Το χρονογράφημα του 40άρη

Τα πρώτα πολιτικά σκιρτήματα συνέπεσαν με τα πρώτα ερωτικά στα πρώτα χρόνια της εφηβείας μας, μόνο που στην πολιτική υπήρχε ένα υπόβαθρο σημαντικό για να πορευθούμε πολιτικά. Ένα «αξίωμα», μάλλον δύο αξιώματα, έλεγαν πως για όλα φταίνε οι αμερικανοί και η τουρκοκρατία!!! Έτσι τα πρώτα χρόνια χαζεύαμε στους τοίχους τα πράσινα μεγάλα γράμματα που έλεγαν: «αλλαγή», «ο λαός στην εξουσία» κι ακούγαμε έναν κύριο που τον έλεγαν και χαρισματικό ηγέτη να λέει πως εγώ και οι συμμαθητές μου ήμασταν περήφανοι (νιάτα) και ο παππούς και οι γιαγιάδες μου που ζούσαν ακόμα ήταν τιμημένοι (γηρατειά). Μου άρεσε πολύ αυτός ο κύριος, το έλεγε και ο μπαμπάς που ήταν «κεντρώος», δημόσιος υπάλληλος της νομαρχίας. Τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι μάθαιναν καλή γεωγραφία γιατί πήγαιναν σε πολλά μέρη της Ελλάδος, αν δεν αγαπούσαν κάποιους κυρίους. Βέβαια δεν κατάλαβα γιατί αν και «κεντρώος» ο μπαμπάς πήγαινε στις «άκρες» της Ελλάδος.

Τα πρώτα εκείνα χρόνια ήταν όμορφα, είχαμε πολλούς υπουργούς αξύριστους, γιατί ήταν ακόμα φτωχοί και δεν είχαν χρήματα ούτε για ξυραφάκια, αλλά εμένα μ' άρεσε ένας κύριος με χαίτη και μακρόσυρτο μουστάκι που δεν μιλούσε πολύ, η Μελίνα γιατί δεν είχε μούστακι και ήταν όμορφη κι ένας κύριος που έμοιαζε λίγο στον πατέρα μου εξωτερικά, με «χαίτη» κι αυτός, που είχε όνομα σχολιαρόπαιδου γιατί «μικρόδειχνε» και τον έλεγαν όλοι Άκη γιατί τον αγαπούσαν, ενώ σήμερα πάνε κάτω απ' το σπίτι του και κάνουν φασαρία με τηλεβόες.

Εκείνα τα χρόνια βλέπαμε ωραία μουντιάλ ακούγαμε ωραία τραγούδια, πηγαίναμε στις ντισκοτέκ, είχαμε χωριστεί σε «ροκάδες» και «καρεκλάδες» και οι πιο μεγάλοι πήγαιναν στα μπουζούκια και -δεν ξέρω γιατί- έσπαγαν πιάτα, όχι αυτά της κουζίνας που τρώγαμε, κάτι ειδικά που.....
δε σε χτυπούσαν. Φορούσαμε κάτι γυαλιστερά πουκάμισα με λεπτές γραβάτες πηγαίναμε στο σχολείο με τα πρώτα «παπάκια», κάναμε πάρτυ γενεθλίων κι αρχίζαμε να τα «φτιάχνουμε» με τις όμορφες συμμαθήτριες μας, που επειδή δεν ήταν πολλές- δεν τα φτιάχναμε όλοι αλλά οι πιο ωραίοι. (Ναι σ' αυτούς ήμουν κι εγώ). Ακόμα βρίζουμε για το γκόλ του Ρότσα στο Λίβερπουλ, που δεν πήγε τις «βαζέλες στις Βρυξέλλες» (κι ευτυχώς δηλαδή γιατί σκοτώθηκαν πολλοί εκεί). Τον ίδιο καιρό δύο κυρίες πετούσαν μακριά κάτι ακόντια. Μια κοντή και άσχημη και μια ψηλή και όμορφη. Την όμορφη κυρία τη βλέπω ακόμα στην τηλεόραση γιατί δεν ψήφισε κάτι πολύ κακό που το λένε μνημόνιο και στη βουλή δεν κάνει πια παρέα με τον κ. Δρούτσα και τον κο Παμπούκη, ούτε καν με την κα Μπιρμπίλη αλλά μόνο με τον κο Δημαρά.

Στα μέσα της δεκαετίας το «κακό» κόμμα έβγαλε νέο αρχηγό. Υποψήφιοι ήταν ένας κύριος απ' την Πάτρα μυστακοφόρος που μιλούσε γρήγορα χωρίς να βάζει τελείες και έβαζε και παράξενες καταλήξεις σε ουσιαστικά, ρήματα και επίθετα. Ο άλλος ένας ψηλός κρητικός που τότε δεν καταλάβαινα γιατί κάποιοι τον αγαπούσαν πολύ, αλλά κάποιοι (σίγουρα περισσότεροι) έλεγαν κακά πράγματα γι' αυτόν. Εγώ βέβαια τον συμπάθησα λόγω εντοπιότητας, είχε και ωραίο χαμόγελο ήταν και τσαχπίνης (στον ώμο). Ο πρώτος κύριος που έχασε, έκανε αμέσως άλλο κόμμα και πάτωσε, κάτι που έκανε και η κόρη του δεύτερου κυρίου πριν λίγο καιρό. Όμως ο πρώτος κύριος επειδή ήταν «έντιμος» έγινε αρχηγός του κράτους και ζηλεύω γιατί κι εγώ μεγαλώνοντας έγινα έντιμος αλλά το μόνο που πέτυχα είναι να πληρώνω περισσότερο περαίωση και τεβε.

Αλλά την ίδια περίοδο απέκτησα κι άλλο είδωλο. Ήταν σοβιετικός μετά της κοινοπολιτείας και μετά Ρώσος. Είχαμε το ίδιο όνομα -Μιχάλης- και το ίδιο «σημάδι», εγώ στην πλάτη αυτός στη φαλάκρα. Όταν τον έβλεπα στην τηλεόραση πάντα ο Γ. Χατζάρας και ο Τ. Κουίκ λέγανε και ρώσικα. Γκλάσνοστ, περεστρόικα που ήταν πολύ καλά πράγματα γι' αυτό ο κύριος πήγε αδιάβαστος, αν και τον βλέπω ακόμα σε διαφημίσεις πίτσας ή κάτι κοσμικά με όμορφες ηθοποιούς. (Βλέπετε; Κανείς καλός δε χάνεται). Αλλά πολλοί κύριοι στα τέλη της δεκαετίας που ήταν φίλοι του δικού μας προέδρου πάθαιναν κάτι κακό. Ένας κύριος με γυαλιά απ την Πολωνία, ένας άλλος απ' τη Ρουμανία, μόνο ο Μουαμάρ έμεινε αλώβητος στη σκηνή του.
Τώρα που είπαμε για πρόεδρο ξεχάσαμε να πούμε για το «σωτήριον έτος» 1985 που ένας κύριος με μεγάλα φρύδια φεύγει κι έρχεται ένας κύριος με μεγάλα μάτια (για να ακριβολογούμε με μεγάλα γυαλιά που μεγεθύνουν τα μάτια του). Μιλάει κι αυτός παράξενα (οι πρόεδροι το χουν;). Αντί να πει -που όλοι θα το καταλάβουν- είμαστε μόνοι μας οι Έλληνες, λέει «είμεθα έθνος ανάδελφον». Τον καημένο αυτόν τον κύριο τον συμπάθησα από τότε που πήγε στο Άγιον Όρος (ξέρετε εκεί που κάνουν τα real estate) και του φόρεσαν ένα σταυρό που τον είχαν παραγγείλει για τον king-kong και έπαθε ο κύριος αυχενικό. Αυτό που δεν μου άρεσε στον κυριούλη αυτόν ήταν τα ονόματα της «κυρίας προέδρου» (άκου Φρόσω!!!) και της κόρης του της Πετρούλας (όχι αυτή που λέει τον καιρό!!! Είπαμε). Επίσης είχα ιδιοτροπήσει τότε γιατί έλεγαν πως για να κάνει μπάνιο η Πετρούλα περιπολούσαν όλοι οι ο.υ.κάδες και αλεξιπτωτιστές που είχαμε να μας προσέχουν απ' τους Τούρκους.

Η δεκαετία κλείνει με συνεχόμενες εκλογές που τις κέρδιζε ο ψηλός κύριος (που τον έβριζαν όλοι) αλλά πρωθυπουργός ήταν ένας άλλος κύριος που κι αυτόν τον συμπαθούσα λόγω συγγενούς ονόματος (Τζανής Τζανετάκης αυτός, Τζανάκης εγώ) και λόγω ταυτότητας στο δεξί καρπό (μου την είχε πάρει η μαμά μου δώρο στη γιορτή και ήταν και χρυσή). Μετά κέρδισε πάλι ο ψηλός αλλά τώρα πρωθυπουργός ήταν ένας ηλικιωμένος που κολυμπούσε όμως καλά. Με τα πολλά ο ψηλός κύριος έγινε πρωθυπουργός με τη βοήθεια μιας γίδας (συγγνώμη ενός κατσικιού, λάθος ενός Κατσίκη). Ο ψηλός κύριος ήθελε τώρα να βάλει φυλακή τον χαρισματικό ηγέτη που τον είχε πει «εφιάλτη» 5 χρόνια πριν. Να ένα κίνητρο να γίνει κάποιος πρωθυπουργός.

Εγώ έχω μεγαλώσει πια είμαι φοιτητής, η πολιτική μου συνείδηση, με τόσα ωραία πράγματα που έζησα τη δεκαετία, έχει ωριμάσει. Αυτός που μου τη σπάει είναι ένας χοντρούλης που είναι ολυμπιακός αλλά ευτυχώς τα παρατά μαζί με ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς και θα τον αναλάβουν μετά οι κύριοι με τα «γουνάκια». Γι΄ αυτό θα σας πω προσεχώς.

Χρονογράφημα του 40άρη (μέρος 2ο δεκαετία 1991-2000)

Οι τοίχοι του 80 που έγραφαν «αλλαγή» με πράσινα γράμματα τώρα γράφουν «απαλλαγή» με μπλε γράμματα, τώρα ο έφηβος του 80 είναι φοιτητής με άποψη που επιχειρηματολογεί για την πτώση του τοίχους του «αίσχους», μα πάλι δεν καταλάβαινα γιατί ενώ ο τοίχος ήταν «αίσχος» όλοι ήθελαν ένα κομματάκι του και το πουλούσαν κιόλας. Ένα κομματάκι σκυρόδεμα κομμουνιστικό κιόλας το πλήρωναν 200 μάρκα. Στην Ελλάδα τα πρωινάδικα της εποχής παίζουν σε συνέχειες ένα δικαστήριο και οι πρωταγωνιστές είναι πρώην υπουργοί, δικηγόροι και κάτι κύριοι που φορούν κάτι αστεία αξεσουάρ στο λαιμό τους που μοιάζαν με εκείνα που φορούσε η Μ. Αλιφέρη. Αλλά αυτοί δε λένε την ατάκα της Μαρίας «σας αγαπώ», είναι αυστηροί και ειδικά ο κος Κόκκινος- που δεν τον συμπαθώ, γιατί μου θυμίζει τον ολυμπιακό είναι πολύ φωνακλάς και εκνευρίζει τον κο Τσοβόλα εξ Άρτης, που τον υποστηρίζει ο κος Τόλης. Κι ενώ το σήριαλ έκανε υψηλά «νούμερα» τα πρωινά, ένας κύριος πέθανε και αστεία-αστεία το διαλύσανε μετά με σκορ 4-3 έχασε ο Κόκκινος απ' τον «πράσινο».

Έτσι ο ψηλός κύριος που ήθελε να βάλει φυλακή τον «άρρωστο» κύριο, το μόνο που κατάφερε ήταν να τον ξανακάνει πρωθυπουργό κι ας μην είχε δύναμη ούτε να φάει την τούρτα που τον «μπούκωνε» η ξανθιά κυρία. Εν τω μεταξύ ο κύριος με τα μεγάλα φρύδια μετακόμισε πάλι εκεί που έμενε 5 χρόνια ο κος με τα μεγάλα μάτια με την κα Φρόσω και την Πετρούλα. Α, ξεχάσαμε και έναν άλλο ψηλό κύριο, φίλο του άλλου ψηλού κυρίου, που περπατούσε ατζούμπαλα κι όλο για τη Μακεδονία έλεγε έκαναν ξεφίλια και το μόνο που κατάφερε πάλι ο πρώτος ψηλός ήταν να τον κάνει αρχηγό αντί της πρωτότοκης κόρης του. Τελικά όσοι μάλωναν μαζί του σε καλό τους έβγαινε και μπορώ να πω άδικα τον λένε «γκαντέμη».

Εμείς μεγαλώσαμε, πήγαμε στρατό, γνωρίσαμε τη γυναίκα της ζωής μας, αρραβωνιαστήκαμε, βγάζαμε μόνοι μας τα χρήματα που θα επενδύαμε αργότερα. Ωστόσο ο Βαζέχα μεγαλουργεί και ο κος Δώνης διένυσε τόσο γρήγορα 60 μέτρα σ' έναν αγώνα, που ήταν αρκετό για να γίνει εκατομμυριούχος κι εμείς που σουρτοφέρνουμε όλη μέρα δεν κάναμε τίποτα ανάλογο. Τώρα δεν πάμε σε πάρτυ αλλά σε συναυλίες, γινόμαστε όλο και πιο «έντεχνοι», γενικά εκσυγχρονιζόμαστε.

Αυτόν τον «εκσυγχρονισμό» τον αναλαμβάνει ένας κοντούλης κυριούλης με πολλούς σπίλους στο πρόσωπο και άλλη παρέα, χωρίς μούσια και μουστάκια αυτοί. Αλλά πριν προλάβει να μας εκσυγχρονίσει μαζεύονται όλα τα στρατά της ένδοξης χώρας μας και αυτής της ημισελήνου σε 2 νησάκια που δε χωρά να περάσει ούτε ο βοσκός που πήγαινε τα γίδια ν' αρμυρίσουν στα νησάκια. Άδικα κοψοχολιάσαμε όμως γιατί, εκτός από τρία παλληκάρια (που οι δικοί τους θ' αναρωτιούνται για πάντα το γιατί), ο κύριος κοπρ., (ωχ συγγνώμη ο κος Πάγκαλος ήθελα να πω) διέταξε να σηκωθεί αέρας να πάρει και να σηκώσει τη σημαία, ώστε το διαλύσανε τα στρατά νίκησαν κι οι δύο κι έτσι ο κος καθηγητής θα κυβερνούσε απερίσπαστα τώρα.

Κάπου εκεί γινόμαστε όλοι πλούσιοι εύκολα και απλά. Αν είχες ένα εκατομμύριο και έλεγες τις μαγικές λέξεις «σέλμαν», «κλωνατέξ», «μυτηλιναίος» στο χρηματιστή σου ίσαμε το μεσημέρι έριχνες τα μπετά στην οικοδομή σου (γιατί εν τω μεταξύ όλοι είχαν πάρει δάνειο κι είχαν μαστόρους στα γιαπιά τους). Και γινόμαστε πλούσιοι στα σίγουρα. Ο κος υπουργός των οικονομικών με το χαμόγελο της colgate είναι σαφής. Γίναμε πλούσιοι.

Εμείς νιόπαντροι, γινόμαστε γονείς, με τους βραστήρες, τις ενδοεπικοινωνίες, τα ρηλάξ μας, τους μάρσιπους, τους υγραντήρες, τις σκόνες-γάλατα των 5000 δραχμών το κουτί, μπαινοβγαίνομε στα πολυκαταστήματα να εξαργυρώσουμε τα κέρδη απ' την «κλωνατέξ» και ασφαλίζουμε την πρωτότοκη κόρη στην «ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ» για σιγουριά. Τι μας λείπει; Ένα πανηγύρι. Που μας το χρωστάνε από την εποχή του ψηλού κυρίου που είχε πάει στην Ιαπωνία (και δεν έκανε τσουνάμι τότε) να πανηγυρίσει την ολυμπιάδα του 1996, αλλα μας την άρπαξε το αμερικάνικο αεριούχο ποτό. Τώρα μας τη χρωστάνε και μας τη δίνουν οι «αθάνατοι». Η κα Γιάννα Δασκαλάκη πρώην Παρθένη, νυν Αγγελοπούλου θ' αναλάβει τα υπόλοιπα.

Αλήθεια θυμάστε τον κύριο απ την Πάτρα που μιλούσε γρήγορα και έβαζε παράξενες καταλήξεις στα επίθετα και τα ρήματα με αυξήσεις; Αυτός που έχασε απ΄ τον ψηλό κύριο κι έκανε κόμμα που πήρε 1,0012%. Ε, αυτός έμενε τώρα στο κτίριο που έμενε ο κος με τα μεγάλα φρύδια, που ίσα-ίσα πρόλαβε να πάει να πεθάνει στην πολιτεία, ενώ 2-3 χρόνια οι κυλήβαντες έδιναν κι έπαιρναν. Η όμορφη Μελίνα, ο Γεννηματάς, ο Αντρέας, ο Κώστας, ο Σεραφείμ, οι ελληνικές σημαίες διαρκώς μεσίστιες. Η ζωή συνεχίζεται για μας, ταξιδεύουμε πια στας Ευρώπας, ενίοτε καμιά Ταϋλάνδη για ψώνια, καμιά Τυνησία για κους-κους, αφού στα 30 μας «λεφτά υπάρχουν», όπως θα λεγε και ο γιος του Αντρέα, που παρά τα όσα έλεγε ο κος Πάγκαλος τότε, έγινε πρωθυπουργός!!!

Αυτή τη δεκαετία δεν πετάνε δύο κορίτσια μακριά τα ακόντια. Οι Έλληνες είναι σαν να τους έχουν βάλει νέφτι και σηκώνουν βάρη με μεγάλη ευκολία. Το τελευταίο πανηγύρι ήταν λίγο βιαστικό. Αντί την πρωτοχρονιά του 2000 να κλείνουμε την χιλιετηρίδα, την ανοίγαμε σαν άσχετοι σε στοιχειώδη μαθηματικά, λες κι αν τα πυροτεχνήματα έπεφταν τον άλλο χρόνο θα παρεξηγούσε το 2000 και θα μούτρωνε στο 2001.
Αλλά αυτά θα τα πούμε στο γ΄μέρος.

Δεκαετία 2001-2010

Και να που μπήκαμε στη νέα δεκαετία, το νέο αιώνα, τη νέα χιλιετία αισιόδοξοι, δυνατοί, χαρούμενοι, δανεισμένοι, πολιτικά καθοδηγούμενοι από «αστέρες» της πολιτικής, όπως οι κύριοι Μπίστης, Κουναλάκης, Πανταγιάς, Τσουκάτος, Γιακουμάτος, Ρουσόπουλος, Σπηλιωτόπουλος κλπ. Έχουμε γίνει πια… ντιπ ευρωπαίοι, η δραχμούλα μπήκε στο «χρονοντούλαπο», το ευρώ μάς κάνει ακόμα πιο πλούσιους, δε φοβόμαστε πια τίποτα. Η χώρα ζει και αναπνέει για το μεγάλο πανηγύρι της ολυμπιάδας. Ήταν τόσο χαρούμενη η κα Γιάννα που καλεί όλους τους προέδρους μαζί για το «ζήτω» και απ' το ζόρι τους, έβαλαν φωτιά στο δάσος, αφού τα πυροτεχνήματα είχαν μεγάλο βεληνεκές.

Οι πρωταθλητές μας προετοιμάζονται πυρετωδώς από τον κο Τσέκο και τον κο Ιακώβου, που είναι πάρα πολύ καλοί προπονητές κι έχουν σίγουρα αποτελέσματα στη δουλειά τους. Αρχίζει το μαρτύριο με τη «σιδεριά» του Καλατράβα. Προλαβαίνει να τσουλήσει στο στάδιο ή θα γίνουν οι αγώνες και η σιδεριά θα ΄ναι στο σταθμό του Αμαρουσίου ακόμα; Στην Ελλάδα έχουμε τώρα αεροδρόμιο σύγχρονο, μετρό, μουσείο του μετρό, και μια γέφυρα στο Ρίο-Αντίριο που καταργεί την «παντόφλα»-φέρρυ μποτ. Βέβαια μετά που περνάς την «κρεμαστή» γέφυρα θέλεις κανα τετράωρο για την Αμφιλοχία, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Τα σουξέ είναι τώρα σαδομαζοχιστικού περιεχομένου «υποφέρω πολύ» η Βίσση, η Βανδή, τσακώνονται ποια θα πει τα περισσότερα μελοποιημένα ποιήματα, ο Χατζηνικολάου, ο Τράγκας, ο Κακαουνάκης, η Έλλη με τα «μάτια» της μας κάνουν τηλεβεγγέρες, ο Τριανταφυλλόπουλος παίζει Κορκολή (η Τζούλια είναι μικρή ακόμα), οι εφημερίδες απ' την προηγούμενη δεκαετία κιόλας προσφέρουν ενημέρωση με πλούσια δώρα στους αναγνώστες τους (από εμμανουέλες, στίφτες, ριχτάρια, παγοκύστες, γκραβούρες, λεμονοστίφτες κλπ).

Μέσα σ' αυτά θα 'ρθει η δεύτερη κορούλα (σε ιδιωτικό πάντα μαιευτήριο και δωμάτιο να βλέπει θάλασσα), γινόμαστε νονοί, κουμπάροι, αποκτούμε κοινωνικό περίγυρο, το μαλλί γκριζάρει και βέβαια γινόμαστε εθελοντές στην επικείμενη ολυμπιάδα.

Την Ελλάδα την κυβερνούν κάτι κύριοι με σεμνότητα και ταπεινότητα, που επανιδρύουν το κράτος, καταργώντας το «σύστημα πασοκ», που βάζουν τάξη στα οικονομικά, που μειώνουν τη γραφειοκρατία, και γενικά κυβερνούν πολύ καλά (έτσι έλεγαν, έτσι σας λέω, μην είστε παράξενοι τώρα). Ο κύριος πρωθυπουργός είναι πολύ γλυκούλης τρώει κοντοσούβλι, παίζει ps3, είναι παναθηναϊκός (πολύ βασικό αυτό), ποδόσφαιρο δεν παίζει πια (είναι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που μ' ένα σουτ έπαθε ρήξη χιαστού), αλλά κι ο νέος αρχηγός της (τότε) αντιπολίτευσης δεν πάει πίσω. Αυτός βάζει την αλυσίδα του ποδηλάτου εν κινήσει. Από τότε με ζώσανε μαύρα φίδια και για τους δυο…

Θυμάστε τον κύριο που μιλούσε γρήγορα, είχε κάνει κόμμα που πήρε 1,0012% κι έγινε αρχηγός του κράτους γιατί ήταν «έντιμος;» ε, τώρα που τέλειωσε η θητεία του θα τον διαδεχτεί ένας άλλος κύριος που παλιά, δεν ξέρω γιατί, τον έλεγαν «μιμίκο», «αυλικό» και άλλα παρόμοια. Αυτόν τον έκαναν πρόεδρο γιατί ήταν λέει «ευπρεπής». Γι' αυτό για όσους ενδιαφερόμενους προσβλέπουν στο μέλλον, να λάβουν υπόψη την εξίσωση: «έντιμος» + «ευπρεπής» = πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας.

Ξαναπάμε στα μισά της δεκαετίας. Για ένα πανηγύρι πηγαίναμε τρία μας προέκυψαν. Τα βουντού του Ρεχάγκελ δημιουργούν πρωτοφανή παροξυσμό, πηγαίναμε για μπάνιο στους Καλούς Λιμένες με την ελληνική σημαία στο παμπρίζ, βράδυ παρά βράδυ σμίγουμε στην πλατεία ελευθερίας χλευάζοντας πότε το Φίγκο, πότε το Ζιντάν, πότε εκείνο τον τσέχο ψηλό που ακόμα δεν έχει σηκωθεί απ' το γρασίδι στην παράταση του ημιτελικού. Σε λίγο τα «χρυσά» -ξέρετε γιατί τα βάζω σε εισαγωγικα ε;- δίνουν και παίρνουν.

Και να σκεφτεί κανείς ότι πήραμε δύο λιγότερα γιατί δύο σίγουροι ολυμπιονίκες που προπονούνταν μ' εκείνο τον καλό προπονητή, γλίστρησαν απ' τη βέσπα και ενώ είχαν «προετοιμαστεί» τέλεια δεν το πήραν το χρυσό. Τουλάχιστον αυτή η ολυμπιάδα επανέφερε το πνεύμα του ολυμπισμού στη θέση του. Ούτε πολλά βεγγαλικά, ούτε έξοδα περιττά, ούτε φολκλόρ, ούτε ντόπιγκ, ούτε όλες εκείνες τις «αμερικανιές» που έκαναν οι άλλοι. Λιτά πράγματα με βάση το αριστοτελικό «μέτρον άριστον». Μέχρι κι η Παπαρίζου ανέδειξε το μεγαλείο του ελληνισμού, που κατά τη ρήση της «χρυσής» -ξέρετε τα εισαγωγικά ε;- Φανής Χαλκιά είναι στο DNA του το μεγαλείο, είναι βρε παιδί μου ο προορισμός μας αυτός.

Ο κύριος πρωθυπουργός όμως το 'χει ρίξει για τα καλά στα κοψίδια, εκκλησιάζεται στη μονή Βατοπεδίου, κάνει κουμπαριές, αντί για cosmote (σπόνσορας του παναθηναϊκού) έχει σύνδεση στη Vodafone (σπόνσορας του ολυμπιακού), κάνει πολύ παρέα με τον κο Ρουσόπουλο και γενικά οι σεμνότητες και οι ταπεινότητες πάνε περίπατο.

Το καλοκαίρι του 2007 λαμπαδιάζουν τα ¾ της Ελλάδας, ευτυχώς όμως υπάρχει η θάλασσα και μετά από καμιά 25αριά μέρες η φωτιά σταματά στις ακτές, τα ποτάμια και τις λίμνες μας. Το 2008 η εν ψυχρώ δολοφονία ενός 16χρονου από αστυνομικό γίνεται αφορμή να ψιλοδιαλυθεί το σύμπαν και αρχίζουν τα πράγματα να μη θυμίζουν σε τίποτα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας. Όλοι καταλαβαίνουν ότι σιγά-σιγά έρχεται η ώρα του «λογαριασμού» απ' το μεγάλο φαγοπότι 30 και πλέον χρόνων. Την ψυλλιαζόμασταν τη δουλειά αλλά μας άρεσε κιόλας, που τόσα χρόνια, ενώ μεταξύ μας τα συζητούσαμε, εναποθέταμε τις ελπίδες μας σε κάτι υπέρτερο -σαν αυτό που μας έδωσε το euro-, αλλά δεν είναι κάθε μέρα «λαμπρή».

Έτσι φτάνουμε στο τέλος της δεκαετίας κι απ' τον «σεμνότητα και ταπεινότητα» περάσαμε στον «λεφτά υπάρχουν». Ο πρώτος έκτοτε αναζητείται (αν δεν καταζητείται κιόλας), ο δεύτερος έχει αμολήσει τον «μαζί τα φάγαμε» για να μας μπινελικιάζει και που λόγω μεγέθους ο καθένας το σκέφτεται να αντιπαρατεθεί μαζί του. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα πρόβεια να εκσφενδονίζονται, τα προφιτερόλ να φεύγουν στοχευμένα, οι διαλέξεις σε εξωτερικό και εσωτερικό των «νυν» και των «πρώην» γίνονται επιθεωρήσεις σε στυλ μπουλούκι δεκαετίας 50 και 60. Πάνε οι χαρισματικοί, οι έντιμοι, οι ευπρεπείς, οι σωτήρες, οι μεσσίες και το κακό συναπάντημα.

Όσοι έκτισαν, έκτισαν, όσοι διορίστηκαν, διορίστηκαν, όσοι παντρεύτηκαν, παντρεύτηκαν, όσοι χώρισαν, χώρισαν τώρα και με τη «Βούλα» γυρίσαμε σε αλλοτινές εποχές πάμε μάλλον κατά τα πρότυπα του 19ου αιώνα στο σχηματισμό κομμάτων (αμερικανικό, γερμανικό, ΔΝΤικό) κατά τα πρότυπα του αγγλικού, γαλλικού, ρωσικού. Στην πολιτική ζωή αχνοφαίνεται κάποια ανανέωση, αφού μάλλον πολιτεύονται ο Ν. Παπανδρέου, η Αλεξία της Ντόρας, ο γιος του Αχιλλέα Καραμανλή και λοιπές «δημοκρατικές δυνάμεις», οπότε μπορεί ν' άργησαν οι «καλύτερες μέρες» του αειμνήστου, αλλά να αισιοδοξείτε γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και δεν πρέπει να τη σκοτώνουμε πρόωρα.

Παρόλα αυτά με τρεις κόρες πια δε με πτοεί κανένα μέτρο, νιώθω ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Απλά συνειδητοποιώ στα 42 μου ότι πρέπει να πάρουμε τον κόσμο στα χέρια μας, να φτιάξουμε καλύτερους πολιτικούς, καλλιτέχνες, δασκάλους, αθλητές, δημοσιογράφους, να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο που δε θα χωρίζεται σε αναπτυγμένο κι αναπτυσσόμενο και Τρίτο Κόσμο, που δε θα κυβερνιέται από Μπερλουσκόνηδες και λοιπούς «εμπόρους των εθνών», που δε θα θέλει όπλα αλλά «γράμματα» για τα παιδιά μας, που δε θα κοροιδεύουμε τα μούτρα μας με τους ΟΗΕδες και τα συμβούλια ασφαλείας, που δε θα κάνουμε «ιερούς» και «δημοκρατικούς» και «ανθρωπιστικούς» πολέμους. Δηλώνω ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ πως σε μια δεκαετία (που αν θέλει ο θεός) θα γράψουμε ένα ακόμα χρονογράφημα, εκείνο να 'ναι ανάποδο από τούτο. Αυτό εδώ ξεκίνησε καλά το 80 και κατέληξε «τραγωδία» το 2011, το επόμενο ας ξεκινήσει και να τελειώσει ακριβώς αντίθετα.

Υγ. (προς τον κο Πάγκαλο και κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων). Αξιότιμε αντιπρόεδρε, «μαζί δεν τα φάγαμε» αλλά σας υπενθυμίζω κάποιους στίχους απ' το ποίημα του Κ. Βάρναλη, «η μπαλάντα του κυρ-Μέντιου»:
Άντε θύμα, άντε ψώνιο, άντε σύμβολο αιώνιο,
Αν ξυπνήσεις μονομιάς,
Θα ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Μιχάλης Τζανάκης
Αναρτήθηκε από kafeneio