Αφορμή γι'αυτό το άρθρο μας δίνει η επιστολή αναγνώστη στον "Ορθόδοξο Τύπο" ,στην οποία διαμαρτύρεται για την αποδοχή,εκ μέρους κάποιων Αρχιερέων,πως ο Χριστός είχε εβραική καταγωγή.Ταυτόχρονα,εξετάζουμε τις σχέσεις του Ιησού με τους Έλληνες,παραθέτοντας το απόσπασμα από το βιβλίο του Άγγελου Σακέτου "Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός":
Ο Ιησούς και οι Έλληνες της Παλαιστίνης!
Όταν ο γράφων έθεσε εις κυκλοφορίαν το βιβλίο του «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», ουδείς ήτο εις θέσιν να προβλέψη την ευεργετικήν επίδρασίν του εις τας ψυχάς των συγχρόνων Ελλήνων, που με υπερβολική αγάπη έσπευσαν να το αγκαλιάσουν και με περισσήν φροντίδα και στοργήν να το υιοθετήσουν!..
Πάντα ταύτα, διότι ο γράφων, με την δύναμιν του Θεού, εφρόντισε, πέραν των άλλων, να ερευνήσει και το θέμα της καταγωγής του Ιησού Χριστού, που συνεκίνησε πάρα πολύ κόσμο, αλλά και να θίξη το θέμα της ελληνικής γλώσσης και της γραφής του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, που ήταν για αιώνες «θαμμένη» στα μουχλιασμένα συρτάρια κάποιων ανθρώπων της ημεδαπής, αλλά και της αλλοδαπής.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή και ας διαβάσουμε πώς περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης την συνάντησιν των Ελλήνων μετά του Ιησού:
Μια ομάδα Ελλήνων, που επισκέπτονται τα Ιεροσόλυμα με την ευκαιρίαν της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα, ηθέλησαν να ιδούν τον Ιησούν Χριστόν την εποχήν πριν από το Άγιον Πάθος Του και απευθύνθηκαν, φυσικά, εις τους δύο Ελληνιστές μαθητές του Κυρίου, τον Ανδρέαν και τον Φίλιππον. Ο Χριστός, μόλις αντίκρισε τους Έλληνες, είπε εκείνον τον εντυπωσιακόν λόγον Του εις απάντησιν του αιτήματος: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου» (Ιω. 12, 20 – 23).
Μήπως, όμως, θα ήταν καλύτερα να δούμε πώς ακριβώς περιγράφει το γεγονός ο Ιωάννης σε νεοελληνική ερμηνευτική απόδοση Παναγιώτου Ν. Τρεμπέλα;
Διαβάζομεν:
«Ήσαν δε τότε μερικοί Έλληνες προσήλυτοι από εκείνους, που συνήθως ανέβαινον εις τα Ιεροσόλυμα δια να προσκυνήσουν κατά την εορτήν του Πάσχα. Αυτοί λοιπόν ήλθαν προς τον Φίλιππον, που ήτο από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και τον παρεκάλουν λέγοντες Κύριε, θέλομεν να ίδωμεν ιδιαιτέρως τον Ιησούν και να συνομιλήσωμεν μετ’ αυτού.
Επειδή δε ο Φίλιππος εδίσταζε να αναγγείλη τούτο εις τον Διδάσκαλον, ήλθε και ανεκοίνωσε αυτό εις τον συμπολίτην και συμμαθητήν του Ανδρέαν. Και πάλιν ο Ανδρέας και ο Φίλιππος λέγουν εις τον Ιησούν, ότι οι Έλληνες προσήλυτοι θέλουν να τον ίδουν
Ο Ιησούς δε απεκρίθη προς αυτούς και είπεν Ήλθε η ώρα η ωρισμένη κατά το προκαθορισμένον σχέδιον του Θεού δια να δοξασθή ο υιός του ανθρώπου δια του θανάτου του και της αναλήψεώς του, οπότε και θα ανγνωρισθή ως Μεσσίας και υπό των εθνικών» (Ιω. 12, 20-23).
ΠΡΟΣ ΤΙ Η ΔΟΞΑ;
Βεβαίως, ο Ιησούς Χριστός, που ως Θεός ήτο και Μέγας Προφήτης, διέβλεπε εκείνη την στιγμή την μεγάλη και συγκλονιστικήν αλήθειαν, ότι ο λόγος Του, που ήτο ο λόγος του Ευαγγελίου, θα ξεπερνούσε όχι μόνον τα σύνορα του Ισραήλ, αλλά και τα σύνορα του τότε γνωστού κόσμου!
Αξίζει εδώ να αναφερθή ότι ο Λουκάς Χαρ. Φίλης εις το βιβλίο του: «Η «ΚΟΙΝΗ» ΩΣ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ 27 ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΗΣ Κ.Δ.» και δη εις την σελίδα 146, γράφει ότι οι Έλληνες που ζήτησαν να δουν τον Ιησούν ήσαν Έλληνες από την Μακεδονίαν, παρά το γεγονός ότι ορισμένοι τηρούν τις επιφυλάξεις τους ως προς την πληροφορίαν αυτήν.
Ο λόγος αυτός έμελλε να επαληθευθή από την ιστορίαν πολύ σύντομα, όταν το Χριστιανικό Ευαγγέλιο το ανέλαβεν εις τα χέρια τους οι Έλληνες και οι Ελληνιστές για να το μεταφέρουν δια της Ελληνικής Γλώσσας εις ολόκληρον την Οικουμένην!
«ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ;»
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το παρακάτω κεφάλαιο του Ευαγγελιστού Ιωάννου, όπου ο προβληματισμός των Φαρισαίων γίνεται μεγαλύτερος για τις σχέσεις του Ιησού με τους Έλληνες.
«Είπε ουν ο Ιησούς˙ έτι μικρόν χρόνον μεθ’ υμών είμι και υπάγω προς τον πέμψαντά με.
Ζητήσετέ με και ουχ ευρήσετε˙ και όπου ειμί εγώ, υμείς ου δύνασθε ελθείν.
Είπον ουν οι Ιουδαίοι προς εαυτούς˙ πού ούτως μέλλει πορεύεσθαι ότι ημείς ουχ ευρήσομεν αυτόν; Μη εις την διασποράν των Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι και διδάσκειν τους Έλληνας;…» 54
Και με το παραπάνω κείμενο αποδεικνύει το γεγονός το όχι μόνον υπήρχε σχέσις Ιησού και Ελλήνων αλλά και ο φόβος των Ιουδαίων ότι τους διδάσκει κιόλας, μιας και η Γαλιλαία ήταν τόπος διασποράς των Ελλήνων.
Προχωρώντας μάλιστα πιο κάτω εις το Ευαγγέλιο του Ιωάννου, θα δούμε κάτι το οποίο θα μας προβληματίση ακόμη περισσότερο :
«Πολλοί ουν εκ του όχλου ακούσαντες τον λόγον έλεγον˙ ουτός έστιν αληθώς ο προφήτης˙ άλλοι έλεγον ούτος έστιν ο Χριστός˙ άλλοι έλεγον˙ μη γαρ εκ της Γαλιλαίας ο Χριστός έρχεται; Ουχί η γραφή είπεν ότι εκ του σπέρματος Δαυΐδ και από Βηθλεέμ της κώμης, όπου ην Δαυίδ, ο Χριστός έρχεται;
Σχίσμα ουν εν τω όχλω εγένετο δι’ αυτόν…»55 .
Εδώ ο καλόπιστος αναγνώστης παρατηρεί ότι υπάρχει διχογνωμία για τον Χριστόν, που άλλον τον δέχονται ως τον Αναμενόμενον Χριστόν και άλλοι αμφιβάλλουν διότι προσμένουν τον Αναμενόμενον από το γένος του Δαβίδ και την Βηθλεέμ και όχι από την Γαλιλαίαν! Πράγμα που σημαίνει ότι εμμέσως, πλην σαφώς, προβληματίζονται για τον Ιησούν, που ως Γαλιλαίος δεν μπορεί να έχη σχέσιν με τον Δαβίδ.
Πέραν, όμως, των ανωτέρω αναγραφομένων, και ενώ οι διχογνωμίες του όχλου συνεχίζονται, έρχεται ο Νικόδημος (ένας εκ των μελών του Συνεδρίου, που ήλθε εν καιρώ νυκτός) και διαφωνεί με τους αρχιερείς και Φαρισαίους, όσον αφορά την σύλληψιν του Ιησού, με το επιχείρημα ότι πρέπει να τον ακούση πρώτα δικαστής, που εκπροσωπεί τον νόμον, ώστε να μάθη από τον Χριστόν, κατά την απολογίαν Του, τι αξιοκατάκριτο και αξιόποινο έκαμε. Οπότε οι Φαρισαίοι του απαντούν: «μη και συ εκ της Γαλιλαίας ει; Ερεύνησον και ίδε ότι προφήτης εκ της Γαλιλαίας ουκ εγήγερται…»56
Τι εγνώριζαν, λοιπόν, οι Φαρισαίοι;
ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΚΩΝ. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ
Ο Καθηγητής της Ιστορίας της Επιστήμης κ Κωννσταντίνος Γεωργακόπουλος, γνωστός από τα έργα του: «ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΤΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ» και «ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΑΤΡΟΙ», παραδίδοντας εις τον υπογράφοντα τον πρόλογο του βιβλίου αυτού είχε την καλοσύνη να του επιδώση και μίαν ιδικήν του μελέτην σχετικώς με τους Εβδομήκοντα Αποστόλους του Ιησού Χριστού.
Αξίζει, λοιπόν, να διαβάσουμε τι αναφέρει εις την σχετικήν μελέτην του ο ως άνω Καθηγητής:
ΟΙ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ
Ευρύτερος κύκλος μαθητών του Χριστού. Μετά την εκλογή των 12 Αποστόλων ο Ιησούς Χριστός εξέλεξε άλλους 70 (Ο΄) και τους προαπέστειλε στις περιοχές που επρόκειτο να επισκεφθή με εντολή να προετοιμάσουν τον ερχομόν Του. Αυτό αναφέρεται μόνον εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον (κεφ. Ι΄, 1-17):
«Μετά δε ταύτα ανέδειξεν ο Κύριος και ετέρους εβδομήκοντα, και απέστειλεν αυτούς ανά δύο προ προσώπου αυτού εις πάσαν πόλιν και τόπον ου ήμελλεν αυτός έρχεσθαι. Έλεγεν ουν προς αυτούς˙ ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι… αποστέλλω υμάς ως άρνας εν μέσω λύκων…Υπέστρεψαν δε οι εβδομήκοντα μετά χαράς λέγοντες˙ Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσσεται ημίν εν τω ονόματι σου…»
Η Χριστιανική Ορθόδοξος Εκκλησία τιμά την μνήμη τους την 4η Ιανουαρίου.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ:
1. Αμπλίας 2. Ανανίας 3. Ανδρόνικος 4. Απελλής 5. Απολλώ 6. Αρίσταρχος 7. Αρίσταρχος 8.Αριστόβουλος 9. Αρτέμων 10. Ασύγκριτος 11. Αχαϊκός 12. Επαινετός
13. Επαφρόδιτος 14. Έραστος 15. Ερμάς 16. Ερμής
17. Εύοδος 18. Ζηνάς 19.Ζήνων 20.Ηρωδίων 21.Ηρωδίων 22. Ιάσων 23. Κάρπος 24. Κλήμης 25. Λίνος 26. Λουκάς 27. Λούκιος 28. Νάρκισσος 29. Νικάνωρ 30. Ολυμπάς 31. Ονησίφορος 32. Παρμενάς 33. Πετροβάς 34. Πούδης 35. Πρόχορος 36. Σίλας 37. Σιλουανός 38. Σίμων 39. Στάχυς 40. Στεφανάς 41. Στέφανος 42. Σωσθένης 43. Σωσίπατρος 44. Τίμων 45. Τρόφιμος 46. Τυχικός 47. Τυχικός 48. Φιλήμων 49. Φίλιππος 50. Φίλιππος 51. Φλέγων.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΜΕ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ
1. Γάϊος 7. Μάρκος 2. Ιούστος 8. Ουρβανός
3. Καίσαρ 9. Ρούφος 4. Κουάρτος 10. Τερέντιος
5. Κρίσκης 11. Φορτουνάτος 6. Μάρκος.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΜΕ ΕΒΡΑΪΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ
1.Άγαβος 5. Ιάκωβος 2. Βαρνάβας 6. Ιούδας ο Θαδδαίος 3. Βαρσαβάς 7. Ιωσή
4. Ιάκωβος ο Αδελφόθεος 8. Ματθίας.
Το ποσοστό των ελληνικών ονομάτων (51 στα 70) είναι περίπου 75% δηλαδή 3 στους 4 ήταν πιθανότατα Έλληνες.
Ερώτημα: Γιατί ο Ιησούς Χριστός επέλεξε τόσους Έλληνες; Σε ποια Γλώσσα μιλούσαν αν όχι στα Ελληνικά;
ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΙΣ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Και μόνο το γεγονός ότι ο Ιησούς είχε κατά νουν την Μετάφρασιν των Εβδομήκοντα και οι αναφορές Του εις την Παλαιάν Διαθήκην εγένετο εις την ελληνική γλώσσαν, αυτό και μόνον αποδεικνύει το γεγονός ότι ο Χριστός εγνώριζε και μιλούσε τα ελληνικά.
Παντού εγένετο η χρήσις της ελληνικής γλώσσας υπό του Ιησού Χριστού «Συ είπας» απήντησε ελληνικά εις τον Πιλάτον (Ματθ. 26,64) ή «συ λέγεις» (Μάρκ. 15,2 Λουκ. 23,3) και οσάκις ο Ιησούς εχρειάσθη να χρησιμοποιήση την αραμαϊκήν (θυμηθείτε την φράσιν που είπε επάνω εις τον σταυρόν: «Ηλί, ηλί λαμά σαβαχθανί» Ματθ. 27,46) οι Ευαγγελιστές το ανέφεραν αυτολεξεί, όπως ακριβώς δηλαδή εξέφραζε τα λόγια ο Ιησούς.
Λέξεις όπως «λόγος», «ευαγγέλιον», «νόμος» «διαθήκη» «κύριος», «θεός», «πατήρ», «αθάνατος», «ψυχή», «άνθρωπος» και τόσες άλλες, που προφανώς εχρησιμοποίησε ο Χριστός, ήσαν ελληνικές, ενώ και οι δύο τελευταίες λέξεις Του επάνω εις τον Τίμιον Σταυρόν ελληνικές ήσαν:
-Διψώ!
-Τετέλεσται!
ΣΧΟΛΙΟ HELLAS-ORTHODOXY:Δεν θεωρούμε πως ο Θεάνθρωπος Χριστός είχε καταγωγή,με την στενή,κυριολεκτική έννοια του όρου που χρησιμοποιούμε για κοινούς ανθρώπους.Παρόλα αυτά,καλό είναι να διευκρινίζονται ορισμένα πράγματα που απαντούν σε διάφορους,καλοπροαίρετους και μη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου