x

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

"ΝΑΙ" στο διπλό "ΟΧΙ"



Η κόκκινη γραμμή μεταξύ αλήθειας και ψέματος ή νίκης και ήττας, χαράζεται πάνω σε κινούμενη άμμο, πάντα βάση του αξιώματος της τεθλασμένης. Το αυτό ισχύει όταν κάποιοι καταφεύγουν σ’ ένα «ΝΑΙ» ή ένα «ΟΧΙ» προκειμένου να δώσουν λύση στα προβλήματα μιας κοινωνίας, που επί 71 χρόνια, μετά την απελευθέρωση της από τη γερμανική κατοχή, αγρόν ηγόραζε και επένδυε στον «ωχαδελφισμό», στο «δε βαριέσαι» και στον «μπάρμπα από την Κορώνη».

Όταν μια κοινωνία ζει υπό συνθήκες φόβου, εξαθλίωσης, απομόνωσης, ανασφάλειας, αβεβαιότητας και ανομίας δεν είναι σε θέση να πάρει αποφάσεις για το αυτονόητο, πως και πότε δηλαδή τα μέλη της θα αναδειχτούν πάλι σε προσωπικότητες, λεύτερες, κυρίαρχες και αυτάρκεις. Πόσο μάλλον όταν αυτές οι προσωπικότητες των περασμένων καιρών, συνήθισαν να αντιδρούν σαν ναρκομανείς ή αλκοολικοί, που βρίσκουν στήριγμα, ελπίδα και βοήθεια μόνο εν μέσω ομοιοπαθών και αισθάνονται ασφαλείς μόλις ανακαλύψουν εχθρό, που μπορούν να του επιτεθούν.

ΟΧΙ,  εψήφισε όποιος λέει ΝΑΙ στην πατρίδα, στην λευτεριά, στην νομιμότητα, στην αξιοκρατία, στην αλληλεγγύη, στην αλήθεια, στην εργασία, στην αξιοπρέπεια, στην πίστη και στις ρίζες του!                                             
ΝΑΙ, εψήφισε  όποιος λέει ΟΧΙ στον ξεφτιλισμό της ιθαγένειας, στην ξένη κατοχή, στην ανομία, στο ρουσφέτι, στη βαρβαρότητα, στο ψέμα, στην ανεργία, στην εξαθλίωση, στο τζαμί και στους λαθρομετανάστες!

Η κοινωνία μας γέμισε καρκινώματα. Μιλάμε αλλά δεν ακούμε, απαγορεύουμε αντί να προστατεύουμε, απαιτούμε αντί να σεβόμαστε, καταγγέλουμε αλλά δεν αντιδρούμε, γελάμε με την λύπη ή κλαίμε με την χαρά του γείτονα και κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην αλήθεια. Μάθαμε στα εύκολα, στα έτοιμα και προπάντων στο τζάμπα της στιγμής, άσχετα αν γνωρίζαμε ότι αυτό θα οδηγούσε στην καταστροφή. Είδαμε τα παιδιά μας να υποσιτίζονται, τα νιάτα μας να εκπατρίζονται, τους γονείς μας να τιμωρούνται και τα δικαιώματά μας να ποδοπατούνται αλλά δεν αντιδράσαμε, από φόβο μήπως χάσουμε την δόση με το φαρμάκι που μετριάζει τον πόνο αλλά συντηρεί στο «διηνεκές» τον καρκίνο μέσα μας.

200.000 ψυχές χάσαμε μέσα σε πέντε χρόνια και τώρα ασχολούμεθα με το «αν», «πως», «πότε» και με «ποιόν» από τους δολοφόνους των ανθρώπων μας θα διαπραγματευτούμε. Η τιμή, η ζωή, ο πολιτισμός, η πατρίδα, η λευτεριά και η δημοκρατία μας περιορίζονται πλέον μεταξύ «ΝΑΙ» και «ΟΧΙ» ενός δημοψηφίσματος ή μιας διαπραγμάτευσης.

Την ώρα που προσπάθησαν να πείσουν ότι με το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ γιατρεύεται ο καρκίνος, χτύπησε ο χάρος-τοκογλύφοι την πόρτα. Είναι επιλογή της κοινωνίας πλέον αν θα του ανοίξει το σπίτι της  ή αν θα αφαιρέσει τα καρκινώματα  που την βασανίζουν επί 71 χρόνια.

Στους καιρούς που ζούμε, θεωρείται κοινωνική ευτυχία όταν οι ψευδαισθήσεις  χάνουν κάθε δικαίωμα ζωής, ακόμη και αν πρόκειται για εκείνες που η κοινωνία προστάτευε ως κόρην οφθαλμού, για να δικαιολογήσει τα ανήκουστα.

Με ένα «ΝΑΙ» ή ένα «ΟΧΙ», που έπεται της τελευταίας αυταπάτης, της μεταπολίτευσης, θα κληθούμε σύντομα να αποφασίσουμε αν θα πούμε ναι ή όχι στα παιδιά και στην ζωή μας και αν θα ρίξουμε θεμέλια για να κτίσουμε ένα νέο σπιτικό.

H ώρα η καλή νά ‘ναι!

Νέα Φιλική Εταιρεία



Η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο με αναφορά στο συγγραφέα και στο ιστολόγιο: www.nea-filiki-eteria.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: