι έφυγε τρέχοντας για να επιστρέψει στο πόστο της στην ταράτσα. Μόλις που πρόλαβε. Μερικοί εισβολείς είχαν αρχίσει να υπερπηδούν τον τοίχο και να καλύπτονται όπου έβρισκαν στο προαύλιο πίσω από σαβούρες και μπάζα. Τα πυρά του Νίκου δεν ήταν αρκετά για να τους ανακόψουν όλους. Η Αντιόπη πρόσθεσε ξανά τα δικά της πυρά και οι εισβολείς ξανακαθηλώθηκαν. Ο Νίκος τρέχοντας όσο ποτέ άλλοτε και πηδώντας τρία τρία τα σκαλοπάτια έφτασε εν ριπή οφθαλμού δίπλα της. Κυλώντας βρέθηκε στην άλλη γωνία της μικρής ταράτσας. Ανασηκώθηκε κι άρχισε να ρίχνει ακατάπαυστα.
Κάτω επικρατούσε πανδαιμόνιο.
Η αίσθηση που προκάλεσαν οι σφαίρες που πέρασαν μέσα στην αίθουσα κομματιάζοντας τα πάντα στο διάβα τους αλλά και η χειροβομβίδα ήταν απερίγραπτη.
Ο Λεωνίδας ήξερε πως έχει ελάχιστα δευτερόλεπτα να μετατρέψει αυτό τον φοβισμένο μικρό όχλο σε λυσσασμένους πολεμιστές που μάχονται για την ζωή τους.


Πλησίασε ένα μεγάλο κασόνι στην άκρη της αίθουσας, στάθηκε στο πλάι για να τον βλέπουν, το άνοιξε και έβγαλε από μέσα το Μ 110 sniper rifle. Οι υπόλοιποι βλέποντάς τον γούρλωσαν τα μάτια από την έκπληξη.

-          Τι είναι αυτό ρε φίλε;
-          Όπλο, δε βλέπεις; Εγώ δεν θα κάτσω έτσι να τους περιμένω να με φάνε. Και με μια επιδεικτική κίνηση πήρε μια γεμιστήρα την έχωσε στο όπλο και με μια συγκρατημένη θεατρικότητα όπλισε τη θαλάμη. Το κρέμασε στον ώμο του, πήρε μια ζώνη με ένα glock στη θήκη, τη φόρεσε, έβγαλε το πιστόλι, του έβαλε μια γεμιστήρα, το όπλισε κι αυτό και το ξαναέβαλε στη θήκη του. Κρέμασε και μερικές χειροβομβίδες στο γιλέκο και απότομα γύρισε προς το μέρος τους.
-          Θα κάθεστε εκεί και θα με βλέπετε ή θα πολεμήσετε για τη ζωή σας; Τους είπε κοφτά κι αποφασιστικά.
-          Έχει όπλα και για μας; Το ρωτάς; Απάντησε ο πρώτος και πηδώντας απ’ την κρυψώνα του με δυό τρεις δρασκελιές βρέθηκε μπροστά στο κασόνι.

Ο Λεωνίδας έβγαλε ένα καλάσνικωφ του το πέταξε, του έριξε και μια χιαστή υφασμάτινη τσάντα με γεμιστήρες και στράφηκε αμέσως στον επόμενο. Είχαν σηκωθεί όλοι μεμιάς και έτρεχαν προς το κασόνι.


26. Η «Αναγέννηση του Πολεμιστή»


- Όποιος οπλίζεται να φεύγει αμέσως για την ταράτσα από κείνη την πόρτα. Εσύ συνέχισε να μοιράζεις οπλισμό, είπε σε έναν.
- Ποιος έχει εκπαίδευση αντιαρματικού; Ρώτησε ενώ οι άλλοι οπλίζονταν.
- Εγώ.
- Εγώ.
- Εγώ, απάντησαν με μια φωνή τρείς από την ομάδα.
- Ελάτε εδώ και οι τρεις. Έδωσε στον έναν ένα αντιαρματικό και στο δεύτερο ένα μεγάλο κρεμαστό σακίδιο με ρουκέτες. Εσύ, είπε στον τρίτο είσαι ο φύλακας κι ο τζόκερ τους για παν ενδεχόμενο. Πηγαίνετε και οι τρεις επάνω.
- Ποιος έχει κάνει πολυβολητής;
- Εγώ.
- Εγώ.
- Εγώ, απάντησαν πάλι με μια φωνή τρεις άλλοι.
- Εσύ πάρε αυτό, είπε και του έδωσε το MG 30. Εσύ πάρε τα πυρομαχικά κι εσύ θα είσαι η πλάτη και ο παρατηρητής τους είπε στον τρίτο.
Ο οπλισμός σε λίγα λεπτά είχε μοιραστεί.
- Εσείς οι τρεις αναλάβετε την είσοδο, εδώ κάτω. Εσείς οι δύο μείνετε στην αίθουσα καλυμμένοι μην τυχόν και μας την πέσουν με εκρηκτικά από το διπλανό κτίριο μέσα από τον τοίχο. Το νου σας μην μας πλευροκοπήσουν. Οι υπόλοιποι μαζί μου επάνω.
Η μάχη έξω είχε ανάψει για καλά. Εκατοντάδες ριπές συγκεντρωμένες σε έναν τόσο μικρό χώρο δημιουργούσαν μια κόλαση ολόγυρα. Η ιδανική εκπαίδευση για τους άντρες του. Αν ήθελαν να σώσουν τη ζωή τους έπρεπε να παλέψουν λυσσασμένα. Κι αυτό έκαναν. Οι μουτζαχεντίν στένευαν συνέχεια τον κλοιό. Είχαν εκμεταλλευθεί στην εντέλεια το χρόνο που χρειάστηκε για να εξοπλίσει και να οργανώσει την ομάδα.

- Πως πάει παιδιά; Ρώτησε το Νίκο και την Αντιόπη μόλις βρέθηκε με μια βουτιά δίπλα τους.

- Έχουν πάρει θέσεις οι άτιμοι και δεν τους ξεκολλάμε με τίποτα. Είτε ρίχνουμε είτε όχι αυτοί εκεί.
- «Αρχάγγελε» μας βλέπεις;
- Ναι.
- Τι γίνεται;
- Σας «κλείνουν». Αργά και σταθερά.
- Πόση ώρα έχουμε;
- Ελάχιστη. Ήδη το κέντρο αναδιοργανώνει το ιππικό.
- Ξεκίνησαν;
- Ακόμη ψάχνονται. Η σύγχυση όμως θα τελειώσει σε λίγα λεπτά. Ήδη τα τοπικά τμήματα δέχονται τηλεφωνικές καταγγελίες και ζητούν ενισχύσεις από το κέντρο.
- Ο Πύρος;
- Πήρε την καρότσα και σας πλησιάζει. Πρέπει σε λίγα λεπτά να έχετε απαγκιστρωθεί.
- Πύρο;
- Ακούω. Σε λίγο θα είμαι εκεί. Ετοιμαστείτε για επιβίβαση.
- Νίκο, στείλε το πολυβόλο εκεί πάνω, στο ταρατσάκι αριστερά. Άπλωσε τους υπόλοιπους τόσο που να μπορείς να τους ελέγχεις. Εγώ ανεβαίνω στην καμινάδα, είπε κοφτά κάνοντας έναν τελευταίο γρήγορο έλεγχο στο νυχτερινό σκοπευτικό του.
- Τρελάθηκες; Θα σε λιανίσουν.
- Η αερόσκαλα είναι δεκαετιών Λέων, σκουριασμένη, σάπια. Μπορεί να μην σ’ αντέξει.
- Ετοιμαστείτε για απαγκίστρωση σε πέντε λεπτά, είπε και μ’ένα  σάλτο έτρεξε προς την καμινάδα. Έβαλε τ’ όπλο ξανά στην πλάτη και με γρήγορες κινήσεις ανέβηκε καμιά δεκαριά μέτρα ψηλά, στο πρώτο διάζωμα. Τα πάντα έτριζαν. Έλπιζε ν’ αντέξουν αρμοί, βίδες και συνδέσεις. Κρύφτηκε πίσω από την καμινάδα, ξεμύτισε όσο χρειάζονταν την κάνη και ρύθμισε την διόπτρα. Οι λάμψεις από τα πυρά των εισβολέων τον καθοδηγούσαν.
Σημάδεψε τον πρώτο κι έριξε. Τον πέτυχε στο αριστερό αυτί. Κέντραρε τον επόμενο, έριξε. Χτυπημένος στο στήθος έπεσε κι αυτός. Τρίτος. Τέταρτος. Πέμπτος. Έκτος. Τον εντόπισαν. Οι ριπές έσκαζαν κατά δεκάδες πάνω στην καμινάδα. Δεν μπορούσε πια να ξεμυτίσει. Κατέβηκε άρον άρον. Ευτυχώς η αερόσκαλα βρίσκονταν στην αντίθετη μεριά των ριπών και η καμινάδα τον κάλυπτε. Το πολυβόλο ευτυχώς τους κρατούσε καθηλωμένους.
Σκυφτός έφτασε δίπλα στο Νίκο.
-          Μελέτη! φώναξε, το αντιαρματικό, ρίχτους με «κατά προσωπικού». Καλύψτε τον οι υπόλοιποι.

-          Τα πυρά της ομάδας αυξήθηκαν για να μπορέσει ο πυροβολητής τους να σηκωθεί και να σημαδέψει.
-          Ο Λεωνίδας βρέθηκε δίπλα του. Έδειξε στον Μελέτη το pad. Με το που θα σηκωθείς στοχεύεις χαμηλά στις 16.00, ΟΚ;
-          Έγινε. Ο Μελέτης σηκώθηκε, σημάδεψε τα μπάζα κι εκτόξευσε την ρουκέτα ένα κλικ ψηλότερα για να σκάσει πίσω τους.
Στο pad του Λεωνίδα τρεις φωτεινές κουκκίδες εξαφανίστηκαν. Τρεις στόχοι είχαν εξοντωθεί.
-          Μελέτη, στις 21.00.
-          Ελήφθη, είπε ενώ ο βοηθός έβαζε νέα ρουκέτα στον πυροσωλήνα.
-          Πυρά προκάλυψης, ΤΩΡΑ, φώναξε ο Λεωνίδας.
Ένα μπαράζ βολίδων έφυγε από την ταράτσα προς το προαύλιο και ο Πυροβολητής Όπλισε, σηκώθηκε, στράφηκε στις 21.00 κι εξαπέλυσε το βλήμα.
Άλλες τρεις φωτεινές κουκκίδες εξαφανίστηκαν από το pad του Λεωνίδα.
-          Έναν ακόμη στόχο Μελέτη. 18.30.
Άλλα δύο φωτεινά σημεία χάθηκαν από το pad.
-          Τέλος χρόνου Λέων, ακούστηκε ο Αρχάγγελος μέσα από το ακουστικό του.
-          Τι έγιναν οι υπόλοιποι;
-          Περίμενε, θα έχεις εικόνα…Νάτοι, επτά έμειναν…πέντε έφυγαν από το προαύλιο, δύο παρέμειναν, μάλλον για αντιπερισπασμό…κάνουν τον κύκλο…πάνε στα κτίρια πίσω σας Λέων…μπήκαν μέσα…
-          Απαγκίστρωση τώρα, φώναξε ο Λεωνίδας. Το αντιαρματικό μαζί μου. Νίκο εσύ εδώ, κράτα τον αντιπερισπασμό τους με τα παιδιά. Αντιόπη, πάρε τρεις κι έλα κάτω.
Ο Λεωνίδας κατέβαινε ήδη τρέχοντας τις σκάλες. Έφτασε στην αίθουσα και βρήκε τους άλλους δύο καλυμμένους κι ανήσυχους. Τους έστειλε επάνω για να πάρουν κι αυτοί το βάπτισμα του πυρός.

Ο Λεωνίδας κοίταξε το pad. Έβλεπε τους πέντε να έρχονται γρήγορα από το διπλανό κτίριο. Προφανώς, σκέπτονταν να ρίξουν τον τοίχο με εκρηκτικά.
- Φύγετε όλοι από το δωμάτιο. Πιάστε θέσεις έξω από την αίθουσα.  Μελέτη κι εσύ το ίδιο. Βάλε διατρητικό. Θα ρίξεις ανάμεσα από τις πόρτες. Στόχος σου εκείνος ο τοίχος με εντολή μου. Καλυφτείτε όλοι κι έτοιμοι για αντιμετώπιση εισβολέως. Πιθανή μεγαλύτερη ακόμη έκρηξη από τα δικά τους εκρηκτικά.
Το pad έδειχνε τους δύο κολλημένους στον τοίχο και τους τρεις απλωμένους πίσω τους. Οι δύο έβαζαν εκρηκτικά προφανώς και οι άλλοι τρεις είχαν λάβει θέση μάχης. Τελικά, μάλλον είχαν ελάχιστα εκρηκτικά μαζί τους. Ίσα για ν’ ανοίξουν μια τρύπα στον τοίχο. Συνεπώς, δεν υπήρχε πρόβλημα κατάρρευσης του κτιρίου. Θα μπορούσαν να ρισκάρουν την εκτόξευση.
-          Τώρα Μελέτη!
Το βλήμα έφυγε, τρύπησε σα χαρτί τον τοίχο, χτύπησε στον πίσω τοίχο κι εξερράγη. Τα πάντα εκεί πίσω μετατράπηκαν σε κόλαση. Ευτυχώς, ο τοίχος ήταν από πολυκαιρισμένο σκληρό τσιμέντο. Έτσι η εκτόνωση της έκρηξης στράφηκε κυρίως προς την άλλη πλευρά του τοίχου.  τρύπα που είχε ανοίξει στον τσιμεντότοιχο ήταν αρκετή πάντως για να περάσουν και να επιβεβαιώσουν το αποτέλεσμα.
-          Τέλος χρόνου Λέων, άκουσε τον Αρχάγγελο.
-          Φεύγουμε, ΤΩΡΑ, διέταξε ο Λέων.
-          Πως; Φώναξαν μερικοί από τους υπόλοιπους.
-          Μη σκας, του είπε ο Λέων, το ταξί μας είναι απ’ έξω.
-          Ο Πύρος είναι έξω και μας περιμένει, είπε η Αντιόπη.
-          Το ξέρω, απάντησε ο Λέων, έχουμε απώλειες;
-          Δυστυχώς ναι. Πέντε τραυματίες.
-          Όχι κι άσχημα για πρώτη τους μάχη. Νίκο, τα εκρηκτικά, είπε στο Νίκο που μόλις είχε κατέβει με τους υπόλοιπους. ΄Επρεπε να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερο οτιδήποτε θα οδηγούσε στον Πύρρο.
Ο Νίκος άρχισε να συνδέει τα ήδη τοποθετημένα εκρηκτικά στην αίθουσα.
- Όλοι έξω, ΤΩΡΑ, διέταξε ο Λέων.

Όλοι βγήκαν οργανωμένα και σε θέσεις μάχης. Ήταν πλέον μάχιμοι. Ήταν άλλοι άνθρωποι απ’ αυτούς που μπήκαν σ’ αυτήν την αίθουσα λίγη ώρα πριν.
Επιβιβάστηκαν στο κλειστό φορτηγό και ξεκίνησαν. Μια έκρηξη πίσω τους τίναξε τα πάντα στον αέρα.


-          Μοιράστε τα, είπε ο Λεωνίδας ενώ έσπρωχνε προς το μέρος τους ένα φορητό ψυγειάκι γεμάτο μπύρες.. Αυτά μπόρεσα να σώσω…το αξίζετε...
-           Χαα, χα…άξιος αρχηγέ, είπε αυθόρμητα ένας από την ομάδα.
-          Πάντα τέτοια, το ευχαριστήθηκα, συμπλήρωσε ένας άλλος.
-          Καλό ήταν, δε λέω, αλλά μας χρωστάτε κάμποσες εξηγήσεις, πετάχτηκε ένας τρίτος.
-          Στην ώρα τους όλα, τους απάντησε ο Λεωνίδας. Αναφορά τώρα.
-          ΟΚ, Λέων…οι τραυματίες έχουν φροντιστεί, απάντησε η Αντιόπη.
-          Αν είναι να μας φροντίζεις εσύ συμπολεμίστρια, να ρίξω κι εγώ μια σφαίρα στο πόδι μου, είπε «αντρίκια» ένας από την παρέα.
-          Καλά, έχε το νού σου όμως όταν τα λες αυτά στην Αντιόπη συναγωνιστή, γιατί μπορεί να σου την φυτέψει η ίδια τη σφαίρα  και μάλιστα «κάπου» που δεν θα σου αρέσει καθόλου, έκανε αστειευόμενος ο Νίκος.
 Όλοι έσκασαν στα γέλια. Ήταν πλέον μια «ενιαία» ομάδα που τους έδεναν δεσμοί αίματος. Μια ομάδα έτοιμη να πολεμήσει πλάτη πλάτη.

Γιώργος Ανεστόπουλος

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2012/10/blog-post_30.html#more

Δεν υπάρχουν σχόλια: