Το μεγάλο κόλπο

Μόνο σατανικά αλλά και έξυπνα μυαλά θα μπορούσαν να σκεφτούν αυτό το μεγάλο κόλπο, χάρη στο οποίο ο κόσμος βρίσκεται περισσότερο από ποτέ στα όρια της απόλυτης υποδούλωσης και ανελευθερίας, ώστε το μόνο που να του απομένει για την ολοκληρωτική απώλεια της ανθρώπινης υπόστασής του να είναι η εμφύτευση μικροτσίπ.

Με το πρόσχημα της καλύτερης προστασίας του από κινδύνους κλοπής καρτών και προσωπικών του στοιχείων αλλά και «απλοποίησης» της ζωής του αφού όλες τους οι συναλλαγές θα μπορούν να γίνονται με μικροτσίπ, οι παγκοσμιοποιητές θα επιτύχουν, επιτέλους τον πλήρη εξανδραποδισμό του, μετατρέποντάς το σε ένα ζόμπι που θα σκέφτεται, ενεργεί και εκτελεί τις εντολές του συστήματος.
Πώς έφθασαν λοιπόν στο σημείο να βρίσκονται μια ανάσα πριν να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιό τους;

Xάρη σε ένα πολύ έξυπνο, σατανικό, μεγάλο κόλπο: φροντίζοντας να μετατρέψουν τη μάζα στον καλύτερο σύμμαχο και συνένοχο τους!
Οι πάμπολλοι πόλεμοι που πραγματοποιήθηκαν στο ευρωπαϊκό έδαφος, με αποκορύφωμα τους δύο παγκοσμίους πολέμους στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα που μεταφέρθηκαν και διαδόθηκαν σε όλο τον πλανήτη σχεδόν, κατέδειξαν ένα γεγονός: σε κάθε δράση υπάρχει μια αντίδραση και σε κάθε στάση μια αντίσταση, οι λαοί αντέδρασαν και αντιστάθηκαν στις όποιες προσπάθειες κατάκτησης και επιβουλής της χώρας τους και των εδαφών τους από άλλους λαούς.

Και αυτό έγινε για τον προφανή λόγο ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης λειτούργησε και οι λαοί διαπιστώνοντας ότι θα γίνονταν σκλάβοι και δούλοι των κατακτητών, με ο,τι συνεπάγεται αυτό για τις ζωές τους, το βιος τους και την ελευθερία τους, αντέδρασαν, και με αγώνες, πολλές φορές μακρούς και δύσκολους, κατάφεραν να αποτινάξουν το ζυγό τους.

Στην ενεργοποίηση, βέβαια, του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης και επιβίωσης βοήθησε και το ότι η κατάκτησή τους επιχειρείτο δια της βίας, άρα ήταν άμεσα αντιληπτό από τις αισθήσεις τους και ο φόβος ήταν μοχλός κινητοποίησης των ενστίκτων αυτών.

Αυτό λοιπόν υπήρξε δίδαγμα (lesson learnt) για τους παγκοσμιοποιητές και άλλα σκοτεινά κέντρα παγκόσμιας εξουσίας, από το οποίο αποκόμισαν το εξής: «ποτέ ξανά δεν θα είμαστε άμεσα ωμοί, βίαιοι και απροκάλυπτοι γιατί έτσι γεννούνται άμεσες αντιδράσεις».
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος υπήρξε ιδιαίτερα καταλυτικός για το παραπάνω αξίωμα.

Παρότι το χιτλερικό καθεστώς εισήγαγε με αρκετή επιτυχία πρωτοεμφανιζόμενες μεθόδους ελέγχου της συνείδησης και του νου (λέγε με «προπαγάνδα»), εντούτοις πέταξε νωρίς το μανδύα του προβάτου από πάνω του (θυμίζουμε ότι ο Χίτλερ για ένα διάστημα υποστήριζε ότι ο πόλεμος θα ήταν καταστροφικός), κάνοντας σαφείς της προθέσεις του προς άπαντες και εκδηλώνοντας τις καταστροφικές ορέξεις του με στρατιωτικές επεμβάσεις στις άλλες χώρες.

Αφού λοιπόν έδωσε το στίγμα του ως «Ο Εχθρός» ήταν απόλυτα λογικό να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση της αντίδρασης στον «Εχθρό» από γενικευμένα τμήματα πληθυσμού, μέχρι την οριστική στρατιωτική αναμέτρηση των λαών και την έκβαση του πολέμου στα πεδία των μαχών.

Βεβαίως και υπήρξαν εξαιρέσεις, κάποια τμήματα του πληθυσμού όχι μόνο δεν αντέδρασαν αλλά καλοδέχτηκαν, θα λέγαμε, το νέο καθεστώς: οι λεγόμενοι «συνεργάτες» ή «δωσίλογοι» ή «κουκουλοφόροι», από τον Πεταίν και την κυβέρνηση του Βισύ μέχρι τους διάφορους Κουϊσλινγ και Τσολάκογλου.

Η θεωρία της «εκτόνωσης» και «του να πάμε με τα νερά τους αφού είναι ισχυρότεροι» κυκλοφορούσε και τότε στα σαλόνια των δωσίλογων, όμως η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου στις περισσότερες χώρες τους σιχαινόταν και τους μισούσε θανάσιμα, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και χωρών όπου δεν έγινε στρατιωτική προσάρτηση αλλά σικέ δημοψήφισμα ένωσης, όπως η Αυστρία.
Μετά τη μεγάλη ήττα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, Γερμανία και παγκοσμιοποιητές (χέρι χέρι δεν πήγαιναν άλλωστε οι δυο τους ανέκαθεν;) κατάλαβαν ότι ποτέ μα ποτέ δεν έπρεπε να ξαναπαρουσιαστούν ως «Ο Εχθρός» και να προκαλέσουν αντιπαραβολές ανάμεσα σε «Αυτοί και Εμείς» αλλά να μεταμφιεσθούν σε «φίλους», «συμμάχους» και εν τέλει «δανειστές» και «σωτήρες», ώστε να μην δημιουργηθούν άμεσες αντιδράσεις στα σχέδια επιβουλής που θα έθεταν σε εφαρμογή όταν θα ερχόταν η ώρα.

Η ΕΟΚ και η μετεξέλιξή της Ευρωπαϊκή Ένωση/ΟΝΕ ανέλαβε θαυμάσια αυτό το ρόλο, να συγκαλύψει δηλαδή το λύκο ανάμεσα στα πρόβατα, ιδίως αυτά του Νότου, με τις πλούσιες ενεργειακές πηγές και το ωραίο οικόπεδο.

Και οι παγκοσμιοποιητές συνέλαβαν θαυμάσια το σχέδιο να μετατρέψουν στο ίδιο ομοιογενοποιημένο, άνοστο, άβουλο και ξινισμένο γιαούρτι όλους τους λαούς, στερώντας τους με σατανικό τρόπο την εθνική τους συνείδηση και την υπερηφάνειά τους, γιατί δεν ήταν λέει πια «σικάτο» και «μοδάτο». Κι’ έτσι ο εθνικισμός πήρε αρνητική έννοια, και οι λέξεις παγκοσμιοποίηση και πολιτική ορθότητα άρχισαν να φοριούνται ως «χαριτωμενιά» από τα τέλη των ‘80s, όταν κατέρρευσε και το Τείχος, και να πλασάρονται στο πλήθος μέσα από τάχα ανάλαφρα σήριαλ, βραβευμένες κινηματογραφικές ταινίες και έγκριτα περιοδικά.

Το μεγάλο κόλπο ήταν ένα: χρησιμοποιώντας τα τερτίπια της προπαγάνδας, που ο Γκαίμπελς πρώτος συγκέντρωσε, συστηματοποίησε και αξιοποίησε, επιχειρήθηκε η χαλάρωση των συνειδήσεων, η άμβλυνση της ιστορικής μνήμης, η αποστασιοποίηση από την παράδοση και τις παραδεδεγμένες αξίες και η εξάλειψη των αναγκαίων και λογικών προκαταλήψεων απέναντι στους εχθρούς της ανθρωπότητας, βάσει του σλόγκαν «όλοι καλοί είμαστε», «χαλάρωσε και απόλαυσε τον καφέ σου».

Και με τον τρόπο αυτό, παράλληλα με την παρεχόμενη υλική ευμάρεια σε προϊόντα και υπηρεσίες, ο μέσος ανθρώπινος νους σταμάτησε να σκέφτεται πολύ, να αναρωτιέται, να ενεργεί αυτοβούλως και παραδόθηκε στην αποχαύνωση της τηλεόρασης που περνάει έντεχνα τα μηνύματά της στο υποσυνείδητο.

Έτσι, βαθμηδόν και χωρίς να το καταλαβαίνει, άρχισε να μετατρέπεται σε «συνεργάτη» και «συνένοχο», από’ κει που ήταν αντίπαλος.
Άρχισε να συμφωνεί με τα μηνύματα και τις εντολές του συστήματος, που του τα βάφτιζαν ως «μόδα», «μαστ», «ιν», «πρέπον», «λάιφσταιλ», «μνημόνια».

Και κάθε φορά που επιχειρούσαν την επιβουλή και την κατάκτησή του, αυτός δεν αντιδρούσε αφήνοντας τους να παρεισφρήσουν όλο και περισσότερο στα δικαιώματά του, στη ζωή του, στη συνείδησή του, στην παράδοσή του, στο σπίτι του, στην οικογένειά του, στη γη του.
Για να φτάσουμε στη σημερινή εποχή της απόλυτης παρακμής, όπου κάθε είδους διαστροφή, παρέκκλιση, μετάλλαξη, απανθρωπιά νομιμοποιείται και γίνεται από εξαίρεση κανόνας.

Γιατί ο μέσος άνθρωπος, ο μαζάνθρωπος είναι πλέον συνένοχος («μαζί τα φάγαμε» του λέει η καθοδηγούμενη συνείδησή του κάθε φορά που σκέφτεται ότι τα μνημόνια και οι περικοπές είναι άδικα για να τον επαναφέρει σε τάξη και να μη βγει έξω να διαμαρτυρηθεί).
Και είναι συνένοχος γιατί δέχεται αδιαμαρτύρητα:

ο,τι μπούρδα του σερβίρει η τηλεόραση, το λύκο που μεταμφιέστηκε σε πρόβατο, την ψευδεπίγραφη δημοκρατία, την ψευδαίσθηση ότι με την ψήφο του μπορεί να τιμωρήσει αυτούς που τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση, το λαθρομετανάστη που έρχεται στη χώρα του γιατί είναι «θύμα» και «κακομοίρης», τον παραλίγο δολοφόνο της Μυρτώς, την ελεεινού επιπέδου διασκέδαση των τούρκικων σήριαλ και του κινηματογράφου που προάγει την ομοφυλοφιλία και τη διαστροφή βαφτίζοντάς τα «τέχνη», την έκπτωση των δικαιωμάτων του από την πίσω πόρτα, το «ουδέτερο φύλο» που υπάρχει ως επιλογή στο φέισμπουκ, τον εικονικό κόσμο του διαδικτύου, την παραπληροφόρηση, τις «αντιρατσιστικές» και «αντιφασιστικές» πορείες όπου αυτοί που υποτίθεται ότι κατακρίνουν το φασισμό απειλούν όποιο βρεθεί μπροστά τους με κρεμάλες, το θράσος και την ιταμότητα αυτών που παριστάνουν τους πολιτικούς και θα έκαναν τον Αριστοτέλη να κοκκινίζει από ντροπή, τη διαστροφή του γάμου και της οικογένειας, την αποδόμηση της θρησκείας, τη μιζέρια και την εξαθλίωση.

Και ακόμη περισσότερο είναι συνένοχος γιατί δεν νοιώθει την ανάγκη της αντίδρασης, που και το τελευταίο ασήμαντο ποντίκι αισθάνεται όταν η γάτα χώνει τα νύχια στο λαιμό του!

Με εκτίμηση Εκάτη