Ομιλία του καθ. Ηλία Σταμπολιάδη**
στην Παλαιά Βουλή
24 Νοεμβρίου 2010*
στην Παλαιά Βουλή
24 Νοεμβρίου 2010*
Αγαπητοί συμπολίτες, η Πατρίδα μας η Ελλάδα ευρίσκεται υπό κατοχή. Με αύξουσα επικινδυνότητα η κατοχή είναι οικονομική, πολιτική, εθνική και πνευματική.
Οικονομική κατοχή από τα ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τις ντόπιες συντεχνίες, τον διεφθαρμένο συνδικαλισμό, τις ΔΕΚΟ και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Πολιτική κατοχή από το κατ’ επίφαση δημοκρατικό σύστημα που στην πράξη υποθάλπει μία ανεξέλεγκτη κομματική δικτατορία με στρατιώτες της γραβάτας και του λευκού πουκάμισου, υποστηριζόμενη από τα επιστημονικώς καθοδηγούμενα μέσα μαζικής επιρροής ΜΜΕ.
Εθνική κατοχή από νεοταξικούς εθνομηδενιστές, υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης, που οδηγούν το έθνος κράτος σε αλλοτρίωση και σε συρρίκνωση .
Πνευματική κατοχή από αμοραλιστές, διαφθορείς της πνευματικής και ψυχικής υγείας των πολιτών, υποβαθμιστές της παιδείας, εκμαυλιστές της νεολαίας και αρνητές κάθε φιλόπονης έννοιας αρετής.
Τα αίτια που μας οδήγησαν έως εδώ είναι πολλά. Αν και κατά περίπτωση έχουν αναλυθεί σε λεπτομέρεια, εν τούτοις συγκαλύπτονται από σύγχυση που δημιουργούν ο καταιγισμός με άσχετες πληροφορίες, οι ποικίλες υστερόβουλες αναλύσεις και τα αντικρουόμενα συμπεράσματα εξεταστικών δήθεν επιτροπών που η κάθε μία παρουσιάζει διαφορετική άποψη για το ίδιο θέμα.
Τα γεγονότα ξεκίνησαν με τη μεταπολίτευση όταν πολλά αιτήματα για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, ελευθερίας, μόρφωσης και υπαρξιακής ολοκλήρωσης έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης, διαστρέβλωσης των εννοιών και μετατροπής τους σε μηχανισμούς υποτέλειας και εξάρτησης.
Στην οικονομία τα αιτήματα βελτίωσης του επιπέδου ζωής δεν ικανοποιήθηκαν από την οικονομική ανάπτυξη σαν αποτέλεσμα βελτίωσης της παραγωγικότητας αλλά καλύφθηκαν από δανεισμό που σπαταλήθηκε στην ικανοποίηση ξενόφερτων καταναλωτικών συνηθειών και τρόπων διαβίωσης που προέβαλε το διεθνές εμπόριο και η πολιτιστική προπαγάνδα. Συγχρόνως ξεκίνησε ένα σύστημα επιδοτήσεων χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο για την επένδυση τους σε παραγωγικά συστήματα. Τα κομματικά ρουσφέτια αύξησαν υπέρμετρα τις προσλήψεις στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα ενώ επινοήθηκαν και επιβλήθηκαν δημοσιονομικές ανάγκες, επιβαρυμένες από το τη διαπλοκή και την κατάχρηση, που αύξησαν τις δαπάνες σε βαθμό μεγαλύτερο από αυτόν που δικαιολογούσε η παραγωγικότητα της χώρας και τα εξ αυτής έσοδα του κράτους. Τουναντίον, η πραγματική οικονομία συρρικνώθηκε, ενώ πολλές παραγωγικές βιομηχανικές μονάδες κοινωνικοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να καταστούν ζημιογόνες υπό το βάρος της κομματικής τους διαχείρισης και τη λοιμική των συνδικαλιστικών αρπακτικών, που υποστήριζαν τις κομματικές ή και υστερόβουλες επιλογές σε βάρος των ίδιων των επιχειρήσεων. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε τις διάφορες συντεχνιακές ομάδες που συντηρήθηκαν με ευνοϊκές για αυτές συνθήκες αδειοδότησης, λειτουργίας και φορολογικών ελαφρύνσεων εις βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων.
Όλα αυτά έγιναν δυνατά με πολιτικές αποφάσεις και νομοθετικές ρυθμίσεις που διέλυσαν το κράτος και ενίσχυσαν τον κομματικό μηχανισμό. Εξαλείφθηκε κάθε έννοια αξιοκρατίας, ενώ η εξάρτηση, το ρουσφέτι και η συνδιαλλαγή έγιναν ο τρόπος επιβίωσης και κοινωνικής καταξίωσης. Η αρχοντιά του ελεύθερου παραγωγικού πολίτη που δημιουργεί επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου και καταξιώνεται μέσα από αυτό αντικαταστάθηκε από τη μιζέρια του διαπλεκόμενου, που όντας ανάξιος να παράγει, επιβιώνει εκμυζώντας από το δημόσιο τομέα και το κοινωνικό σύνολο. Ο αυθεντικός ζήλος για δημιουργία μετετράπηκε σε δουλικά αιτήματα δικαιωμάτων, πολλές φορές για πράγματα που δεν ανταποκρίνονται σε αντίστοιχα προσόντα.
Δυστυχώς το υπάρχον πολιτικό σύστημα με τις επιπρόσθετες απαξιωτικές ρυθμίσεις του Συντάγματος, που επέβαλε ο κομματικός μηχανισμός επέτρεπε στην εκάστοτε εξουσία να επηρεάζει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, ακόμη και αυτόν του Προέδρου της Δημοκρατίας, μετατρέποντας το πολίτευμα από προεδρευομένη σε πρωθυπουργική δημοκρατία. Η κομματική αντιπαράθεση δεν επέτρεψε τη λήψη μέτρων για τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και υγείας, της παραγωγικότητας του δημόσιου τομέα και της εξασφάλισης ενός λειτουργικού νομοθετικού πλαισίου. Έπρεπε να έλθουν οι δανειστές μας για να μας τα επιβάλλουν και μόνο τότε αρχίσαμε να τα διαφημίζουμε σαν αναγκαία. Τι ντροπή! Για κάθε υπόθεση υπάρχουν αντικρουόμενοι νόμοι και νομοθετικές διατάξεις που έχουν μετατρέψει το νόμο σε ιστό αράχνης, που συγκρατεί μεν τα μικρά έντομα αλλά διαπερνάται από τα μεγάλα, με αποτέλεσμα την διατάραξη του κοινού περί δικαιοσύνης αισθήματος.
Λόγω της τραυματικής εμπειρίας της χούντας ήταν εύκολο να υποβαθμισθεί η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και να γίνει έρμαιο στις εκάστοτε επιλογές της κομματικής εξουσίας. Το φιάσκο στα Ίμια, το Μακεδονικό, οι απαιτήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο, το Κυπριακό, τα τεκταινόμενα στη Θράκη αλλά και το μεταναστευτικό δείχνουν ότι ο ρόλος του Στρατού στις εθνικές υποθέσεις και την κατάρτιση στρατηγικών σχεδίων πέραν των καθαρά επιχειρησιακών έχει έλθει σε δεύτερη μοίρα. Το θυσιαστικό παράδειγμα των Ελλήνων αξιωματικών αλλοιώθηκε στα μάτια του έθνους από τον πλουτισμό των πολιτικών που τους έχουν υποσκελίσει. Η έννοια της πατρίδας ως νοηματική προϋπόθεση υπαρξιακής ολοκλήρωσης έχει μετατραπεί σε έννοια συνόλου ανθρώπων με κοινά συμφέροντα που μπορεί κανείς να την επιλέγει κατά το δοκούν. Η ηγεσία μας , πιστή στο νεοταξικό δόγμα του εθνομηδενισμού, της αυτοκατάργησής της και της δημιουργίας μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, οδηγεί το έθνος κράτος προς εξαφάνιση
Η χειρότερη όμως μορφή κατοχής, που απειλεί την υπαρξιακή μας συνείδηση, θέτει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα μας και αμφισβητεί τη διατήρηση των χαρακτηριστικών και των ιδιαιτεροτήτων του έθνους και της φυλής μας, είναι η πολιτιστική κατοχή. Επιβάλλεται με την κατάργηση του γλωσσικού μας πλούτου, την παραποίηση της ιστορίας, την αλλοίωση της κοσμοθεωρίας και της θρησκευτικής μας παράδοσης με την ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών και την προπαγάνδα αλλά κυρίως με την απαξίωση των αρετών. Αυτά δηλαδή που μέχρι τώρα συνέβαλαν και συμβάλουν στην διατήρηση της εθνικής μας συνείδησης για δύο χιλιάδες χρόνια υπό τον ζυγό πρώτα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που την μετατρέψαμε σε Ελληνική και μετά της Οθωμανικής, από την οποία απελευθερωθήκαμε με την Εθνική Επανάσταση του 1821.
Σήμερα οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους και η υποκρισία, η υστεροβουλία, το ψέμα, η αυθάδεια και η αδιαντροπιά χαρακτηρίζουν όχι μόνο τις σχέσεις των πολιτών αλλά δυστυχώς και το δημόσιο λόγο των ‘αρχόντων’ που θυσιάζουν την αλήθεια στο βωμό της αρχομανίας και τη συγκαλύπτουν τα επιστημονικά οργανωμένα μέσα μαζικής επιρροής. Η πασιφανής υποβάθμιση της παιδείας και ο εκμαυλισμός των νέων σε αυτό αποσκοπεί, στον αποπροσανατολισμό τους και τη μείωση των αντιστάσεων του έθνους μπροστά στον μεθοδευόμενο μηδενισμό του. Το έχει μας αντικατέστησε το είναι μας και η έννοια της ελευθερίας έχασε το συστατικό της υποχρέωσης προς τον άλλο και αναγνωρίζει μόνο δικαιώματα που δεν προέρχονται από εκπλήρωση αντίστοιχων υποχρεώσεων. Η υφιστάμενη αλλοίωση στην κρίση των πολιτών και της νεολαίας φαίνεται στα ευτελή αιτήματα των καταλήψεων των σχολείων και των πανεπιστήμιων καθώς και στην ανακόλουθη ένταση των κινητοποιήσεων τους. Για ένα ατυχές και θλιβερό γεγονός, το οποίο προφανώς δεν ήταν προκατασκευασμένο από τον κρατικό μηχανισμό κάηκε η μισή Αθήνα το Δεκέμβριο του 2008 ενώ για τη συντελούμενη προδοσία με την υπογραφή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης που θέτει απαράδεκτους όρους υποθήκευσης εθνικών συμφερόντων δεν κινείται τίποτε.
Με μεγάλη έκπληξη και απορία παρακολουθούμε τις ημέρες μας τον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς, τα κυβερνητικά στελέχη και τα μέσα μαζικής επιρροής να προσπαθούν με σοβαρό και υπεύθυνο ύφος, με περισσή αλαζονεία και ξεδιάντροπη αυτοπεποίθηση να πείσουν και εμάς ότι το μνημόνιο και η υποθήκευση της χώρας με τη δανειακή σύμβαση αποτελούν τη μόνη λύση για να βγούμε από την κρίση. Η υποκρισία και το ψέμα έφτασε στο σημείο να παραχαράσσουν ακόμη και τη λαϊκή ετυμηγορία για να μας εξαπατήσουν, ότι τάχα ο λαός αποδέχεται τα δύσκολα μεν αλλά αναγκαία μέτρα που οι τοκογλύφοι μέσω της κυβέρνησης του έχουν επιβάλει.
Η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να ανανεώνεται δίνοντας ευκαιρία στο να φανεί και να εκφραστεί η ψήφος διαμαρτυρίας ανάγκασε το λαό σε μία συνειδητή αποχή 35% και λευκά με άκυρα 10%. Το υπόλοιπο 55% το λογάριασαν σαν 100% και από αυτό τα μεγάλα κόμματα έλαβαν το καθένα το 33% περίπου που αντιστοιχεί μόλις στο 33%Χ55%= 18% του εκλεκτορικού σώματος. Μία πενιχρή μειοψηφία που εντούτοις όχι μόνο απαιτεί να κυβερνά δικτατορικά, καταπατώντας τη δημοκρατική αρχή σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει, αλλά δίχως ντροπή να κομπάζει και για την εικονική επιτυχία της.
Το δράμα συνίσταται στο ότι οι άνθρωποι που οι ίδιοι συμμετείχαν στην παρανομία και οδήγησαν τη χώρα σε κρίση ή ακόμη είναι φορείς της νοοτροπίας εκείνων που το έκαναν, έχουν το θράσος να παρουσιάζονται ως οι πλέον σοβαροί και υπεύθυνοι για να οδηγήσουν τη χώρα στη σωτηρία. Με ψηφοθηρικούς σκοπούς καταχρέωσαν τη χώρα, όχι για να κάνουν αναπτυξιακά έργα, αλλά για να ανεβάσουν το βιοτικό επίπεδο σε εικονικά ύψη που δεν ανταποκρίνονταν στην παραγωγικότητα της χώρας την οποία αποβιομηχάνισαν αυξάνοντας συνεχώς το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών. Το ένα δάνειο ακολουθούσε για να πληρώσει τους τόκους και τα τοκοχρεολύσια του προηγουμένου με συνεχώς αυξανόμενα επιτόκια. Σαν να μην έφθανε αυτό απαρνήθηκαν τη δυνατότητα έκδοσης χρήματος μεταπίπτοντας από τη δραχμή στο ευρώ πράγμα που μας αναγκάζει να δανειζόμαστε τα χρήματα που χρειάζονται για τη δημοσιονομική πολιτική τα οποία πριν τα τυπώναμε μόνοι μας ρυθμίζοντας την ισοτιμία του νομίσματος και διατηρώντας τα εξαγώγιμα προϊόντα και τον τουρισμό μας ανταγωνιστικά. Προφανώς τα μέτρα που θα ληφθούν στο μέλλον θα είναι χειρότερα των ήδη ληφθέντων και το βιοτικό μας επίπεδο θα κατέβει αναγκαστικά μέχρι να εξισορροπηθεί με την παραγωγικότητα μας, πράγμα που το κρύβουν τεχνηέντως.
Η πτώχευση του λαού, αν όχι και του κράτους, θα είναι επακόλουθο των αδυσώπητων κανόνων της οικονομίας και του ανταγωνισμού που έχει επιβάλει το ανελέητο αγγλοσαξονικό σύστημα της μεγιστοποίησης του κέρδους του Adam Smith ενάντια στο πνεύμα αλληλεγγύης και σεισάχθειας που διέπνεαν τη νομοθεσία του Σόλωνα που εφαρμόσθηκε στην αρχαία Αθήνα και την έσωσε από αναλογικά παρόμοια αν όχι ίδια οικονομική κρίση.
Σήμερα η λύση θα προέλθει από τις ακόλουθες παραδοχές και μέτρα. Αναγκαστικά το βιοτικό επίπεδο θα πέσει στο επίπεδο της παραγωγής. Θα πρέπει να υπάρξει κοινωνική αλληλεγγύη ώστε τα βάρη να καταμεριστούν δίκαια και ανάλογα με τα οφέλη που εισπράχθηκαν τα χρόνια της κραιπάλης των κρατούντων που θα πρέπει να πληρώσουν για τη ζημιά με τις οικογενειακές τους περιουσίες και όχι με το να τους ταΐζουμε στη φυλακή. Να επικαλεσθούμε «κατάσταση ανάγκης» ώστε να πετύχουμε παύση πληρωμών και επαναπροσδιορισμό του χρέους με όρους του ευνοϊκότερου δανεισμού αρνούμενοι τους επαχθείς τοκογλυφικούς όρους που μας έχουν επιβάλλει. Να επιστρέψουμε στη δραχμή επιβάλλοντας μία υποτίμηση της γύρω στα 30% έναντι της ονομαστικής ισοτιμίας των 340,75 δρχ/€ για να ευνοήσουμε τις εξαγωγές. Εάν δεν επικαλεσθούμε κατάσταση ανάγκης και δεν επαναπροσδιορίσουμε το χρέος η δραχμή θα καταρρακωθεί στη σχέση 1700 δρχ/€, που υπολογίζεται θεωρητικά ότι την έχει φθάσει η ασυδοσία της οικονομικής διαχείρισης από την ένταξη μας στην ΟΝΕ και μετά. Ήδη η ανάγκη δημιουργίας ενός μαλακού νομίσματος για τις Νότιες χώρες της Ευρώπης συζητείται σοβαρά μεταξύ της καγκελαρίου Άγγελα Μέρκελ και του προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Το ερώτημα είναι γιατί αυτό το μαλακό νόμισμα να το εκδίδουν αυτοί για εμάς και όχι εμείς οι ίδιοι διατηρώντας την οικονομική μας ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία; Να δοθούν αναπτυξιακά κίνητρα για τη αύξηση της παραγωγικότητας Να εξασφαλισθούν όροι για την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και του τουρισμού μας που δεν μπορούν να εξασφαλιστούν με το ευρώ και χρειάζονται το δικό μας νόμισμα.
Να σταματήσουν οι σπατάλες του κράτους με τους υπεράριθμους και μεγαλόμισθους των ΔΕΚΟ, να σταματήσει η διαφθορά στους δημόσιους οργανισμούς, τις δημόσιες και δημοτικές επιχειρήσεις. Ήδη το απαιτούν οι δανειστές μας, εμείς όμως έπρεπε να μη το είχαμε καν αφήσει να συμβεί.
Να γίνει αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες , να διατηρηθεί η γλώσσα μας, η εθνική μα ς συνείδηση και να καλλιεργηθούν οι έννοιες της συναλληλίας και της αρετής, τέλος Να επαναπροσδιοριστεί η μεταναστευτική μας πολιτική που στερεί θέσεις εργασίας από τον εντόπιο πληθυσμό, επιβαρύνει δυσανάλογα το σύστημα υγείας και ασφάλισης, διαρρέει συνάλλαγμα στο εξωτερικό, διαταράσσει την κοινωνική συνοχή και αλλοιώνει την πολιτιστική, κοινωνική, γλωσσική και εθνική μας ταυτότητα.
Εάν η Δύση θέλει να μας συμπαρασταθεί, εξασφαλίζοντας την αποπληρωμή των νόμιμων και δίκαιων υποχρεώσεων μας προς τους δανειστές μας και τη συνέχιση της συνεργασίας μας στα πλαίσια της Ε.Ε., σαν ισότιμο και οικονομικά ελεύθερο κράτος θα πρέπει ίσως να αναθεωρήσει τη στάση της και, Να μας προσφέρει τεχνογνωσία και χρηματοδότηση για την ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, με τα επακόλουθα και για αυτούς νόμιμα οφέλη. Να μας επιστρέψουν τη Γερμανική αποζημίωση για την καταστροφή της τεχνοοικονομικής μας υποδομής κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Σίγουρα θα το εκτιμήσουμε και θα αισθανθούμε ισότιμα μέλη της Ε.Ε. Δεν μπορεί να θεωρηθεί η συνύπαρξη διαφορετικών λαών στην Ευρώπη όσο και αν ο Ελληνοκεντρικός πολιτισμός τους ενώνει, όταν ο κάθε λαός προσπαθεί να μεγιστοποιήσει το δικό του κέρδος, να διευρύνει τη δική του γεωπολιτική επιρροή και να διασφαλίσει τα δικά του σύνορα εντάσσοντας τους άλλους ως υποτελείς στη δική του σφαίρα επιρροής.
Συμπατριώτες, το πράγμα έχει ωριμάσει από καιρό και οι συνέπειες του είναι ήδη ορατές. Κάτι πρέπει να γίνει εδώ και τώρα με ελεγχόμενο τρόπο πριν η ροή των εξελίξεων μας φέρει σε νέες ανεξέλεγκτες εθνικές περιπέτειες μπροστά στις οποίες η υφιστάμενη δυσκολία των οικονομικών μέτρων φαίνεται ασήμαντη. Το μέγα πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα που αναπαράγει τους ίδιους ανθρώπους και την ίδια νοοτροπία της εξουσιαστικής συναλλαγής, με παράδειγμα την ίδρυση του νέου κόμματος της κυρίας Μπακογιάννη. Τα αιτήματα στις κινητοποιήσεις δεν πρέπει να είναι μόνο κατά των εν μέρει αναγκαίων, εδώ που φτάσαμε, και κοινωνικά άδικων οικονομικών μέτρων, αλλά κατά του σχεδιαζόμενου εθνομηδενισμού. Μας οδηγούν χρεοκοπημένους σε ένα μελετημένο τραπέζι διαπραγματεύσεων όπου θα παιχθούν πολλά και σημαντικά εθνικά θέματα.
Η πρόταση μας είναι η κατάργηση της υφιστάμενης κομματικής δικτατορίας. Να γίνει ανασχεδιασμός του πολιτικού συστήματος έτσι ώστε να εξασφαλίζεται αμεσότερη δημοκρατία και να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί που να μην εξαρτώνται από την εκάστοτε εξουσία αλλά να εκλέγονται κατευθείαν από το λαό. Σαν παράδειγμα θα μπορούσε κανείς να αναφέρει
Την άμεση μείωση του αριθμού των Βουλευτών,
Οι εκλογικές λίστες των υποψηφίων, κατά περιφέρεια, να μην καταρτίζονται από τους αρχηγούς των κομμάτων αλλά από θεσμοθετημένα όργανα αξιολόγησης τους
Τη δημιουργία Γερουσίας και Προεδρίας της Δημοκρατίας που να εκλέγονται από τον λαό με αυξημένες αρμοδιότητες κυρίως σε εθνικά θέματα και στον έλεγχο του στρατού.
Τη δημιουργία ελεγκτικών μηχανισμών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που να αποδίδει ευθύνες για την κακοδιαχείριση των εθνικών και δημοσίων θεμάτων.
Την σύσταση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης που να καθορίσει το νέο σύνταγμα.
Πιστεύουμε ότι στο έθνος μας υπάρχουν άνθρωποι με τις απαραίτητες γνώσεις, την εμπειρία, τις δημιουργικές ικανότητες και κυρίως το απαραίτητο ήθος και τον ανάλογο οραματισμό, ακόμη και μέσα στα σημερινά κόμματα, για να θεσμοθετήσουν ένα νέο καταστατικό χάρτη. Αυτούς καλούμε να βοηθήσουν στην αναγέννηση του έθνους και τη σωτηρία του όχι τόσο από την οικονομική κατοχή αλλά από την μεθοδευμένα επερχόμενη αλλοίωση και συρρίκνωση του.
*Ομιλία του στις 24/11/2010 στην Παλαιά Βουλή, όπου ήταν προσκεκλημένος ως ομιλητής σε εκδήλωση της ομάδας «Βήμα Δημοκρατίας»
** Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης
Πρωτοδημοσιεύθηκε στο Αντίφωνο
http://kostasxan.blogspot.gr/2012/10/blog-post_2366.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου