Το 1942-43, επί γερμανικής κατοχής, οι Έλληνες πέρασαν τα πάνδεινα, από δημιουργίας του ελληνικού κράτους, αλλά δεν πτοήθηκαν στον αγώνα τους κατά του κατακτητή. Σήμερα βαδίζει ο ελληνικός λαός με βήμα ταχύ για να κάνει τις χειρότερες εμπειρίες της ιστορίας του από τον ίδιο κατακτητή και να ζήσει από κοντά το δράμα της "αποκαθήλωσης" της πατρίδας και τον διαφαινόμενο διαμελισμό της, αλλά τώρα αντιδρά με μια εκκωφαντική και ανατριχιαστική απάθεια. Η συνείδηση του νεοέλληνα ψάχνει να βρει την εξιλέωση από την καθημερινή προσωπική του ταπείνωση μέσα από το δράμα που ζουν οι άλλοι, μνημονεύει τους αδικοχαμένους νεκρούς των άλλων, αναγορεύει εαυτόν σε συνήγορο και υπερασπιστή των αδυνάμων, προτρέπει τους άλλους να αντιδράσουν με αλληλεγγύη και με γενναιότητα στην προκαθορισμένη μοίρα τους, αλλά αυτός ο ίδιος κρύβεται πίσω από την δειλία, το "δεν βαριέσαι" και τον ωχαδελφισμό που τον βύζαξαν η οικογένειά του και γενικά η κοινωνία που την περιβάλλει ... τις τελευταίες δεκαετίες. Ο κάθε νεοέλληνας υποθάλπτει μέσα του εκείνον τον ανθρωποειδή φασιστάκο που αναπληρώνει και κατευθύνει το μυαλό, τη συνείδηση και την ανθρωπιά του. Το"δόγμα της υπευθυνότητας του άλλου" έγινε αξίωμα και ο "άλλος" με όλη την δυστυχία την εξαθλίωση και τους πόνους που τον συνοδεύουν, κατήντησε το προσωπικό μας άλλοθι και το εξιλαστήριό μας θύμα, συνάμα.
Είμαστε άνεργοι τα τελευταία τρία χρόνια, δεν μπορούμε να θρέψουμε τα παιδιά μας, είμαστε οικογενειακώς ανασφάλιστοι και στο έλεος της μοίρας μας, η τράπεζα μας πετά έξω από το σπίτι μας, η εφορία μας κλέβει για ένα πεντακοσάρικο το κτηματάκι που κληρονομήσαμε από τον παππού και τη γιαγιά που πήγαν στον άλλο κόσμο επειδή δεν διέθεταν τα 25 € για να αγοράσουν το δικαίωμα για να επιζήσουν, οι τάφοι στα νεκροταφεία γέμισαν από τους"ευτυχισμένους" ψηφοφόρους των Λομβέρδου, Άδωνη και Σια που στην απόγνωσή τους ... κατάφεραν τελικά να γλυτώσουν από τον κρατικό "Παράδεισο" των γερμανοτσολιάδων και τα "παλικαράκια" μέσα μας παραμένουν απαθή. Οι φυλακές γέμισαν από εμάς τους φτωχούς οφειλέτες του δημοσίου, η αξία της προσωπικής μας ζωής ισοδυναμεί αποδεδειγμένα με το αντίτιμο ενός εισιτηρίου στο λεωφορείο ενώ οι γυναίκες και οι κόρες μας πουλάνε τα κορμιά τους για ένα πακέτο τσιγάρα και για ένα καφέ που εμείς απολαμβάνουμε στο καφενείο, όπου ξημεροβραδιαζόμαστε πουλώντας "μούρη και λεβεντιά". Τα δημόσια σχολεία εκπαιδεύουν τα παιδιά μας σε διπλωματούχους αγράμματους, το αναγκαστικό ξερίζωμα των νέων μας αυξάνεται από μέρα σε μέρα ραγδαία, τα παιδιά μας οδηγούνται στα εργασιακά σκλαβοπάζαρα των δανειστών μας και ο "εξυπνάκιας" μέσα μας προσπαθεί να μας πείσει να ψηφίσουμε τον επόμενο ανεπάγγελτο "Σωτήρα", που τώρα είναι ο αντίπαλος εκείνου του ανεπάγγελτου που μας ξεγέλασε στις τελευταίες εκλογές, όταν μας "έπεισε" να του εμπιστευτούμε την ψήφο μας.
Ένας ανόητος, άχρηστος και θρασύδειλος "φασιστάκος" ζει μέσα μας για να μας καλοπιάνει και να μας χαρίζει ένα αίσθημα ευτυχίας και ανωτερότητας παρ' όλη την δυστυχία και την εξαθλίωση που ζούμε στην καθημερινότητά μας. Καυτηριάζει με περίσσεια ειρωνεία και σαρκασμό τους αγώνες των "άλλων" μόνο και μόνο για να αποκρύψει την δική του ανεπάρκεια σε τόλμη, θάρρος και αποφασιστικότητα. Έχασε την αξιοπρέπεια και την περηφάνειά του, δεν τολμά να ασκήσει αυτοκριτική αλλά διαθέτει το θράσος να κριτικάρει τους πάντες και τα πάντα. Ο "ξερόλας" μέσα στα σωθικά μας είναι ο πραγματικός οχτρός μας. Θα υποστούμε τα πάνδεινα ακόμη αν ο κατάδικός μας "φασιστάκος" συνεχίσει με ψέμματα να δικαιώνει την απραξία, την απάθεια και την ανευθυνότητά με την οποία αντιμετωπίζουμε την κρίση του "σήμερα" και την ανυπαρξία του "αύριο" που μας περιμένει. Ήρθε ο καιρός επιτέλους το αλητήριο "ανθρωπάκι" να μας παραδώσει πάλι τα "ηνία" που καθοδηγούν τη συνείδησή μας και την προσωπικότητά μας. Έφτασε ήδη ο "κόμπος" της κρίσης μας στο "χτένι" της ρεαλιστικής πραγματικότητάς μας. Είναι καιρός πλέον να ανακαλύψουμε πάλι τους εαυτούς μας, την ανθρωπιά μας και να αντιμετωπίσουμε με αίσθημα ευθύνης την πραγματικότητα, χωρίς να συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε στα πελάγη της αυταπάτης και των ψεύτικων διλημμάτων που μας θέτουν οι εκάστοτε ανίκανοι "Σωτήρες" μας.
Το "ανθρωπάκι" μέσα μας πρέπει να γίνει πάλι ο φίλος μας, που θα μας συγχίζει καθημερινά λέγοντάς μας επιτέλους την πικρή αλήθεια και θα συνετίζει και θα μας ενθαρρύνει να συμμετέχουμε στην κοινή αντίδραση ενάντια στη βία του καθεστώτος. Όταν όλα τα "ανθρωπάκια" μας κατορθώσουν να δώσουν τα χέρια, τότε η γιορτή της"Ανάστασης των Ελλήνων" θα έρθει κοντά, πολύ κοντά. Ας γίνουμε εμείς οι Έλληνες πάλι οι ηγέτες του εαυτού μας και ας αναλάβουμε τα ηνία της χώρας μας ,για να ξαναγίνουμε εμείς τα αφεντικά που θα καθορίζουν το πεπρωμένο της
. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, στις οικογένειές μας, στην κοινωνία μας, το χρωστάμε στην πατρίδα μας.
Νέα Φιλική Εταιρεία
Η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο με αναφορά στο συγγραφέα και στο ιστολόγιο: www.nea-filiki-eteria.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου