Μία επένδυση κεφαλαίου, για να είναι πραγματική επένδυση – επί και ένδυση, ένδυση επί του ήδη υπάρχοντος – δηλαδή ένδυση του υπάρχοντος και όχι απέκδυση και μείωση μέχρι μερικής η και ολικής καταστροφής του, πρέπει πέρα από τα κέρδη του επενδυτή, να επιφέρει τουλάχιστον ένα αντίστοιχο ισοβαρές αντιστάθμισμα συνολικής κοινωνικής ωφέλειας. Για να συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει αυτή η κοινωνική ωφέλεια να μην έχει μόνο επιφανειακά και προσωρινά χαρακτηριστικά, καθώς όλες οι παρόμοιες περιπτώσεις συνοδεύονται συνήθως από βαριές μεσοπρόθεσμες απώλειες, για να καταλήξουν σχεδόν πάντα σε μακροπρόθεσμες και μόνιμες κοινωνικές βλάβες.
Αντίθετα με αυτή την λογική, η απατηλή επένδυση της Ελντοράντο Γκόλντ, όχι μονό δεν επιφέρει κανένα ανάλογο αντισταθμιστικό κοινωνικό όφελος, όχι μονό είναι απαγορευτική για οποιαδήποτε άλλου είδους επένδυση στην περιοχή, άλλα ουσιαστικά απαλλοτριώνει και όλες τις ήδη υπάρχουσες επενδύσεις σε άλλους τομείς, αφού απαξιώνει την υλική βάση κάθε ανάπτυξης (τους), το φυσικό περιβάλλον, που από βιότοπος οδηγείται να καταντήσει νεκρός χώρος, με μία και μονή προοπτική, αυτήν της ερημοποίησης.
Εξετάζοντάς την ως «επένδυση», γίνεται από την αρχή εμφανές, ότι δεν πρόκειται για μια καθεαυτό Καπιταλιστική επένδυση, αλλά για μια «επένδυση» στην Καταστροφή, καθώς συνιστά αφεαυτής την απειλή μόνιμης κοινωνικής βλάβης και καταστροφής. Εδώ έχουμε να κάνουμε προοπτικά με μία καθολική κοινωνική από – επένδυση, μία από – επένδυση της κοινωνίας από τον εαυτό της καταρχήν, ένα πλήγμα εναντία στην ίδια την κοινωνία ως καθεαυτής αξίας, μια αποκλειστικά κερδοσκοπική επίθεση ενάντια στις ίδιες τις φυσικές προϋποθέσεις της ύπαρξης της Ανθρώπινης Κοινωνίας.
Πρόκειται για την υποκατάσταση του ανθρώπου από έναν πολλαπλού τύπου αγριάνθρωπο, που ριζώνει στην βάση του μεγάλου Πολυεθνικού Μονοπωλιακού Κεφαλαίου, αναπτύσσει κορμό στις απάτριδες «Εθνικές» πλουτοκρατικές Κυβερνήσεις, διακλαδίζεται στις διεφθαρμένες Κρατικές Υπηρεσίες και τα φασιστοειδή Καθεστωτικά Σώματα Καταστολής, και συνεπικουρούμενο από τους λογάδες και γραφιάδες των ΜΜΕ, «καρποφορεί» με εξαγορές, δωροδοκίες, ύβρεις, δακρυγόνα, χημικά, ξυλοδαρμούς και ενίοτε και δολοφονίες, για να καταλήξει στην από – ανθρωποποίηση και τον θάνατο της κοινωνίας, που είναι η συνεπής και η μόνη δυνατή κατάληξη κάθε αντικοινωνικής «επένδυσης» του Πολυεθνικού κεφαλαίου, αφού οι προδιαγραφές της σχεδιάζονται με αποκλειστικό και μόνο κριτήριο το μέγιστο οικονομικό κέρδος, απαλείφοντας κάθε βασική και θεμελιώδη κοινωνική παράμετρο.
Η αναζήτηση για ένα νεκρό και άχρηστο μέταλλο, που στην εποχή μας δεν έχει καμία ουσιαστικά αναντικατάστατη ωφέλιμη χρήση, πέρα από αυτήν του αποθησαυρισμού, έρχεται να σκοτώσει την ίδια την ζωή, σε κάθε μορφή της. Στην περίπτωσή μας μάλιστα, πρόκειται για μια αρκετά δαπανηρή αναζήτηση, λόγω της αραιής περιεκτικότητας του μεταλλεύματος, που δεν θα άξιζε τον κόπο μήτε καν κερδοσκοπικής «αξιοποίησης», αν δεν υπήρχε η δυνατότητα της μετακύλησης του κόστους της στην Κοινωνική ζωή και την Φύση.
Ο μόνος λόγος που θεωρούν κάποιοι ωφέλιμη την επένδυση αυτή, δεν είναι ότι είναι συνολικά μεγαλύτερης αξίας από τις άλλες επενδύσεις που έχουν γίνει στην περιοχή, ούτε ότι είναι μεγαλύτερη από κάθε δυνατή μελλοντική επένδυση, άλλα ότι είναι μία επένδυση του Πολυεθνικού Κεφαλαίου. Και αυτό πάρα το ότι ακριβώς αυτή η επένδυση απαξιώνει όλες τις άλλες επενδύσεις που έγιναν ή και θα μπορούσαν να γίνουν, και που αθροιστικά την υπερβαίνουν κατά πολύ, τόσο κεφαλαιουχικά, όσο και από άποψή δυνατοτήτων απασχόλησης και κερδών.
Για ορισμένους και το παραμικρό κέρδος του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, αξίζει περισσότερο από το συνολικότερο κέρδος της κοινωνίας, περιλαμβανομένων των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, όπως πχ των τουριστικών και συναφών τους εν γένει.
Έχοντας ήδη ζήσει τις βάρβαρες επιδρομές των σωμάτων καταστολής του Κρατικού – Καθεστωτικού – Κυβερνητικού υπόκοσμου, είναι λογικό να αναρωτιόμαστε αν η εμμονή στην «αξιοποίηση» μίας τέτοιας φυσικής – κοινωνικής απαξίωσης πρέπει να μας δημιουργεί και μία προσθετή απορία, για το αν εδώ πρόκειται μονό για τον χρυσό, η αν πίσω από αυτήν την εκμετάλλευση υποκρύπτεται κάτι άλλο, ακόμα πιο κερδοφόρο, όπως πχ η κρύφια εξόρυξη και εξαγωγή κάποιου άλλου σπάνιου και υπέρ πολύτιμου μεταλλεύματος, το θάψιμο επικίνδυνων χημικών ή ραδιενεργών υλικών, μία στρατιωτική εγκατάσταση κτλ.
Η Εθνική γη είναι ο ζωτικός χώρος του Έθνους, της Εθνικής Κοινωνίας. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει Κοινωνική και άρα ούτε Εθνική ζωή. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος ισοδυναμεί με την θανατική καταδίκη της Κοινωνίας, του Έθνους. Οι μεταμοντέρνοι «εθνικόφρονες», ταγοί ενός Οικονομίστικου «εθνικισμού» για μία τάχα Εθνική «ανάπτυξη», στην πραγματικότητα είναι εχθροί του Έθνους, τόσο ως προς τις κοινωνικά ουσιαστικές, όσο και τις φυσικές προϋποθέσεις της ύπαρξης του. Ο δωσιλογισμός τους δεν είναι διάφορος από τον προγονικό τους παρά μόνο στο ότι επικαλείται πρωταρχικά το οικονομικό αντί του Πολιτικού και Κοινωνού στοιχείου και γίνεται εμφανέστατος στην περίπτωση της Ελντοράντο Γκόλντ, που δεν προσωποποιεί μία απλή Οικονομική δύναμη Κοινωνικής και Πολιτικής Κατοχής, αφού δεν αρκείται μόνο στην Οικονομική Κατοχή επί του Έθνους, άλλα επεκτείνει την αρμοδιότητα της μέχρι και της ολικής αφαίμαξης όλων των πηγών βιοδυναμικής στην Κατοχική της επικράτεια. Η Εθνοκοινωνική καταστροφή που επιφέρουν οι δραστηριότητες αυτής της εγκληματικής εταιρείας, καθιστούν την ίδια και τους κακοποιούς εγχώριους συνεργάτες και υποστηρικτές της, χειρότερους εχθρούς του Έθνους από τους προηγηθέντες της, Οθωμανούς και Ναζί.
Καθόλου περίεργο που αυτός ο εκσυγχρονισμένος δωσιλογισμός, διεξάγει τον Ιδεολογικό του πόλεμο εναντίον του Έθνους με πεπαλαιωμένο Ιδεολογικό εξοπλισμό και ληγμένα πυρομαχικά, επικαλούμενος την απαρχαιωμένη πατρογονική του «θεωρία» των «Δύο Άκρων», καθώς βρίσκεται σε κατάσταση καθολικής κοινωνικής χρεωκοπίας και δεν αδυνατεί να προμηθευτεί ή να κατασκευάσει νέα οπλικά συστήματα. Ας έχουν γνώσιν οι φύλακες : «Το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι λίγο πριν να ξημερώσει» ….
Μένει στον χρόνο να μας αποδείξει ξανά ότι ίσως ο μόνος δυνατός δρόμος για την επιβίωση του Λαού και του Έθνους να είναι αυτός που μας υποδεικνύει από τον Κάκαβο το περιπλανώμενο κι ανυπότακτο πνεύμα του Παπαγιώργη. Ίσως τότε, κάτω από την ασφυκτική πίεση της ειμαρμένης, οι Σκουριές να γίνουν το νέο Αρκάδι που θα φωτίσει το Λαοκρατικό πεπρωμένο του Έθνους.
«Ένας Κομμουνιστής Ήλιος, αγρυπνά στο τέλος της κάθε νύχτας».
Ν.Δ.ΣΤΕΦΑΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου