ΣΧΟΛΙΟ ΕΛΛΑΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Όσοι ακόμα φανατίζονται με "δεξιά", "αριστερά" κι όσοι πιστεύουν ακόμα στα υπάρχοντα κόμματα, ας κάνουν τον κόπο, ιδιαίτερα αυτοί, να διαβάσουν τα όσα γράφει στο ακόλουθο άρθρο ο Σταύρος Βιτάλης του "Πατριωτικού Μετώπου". Ένας από τους ελάχιστους τίμιους Πατριώτες στη χώρα μας, που ακριβώς γι' αυτό δεν βρίσκεται στην "κεντρική" πολιτική σκηνή, διότι δεν επιζητεί το "διαίρει και βασίλευε", αλλά την ενότητα του ελληνικού λαού.
Πατριωτισμός, Εθνομηδενιστές Και Φασίστες.
Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Καιρό τώρα, και με δεδομένη την εν πολλοίς καλλιεργούμενη σύγκρουση,εθνομηδενιστών-εθνικιστών, ερευνώ για μια ακόμη φορά αυτήν την υπόθεση που έχει να κάνει με την ιστορική και φιλοσοφική καταγωγή των εννοιών: Πατριωτισμός, Εθνικισμός, Εθνομηδενισμός, Φασισμός.
Όπως κάθε φορά που ξαναγυρνώ στην αναζήτηση αυτή, σχεδόν πάντα το πρώτο πράγμα που έρχεται στη σκέψη μου, είναι η έκπληξη την οποία ένοιωσα, όταν γυρνώντας το ’87 από τη Νικαράγουα ως νεαρός Σαντινίστα τότε, κλήθηκα σε θέατρο της Αθήνας για να μιλήσω για το FSLN, τους στόχους και τα επιτεύγματά του. Τελειώνοντας τότε την ομιλία μου και με στόχο να ενθουσιάσω το ακροατήριο, φώναξα από το μικρόφωνο στα ισπανικά: Patria libre o Morir.
Αντιδρώντας με θεαματικό τρόπο, το αριστερό – τότε – ακροατήριο, χειροκρότησε όρθιο.
Θεωρώντας υποχρέωσή μου να «ξεσηκώσω» ακόμη περισσότερο τους συγκεντρωμένους, μετέφρασα «καπάκι» το Patria libre o Morir στα ελληνικά: Ελεύθερη Πατρίδα ή Θάνατος.
Το ακροατήριο «πάγωσε». Ούτε ένα χειροκρότημα στη μετάφραση του συνθήματος, που κυριάρχησε και ακόμη κυριαρχεί στην America Latina και στα επαναστατικά της Κινήματα.
Τότε ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως κάτι δεν πάει καλά με τους «συντρόφους» μου και με το πώς αυτοί αντιλαμβάνονται τις έννοιες της Πατρίδας.
Καιρό τώρα, και με δεδομένη την εν πολλοίς καλλιεργούμενη σύγκρουση,εθνομηδενιστών-εθνικιστών, ερευνώ για μια ακόμη φορά αυτήν την υπόθεση που έχει να κάνει με την ιστορική και φιλοσοφική καταγωγή των εννοιών: Πατριωτισμός, Εθνικισμός, Εθνομηδενισμός, Φασισμός.
Όπως κάθε φορά που ξαναγυρνώ στην αναζήτηση αυτή, σχεδόν πάντα το πρώτο πράγμα που έρχεται στη σκέψη μου, είναι η έκπληξη την οποία ένοιωσα, όταν γυρνώντας το ’87 από τη Νικαράγουα ως νεαρός Σαντινίστα τότε, κλήθηκα σε θέατρο της Αθήνας για να μιλήσω για το FSLN, τους στόχους και τα επιτεύγματά του. Τελειώνοντας τότε την ομιλία μου και με στόχο να ενθουσιάσω το ακροατήριο, φώναξα από το μικρόφωνο στα ισπανικά: Patria libre o Morir.
Αντιδρώντας με θεαματικό τρόπο, το αριστερό – τότε – ακροατήριο, χειροκρότησε όρθιο.
Θεωρώντας υποχρέωσή μου να «ξεσηκώσω» ακόμη περισσότερο τους συγκεντρωμένους, μετέφρασα «καπάκι» το Patria libre o Morir στα ελληνικά: Ελεύθερη Πατρίδα ή Θάνατος.
Το ακροατήριο «πάγωσε». Ούτε ένα χειροκρότημα στη μετάφραση του συνθήματος, που κυριάρχησε και ακόμη κυριαρχεί στην America Latina και στα επαναστατικά της Κινήματα.
Τότε ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως κάτι δεν πάει καλά με τους «συντρόφους» μου και με το πώς αυτοί αντιλαμβάνονται τις έννοιες της Πατρίδας.
Σκέφτηκα τότε πως το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» των συνταγματαρχών, είχε «φορτώσει» αρνητικά τις έννοιες αυτές και είχε δημιουργήσει από τότε εχθρικά αντανακλαστικά, στην αριστερή κυρίως σκέψη.
Όταν στη συνέχεια συνέγραψα το πολιτικοεπιστημονικό σύγγραμμα «Πατριωτικό Μέτωπο Τώρα, Μια Ελληνική Πρόταση για Έλληνες» , (προτείνοντας τη συμπαράταξη των προοδευτικών δυνάμεων του Λαού μας, στο διεθνές Κίνημα Αντιπαγκοσμιοποίησης), διαπίστωσα για μια ακόμη φορά ότι, και μόνο η λέξη «Πατριωτικό», δημιουργούσε από τότε… αλλεργία στους «αριστερούς».
Το κακό τρίτωσε όταν αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε το Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας «Πατριωτικό Μέτωπο», του οποίου μέχρι σήμερα έχω την τιμή να προεδρεύω. Φίλοι και εχθροί, έπεσαν να μας φάνε: Μην το ονομάζετε «πατριωτικό» μας έλεγαν εν χωρώ. Βάλτε του οποιοδήποτε όνομα εκτός του «πατριωτικό». Θα κάνει ζημιά. Θα βρείτε απέναντί σας την αριστερά… και πολλά άλλα, προειδοποιητικά.
Η μόνιμη απάντηση μας ήταν πως ο «πατριωτισμός των Ελλήνων», είναι αυτός που γέννησε την επανάσταση του ’21, αυτός που γέννησε την εθνική αντίσταση (πριν το καπέλωμά της από ΚΚΕ και τα κόμματα των παλαιών πολιτικών).
Στο κάτω-κάτω – επέμενα πάντοτε – το πρώτο Πατριωτικό Μέτωπο έγινε το 1967, εν μέσω δικτατορίας, από τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μάλιστα συνέθεσε και τραγούδησε το τραγούδι «Το Πατριωτικό Μέτωπο σας καλεί».
Παρ’ όλα αυτά, στην πρώτη φάση του Πατριωτικού Μετώπου και μέχρι πριν αρκετούς μήνες, η «αριστερά» κυρίως, έκανε ότι μπορούσε για να καταχωρήσει το Κίνημά μας ως ακροδεξιό, εθνικιστικό κλπ. Με πρώτο μάλιστα το ΚΚΕ, το οποίο στον Ριζοσπάστη, με αποκάλεσε επώνυμα και φαρδιά πλατειά «εθνικιστή». (Κάποιοι νουνεχείς στην Κεντρική τους Επιτροπή, τους είπαν στη συνέχεια: «Παιδιά σοβαρευτείτε, ο Βιτάλης μαζί με τον Πατάκη και τον Μπούτα, ίδρυσαν/συγκρότησαν το ΠΑΜΕ τον αγροτών, την ΠΑΣΥ. Θα εκτεθούμε». Έτσι η φιλολογία περί «ακροδεξιού» περιορίστηκε, μέχρι που έσβησε εντελώς).
Ζητώντας και πάλι την υπομονή σας, σας παρακαλώ να παρακολουθήσετε την ανάλυσή μου, η οποία όπως πάντα, δεν βασίζεται σε προσωπικές υποκειμενικές θεωρήσεις και κρίσεις, αλλά στην ιστορική, φιλοσοφική και πολιτικοεπιστημονική πραγματικότητα.
Θα ξεκινήσω από την γέννηση του ορισμού του «Πατριωτισμού», η οποία διατυπώθηκε από τον πατέρα της φιλοσοφικής σκέψης όλου του κόσμου και όλων των Λαών. Τον Σωκράτη ο οποίος διατύπωσε με σαφήνεια: «Μητρός τε και πατρ?ς και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ? ανθρώποις τοις νουν έχουσι».
Αμέσως μετά, θα πάω σε έναν από τους ελάχιστους πολιτικούς άνδρες που γέννησε αυτός το τόπος, από την παλιγγενεσία και εντεύθεν. Στον χαρακτηριζόμενο και ως «πατέρα της Δημοκρατίας», Αλέξανδρο Παπαναστασίου, σύμφωνα με τον οποίο, «ο εθνικισμός βασίζεται στο Έθνος, ο πατριωτισμός βασίζεται στην Πατρίδα.
Ο εθνικισμός – αναφέρει ο Παπαναστασίου - υπάρχει στον πνευματικό χώρο αλλά και στον βιολογικό, διότι προϋποθέτει την ύπαρξη φυλής. Επίσης ο εθνικισμός είναι διαχρονικός, διότι στην έννοια του Έθνους περιλαμβάνονται οι αγέννητοι και οι νεκροί. Το Έθνος λοιπόν, επεκτείνεται στο παρελθόν και στο μέλλον. Η πατρίδα από την άλλη έχει συναισθηματικό περιεχόμενο, διότι συνδέει τα άτομα ενός ομογενούς λαού προς έναν γεωγραφικό χώρο. Μπορεί να υπάρξει Έθνος χωρίς Πατρίδα (π.χ. διότι αυτή κατεκτήθη και το έθνος εξεδιώχθη). Όσον μεγαλύτερος και λαμπρότερος είναι ένας πολιτισμός τόσον ισχυρότερον είναι το σχετικόν εθνικόν αίσθημα και κατά συνέπειαν ο εθνικισμός». Ο Παπαναστασίου διαχωρίζει ακόμη τον εθνικισμό από τον ιμπεριαλισμό και τον σωβινισμό: «Ο αμυντικός εθνικισμός «θέλει την σύμπτωσιν κρατικών και εθνικών ορίων», σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος «επιδιώκει την επέκτασιν των κρατικών ορίων πέραν από τα εθνικά».
Εδώ φυσικά θα πρέπει να προσθέσουμε πως ο όρος «εθνικισμός», είναι εισαγόμενος από τους Φράγκους και τους Σάξονες και το «Νationalism», και φυσικά έχει εντελώς διαφορετική ερμηνεία από την «αγάπη προς την φυλή και την Πατρίδα». Ο εθνικισμός των Σαξόνων, είναι πολιτική ιδεολογία, που υποστηρίζει με πάθος την ιδέα της εθνικής ταυτότητας για μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, τη διατήρηση της ταυτότητας αυτής και των ξεχωριστών χαρακτηριστικών των ατόμων ενός έθνους, η οποία φτάνει ως την περιφρόνηση και την εχθρότητα προς άλλα έθνη.
Ο εθνικισμός ως ιδεολογία στην ιστορία των Λαών, εμφανίστηκε με διάφορες μορφές.
- Αρχικά εμφανίστηκε ως προοδευτική και απελευθερωτική δύναμη (φιλελεύθερος εθνικισμός), η οποία εξασφάλισε την εθνική ενότητα και ανεξαρτησία. Κλασικό παράδειγμα φιλελεύθερου εθνικισμού, είναι η Γαλλική Επανάσταση.
- Στη συνέχεια έχουμε την έκφραση του «συντηρητικού εθνικισμού», κύριο γνώρισμα του οποίου είναι η εσωστρέφεια και ο απομονωτισμός, ο οποίος συνδέεται ιστορικά με το στρατό (militarism) και τον επεκτατισμό.
- Από τον παραπάνω τύπο τύπο του εθνικισμού, γεννήθηκε ο επεκτατικός εθνικισμός, ο οποίος έχει καθαρά στρατιωτικό και επιθετικό χαρακτήρα. Την ίδια ώρα, ο επιθετικός εθνικισμός, είναι σχεδόν κάθετα αντίθετος με τα πιστεύω του φιλελεύθερου εθνικισμού, όπως παραδείγματος χάριν την πίστη στα ίσα δικαιώματα και την αυτοδιάθεση.
Κλασικό παράδειγμα του επεκτατικού εθνικισμού είναι οι Εγγλέζοι την εποχή της αυτοκρατορίας τους, οι οποίοι περιφρονούσαν ως κατώτερα όντα τους πολίτες των προτεκτοράτων τους, οι Γερμανοί, οι οποίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους Αρεία – άρα ανώτερη - Φυλή, οι Σιωνιστές οι οποίοι θεωρούν τους μη Εβραίους «Γκοίμ», δηλαδή… ζώα, οι φανατικοί Ισλαμιστές οι οποίοι θεωρούν όλους τους μη Μωαμεθανούς «άπιστους» και πάει λέγοντας.
- Σε μια άλλη μορφή του εθνικισμού, έχουμε τον αντιαποικιοκρατικό εθνικισμό, ο οποίος εμφανίστηκε σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας, με κεντρικό πυρήνα πολιτικής σκέψης, τη πάλη ενάντια στην αποικιοκρατία.
- Να πάμε τώρα στην επόμενη ακραία μορφή έκφρασης του σαξωνικού τύπου εθνικισμού. Στον φασισμό, ο οποίος ορίζεται από την ριζοσπαστική, και αυταρχική εθνικιστική πολιτική του ιδεολογία.
Ο φασισμός, ένα μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα.
Ο φασισμός γεννήθηκε μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ιταλία από τον Μουσολίνι, χωρίς να αποτελεί δόγμα ή να προσδιορίζει κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα, για την διάρθρωση της κοινωνίας.
Ακόμη παραπέρα, στην πιο ακραία και στρεβλή έκφραση του εθνικισμού, έχουμε τον εθνικοσοσιαλισμό, ο οποίος είναι μια μορφή φασισμού που εφαρμόστηκε στη Χιτλερική Γερμανία και χαρακτηρίστηκε από ολοκληρωτική τρομοκρατία, αντισημιτισμό, γενοκτονίες και εγκληματικό ρατσισμό.
Ήδη λοιπόν από την μέχρι τώρα πολιτικοεπιστημονικού τύπου προσέγγισή μας, εξάγεται αβίαστα μάλιστα, το πρώτο συμπέρασμα:
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 1ον: Η Χρυσή Αυγή, τόσο με το ιδεολογικοπολιτικό της περιεχόμενο το οποίο ορίζεται και κατευθύνεται από την ηγεσία της, όσο και με τη δράση της, έχει αποδείξει και αποδεικνύει καθημερινά πως δεν είναι ούτε πατριωτική, αλλά ούτε και εθνικιστική οργάνωση όπως διατείνεται: Είναι καθαρά φασιστική-εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση, απόλυτα εχθρική δηλαδή σε κάθε έννοια Πατριωτισμού αλλά και της τρισχιλιόχρονης ιστορικής συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού.
Να πάμε τώρα στον Πατριωτισμό: Την έκφραση δηλαδή, της αγνής και άδολης αγάπης για την Πατρίδα, για ότι εννοείται ως «το χώμα όπου είναι θαμμένοι οι πρόγονοί μας, η παράδοση, η κληρονομιά, ο πολιτισμός μας».
Και να απαντήσουμε κατ’ αρχάς στον αντίποδα των Χρυσαυγιτών, στους νεαρούς δηλαδή οι οποίοι δηλώνουν «αναρχικοί-αντιεξουσιαστές» και κρατούν μαυροκόκκινες σημαίες, ενώ βγάζουν… φλύκταινες στο άκουσμα και μόνο της λέξης «πατριωτισμός».
Να πάμε λοιπόν στη σημαντικότερη μορφή του Αναρχικού Κινήματος, στον Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν, τον Ρώσο θεωρητικό του αναρχισμού, που με τα γραπτά του και το βίο του, λειτούργησε ως σημείο αναφοράς στην ιστορία του αναρχικού κινήματος, αποτελώντας μία από τις πλέον διάσημες επαναστατικές μορφές του 19ου αιώνα.
Λέει λοιπόν ο Μπακούνιν:
«Το κράτος δεν είναι πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αυτή είναι μια φυσική, αληθινή αγάπη.
Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός. Ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του κράτους είναι η εκφυλισμένη, μέσω απατηλής αφαίρεσης έκφραση αυτής της αγάπης, προς όφελος της εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας. Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.
Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 2ον: Οι καθοδηγητές του σύγχρονου, αποκαλούμενου «αναρχικού/αντιεξουσιαστικού» χώρου, δεν προέρχονται, ιδεολογικά τουλάχιστον, από τον πυρήνα της αναρχικής σκέψης, όπως αυτός εκφράζεται από τον Μπακούνιν. Εντελώς αντιθέτως, με την έκφραση ενός γενικού μίσους, με ότι συνδέεται ακόμη και με τη συναισθηματική προσέγγιση των εννοιών της Πατρίδας, δείχνουν να είναι οπαδοί των θεωριών του Σεργκέι Γκενάντιεβιτς Νετσάγιεφ. Ενός ιδιόμορφου τύπου «επαναστάτη», ο οποίος ίδρυσε στα 1869 μια μυστική επαναστατική ομάδα, τη Δικαιοσύνη του Λαού, γνωστή επίσης ως Εταιρεία του Τσεκουριού και η οποία δολοφονούσε όποιον πήγαινε κόντρα στον αρχηγό Σεργκέι. (Να προσθέσουμε πως ο δάσκαλός του Νετσάγιεφ Μπακούνιν, τον απέπεμψε κακήν κακώς από τον χώρο των αναρχικών).
Όταν στη συνέχεια συνέγραψα το πολιτικοεπιστημονικό σύγγραμμα «Πατριωτικό Μέτωπο Τώρα, Μια Ελληνική Πρόταση για Έλληνες» , (προτείνοντας τη συμπαράταξη των προοδευτικών δυνάμεων του Λαού μας, στο διεθνές Κίνημα Αντιπαγκοσμιοποίησης), διαπίστωσα για μια ακόμη φορά ότι, και μόνο η λέξη «Πατριωτικό», δημιουργούσε από τότε… αλλεργία στους «αριστερούς».
Το κακό τρίτωσε όταν αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε το Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας «Πατριωτικό Μέτωπο», του οποίου μέχρι σήμερα έχω την τιμή να προεδρεύω. Φίλοι και εχθροί, έπεσαν να μας φάνε: Μην το ονομάζετε «πατριωτικό» μας έλεγαν εν χωρώ. Βάλτε του οποιοδήποτε όνομα εκτός του «πατριωτικό». Θα κάνει ζημιά. Θα βρείτε απέναντί σας την αριστερά… και πολλά άλλα, προειδοποιητικά.
Η μόνιμη απάντηση μας ήταν πως ο «πατριωτισμός των Ελλήνων», είναι αυτός που γέννησε την επανάσταση του ’21, αυτός που γέννησε την εθνική αντίσταση (πριν το καπέλωμά της από ΚΚΕ και τα κόμματα των παλαιών πολιτικών).
Στο κάτω-κάτω – επέμενα πάντοτε – το πρώτο Πατριωτικό Μέτωπο έγινε το 1967, εν μέσω δικτατορίας, από τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μάλιστα συνέθεσε και τραγούδησε το τραγούδι «Το Πατριωτικό Μέτωπο σας καλεί».
Παρ’ όλα αυτά, στην πρώτη φάση του Πατριωτικού Μετώπου και μέχρι πριν αρκετούς μήνες, η «αριστερά» κυρίως, έκανε ότι μπορούσε για να καταχωρήσει το Κίνημά μας ως ακροδεξιό, εθνικιστικό κλπ. Με πρώτο μάλιστα το ΚΚΕ, το οποίο στον Ριζοσπάστη, με αποκάλεσε επώνυμα και φαρδιά πλατειά «εθνικιστή». (Κάποιοι νουνεχείς στην Κεντρική τους Επιτροπή, τους είπαν στη συνέχεια: «Παιδιά σοβαρευτείτε, ο Βιτάλης μαζί με τον Πατάκη και τον Μπούτα, ίδρυσαν/συγκρότησαν το ΠΑΜΕ τον αγροτών, την ΠΑΣΥ. Θα εκτεθούμε». Έτσι η φιλολογία περί «ακροδεξιού» περιορίστηκε, μέχρι που έσβησε εντελώς).
Ζητώντας και πάλι την υπομονή σας, σας παρακαλώ να παρακολουθήσετε την ανάλυσή μου, η οποία όπως πάντα, δεν βασίζεται σε προσωπικές υποκειμενικές θεωρήσεις και κρίσεις, αλλά στην ιστορική, φιλοσοφική και πολιτικοεπιστημονική πραγματικότητα.
Θα ξεκινήσω από την γέννηση του ορισμού του «Πατριωτισμού», η οποία διατυπώθηκε από τον πατέρα της φιλοσοφικής σκέψης όλου του κόσμου και όλων των Λαών. Τον Σωκράτη ο οποίος διατύπωσε με σαφήνεια: «Μητρός τε και πατρ?ς και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ? ανθρώποις τοις νουν έχουσι».
Αμέσως μετά, θα πάω σε έναν από τους ελάχιστους πολιτικούς άνδρες που γέννησε αυτός το τόπος, από την παλιγγενεσία και εντεύθεν. Στον χαρακτηριζόμενο και ως «πατέρα της Δημοκρατίας», Αλέξανδρο Παπαναστασίου, σύμφωνα με τον οποίο, «ο εθνικισμός βασίζεται στο Έθνος, ο πατριωτισμός βασίζεται στην Πατρίδα.
Ο εθνικισμός – αναφέρει ο Παπαναστασίου - υπάρχει στον πνευματικό χώρο αλλά και στον βιολογικό, διότι προϋποθέτει την ύπαρξη φυλής. Επίσης ο εθνικισμός είναι διαχρονικός, διότι στην έννοια του Έθνους περιλαμβάνονται οι αγέννητοι και οι νεκροί. Το Έθνος λοιπόν, επεκτείνεται στο παρελθόν και στο μέλλον. Η πατρίδα από την άλλη έχει συναισθηματικό περιεχόμενο, διότι συνδέει τα άτομα ενός ομογενούς λαού προς έναν γεωγραφικό χώρο. Μπορεί να υπάρξει Έθνος χωρίς Πατρίδα (π.χ. διότι αυτή κατεκτήθη και το έθνος εξεδιώχθη). Όσον μεγαλύτερος και λαμπρότερος είναι ένας πολιτισμός τόσον ισχυρότερον είναι το σχετικόν εθνικόν αίσθημα και κατά συνέπειαν ο εθνικισμός». Ο Παπαναστασίου διαχωρίζει ακόμη τον εθνικισμό από τον ιμπεριαλισμό και τον σωβινισμό: «Ο αμυντικός εθνικισμός «θέλει την σύμπτωσιν κρατικών και εθνικών ορίων», σε αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος «επιδιώκει την επέκτασιν των κρατικών ορίων πέραν από τα εθνικά».
Εδώ φυσικά θα πρέπει να προσθέσουμε πως ο όρος «εθνικισμός», είναι εισαγόμενος από τους Φράγκους και τους Σάξονες και το «Νationalism», και φυσικά έχει εντελώς διαφορετική ερμηνεία από την «αγάπη προς την φυλή και την Πατρίδα». Ο εθνικισμός των Σαξόνων, είναι πολιτική ιδεολογία, που υποστηρίζει με πάθος την ιδέα της εθνικής ταυτότητας για μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, τη διατήρηση της ταυτότητας αυτής και των ξεχωριστών χαρακτηριστικών των ατόμων ενός έθνους, η οποία φτάνει ως την περιφρόνηση και την εχθρότητα προς άλλα έθνη.
Ο εθνικισμός ως ιδεολογία στην ιστορία των Λαών, εμφανίστηκε με διάφορες μορφές.
- Αρχικά εμφανίστηκε ως προοδευτική και απελευθερωτική δύναμη (φιλελεύθερος εθνικισμός), η οποία εξασφάλισε την εθνική ενότητα και ανεξαρτησία. Κλασικό παράδειγμα φιλελεύθερου εθνικισμού, είναι η Γαλλική Επανάσταση.
- Στη συνέχεια έχουμε την έκφραση του «συντηρητικού εθνικισμού», κύριο γνώρισμα του οποίου είναι η εσωστρέφεια και ο απομονωτισμός, ο οποίος συνδέεται ιστορικά με το στρατό (militarism) και τον επεκτατισμό.
- Από τον παραπάνω τύπο τύπο του εθνικισμού, γεννήθηκε ο επεκτατικός εθνικισμός, ο οποίος έχει καθαρά στρατιωτικό και επιθετικό χαρακτήρα. Την ίδια ώρα, ο επιθετικός εθνικισμός, είναι σχεδόν κάθετα αντίθετος με τα πιστεύω του φιλελεύθερου εθνικισμού, όπως παραδείγματος χάριν την πίστη στα ίσα δικαιώματα και την αυτοδιάθεση.
Κλασικό παράδειγμα του επεκτατικού εθνικισμού είναι οι Εγγλέζοι την εποχή της αυτοκρατορίας τους, οι οποίοι περιφρονούσαν ως κατώτερα όντα τους πολίτες των προτεκτοράτων τους, οι Γερμανοί, οι οποίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους Αρεία – άρα ανώτερη - Φυλή, οι Σιωνιστές οι οποίοι θεωρούν τους μη Εβραίους «Γκοίμ», δηλαδή… ζώα, οι φανατικοί Ισλαμιστές οι οποίοι θεωρούν όλους τους μη Μωαμεθανούς «άπιστους» και πάει λέγοντας.
- Σε μια άλλη μορφή του εθνικισμού, έχουμε τον αντιαποικιοκρατικό εθνικισμό, ο οποίος εμφανίστηκε σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας, με κεντρικό πυρήνα πολιτικής σκέψης, τη πάλη ενάντια στην αποικιοκρατία.
- Να πάμε τώρα στην επόμενη ακραία μορφή έκφρασης του σαξωνικού τύπου εθνικισμού. Στον φασισμό, ο οποίος ορίζεται από την ριζοσπαστική, και αυταρχική εθνικιστική πολιτική του ιδεολογία.
Ο φασισμός, ένα μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα.
Ο φασισμός γεννήθηκε μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ιταλία από τον Μουσολίνι, χωρίς να αποτελεί δόγμα ή να προσδιορίζει κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα, για την διάρθρωση της κοινωνίας.
Ακόμη παραπέρα, στην πιο ακραία και στρεβλή έκφραση του εθνικισμού, έχουμε τον εθνικοσοσιαλισμό, ο οποίος είναι μια μορφή φασισμού που εφαρμόστηκε στη Χιτλερική Γερμανία και χαρακτηρίστηκε από ολοκληρωτική τρομοκρατία, αντισημιτισμό, γενοκτονίες και εγκληματικό ρατσισμό.
Ήδη λοιπόν από την μέχρι τώρα πολιτικοεπιστημονικού τύπου προσέγγισή μας, εξάγεται αβίαστα μάλιστα, το πρώτο συμπέρασμα:
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 1ον: Η Χρυσή Αυγή, τόσο με το ιδεολογικοπολιτικό της περιεχόμενο το οποίο ορίζεται και κατευθύνεται από την ηγεσία της, όσο και με τη δράση της, έχει αποδείξει και αποδεικνύει καθημερινά πως δεν είναι ούτε πατριωτική, αλλά ούτε και εθνικιστική οργάνωση όπως διατείνεται: Είναι καθαρά φασιστική-εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση, απόλυτα εχθρική δηλαδή σε κάθε έννοια Πατριωτισμού αλλά και της τρισχιλιόχρονης ιστορικής συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού.
Να πάμε τώρα στον Πατριωτισμό: Την έκφραση δηλαδή, της αγνής και άδολης αγάπης για την Πατρίδα, για ότι εννοείται ως «το χώμα όπου είναι θαμμένοι οι πρόγονοί μας, η παράδοση, η κληρονομιά, ο πολιτισμός μας».
Και να απαντήσουμε κατ’ αρχάς στον αντίποδα των Χρυσαυγιτών, στους νεαρούς δηλαδή οι οποίοι δηλώνουν «αναρχικοί-αντιεξουσιαστές» και κρατούν μαυροκόκκινες σημαίες, ενώ βγάζουν… φλύκταινες στο άκουσμα και μόνο της λέξης «πατριωτισμός».
Να πάμε λοιπόν στη σημαντικότερη μορφή του Αναρχικού Κινήματος, στον Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν, τον Ρώσο θεωρητικό του αναρχισμού, που με τα γραπτά του και το βίο του, λειτούργησε ως σημείο αναφοράς στην ιστορία του αναρχικού κινήματος, αποτελώντας μία από τις πλέον διάσημες επαναστατικές μορφές του 19ου αιώνα.
Λέει λοιπόν ο Μπακούνιν:
«Το κράτος δεν είναι πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αυτή είναι μια φυσική, αληθινή αγάπη.
Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός. Ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του κράτους είναι η εκφυλισμένη, μέσω απατηλής αφαίρεσης έκφραση αυτής της αγάπης, προς όφελος της εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας. Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.
Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 2ον: Οι καθοδηγητές του σύγχρονου, αποκαλούμενου «αναρχικού/αντιεξουσιαστικού» χώρου, δεν προέρχονται, ιδεολογικά τουλάχιστον, από τον πυρήνα της αναρχικής σκέψης, όπως αυτός εκφράζεται από τον Μπακούνιν. Εντελώς αντιθέτως, με την έκφραση ενός γενικού μίσους, με ότι συνδέεται ακόμη και με τη συναισθηματική προσέγγιση των εννοιών της Πατρίδας, δείχνουν να είναι οπαδοί των θεωριών του Σεργκέι Γκενάντιεβιτς Νετσάγιεφ. Ενός ιδιόμορφου τύπου «επαναστάτη», ο οποίος ίδρυσε στα 1869 μια μυστική επαναστατική ομάδα, τη Δικαιοσύνη του Λαού, γνωστή επίσης ως Εταιρεία του Τσεκουριού και η οποία δολοφονούσε όποιον πήγαινε κόντρα στον αρχηγό Σεργκέι. (Να προσθέσουμε πως ο δάσκαλός του Νετσάγιεφ Μπακούνιν, τον απέπεμψε κακήν κακώς από τον χώρο των αναρχικών).
Να πάμε τώρα και σε έναν άλλον Δάσκαλο, αριστερός και αυτός, ο οποίος μάλιστα πολύ μισήθηκε και διώχθηκε στην εποχή του, από το κράτος της δεξιάς.
Στον Δημήτρη Γληνό, ο οποίος στην αναφορά του «Έθνος και Γλώσσα», γράφει σχετικά με την ιστορική συνέχεια του έθνους μας:
«Την ιστορική μας συνέχειά, μας την αρνήθηκαν καθώς είναι γνωστό, μερικοί νεώτεροι ιστορικοί υποστηρίζοντας, πως σε μια περίοδο της ιστορίας μας ερημώθηκε η Ελληνική γη από τους κατοίκους της που ήταν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και στη θέση τους ήρθαν φύλα Σλαβικά, που αποτελούν μαζί με τους Αρβανίτες το σημερινό πληθυσμό της Ελλάδας. Η θεωρία αυτή πολεμήθηκε και έπεσε. Γιατί απέδειξαν άλλοι ιστορικοί και ξένοι και δικοί μας, πως ο Ελληνισμός διατηρήθηκε, προ πάντων στις πολιτείες, μ' όλο το κύμα των ξένων λαών, που πλημμύρισε σε ορισμένες εποχές τη χώρα μας και πως τ' απομεινάρια των ξένων αυτών λαών, απορροφήθηκαν ολότελα από τον ελληνικό πυρήνα, έτσι που σήμερα η σλαβική επίδραση είναι όλως διόλου ασήμαντη στην Ελλάδα και τα σημάδια της έμειναν μόνο σε μερικές τοπωνυμίες και σε μερικά ήθη και έθιμα ορισμένων ελληνικών τόπων.
Μα οσοδήποτε πολύ κι αν είναι το ξένο αίμα, που χύνεται μέσα σ' ένα λαό, η σημασία του δεν είναι απόλυτη (ως προς την ιστορική συνέχεια και όχι γενικά βιολογικά), όσο δεν επηρεάζεται το δεύτερο, το πολύ πιο σημαντικό στοιχείο της ιστορικής ενότητας. Και το στοιχείο αυτό είναι η συνείδηση της ιστορικής συνέχειας. Όπως, όταν έχω μέσα στα κατάβαθα της ψυχής μου την ακλόνητη πίστη, πως είμαι Έλληνας και θέλω να ενώσω την τύχη μου μαζί με τους Έλληνες αδελφούς μου, αποτελώ μέρος αναπόσπαστο του έθνους του ελληνικού του σημερινού, έστω εάν φυλετικά είμαι Σύρος ή Αρβανίτης, έτσι και όταν έχω μέσα μου την πίστη πως είμαι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, όταν έχω δηλαδή τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, είμαι αληθινά απόγονος τους, έστω και αν τρέχει στις φλέβες μου οποιοδήποτε αίμα, αρκεί αυτή τη συνείδηση να τη στηρίζουν τα γενικά ψυχολογικά κληρονομικά στοιχεία, που βρίσκονται μέσα στα κοινά γνωρίσματα του χαρακτήρα στη γλώσσα, στις παραδόσεις, στα ήθη και έθιμα και στις θρησκευτικές δοξασίες και στα κοινά εθνικά ιδανικά.
Και αυτή η εσωτερική πίστη, η συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, οσοδήποτε και αν σκοτίστηκε κάποτε από τη χριστιανική συνείδηση, που σε ορισμένες εποχές από θρησκευτικούς λόγους ήρθε σε αντίθεση προς τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, τον εθνικό, όμως έμεινε πάντα στα βάθη της ψυχής των Ελλήνων και γρήγορα ξύπνησε ζωντανή και σα φωτεινή γραμμή την παρακολουθούμε πότε ωχρότερη και πότε ζωηρότερη ανάμεσα στον κόσμο το Βυζαντινό, για να τη δούμε να φωτίζει κηρυγμένη από τα χείλη του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα, όλη τη σκοτεινή νύχτα τη ελληνικής δουλείας. Έτσι λοιπόν στο έθνος το ελληνικό βρίσκονται και τα δυο στοιχεία της ιστορικής ενότητας και το αντικειμενικό δηλ. η αδιάκοπη ζωή της φυλής μας από τους αρχαιότατους χρόνους ως σήμερα και το υποκείμενο δηλ. η συνείδηση, πως εμείς είμαστε η ίδια φυλή των αρχαίων ελλήνων μόλο που ήρθαν στη χώρα μας σε διάφορες εποχές πολλοί ξένοι λαοί και ανακατώθηκαν μαζί μας. Και αφού τόσο βαθιά ριζωμένη βρίσκεται στη ψυχή όλων των Ελλήνων αυτή η πίστη, δεν μπορεί βέβαια πια σήμερα να κινδυνέψει από πουθενά και όλοι οι φόβοι είναι μάταιοι.»
Και τέλος να φθάσουμε στην πιο πρόσφατη ιστορία μας, στην Εθνική Αντίσταση, για να σταθούμε με σημειολογική προσέγγιση, στο ένα του τμήμα, το πολυπληθέστερο σε λαϊκή συμμετοχή:
Στο ΕΑΜ, το Εθνικό, Απελευθερωτικό Μέτωπο.
Να σημειώσουμε εδώ πως όλοι οι σημερινοί διαφόρων αποχρώσεων «αριστεροί», ξεχνάνε το «Εθνικό», όταν αναφέρονται στο ΕΑΜ. Μια πραγματικότητα η οποία θα πρέπει να μας προβληματίσει τουλάχιστον, για τον αν οι «αριστεροί» τύπου ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ, είναι αριστεροί και όχι απλά νεοταξίτες. Πως τελικά είναι ένας νέος τύπος «αριστεράς», ο οποίος ουδεμία όμως σχέση έχει με τη «θυσιαστική αριστερά», η οποία καλώς η κακώς πίστεψε στο ιδεολόγημα του κομμουνισμού και άφησε τα κοκαλάκια της στα βουνά, για τη «μάνα Ελλάδα και για το δίκαια μοιρασμένο ψωμί».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 3Ο: Η σημερινή «αριστερά», είτε στη σταλινική της έκφραση, (ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτικές σταλινικές ομάδες), είτε με τη «ροζουλί» της έκφραση, (ΣΥΡΙΖΑ, συνιστώσες κλπ ΜΚΟ), στο τιμόνι της καθοδήγησής της, έχει μισάνθρωπους ελιτιστές, οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με αυτά τα οποία επικαλούνται, στο όνομα του Λαού. Πρόκειται για μια «αριστερά» της οποίας οι «καθοδηγητές», μεθοδικά και ύπουλα (μάλλον για το κομματικό μικρομάγαζο), αποδομούν συστηματικά τη θεώρηση του αριστερού/ανθρωπιστικού διεθνισμού, και την μετατρέπουν σε εργαλείο της παγκοσμιοποίησης. Είτε πιπιλίζοντάς τα αφτιά μας, περί του «Αιγαίου που ανήκει στα ψάρια του» είτε πως «όλοι είμαστε αδέλφια», συμπεριλαμβανομένων των Ρόθτσιλντ και Ροκφέλερ, σε μια «κοινωνία των πολιτών του κόσμου».
Μια γενική θεωρία ψευδοδιεθνισμού, η οποία δεν απέχει καθόλου από αυτήν του Melting Pot. Του Βορειοαμερικάνικου δηλαδή νεοαποικιακού ιδεολογήματος, όπου όλοι οι πολίτες, θα πρέπει να μπουν στην… κατσαρόλα (των πολυεθνικών), για να γεννηθεί ο νέος τύπος «πολίτη του κόσμου».
Σε όλους λοιπόν αυτούς τους «αριστερούς» και εθνομηδενιστές, να τους υπενθυμίσουμε πως ο πατριωτισμός του αντιφασιστικού αγώνα, είναι αυτός που έδωσε ηθικό και πολιτικό περιεχόμενο στην πιο αδιάλλακτη και ηρωική αντίσταση στους φασίστες τους Μουσολίνι, και στους Ναζί του Χίτλερ.
Να τους υπενθυμίσουμε ακόμη πως ο πατριωτισμός του αντιφασιστικού αγώνα εμπνεόταν από την ιδέα ότι, πατρίδα σημαίνει την ελευθερία του Λαού μας, ο οποίος θέλει να ζει ελεύθερος ανάμεσα σε ελεύθερους λαούς.
Αυτήν την ιδέα της Πατρίδας υπηρέτησε ο Λαός μας και όχι τον επιθετικό εθνικισμό, ο οποίος αναγορεύει σε υπέρτατη αξία, την εθνική, θρησκευτική ή πολιτισμική ομοιογένεια ενός λαού, το παραληρηματικό μεγαλείο του, την υπεροχή του απέναντι στα άλλα έθνη και την επικράτηση του δικού μας. Αλλά αντιθέτως, την αγάπη για την Πατρίδα όπως και την κοινή ελευθερία όλων των Εθνών και Λαών, η οποία δεν αντιπαρατίθεται σε καμία περίπτωση, στην αγάπη για την ανθρωπότητα και στις οικουμενικές αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης.
Η πατρίδα για τον Πατριώτη, σημαίνει τη γενέθλια γη, τη «γη των πατέρων». Τον τόπο δηλαδή όπου είναι θαμμένοι οι παππούδες μας, τον τόπο όπου όλοι εμείς οι απλοί Έλληνες πολίτες, έχουμε την πεποίθηση πως συνδεόμαστε γενεολογικά και πολιτικά, ενώ μοιραζόμαστε συνειδητά την κοινή μας κληρονομιά, την ιστορία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό.
Το Πατριωτικό Μέτωπο, έχει την ιδιαίτερη τιμή αλλά και την ευθύνη που αυτή συνεπάγεται, να είναι σήμερα η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΘΕΣΜΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ της παράδοσης του Πολιτικού Πατριωτισμού στη χώρα μας.
Ο πολιτικός μας λόγος, δίνει στην αγάπη για την Πατρίδα, ένα εντελώς διαφορετικό νόημα από αυτό της ρητορικής του επιθετικού εθνικισμού. Ο οποίος στη βάση του τελικά είναι έκφραση συμπλέγματος κατωτερότητας, δόλιος και υστερόβουλος, καλυπτόμενος πίσω από ανοησίες για εθνική υπεροχή και καθαρότητα, υπεράσπιση της πολιτισμικής ομοιογένειας, σουγιάδες και μαχαίρια για τους εξαθλιωμένους παράνομους μετανάστες.
Η Ελλάδα, είναι πνεύμα.
Ένα πνεύμα σμιλεμένο πάνω σε πέτρα και φως, με τα ομορφότερα χρώματα του μοναδικού τρισχιλιόχρονου μωσαϊκού της. Με εκατοντάδες παραδόσεις, μουσικές, ήθη, έθιμα, που όλα μαζί, συναποτελούν την ομορφιά της, την ιδιαιτερότητά της. Και με βασική της πάντοτε αρχή, την αρχή του φωτός: Δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώσατε. Μια αρχή η οποία από την πρώτη στιγμή της γέννησης του Ελληνισμού, πλημμύρισε με τέχνες, γράμματα, πολιτισμό, ποίηση, επιστήμη, φιλοσοφία, μαθηματικά, κλπ κλπ, την παγκόσμια κοινότητα των ανθρώπων.
Ο πολιτικός Πατριωτισμός του Πατριωτικού Μετώπου, είναι ένα πολύτιμο για τη Δημοκρατία και την Κοινωνία μας εργαλείο, το οποίο γίνεται αργά αλλά σταθερά, η δύναμη εκείνη που θα κινητοποιήσει τους πολίτες της Ελλάδας, θα τους εμπνεύσει με θάρρος και αποφασιστικότητα, για να ξαναφέρουν την όμορφη και παράξενη τούτη Πατρίδα, τούτον τον Λαό, στο δρόμο τους αξίζουν:
Στην πραγματική (Άμεση) Δημοκρατία, στο μοιρασμένο δίκαια ψωμί, στη κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, στην επανασύνδεσή μας, ως λυτρωτικός μοχλός, με τα απελευθερωτικά Κινήματα, όλων των Λαών του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου