ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ «ΠΑΙΖΟΥΝ» ΜΕ ΚΑΛΑΣΝΙΚΟΦ!

Αφιερώνουμε το παρακάτω κείμενο στους ελεεινούς υπερασπιστές των...επαναστατών των Βορείων Προαστείων, που συνεχίζουν να υποτιμούν βάναυσα τη νοημοσύνη μας, ηρωοποιώντας (!!!) κοινούς εγκληματίες του Ποινικού Δικαίου! Η ιστορία που ακολουθεί, είναι μία από αυτές που διαδραματίζονται κατά χιλιάδες καθημερινά από απλούς ανθρώπους, που παλεύουν με νύχια και με δόντια να δουλέψουν, να σπουδάσουν και να κάνουν κάτι χρησιμότερο στη ζωή τους από το να «σκοτώνουν» την ώρα τους σκοτώνοντας κυριολεκτικά ανθρώπους! ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ, για τους οποίους δεν θ' ακούσετε ποτέ τίποτα από τους υμνητές των δολοφόνων:

Για αυτό το παιδί και αυτές τις ηρωίδες αξίζει να προσευχηθεί και να δακρύσει κανείς…

 

Σε αυτή τη μίζερη και βυθιζόμενη στη δυστυχία Ελλάδα, των αυτοκτονιών, των απολύσεων και της εκμετάλλευσης, χρειαζόμαστε και λίγη δύναμη, λίγο φως.

του Στρατή Μαζίδη

Αυτό το φως, αυτή την άλλη Ελλάδα γνώρισα χθες το πρωί. Βρισκόμενος έξω για κάποια δουλειά συνάντησα ένα τοπικό δημόσιο πρόσωπο από τα κοινά της Αγίας Παρασκευής. Αρκετά θα έλεγα παρεξηγημένο εν πολλοίς. Κοντοσταθήκαμε, ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες και η συζήτηση ξέφυγε.

Δεν έχουν σημασία τα μεγαλεπίβολα έργα μου είπε. Πρέπει να κρατηθούμε ως κοινωνία. Να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη. Και τότε μου εξομολογήθηκε για δύο πράγματα στα οποία συνέβαλλε όντας χαρούμενος με αυτό. Όχι δεν ήταν θέμα περηφάνειας ή να επιδειχθεί. Καμία σχέση.

Μου μίλησε για ένα αγόρι 18 ετών από τη γειτονιά. Ας τον λέμε Λάμπη.

Ο Λάμπης λοιπόν υπήρξε πολύ άτυχος. Πριν καν γιορτάσει τα πρώτα του γενέθλια είχε χάσει και τους δύο του γονείς. Όχι δεν ήταν κάποιο τραγικό τροχαίο ατύχημα. Ήταν τοξικομανείς και οι δύο. Πάρα ταύτα αυτή η παρεξηγημένη ομάδα ανθρώπων έχει πολλές ευαισθησίες. Θυμάμαι τα χρόνια που δούλευα στον Πειραιά κοντά στον ΟΚΑΝΑ… Όταν ένας ασυνείδητος χτύπησε ένα αδέσποτο σκυλάκι, ένας χρήστης βρέθηκε να τρέξει στο ζωάκι κλαίγοντας και παρακαλώντας το να ζήσει. Τελικά μέσα στα αίματα πέθανε στην αγκαλιά του. Μια άλλη φορά πάλι στοον ηλεκτρικό καθόμουν με δύο τέτοια παιδιά. Ίσα που στέκονταν όρθια. Κι όμως μέσα στη ζάλη τους περνώντας δίπλα από μια εκκλησία σήκωσαν το χέρι να κάνουν το σταυρό τους, που κανείς άλλος “τακτοποιημένος” δε βρήκε το λόγο να κάνει.

Για να επανέλθω όμως, τη φροντίδα του Λάμπη ανέλαβε η γιαγιά του. Η ζωή όμως υπήρξε αρκετά σκληρή και η γυναίκα έφυγε από τη ζωή πολύ σύντομα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά.

Και τότε βρέθηκε η αδερφή της γιαγιάς του με την κόρη της, την πρώτη εξαδέρφη δηλαδή των αδικοχαμένων γονιών του. Έδωσαν σκληρή μάχη για να μην έρθει η…ευαίσθητη να αρπάξει το παιδί για να το οδηγήσει σε κάποιο ψυχρό αφιλόξενο ίδρυμα.

Οι γυναίκες έδωσαν μια ηρωική μάχη και την κέρδισαν. Η δε θεία του παιδιού για να το μεγαλώσει, απαρνήθηκε τα πάντα. Την προσωπική της ζωή, τη δημιουργία δικής της οικογένειας και δόθηκε ολοκληρωτικά στο Λάμπη που την αποκαλεί δικαίως “μαμά”.

Τον μεγάλωσαν δύσκολα και με στερήσεις. Όμως ο Λάμπης έλαμψε. Εξαιρετικός μαθητής και βασικός πρωταγωνιστής στα βραβεία μαθηματικών και φυσικής που κέρδισε η τάξη του. Έχει λένε μια κοπελίτσα που τον νοιάζεται ενώ ασχολείται και με τη μουσική.

Όμως η Ελλάδα του μνημονίου και του ΔΝΤ πολλαπλασίασε τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες. Έτσι η αδερφή της γιαγιάς του αλλά ουσιαστική γιαγιά βρέθηκε με το γνωστό μου. “Τι θα κάνουμε; Ο Λάμπης είναι εξαιρετικός μαθητής αλλά πώς να τον βοηθήσουμε με τις εξετάσεις;”. Ο φίλος μου, ας τον λέμε Κώστα προβληματίστηκε…

Κάποιες μέρες αργότερα συνάντησε έναν καθηγητή που διατηρεί φροντιστήριο. Του μίλησε για το Λάμπη και αυτός δέχθηκε να τον βοηθήσει. Στα 5-6 του γκρουπ του χώρεσε μια καρέκλα ακόμη.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και έρχεται να βρει τον Κώστα. “Ο Λάμπης είναι εξαιρετικός! Απίθανο παιδί! Μας έχει εντυπωσιάσει όλους”.

Τα ευχάριστα όμως δε σταμάτησαν εδώ. Ο Κώστας βρήκε έναν ακόμη ιδιοκτήτη φροντιστηρίου για τα υπόλοιπα μαθήματα που θα χρειαστεί το παιδί. Ο επιχειρηματίας έδειξε κατανόηση βρίσκοντας λίγο χώρο για το Λάμπη. Αλλά δεν άργησε πολύ να βρει τον Κώστα και να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για το Λάμπη.

Η αδερφή της γιαγιάς του και η θεία του τώρα προβληματίζονται για τη συνέχεια. “Τι θα γίνει αν περάσει στην επαρχία; Πώς θα τον στείλουμε;” αναρωτιούνται. Ο Κώστας όμως είναι θετικός άνθρωπος. “Μην ανησυχείτε” τους είπε. “Κάτι θα γίνει. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να βοηθήσει”.

Αυτό πιστεύω κι εγώ. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να βοηθήσει.

Ο Κώστας πάλι, αν και του προτάθηκε τόσες φορές να γνωρίσει το Λάμπη από κοντά, δεν το έκανε. Προτίμησε απλά να μαθαίνει τα νέα του.

Οι γονείς του Λάμπη υπήρξαν άτυχοι. Δεν είχαν την ευκαιρία να δουν το παιδί τους να μεγαλώνει. Πιθανώς τον καμαρώνουν από ψηλά γιατί ο Θεός αναπαύει τα αδικημένα και βασανισμένα του παιδιά. Όμως αυτοί οι “επιπόλαιοι” νέοι όπως λένε οι σοβαροί της κοινωνίας, όταν έμαθαν για τον ερχομό του παιδιού δεν το έβαλαν κάτω. Ούτε πήγαν κάποιο παγερό πρωινό να ξεφορτωθούν το Λάμπη σε κάποιο ψυχρό υπόγειο μιας κλινικής. Του έδωσαν την ευκαιρία να δει το φως της ημέρας με την ελπίδα ότι κι αυτοί θα κατάφερναν μέσα από αυτόν να ξεφύγουν και να σωθούν.

Δεν τα κατάφεραν να ξεφύγουν. Θέλω όμως όσο τίποτε να πιστεύω πως κατάφεραν να σωθούν. Ο Θεός δεν άφησε το παιδί. Η γιαγιά, η αδερφή της, η ξαδέρφη που θυσίασε τη δική της ζωή, ο Κώστας με το θάρρος του, οι άνθρωποι της κοινωνίας μας που ανταποκρίθηκαν σε κάνουν να χαίρεσαι και να κλαις ταυτόχρονα για το Λάμπη.

Κι αν θα μπορούσαν αυτές οι δύο γυναίκες να διαβάσουν αυτό το κείμενο, θα ήθελα να τους πω πόσο τις θαυμάζω και ότι ειλικρινά θα ήταν τιμή όχι απλά να τους σφίξω αλλά και να τους φιλήσω το χέρι.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι που μπορούν να πάνε την Ελλάδα μπροστά γιατί απέδειξαν ότι ξέρουν να αναγεννούν από τις στάχτες…!