Ούτε θα τους ξεχάσουμε, ούτε θα τους συγχωρήσουμε! Αλλά τους ευχαριστούμε όλους!

 Γράφει ο Δημήτρης Τρικεριώτης

Τους ευχαριστούμε όλους. Τον κ. Σαμαρά που επιτέλους μας έλυσε την απορία και καταλάβαμε πως εννοεί τα περί διαπραγμάτευσης και διαφορετικής συνταγής. Τον κ. Καρατζαφέρη που λάκισε άτακτα και ετεροχρονισμένα όταν τα νύχια της Χρυσής Αυγής του γαργάλισαν τον εθνικισμό. Τον κ. Παπανδρέου που παρέμεινε μέχρι.........
τέλους πιστός στην κενολογία και την αναξιοπιστία. Τον κ. Παπαδήμο που με τη μεταλλική φωνούλα του δεν μας απάντησε ακόμη αν πράγματι κράτησε κενή για 13 χρόνια μια πανεπιστημιακή θέση για να καβατζώσει ακόμη μια συνταξούλα...

Και τους ευχαριστούμε όλους γιατί με την ειλικρίνεια και την ευγλωττία της μεθοδικότητας των πράξεων τους μας αποκάλυψαν την αλήθεια για τα πιστεύω τους και μας έδειξαν την αγάπη και την αυτοθυσία τους για τη χώρα. Όπως ευχαριστούμε αναδρομικά και όλο εκείνο το πολιτικό και φίλα προσκείμενο προσωπικό της χώρας που αυτές τις στιγμές παλεύει να κρατηθεί όρθιο στο κατάστρωμα καθώς η πλώρη έχει πάρει την τελική της κλίση. Και καταλαβαίνουμε την αγωνία τους καθώς όλα γύρω τους κυλούν και γέρνουν. Αλλά δεν μας θλίβουν οι βουτιές απελπισίας που ρίχνουν στο κενό.

Πραγματικά και χωρίς καμία ειρωνική διάθεση τους ευχαριστούμε όλους. Διότι τώρα ελάχιστοι πια είναι οι οι πολίτες που δεν έχουν βαθιά συνειδητοποιήσει ότι στην ουσία, για αυτούς και το μέλλον τους, τα κομματικά γραφεία ήταν και είναι άδεια, το Μέγαρο Μαξίμου ήταν και είναι άδειο, η Βουλή ήταν και είναι άδεια. Ότι σήμερα είμαστε μόνοι απέναντι στην παράλογη βία μιας γερμανοκρατούμενης Ευρώπης η οποία εκδικείται στα σώματα και τις ψυχές μας τα σειριακά και ατιμώρητα εγκλήματα του πολιτικού μας συστήματος και των tale quale εκπροσώπων, υποστηρικτών και φίλων του. Και αυτήν τη «μοναξιά» πρέπει να τη διαχειριστούμε με αυτογνωσία και τόλμη για να επιβιώσουμε και να προχωρήσουμε.

Σε ένα περιβάλλον στο οποίο η γερμανική εμμονή της ακραίας λιτότητας – στα όρια του ψυχαναγκασμού – και του κρατικού παρεμβατισμού – ασύμβατου με την ευρωπαϊκή ιδέα – είναι καταδικασμένη να αποτύχει ή να σπείρει στην Ευρώπη ένα ασταθές και ψυχροπολεμικό κλίμα ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο. Τα γερμανικά προγράμματα που ψηφίζονται στο εικονικό μας κοινοβούλιο με διαδικασίες delivery δεν μπορούν να εφαρμοστούν πλήρως ούτε για πολύ καιρό. Όχι μόνο γιατί είναι παράλογα και άδικα αλλά και γιατί τα όποια θετικά τους στοιχεία όπως οι διαρθρωτικές αλλαγές και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν μπορούν να προχωρήσουν με πολιτικούς που φοβούνται τον πελατειακό τους ίσκιο ούτε με τεχνοκράτες που αποτέλεσαν ενεργό μέρος του διεφθαρμένου συστήματος.

Οι εμπνευστές και οι συνοδοιπόροι του Δ΄Ράιχ αδυνατούν μες στη βαρβαρική τους σκέψη να καταλάβουν και να αντιμετωπίσουν με ευελιξία  την ελληνική πραγματικότητα. Το Ελληνικό ζήτημα, που θα μπορούσε να οριστεί σαν η βιώσιμη πορεία της Ελλάδας προς την παραγωγικότητα και τη διευθέτηση των χρεών της, δεν μπορεί να διαχειρισθεί με εκβιαστικά δημοσιονομικά και εξωπραγματικά οικονομικά μέτρα. Διότι το Ελληνικό ζήτημα είναι πρώτα απ΄όλα πρόβλημα πολιτικό, χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι η λύση μπορεί να βρεθεί στην υποκατάσταση της εμπιστοσύνης σε ένα αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα με έναν έξωθεν αυταρχικό έλεγχο.

Αν πράγματι ρώτησαν στο Eurogroup τον κ. Βενιζέλο τι νομίζει ότι εκπροσωπεί από τον ελληνικό λαό όταν οι δημοσκοπήσεις δίνουν στο ΠΑΣΟΚ μόλις το 8%, τότε αυτό ακριβώς δείχνει την ανοησία των αλαζόνων του Βορρά. Διότι ενώ γνωρίζουν ότι οι συσχετισμοί στη χώρα δε νομιμοποιούν την παρουσία των συγκεκριμένων συνομιλητών τους, την ίδια στιγμή φοβούνται τις εκλογές. Αντί να ενθαρρύνουν μια γρήγορη εκλογική διαδικασία η οποία θα αναδείκνυε τους πραγματικούς εκπροσώπους ενός λαού, που τα δύο τελευταία χρόνια αναπληρώνει βίαια την ωρίμανση δεκαετιών πολιτικής συνείδησης, στέκουν καχύποπτοι και φοβικοί απέναντι στο ενδεχόμενο της εκλογικής εκκαθάρισης του μεταπολιτευτικού συστήματος, ακυρώνοντας έτσι κάθε πιθανότητα μεταρρύθμισης.

Όπως και αν εξελιχθούν στο άμεσο μέλλον τα πράγματα, η χώρα επιστρέφει κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 1970. Αλλά, σε σχέση με κείνην την περίοδο, πολύ πιο απελευθερωμένη ιδεολογικά, πολύ σοφότερη πολιτικά, πολύ επαρκέστερη επιστημονικά και τεχνοκρατικά αλλά και πολύ πιο επιβαρυμμένη οικονομικά. Μια μετεκλογική πολυκομματική εκπροσώπηση θα φέρει μεγαλύτερη συναίνεση, περισσότερη κοινή λογική και αποφασιστικότητα στο εσωτερικό για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και το κράτος δικαίου στη χώρα. Έτσι θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια αξιόπιστη πίεση στο εξωτερικό για την αναθεώρηση των απάνθρωπων και αναποτελεσματικών πολιτικών λιτότητας και την υιοθέτηση πιο επιθετικών αναπτυξιακών σχεδίων. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο θα μπορούσαν να συνεχιστούν η πορεία μας και η συνεισφορά μας σε μια ενωμένη Ευρώπη.