Πρώτο Μέρος
Οι «Αγανακτισμένοι», όσο παραμένουν μαζικό κίνημα αποδοκιμασίας της Μνημονιακής πολιτικής, έξω από κομματικά στεγανά, όσο παραμένει δηλαδή ειρηνικό και μαζικό, όσο συσπειρώνεται γύρω από την ελληνική σημαία, γίνεται ο φορέας αμφισβήτησης της ηγεμονίας ενός ολόκληρου καθεστώτος. Όχι απλώς μιας παραπαίουσας κυβέρνησης.
Πολιτική ηγεμονία είναι η ικανότητα ενός υποκειμένου να θέτει αυτό τα διλήμματα πάνω στα οποία αποφασίζουν όλοι οι άλλοι.
Η ηγεμονία δεν είναι ανοιχτός «καταναγκασμός»…
Με τη καταναγκαστική επιβολή, δεν αποφασίζεις τίποτε. Κάποιος άλλος – ο «κυρίαρχος» – αποφασίζει ό,τι θέλει εκείνος και σου επιβάλλει τη θέλησή του…
Με την ηγεμονία, αποφασίζεις εσύ, αλλά μέσα από τα διλήμματα που σου θέτει ο «ηγεμόνας». Τελικά εσύ αποφασίζεις εκείνο που θέλει ο ηγεμόνας!
Διότι εκείνος σου έμαθε να βλέπεις τις επιλογές σου, τέτοιες και τόσο περιορισμένες όσο εκείνος επιθυμεί…
Γιατί τα λέμε αυτά;
Γιατί Μαζικό κίνημα υπάρχει όταν η υφιστάμενη ηγεμονία φτάσει στα όριά της. Κι όταν η αναπαραγωγή της γίνει προβληματική…
Κι αυτό ζούμε σήμερα: τη γέννηση ενός μαζικού κινήματος
Μαζικό κίνημα και ηγεμονία…
Το μαζικό κίνημα προκύπτει όταν:
Πρώτον το κυρίαρχο καθεστώς δεν μπορεί πια να ενσωματώσει πολιτικά τις προσδοκίες της κοινωνίας, η οποία ανοικτά τις αμφισβητεί. Όταν δηλαδή καταρρεύσει η καθεστωτική ηγεμονία.
Δεύτερον, όταν το κυρίαρχο καθεστώς δεν μπορεί να αποκαταστήσει διαχειριστικά την νομιμοποίηση των πολιτικών προταγμάτων του δηλαδή να αποκαταστήσει την καθεστωτική του ηγεμονία.
Τρίτον, όταν αναδειχθεί ένα πολιτικό υποκείμενο (όχι αναγκαστικά, ένα κόμμα) που θέτειδιαφορετικά προτάγματα για την κοινωνία. Και κερδίσει μιαν ελάχιστη κρίσιμη μάζα αποδοχής.
Τέταρτον, όταν αναδειχθεί ένας φορέας διαχείρισης των νέων προταγμάτων και προσπαθήσει να τα επιβάλλει ως εναλλακτική «μήτρα καθεστώτος».
Η σύγκρουση, ή ρήξη, γίνεται όταν εμφανιστεί η τρίτη προϋπόθεση. Και η ανατροπή όταν εμφανιστεί η τέταρτη.
Στη συνέχεια γίνονται μια σειρά από μερικότερες ρήξεις μέχρι να οικοδομηθούν οι βάσεις ενός νέου καθεστώτος. Και μιας νέας ηγεμονίας…
Αν αναλογιστεί κανείς τι συνέβη από το 1972 (ένα χρόνο πριν αρχίσει η κρίση της δικτατορίας) μέχρι το 1981 (χρονιά της «Αλλαγής») θα διαπιστώσει και τα τέσσερα στάδια από την κρίση ηγεμονίας ενός (μετεμφυλιακού) καθεστώτος στην επιβολή ενός νέου (της «μεταπολίτευσης»)…
Τα τέσσερα άλφα των «Αγανακτισμένων»
Τώρα έχουμε να ιχνηλατήσουμε την επόμενη φάση: Από την αποσταθεροποίηση του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, σε αυτό που περιγράφουμε, κάπως αόριστα είναι αλήθεια, ωςνέα Μεταπολίτευση.
Όπου κρίσιμο ρόλο παίζει η σημερινή κρίση που σημαδεύτηκε από το Μνημόνιο και την αποτυχία του.
Τα κόμματα και τα συνδικάτα, υπήρξαν παραδοσιακά μηχανισμοί ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών στο μεταπολιτευτικό καθεστώς και διαχείρισης της πολιτικής μέσα στις σταθερές του. Μόνο που την τελευταία διετία όλες οι σταθερές του ανατράπηκαν…
Όταν ξεκίνησαν οι «αγανακτισμένοι», τον περασμένο Μάιο, το Μνημόνιο είχε ήδη αποτύχει. Το Μεσοπρόθεσμο ήταν επί θύραις και προεξοφλούσε νέα επιδείνωση της οικονομικής παράλυσης και περαιτέρω αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής. Οι «αγανακτισμένοι» ήταν πέρα από τα κόμματα και την παραδοσιακή κομματική λογική.
Πλέον ο φορέας ευθείας αμφισβήτησης της πολιτικής ηγεμονίας ήταν το κίνημα των«Αγανακτισμένων». Εφ’ όσον, βέβαια, μπορούσε να αντέξει την φθορά του χρόνου και την πίεση των κυβερνητικών μηχανισμών…
Αυτό το τελευταίο παίχτηκε τις τελευταίες μέρες: Αποδείχθηκε ότι οι «αγανακτισμένοι»άντεξαν! Δεν τους διέλυσαν τα «χημικά» της 29 Ιουνίου. Και δεν τους κούρασε ούτε ο χρόνος ούτε η απογοήτευση από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου…
Οι «Αγανακτισμένοι», όσο παραμένουν μαζικό κίνημα αποδοκιμασίας της Μνημονιακής πολιτικής, έξω από κομματικά στεγανά, όσο παραμένει δηλαδή ειρηνικό και μαζικό, όσο συσπειρώνεται γύρω από την ελληνική σημαία, γίνεται ο φορέας αμφισβήτησης της ηγεμονίας ενός ολόκληρου καθεστώτος. Όχι απλώς μιας παραπαίουσας κυβέρνησης.
– Θέτει το αίτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Με μοχλό την ανταγωνιστικότητα, όχι την αναδιανομή δανεικών. Με μοχλό την ανταγωνιστική παραγωγή, όχι την παρασιτική κατανάλωση. Άρα με χαρακτήρα εθνικής-παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Με πολιτικό πρόταγμα, την κατάργηση των εκβιαστικών διλημμάτων, όχι την υποταγή στα διλήμματα αυτά. Άρα με χαρακτήρα δημοκρατικής χειραφέτησης από εξωτερικούς καταναγκασμούς.
Με κοινωνικό πρόταγμα την Ανεξαρτησία της χώρας, όχι την πλήρη υποδούλωσή της.
Με στόχο να ξεπεράσουμε την κρίση μέσα από Ανάπτυξη και να αναπτυχθούμε μέσα από ταανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα.
Με υπέρτατο αξιακό πρότυπο της Αξιοπρέπεια, όχι τον μικροκομματική σκοπιμότητα και τη μικροπολιτική αθλιότητα.
Αυτά είναι τα τέσσερα άλφα των Αγανακτισμένων: Ανεξαρτησία, Ανάπτυξη, Ανταγωνιστικότητα, Αξιοπρέπεια.
Ανεξαρτησία, ενάντια στην πολιτική υποταγής προς τα κελεύσματα της Τρόϊκας.
Ανάπτυξη, που σημαίνει ότι για να βγούμε από την κρίση πρέπει να στηριχθούμε στα δικά μας συγκριτικά πλεονεκτήματα. Το πρόβλημα του υπερδανεισμού της χώρας είναι πρωτίστως πρόβλημα υπανάπτυξης.
Ανταγωνιστικότητα, που σημαίνει ότι δεν θα αναπτυχθούμε με δανεικά και πάλι. Αλλά με ίδιες δυνάμεις, ώστε να έχει η Ανάπτυξή μας διάρκεια και βιωσιμότητα.
Δεν θέλουμε να μας μοιράζουν «ψάρια». Θέλουμε να μας αφήσουν να «ψαρεύουμε»…
Και Αξιοπρέπεια που σημαίνει… αξιοπρέπεια! Όλα εκείνα που δεν έχουν όσοι πιεζόμενοι ψηφίζουν όσα προηγουμένως… καταγγέλλουν!
Γιατί δεν έχουν αξιοπρέπεια όσοι διακηρύσσουν την αντίθεσή τους στο Μεσοπρόθεσμο και τελικώς το ψηφίζουν.
Όπως δεν έχουν αξιοπρέπεια, όσοι ψήφιζαν φανατικά το Μνημόνιο πέρσι (για να μη «χρεοκοπήσουμε») και τώρα καταψήφισαν…το Μεσοπρόθεσμο (ή ψήφισαν «παρών») παρά το γεγονός ότι παρέμενε ο ίδιος εκβιασμός «χρεοκοπίας».
Κι ας ήταν η αποτυχία του Μνημονίου που οδήγησε στο Μεσοπρόθεσμο. Κι ας ήταν το Μεσοπρόθεσμο στην ίδια λογική του Μνημονίου.
Η ξευτίλα έχει και όρια. Και όλα τα όρια της ξευτίλας παραβιάστηκαν τις τελευταίες μέρες…
Οι επόμενες κρίσιμες δοκιμασίες για τους «Αγανακτισμένους»
Οι «Αγανακτισμένοι» πρέπει να κάνουν πέντε πράγματα στο εξής:
Πρώτον, να αντέξουν. Να μην αφήσουν να τους διαλύσει η φθορά του χρόνου ή η δράση πάσης φύσεως προβοκατόρων.
Δεύτερον, να περιφρουρήσουν τον εαυτό τους και τη μαζικότητα του κινήματός τους. Όταν τους χτυπούν στο κέντρο, να δρουν αποκεντρωμένα. Όταν τους χτυπούν στην περιφέρεια, πρέπει να συγκεντρώνουν – ξανά – τις δυνάμεις τους στο κέντρο. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αυξήσουν την περιφρούρηση και το συντονισμό του αγώνα τους.
Η αστυνομία δεν πρόκειται να τους… «προστατέψει» από τους κουκουλοφόρους. Πρέπει οι ίδιοι να προφυλαχθούν. Κι όχι μόνο από τους ευκαιριακούς κουκουλοφόρους. Αλλά κι από τους μόνιμους, που μαζεύονται καθημερινά στο κάτω μέρος της «πλατείας».
Κι αυτοί προβοκάτορες είναι!. Όποιος αποδοκιμάζει όσους κρατάνε ελληνικές σημαίες, δενείναι αγανακτισμένου. Είναι με τους εχθρούς των «αγανακτισμένων».
Τρίτον, να πυκνώσουν και να οργανώσουν καλύτερα την επικοινωνία μεταξύ τους, ώστε να επιτύχουν και το πρώτο και το δεύτερο: Και την άμυνά τους κατά των προβοκατόρων και το συντονισμό του αγώνα τους.
Τέταρτον, να δώσουν νέα αιχμή στο κίνημά τους: την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, που διάφοροι ημεδαποί και αλλοδαποί προσπαθούν να μας πείσουν ότι… χάσαμε!
Ό,τι κι αν λένε, τέτοια πράγματα δεν τα χάνεις εκτός κι αν μόνος σου τα εγκαταλείψεις. Κι εμείς δεν αποφασίσαμε ποτέ να χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Ούτε ρωτηθήκαμε ποτέ γι’ αυτό. Το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος εξακολουθεί να εναποθέτει την τήρηση του στον «πατριωτισμό των Ελλήνων»…
Πέμπτον, στη συμβολική κυριαρχία αυτού του αγώνα. Το κίνημα της «αγανάκτησης» πρέπει να γίνει κίνημα Ανεξαρτησίας και Ανταγωνιστικής Ανάπτυξης, κι αυτό με τη σειρά του κίνημα της γαλανόλευκης. Κίνημα της σημαίας.
Συνεχίζεται με το Δεύτερο Μέρος…
